Morgunblaðið - 16.08.1972, Side 22

22
MORGUNBLAÍMÐ, MIÐViKUDAGUR 16. AGÚST 1972
Minning:
Ingibjörg Finnsdóttir
frá Kjörseyri
Fædd 25. ágúst 1880
Dáin 9. áffúst 1972
INGIBJÖRG Finnsdóttir, fyrr-
verandi kennari, lézt að Hrafn-
istu 9. ágúst síðastliðinn. Með
henni er gengin ein af mikil-
hæfustu og mætustu konum úr
Hrútafirði, og sterkur persónu-
leiki er setti mikinn svip á sam-
tið sina.
Ingibjörg fæddist að Kjörseyri
i Hrútafirði 25. ágúst 1880. For-
eldrar hennar voru Finnur Jóns-
son bóndi þar, og kona hans
Jóhanna Matthíasdóttir. Finnur
var Sunnlendingur að ætt, son-
ur Jóns Torfasonar prests á
Stóruvöllum á Landi, síðar á
Felli i Mýrdal, og konu hans
Oddnýjar Ingvarsdóttur frá
Skarði á Landi, Magnússonar.
Finnur fluttist norður í Hrúta-
fjörð árið 1864 með mági sin-
um, Sigurði E. Sverrissyni sýslu-
manni, þá rúmlega tvítugur að
aldri. Jóhanna, móðir Ingibjarg-
ar, var dóttir Matthíasar Sívert-
sen er lengi bjó á Kjörseyri og
þótti mjög mikilhæfur maður.
Hann gegndi hreppstjórastörf-
um um langa hrið. Fyrstu árin
eftir að Finnur kom norður, var
hann í Bæ hjá Sigurði sýsiu-
manni, og gegndi þar skrifara-
störfum ásamt fleiru.
Hinn 24. júli 1869 kvæntist
Finnur Jóhönnu Matthíasdóttur
á Kjörseyri og hófu þau búskap
þar samá ár. Finnur var mjög
fjölhæfur maður, ágætlega
greindur, mikill fróðleiksmaður
eins og bók sú er gefin var út
T
Þökkum innilega auðsýnda
samúð við andlát og jarðarför
Andreasar
Guðmundssonar,
Rauðalæk 63.
Björndís Bjamadóttir,
börn og tengdabörn.
t
Innilegar þakkir til alira er
sýndu samúð og vinarhug við
andlát og jarðarför,
Kristínar Margrétar
Árnadóttur,
Eskihlið 10.
Sigurður Guðnason,
börn, tengdabörn og
barnabörn.
t
Faðir minn og bróðir okkar
GfSLI GISSURARSON.
andaðist að Sólvangi Hafnarfirði 15. þ m.
Herbert Gíslason og systkini hins látna.
Systir okkar t LOUISE BIERING,
andaðist í Kaupmannahöfn 8. ágúst. Jarðarförin hefur farið
fram. Emilía, Anna, Vilhelmína, Ebba og Hilmar Biering.
t
Móðir okkar
MARlA EINARSDÓTTIR,
Melgerði 8,
verður jarðsungin fimmtudaginn 17. ágúst kl. 3 frá Fossvogs-
k'rrkju.
Bömin.
t
Móðir okkar
MARGRÉT SIGURÐARDÓTTIR,
sem lézt að heimili sínu Skaftahlíð 42 10. þ.m. verður jarð-
sunginn frá Fossvogskirkju föstudaginn 18. þ.m. kl. 1,30.
Ósk Gisladóttir, Ragna Gísladóttir,
Sigurjón Gislason.
t
Eiginkona mín, móðir, tengdamóðir og amma
BJÖRG KRISTINSDÓTTIR,
Skaftahlíð 38
sem andaðist 9. ágúst, verður jarðsungin frá Háteigskirkju
fimmtudaginn 17. ágúst kl. 1,30 e.h. Blóm eru vinsamlega
afþökkuð.
