Morgunblaðið - 01.11.1967, Síða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 1. NÓV. 1967.
MARY ROBERTS RINEHART:
SKYSSAN MIKLA
tennisvellinum var ekki mikið
hærra en húsið sjálft. En þetta
vair mik'lu meira en sundpollur-
inn og tennisvöllurinn. Þarna
var setustofa með svölum yfir
vellinum, svo að hægt væri að
horfa á leikinn þaðan, spilastofa
með bar, lítið eldhús og meira að
segja tvö eða þrjú uppbúin
svefnherbergi.
— Það er handa þreyttum pip
arsveinum, sagði Tony og gaf
mér auga um leið. — Kjörinn
staður fyrir timburmenn. Rúm,
morgunverður og sund. Höfuð-
verkjartöflur í hverju herbergi.
Þær eru mitt til'lag til þess arna.
— Ekki mundi ég kalla þetta
leikhús.
— Jæja, hvað er leikur, Patri-
cia mín góð?
— Það veit ég ekki, sagði ég
og svo gengum við aftur áleið-
is til hússins.
Við töluðum lítið á leiðinni.
Mér fannst hann með einhvern
verndarasvip og leiðinlegan, og
hann fann að þetta fór í taugarn-
ar á mér.
— Þér eruð ekkert sérlega
hrifin af mér? sagði hann og
brosti til mín. Og það eftiir að
ég er búin að bjarga yður und-
an sófa og fara með yður út að
ganga. Er þetta nokkurt þakk-
læti?
— Þér hefðuð getað tekið
hundinn með yður ííka. Þá hefð-
um við bæði fengíð ofurlitla
reynslu.
3. kafJi.
Kvöldverðarboðið va-r sérlega
vel heppnað. Vissulega náði það
tilgangi sínum. Það miðlaði mál-
um milli Hólsins og Þorpsins.
Ég fór ekki að anda reglulega
fyrr en síðasti gesturinn var
kominn til sætis, og enginn varð
útundan, en það er óheillafylgja
hvers samkvæmis. Ég held líka,
að maturinn hafi verið ágætur.
Pierre, yfirmatsveinninn, hafði
verið óaðgengilegur, dögum sam
an. Maud — eins og hún hafði
nú beðið mig að kalla sig — ljóm
aði öll af gleði. Hún var í ísblá-
um kjól og hárið var sett upp í
kórónu á höfðinu á henni, svo
að hún var næstum ung útlits,
og áreiðanlega glöð.
Líklega eru öll kvöldboð eitt-
hvað svipuð. Og kannski hefur
það stafað af sex ára útlegð
minni frá samkvæmislífinu, að
mér fannst þetta boð svo dásam-
legt.
En það mikilvægasta við þetta
samkvæmi var það, að þarna
voru samankomnar — með einni
eða tveimur undantekningum —
svo margar persónurnar, sem
áttu að koma við sögu í sor-gar-
leiknum okkar: Bill Sterling og
Lydia, Julian Stoddard, sem var
formaður Veiðiklúbbsins, og
kona hans, Margery. Dwight
El'liot, lögfræðingurinn hennar
Maud, Jim Conway, vinsælasti
piparsveinninn þarna um slóðir,
sem hafði boðið sig fram til lög-
reglustjóra, út af veðmáli og sigr
aði í kosningunni — og svo
meira að segja Audrey og Larry
Hamilton.
Audrey var glæsileg þetta
kvöld, og vissi líka af því sjálf.
Hún var í hvítum kniplinga-
kjól og krínólínu, og hefði get-
að verið klippt út úr tízkublaði.
Tony dansaði við hana, hvenær
sem hann komst að, og ég sá, að
Maud var að gefa þeim auga.
En ég var of önnum kafin til
þes-s ;að taka eftir neinu. Það
átti að hafa nokkur bridgeborð
í kínverska salnum og bókastof-
unni, en unga fólkið átti að vera
í danssalnum þar sem ekki var
alltof mikið af kampavíni, og
einu sinni sýndi Roger, hundur-
inn, þess merki, að hann þyrfti
að fara út, og ekki var hægt að
meina honum það, svo að ég
varð að hleypa honum út sjálf.
