Morgunblaðið - 02.12.1971, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 2. DESEMBER 1971
ætti sér fortíð og ekki nóg með
það, hefði sú fortíð verið rituð
sömu hendi og mín var. Hér eft-
ir skyldi ég veðja upp á, að
hún mundi ekki reyna að sýna
mér neina mikilmennsku. En
þótt undarlegt megi virðast
haf'ði ég engá ánægju af þeirri
tilhugsun, en hatrið á Melchior
óx um allan helming.
— Það sem ég vil fá að vita,
sagði Whitfield, er: Hver sagði
yður þetta?
— Það veit ég ekki, sagði
Langmede og gerði sér nú I
fyrsta sinn það ómak að vera
opinskár. — Við fengum nafn-
lausa símahringingu. Kannski
þér hefðuð einhverja hugmynd
Hjónin litu hvort á annað. —
Nei, alls enga, sögðu þau.
Vænti ég, vænti ég. Hver veit
nema Grace Leigh hefði meira
en einn streng á boganum sin-
um. Þar eð fjárkúgun virtist
vera ættarsjúkdómur, væri það
ekki henni likt að láta neitt
ónotað. Og morð hefði getað
veitt henni marga og mikla fjár
von.
— En það var karlmannsrödd,
ef það getur orðið ykkur að
nokkru gagni, sagði Langmede.
— En nú skulum við snúa okk-
ur að mánudagskvöldinu, frú
Linton.
Ég hætti að hlusta en tók að
Nýtt frá Hudson
Samkvæmissokkabuxur á dömur frá
fimm ára og eldri
Ný sending í dag.
Heildsölubirgðir:
Davíð S. Jónsson & Co. hf.,
sími 24-333.
var ekkert viðkvæmur og gat
látið það liðna vera gleymt. Og
með tíð og tíma höfðum við öll
þrjú gleymt því. Því að í raun
og veru hafði þetta ekkert að
segja og ég hef aldrei séð eftir
hjónabandi minu.
Ojæja. Það var gott, að Whit-
field var ekki eins og hann Hue.
En líka hún Flóra! Marcelia og
ég og Flóra! Ég fékk svima yf-
ir höfuðið. Að hlusta á, að hún
Pörulaust
Ali Bacon
Við skerum pöruna frá
fyrir yður.
Það er yðar hagur.
Biðjið því kaupmann yðai
aðeins um ALI BACON
SÍLD & FISKUR
m
Hrúturinn, 21. marz — 19. apríl.
Framtakssemi þín vekur geysi eftirtekt.
Nautið, 20. apríi — 20. niaí.
Fjölsltyldan er vís. til að legsjast gegn því sem þfi á.tt upptök
að, en þú skalt hafa þitt fram, ef þú úlítur að það sé rétt.
Tvíburarnir, 21. mai — 20. júní.
J?ú skalt fylla Inn í eyðurnar með öllum þeim skemmtunum,
sem lifnaðarhættir þínir leyfa, og þú skalt líiia leita til Ouðs.
Krabbinn, 21. júní — 22. júlí.
l’ér er óhætt að vera bjartsýnn og viiina að eigin framgangi.
Ljónið, 23. júlí — 22. ágúst.
Glaðværð þín kemur þér beinlínis í hag á iiæstunni o.g hefur gðð
áhrif á þá, sem þú skiptir i ið.
Mærin, 23. ágúst — 22. september.
Jafnvei þótt þú fáir g;óð ráð hjá sérfróðum mönnum, skaltu
endurskoða þau graumg-æfilega, því að margt kann að leyna á sér.
Vrogin, 23. september — 22. október.
I*ö veröur að gæta tungu þinnar meðal fólks, þótt freistandi sé
að ræða um starfiö.
Spoiðdrekinn, 23. október — 21. nóvember.
Nú eru allir dálítið taugaóstyrkir.
Bogmaðurinn, 22. nóvember — 21. desember.
I*ú mætir mótþróa, og- því er eins gott að bafa tímann fyrir sér
til að skipuleggja gagnsókn.
Steingeitin, 22. desember — 19. janúar.
I*ó skalt ekki leita út fyrir heimahagana, því að það kemur róti
á þá sem í kringum þig eru.
Vatnsberinn, 20. janúar — 18. febrúar.
I»ótt þú viljir rera réttlátur skaitu lialda í taumana.
Fiskarnir, 19. fehrúar — 20. marz.
Nú ætti þér að vera Ijóst, hvar þú stendur, og hvernig þú átt
að bregðast við flestu.
ráða ráðum mínum um, að þeg-
ar Grace yrði í leikhúsinu í
kvöld, þá skyldi ég fara -heim
til hennar og leita að bréfinu
minu. Hvort sem það var Grace,
sem hafði hringt þetta um Flóru,
þá. jók það hættuna, sem ég var
i stödd. Og hvort sem ég næði
í bréfið eða ekki, þá mundi
hún segja lögreglunni frá því
samt. En henni yrði bara erfitt
að sanna neitt.