Sölvi Guðlaugsson,
Edda Sölvadóttir, öm Jóhannsson,
Björg Hulda Sölvadóttir, Sævar Vilhelm,
Kristinn Sölvason, Kristín Jóhannesdóttir
og bamaböm.
eftir lát hans ber gleggst vitni
um. Hann var nærfærinn við
lækningar, sömghneigður og góð-
ur teiknari. Hann var hrepp-
stjóri í Bæjarhreppi frá 1873—
1899 og gegmdi fleiri trúnaðar-
störfum. Kona hans Jóhanna var
mikilhæf kona, traust og stjórn-
söm. Hún varð fyrir því áfalli
að missa sjómina á bezta aldri og
var blind um 15 ára skeið. Á
þeirn tíma fæddust sum af böm-
um hennar, og þekkti hún þau
i sundur á röddinmi. Finnur
sigldi með Jóhönnu konu sína
til Kaupmannahafnar í leit að
lækningu, en sú ferð var árang-
urslaus. Það var ekki fyrr en
Bjöm Ólafsson, augnlæknir á
Akranesi, hóf augnlækningar
hér á landi sem sérfræðingur í
þeirri grein, að Jóhanna gekkst
undir uppskurð hjá honum með
þeim ágæta árangri að hún fékk
sjónina að nýju og hélt allgóðri
sjón ævina á enda. Kjörseyrar-
heimiilið var í tíð Finns og Jó-
hönmu mannmargt. Jörðin er
stór en nokkuð erfið og útheimt-
ir mikinn mannskap ef að nýta
á hana til fulls.
Böm þeirra hjóna voru átta
er upp komust. öll báru þau rik
einkermi ættar sinnar. Þau vom
greind, glaðvær, traustvekjandi
og stálminnug, Á heimilinu ríkti
stjómsemi og festa en þó glað-
værð. Þar var mikil regla á öll-
um hlutum, og haldið fast við
rótgróin sveitasið að þeirra tlma
hætti. Þar bjó fróðleiksfúst fólk
er notaði hvert tækifæri sem
gafst til þess að auka þekkingu
sína og miðla henni til annarra.
Við þá heimilishætti er hér
hefur stuttlega verið lýst ólst
Ingibjörg upp. Börnunum var
haldið til hóflegrar vinnu. En
þess var gætt að þau hefðu tima
til þess að sinna sínum hugðar-
efnum. Þar var heimiliskennari í
marga vetur, sem ekki var al-
gengt á þeim tímum og munu
bömin hafa fengið töluverða
kennslu til fermingaraldurs og
sum nokkuð meir. Hvað Ingi-
björgu snertir, mun hún hafa
hlotið bóklega menntun eins og
þá var títt í kvennaskólum. Einn
vetur var hún við nám í Reykja-
vík og lærði þar aðallega tungu-
mál, reiikning og handavinnu.
Árið 1902 ræðst Imgibjörg sem
bamakennari í Bæjarhreppi og
stundaði þar farkennslu til árs-
ins 1919. Það ár réðst hún að
sámstöðinni á Borðeyri og vann
þar óslitið í 10 ár eða til ársins
1929 að hún gerðist aftur kenn-
ari í sveit sinni og gegndi þvi
starfi til ársins 1947, en það ár
lét hún af kennsliustörfum. Ég,
sem þessar línur rita, gekk ekki
i skóla hjá Ingibjörgu og get því
ekki tjáð mig um kennsluhæfi-
leika hennar. En ég þekki fjöl-
marga nememdur hennar og þeir
fara ekki dult með það, að hjá
henni hafi verið gott að læra,
og þar hafi þeir fengið gott vega-
nesti þegar lagt var út í Mfið. Ég
er alveg samnfærður um það að
Ingibjörg hetfur jafnframt
kennslunni alltaf haldið áfram
að mennta sig, og á þann hátt
aflað sér staðgóðrar þekkingar.
Sjálfsmenntun er ekki mikils
metin nú á síðustu tímum en
mörgum hefur hún fleytt ævi-
langt.