Ég hafði ekki áhyggjur af
neinu nema Audrey. Hún var að
dansa við Tony, þegar hún kom
auga á mig, og svo kom hún til
mín og rétti mér ailra náðarsam
legast höndina.
— Hvernig líður þér, Pat?
sagði 'hún kuldalega. — Gott sam
kvæmi, finnst þér ekki? En þú
ættir bara að sjá um, að kampa-
vínið væri kælt. Það er svo and-
styggilegt volgt.
— Ertu ekki fullung fyrir
kampavín, Audrey? sagði ég,
sem vissi vel, að kampavínið var
alls ekki volgt, heldur var þetta
bara merkilegheit í henni. —
Það er púns frammi í forstofu
og það er miklu .memlausara.
Ég veit alveg, að Tony fannst
þarna ástæða til að grípa fram
í, því að nú kom hann til okk-
ar og rétti fram höndina, glott-
andi.
— Ungfrú Abbott, er ekki
svo? Ég er litli drengurinn
hennar frú Wainwright. Höfum
við ekki sézt áður?
6
— Kann að vera. Ég man það
ekki almennilega. Það er alls
staðar svo fullt af ungum mönn-
um, sagði ég og sendi honum tví-
rætt en þó vingjarnlegt bros.
Skömmu seinna fann ég, að
Maud var komin vil mín. Dans-
fólkið var farið út í leikhúsið,
þar sem bera átti fram kvöld-
verð, og hljómsveitin var líka
farin þangað. Mér brá dálítið við
þessa snögglegu kyrrð, sem kom
in var á.
— Finnst þér þetta ekki
ganga vel, Pat? sagði hún. —
Þessi Morgan-telpa er yndisleg.
Væri ég karlmaður, mundi ég
verða bálskotin í henni. Og Tony
virðist lítast vel á hana. — Hún
andvarpaði og virtist hugsi. —
Væri þér sama þó að þú færir
út í leikhúsið. Mig langar ekki
til, að neinn fari að synda í
veizluklæðum.
Svo fór, að þetta var orð í
tíma talað og mátti engu muna,
að ég kæmi of seint. Einn ung-
lingur úr borginni hafði einmitt
fengið þessa hugdettu og stóð
uppi í stökkbrettinu yfir sund-
pollinum, í kjólfotum og öl'lu
saman, þegar ég kom þangað. En
svo komst ég í nokkuð skrítið á
leiðinni.
Leiðin að leikhúsinu var hálf-
gerður krákustígur. Byggingin
stóð að baki aðalhúsinu, í um tvö
hundruð metra fjarlægð í beina
línu. Til þess að komaist þangað,
er gengið eftir trjgöngum, að
lind, sem er við endann á stígn-
um, en síðan er beygt til hægri
gegn um kjarrskóg. Þá eru ekki
eftir nema nokkrir metrar að
leikhúsinu.
Gosibrunnurinn, sem var úr
hvítum marmara, var flóðlýstur
þetta kvöld, Oig leikhúsið var allt
uppljómað og þaðan heyrðist tón
list og margskonar hávaði ann-
ar. Uti fyrir húsinu stóð maður
og var að gægjast inn um glugg-
ann.
Hann var ekki í samkvæmis-
klæðum og fyrst hélt ég, að hann
væri blaðamaður eða kannski
ljósmyndari, sem væri að reyna
að ná sér í mynd. En þar sem
vörður var við hliðin, til þess
að bægja frá aðskotadýrum, varð
ég vægast sagt hissa.
Hann vxrtist vera að horfa á
eitthvað inni fyrir, með mikilli
athygli, og hélt höndunum um
giuggakistuna. Þar eð ég gekk á
grasinu, heyrði hann ekki til
mín fyrr en ég var komin rétt
að honum. En þá gerði hann
okkuð skrítið. Hann tók til fót-
anna og hljóp, og nokkra stund
gat ég heyrt til hans, þegar hann
hljóp gegn um kjarrið, og í átt-
ina að húsi golfklúbbsins, sem
liggur næst landareign Klaust-
ursins. Ég varð hissa, en hafði
þó engar áhyggjur af þessu, og
eins og áður er geiið, hafði ég
líka nóg að hugsa, bæði um
unglinginn, sem vildi fara að
stinga sér til sunds, og svo einn
leiguþjóninn úr borginni, sem
hafði. skriðið inn i eitt gestaher-
bergið og svaf þar, með tóma
flösku við hlið sér. Þess vegna
sagði ég ekki Maud frá þessum
gesti, hvorki þá né síðar.