Langmede var að ganga til
dyra og hraðritarinn á eftir hon
um og lögreglumaðurinn, sem
hafði látið sér leiðast. Hann
sendi okkur þetta sviplausa bros
sitt og lofaði að hitta okkur
seinna. Svo fóru þeir allir út.
— Flóra, sagði ég og renndi
mér niður af stólnum. — Mér
þykir leitt, að ég skyldi þurfa
að hlusta á þetta. Og þakka þér
fyrir að kjafta ekki frá okkur
Melchior, því að það hefðirðu
getað gert.
— Hvað áttu við? Hún sat á
legubekknum með arminn á
Whitfield utan um sig, og
horfði á mig. Hún var hálf-
vandræðaleg.
— Ég yeit, að þú hefur vitað
um það árum saman, hélt ég
áfram þrjózkulega. — Þegar
hann sagði mér það, var ég inni
í búningsherberginu og hurð-
in var ekki aftur, svo að ég
heyrði hvert orð.
— Ó, Liz, það hlýtur að hafa
verið hræðilegt fyrir þig!
— Það var það vissulega. En
þakka þér fyrir að þegja yfir
því.
— Góða mín, hvers vegna ætti
ég ekki að gera það? Ef lögregl
an finnur einhvern til að klína
morðinu á, þá skal það að
minnsta kosti ekki verða fyrir
minn tilverknað. Og ég er feg-
inn, að hann Melchior skuli
vera dauður.
Segjum tvær, hugsaði ég.
Klukkan níu um kvöldið stóð
ég inni í húsinu þar sem Grace
bjó, og Hringdi bjöllunni hús-
varðarins. Jafnvel hún móðir
mín hefði ekki þekkt mig, og þá
heldur ekki eltingamaðurinn í
Brooklyin, sem ég fór framhjá í
minna en fimm feta fjarlægð.
Utan yfir stóra grófa peysu
hafði ég farið í vorkápuna frá
i fyrra. Hún var ræfilsleg og
vantaði á hana hnapp og hitt og
þetta rusl hékk í henni. Öllu
sýnilegu hári hafði ég troðið
Verzlið í
verzlun
inn undir skældan hatt, sem ég
dró niður- i augu, og svo var ég
með horngleraugu, sem ég átti
frá kennsluárunum mínum. Og x
fanginu bar ég poka af mat-
vöru.
Þegar húsverðinum skaut
upp úr herbergjum sínum baka
til, ávarpaði ég hann og var gor
mælt.
— Lykillinn hennar Ungfrú
Leigh, sagði ég og rétti fram
minn eigin lykil með hendinni
með ullarhanzkanum á, — hann
gengur ekki að og ég á að taka
til mat fyrir samkvæmi. En lyk-
illinn gengur ekki að, ámálgaði
ég.
Eins og ég hafði ætlazt til, leit
hann ekki á mig heldur á lykil-
inn, tók hann og rétti mér hann
aftur.
Allt í lagi, sagði hann loks-
ins. — Ég skal sjá, hvað ég get
gert. En flýtið þér yður. Ég er
að hlusta á útvarpið.
Hann gekk svo á undan upp
þrjá stiga og að dyrunum hjá
Grace, en þá greip mig sú hugs-
un, að kannski hefði nú eitthvað
komið fyrir, svo að hún hefði
alls ekki farið í leikhúsið, eftir
allt saman. En húsvörðurinn
sem var búinn að reyna minn
lykil, opnaði nú með sínum lykli
og hratt upp hurðinni, og inni
fyrir var myrkur.
— Þakka yður fyrir, sagði ég
rólega og tók við lyklinum aft-
ur. Ég beið þangað til hann var
horfinn að útvarpinu sínu, áður
en ég lokaði dyrunum og kveikti.
Ég stóð þarna og glápti.
Einhver hafði verið þarna á
undan mér og bókstaflega snú-
ið öllu við. Bréf og blöð voru
út um allt gólf, skúffur stóðu
opnar og gubbuðu úr sér inni-
haldinu. Púðar höfðu verið tekn
lr úr legubekknum og fóðrið rif
ið upp. Jafnvei gólfteppið hafði
verið vafið upp og líktist nú
mest heljarstórri pylsu og ryk-
ið undir því kom áberandi í ljós.
Ég hljóp að tjaldinu, sem var
fyrir svefnherberginu, reif það
til hliðar og kvei'kti, en þar gaf
að líta sömu óreiðuna. Ég
var enn með matvörupok-
ann minn i fanginu, en ruddist
nú fram í eldhúsið.
En þar var ailt með felldu.
Engu snúið um. Ekkert nema
hvað borðið hafði verið dregið
frá veggnum og undir þvi lá
samanbrotið blað. Og ofan á því
teiknibóla.
Ég setti pokann minn á kæli-
skápinn og tók upp blaðið, og
las: „Kæra ungfrú Boykin.
Leiðinlegt að gera yður von-
LITAVER
Ævintýraland
VEGGFÓÐUR
Á TVEIMUR HÆÐUM
- 1001 LITUR -
Lítið við í UTAVERI
ÞAÐ BORGAR SIG.