Á yngri árum vann Ingibjörg
töluvert í " Gróðrarstöðinni hjá
Einari Helgasyni og aflaði sér
þar allgóðrar þekkingar í garð-
rækt og blómarækt. Þessa þekk-
ingu sína útfærði hún mikið
heima í sveit sinni. Hún gerðist
þar leiðbeinandi í þessum efn-
um, og átti mikinn þátt i að
koma garðræktinni þar í við-
unandi horf. Ingiibjörg var að
eðlisfari mikill náttúrufræðingur
og bjó yfir ótrúlega mikilli
þekkingu um þau efni. Hennar
mesta yndi var að dvelja úti í
náttúrunni og það gerði hún oft
ef því varð við komið. Þar las
hún blóm eða uppfræddi aðra
og það lét henni vel. Mér hefur oft
dottið i hug að þó að Ingibjörg
hafi verið fjölhæf mamneskja,
hafi náttúrufræðin staðið hug
hennar næst. Hún elskaði blóm
og hafði alltatf mikið af þeim í
kringum sig. Imgibjörg átti
SystirMaría Fullberta
LÍFSINS hjól sinýst stöðugt,
menn koma og menn fara, slík
eir lífsins rás. Eftir standa verk
mannannia, æviistörí þeirra og
orðstír, en jafnvel þótt svo vilji
fara að fullfljótt fyrnist yfir
lífsskeið einnar miannveru mitt
í aragrúa allc mannlkyns, þá er
hitt og jafnvist, sem efkki má
glejrmast, að unnin góðverk
ávaxtast, og hrirada a1 stað sí-
endumýjamdi huliðs.straumum í
sálum samferðamannana og hafa
þannig fólginn í sér arð eilífðar-
gildis, sem tími og rúm fá í engu
raskað.
Mér er bæð1' ljúft og skylt að
mirmast nokkrum orðum systur
Maríu Fullberta og því verð ég
að biðja menn að taka viljann
fyrir verkið að atf nolkkrum van-
efnum er að unnið.
Ég vil reyna með fáeinum fá-
tæklegum oiðum, að tjá þakk-
læti mitt og margra anraarra til
þessarar systur, eem með við-
kjmningu sinnd og viömóti, bók-
staflega vanin hugi og hjörtu
starfstfélaga siima jafint og sjúkl-
inga og markaði með lífi sínu
óafmáanleg spor í vitund vina
sinna.
Þegar góðir vinir kveðja
hinzta sinni, verður okkur jafnan
gjamt á að staldra við, Mta til
baka tregablöndnu geði, því öll
eigum við margs að minnast,
jafnt frá gleði — sem sorgarstund
um. Og miörgum mætum við á
vegferð vorri, og þá fer svo að
sumum kynnumst við náið og
betur en öðrum. En þeir eru til,
sem bjóða af sér svo góðan
þokka, að það er næstum því
ekki anmað hægt en verða vinur
þeirra. Gæfa er hverjum manni
að fyrirhitta slíka imanwveru, og
ósjálfrátt langar mann að líkj-
ast hemni. Ég vil eiradregið skipa
syistur Maríu þar í hóp.
Hamingjusamur er sá, sem á
sér háleitt takmark eða köllun
og enn gæíuríkari er sá, sem
finraur lífskóbun sinni stoð, á
vettvamgi starfs sóms. Það varð
gæfa systur Maríu. Henni auðn-
aðist eiinmitt sú gifta að veljaist
til að inna það aðdáumarverða,
en jafnframt erfiða hlutverk af
hendi að vera sína ævistund,
sannverðugur fulltrúi sinnar
systrareglu. Að feta í fótspor
frelsanains, líkna sjúkum og sorg-
mæddum og hlúa að og hjálpa
manmanma sálum í gróðrarreit
maamlegra meina. í fáum orðum
sagt, taika á sig hinm misjafn-
lega léttbæra en þó Ij úfa kross
sjálfsafneitunarinmar í þágu trú-
ar sinmaæ og köllunar.
Sagt er: AJlt, sem þér viljið
að aðrir merun gjöri yður, það
skuluð þér og þeim gjöra, og
enmifremur: Leitið og þér munuð
finna. — Og í fórtnfúsu starfi
þjónustunnnar. hygg ég, að systir
María hafi einmitt fundið það,
sem hún leitaði að. Og segir ekki
máltækið: Þar sem góðir menn
fara, þar eru guðs vegir. Og
hverjum er betur borgið um
tíma og eilííð én þeim, sem
leggur gjörva hönd á plógimm og
ötullega starfar „á guðsvegum".
nokkum hlut að félagSmálum,
þegar kvenfélag var stöfnað í
sveitinni, átti hún sæti í fyrstu
félagsstjóm þess. Siðár var hún
formaður þess um margra ára
skeið. Kvenfélagið þarna hefur
unnið mjög vel og er VirkUr fé-
lagsskapur. Þar kom Ingibjörg
mikið við sögu og vann gott
starf er allir kunna að meta
sem til þekkja.