Kannski hefði ég átt að gera það.
En hvaða gagn hefði verið í því?
Hún hefði ekki botnað í þessu
fremur en ég.
Það var næsta dag, sem hún
nefndi það við mig að sleppa
herberginu mínu hjá ungfrú
Mattie og setjast að Klaustrinu.
Hún var eins frískleg og hefði
hún sofið alla nóttina, enda þótt
hún hefði ekki komizt í rúmið
fyrr en klukkan sex um morgun
inn, eftir að hafa gefið öllum
gestunum matarbita í morgun-
sárið.
— Ég hef gaman af þessu,
sagði hún. Tony er í borginni
allan daginn og oft á kvöldin
líka, og ef ég ekki held boð öðru
hverju, verð ég einmana. Ég var
vön að setja orgelið í gang, en
hvað er orgel samanborið við
mannlegar raddir.
Ég lét að lokum til leiðast og
þennan dag sýndi hún mér alla
eignina. Þá fyrst fékk ég hug-
mynd um, hve stór hún var. Það
var ekki einasta húsið sjálft með
rúmlega fimmtíu herbérgjum, og
yfir tuttugu vinnukindum.
Þarna voru hundrað ekrur lands,
og fjörutíu menn til að sjá um
það. Þarna voru gróðurlhús og
brönugrasahús, og meira að
segja hesthús, þar sem Tony
hafði veiðihestana sína og
nokkra reiðhesta. Eg kynntist
Andy McDonald, gömlum Skota,
sem sá um jörðina, og Gus, sem
var aðal bílstjórinn. AUs staðar
viriist vera fullt af karknönnuim,
enda þótt Maud segðiist hafa
fækkað við sig þjónustuliði, bæði
utan húss og innan. Við fóruon
til baka gegn um vesturálmuna,
og þar inni sýndi hún mér, hvar
lykillinn að leikhúsinu var
geymdur í skúffu í forstofunni,
rétt við dyrnar.
— Þú getur vitanlega synt,
hvenær sem þú vilt, sagði hún,
— en þú bara læsir á eftir þér
þegar þú ferð út. Við höfðum það
áður ólæst, þangað til Evans,
næturvörðurinn, kom einu sinni
á vakt að næturlagi. Þá fundum
við, að strákarnir frá golfvell-
inum höfðu gert sig þar heima-
komna.
Nokkrum vikum seinna varð
þessi lykill mikilvægt atriði, og
sjálft leikhúsið hryllingur. Ég
þurfti að svara ótal spuirningum
hvorutveggja viiðv'íkjaindi.
— Var þessi lykill alltaf í
skúflfunni?
— Já, nema því aðeins að ver-
ið væri að nota leikhúsið.
— Þá gat hver sem var haft
aðgang að leikhúsinu?
— Já, allir heimamenn.
— Og það mundu vera...........
— Þjónustufólkið, sem gerði
þar hreint, og svo húsbændurn-
ir, auðvitað. Stundum synti ég
þar sjá'llf. Og tvisvar í viku var
sundlaugin tæmd og hreinsuð.
EGGERT KRISTJANSSON & CO HF.
HAFNARSTRÆTI 5 - SÍMI 11400
Hin nýja»lína«vindlanna
Trygging á góðum vindli
- er hinn nýi
DIPIO
BIPLOMAT
SCANDINAVIAN TOBACCO COMPANY
BY APPOINTMENT TO THE ROYAL DANISH COURT
380 A
blaðbíírðarfölk
# eftirtalin hverfi
Laugavegur neðri — Vesturgata I Laugarásvegur —
Aðalstræti — Bárugata — Granaskjól — Selás —
llagamel.
Talið v/ð afgreiðsluna i síma 10100