Árið 1916 fluttist Kjörseyrar-
fólkið að Bæ, er Guðmundur G.
Bárðarson, tengdasonur Finns,
er þá hafði búið þar í nokkur
ár, seldi jörðina og hóf búskap
í Bæ. Þau hjón Finnur og Jó-
hanna ásamt þeim bömum sem
þá voru heima, fhittust þangað
líka. Guðmundur bjó þar ekki
nema i fá ár, því að hann gerð-
ist kennari við gagnfræðaLskól-
ann á Akureyri. Finnur og Jó-
hamna, ásamt dætrum sinum
Þórunni og Ragnhildi, dvöldu
áfram í Bæ. Eftir lát foreldra
sinna hélriu þær heimili saman
systumar þrjár, Xngibjörg
fluttist þangað Mka eftir að hún
hætti starfi sínu við simstöðina.
Það vtir gaman að heimsækja
þær systur og notfærði ég mér
það oft. Það fylgdi þeim hress-
arndi blær, frásagnargáfan liitrík
og skýr og þær bjuggu yfir geysi
miklum fróðleik. Þær systur
vom einstaklega samhentar og
erfitt er að minnast einnar
þeirra án þess að hinna sé getið
um leið. Þórunn og Ragmhildur
eru dánar fyrir allmörgum ár-
um. Þegar Ingibjörg var orðin
ein eftir lá leið hemnar til Reykja
víkur og á Hrafnistu dvaldist
hún síðustu árin. Hún átti þvi
láni að fagna að vera heilsugóð
og halda óskertum sálarkröftum
til æviloka en hún lézt snögg-
lega í herbergi sinu á Hrafnistu
9. þ.m. tæpra 92ja ára að aldri.
Kæra vinkona. Ævistarf þitt
var að verulegu leyti helgað
sveitinni. Þar vannstu að því að
uppfræða unigdóminn og beina
honum á þá braut er leiðir til
manndóms og þroska. Þar
vannstu að þvi að efla samtaka-
mátt kynsystra þinna og ótal-
margt annað sem hér er ekki
nefnt.
Við sveitun/gar þinir og þinn
fjölmenni kunningjahópur kveðj
um þig með þökk fyrir sam-
fylgdina. Það var ahtaf bjart í
kringum þig, og ég efast ekki
um að sú birta hefur enzt þér
gegnum móðuna miklu, að
strönd fyrirheitna landsins.
Jón Kristjánsson.
Það er ætíð virðingar- og
þakkarvert, og til blessunar
mannikymi öllu, þegar menm leit-
a&t við að liía trú sína svo skil-
yrðislausit og af l'ítillæti einlægs
hjarta. Mér dettur í hug í þessu
sambandi Florence Nightiragale,
sem kölluð v?r konan með lamvp-
aran. Systrastarfið, og það sama
á raunar við um hjúkrumarsitörí
yfirleitt, byggisit ekki sízt á
sönwum þjónusituiainda ásamt
kærieiibsríkri lund. Og þótt slílk
störf láti ekki alltaf mikið yfir
sér, og hljótt sé haft um anma-
samt lífsstarf systranna, en
lítillætið eir þc-irra aðall og ein
af höfuðdyggðum, þá er hiitt og
víst að launin felast í starfinu
sjálfu, þar sem er þalklklæti
þeirra, er umöranumar þeirra
njóta að ógleymdum göfgaradi
áhrifum hj artahrejnma sálna,
sem ómetanleg eru í eríi og
skarkala he!msins. Slík áhiritf og
árangur þeirra láta þanmig e.t.v.
ek)ki mikið yfir sér, í óðagoti
umferðagnýsins á vélaöld nútím-
ans, en hljóðlát og helg bæn
ratar ætíð létta veginm alit að
innstu hjartarótum, bræðir ísinn
úr leyndustu fylgsmium sálar-
lífsinis, og yljar guðlegiri glóð.
Það þekkja þeir bezt, sem sanra-
reynt hafa.
Sá, sem þessar línur ritar átti
því láni að fagma að kynraaet
systur Marín aMnéiið i starfi
miínu að Landalkoti oig er það
skemmst frA að segja, að sjald-
an eða aldrei hefi ég fyrirhift
jatfn alúðilega og yndislega mianln-
eskju. Og erida þótt atvikin ýllu
því, að kynni okfkar ýrðu svo
ekammvinra, sem raúnin varð á,