Morgunblaðið - 28.07.1973, Blaðsíða 15

MOíiGUNRLAÐIÐ — LAUGABÐAGUR 28. JÚLl 1873
15
Með bændum í Kjós og Kjalarnesi:
Hafa veitt
20 þúsund
silunga
Komið við á Meðalfelli
Gísli Ellertsson, bóndi á Meðalfelli.
BÆBINN MeðalfeU í Kjós
stendtir neðst í hliðum sam-
nefnds fells ofan við Meðal-
íellsvatn. Á þessu slóðunt er
Kjósin gTÖsugf og búsældar-
legr, og niðri við vatnið er
fjöldi suBnairbústaða. Meðal-
fed er landnámsjörð og fornt
höfuðból, og þar bjó uni
iajigt skeið Magnús lögmað-
ur Ólafsson bróðir Eggerts
Ólafssona.r. Nú býr á Meðal-
felli Gisli EUerbason ásamt
konu sinni og fjórttm böm-
um. Js-giir Morgunblaðs-
menn bar J*a.- að, var Gísli
bónd: önnunt kafinn við drátt-
arvélaviðgerðir, en gaí sér þó
tíniia til að sinna blaðamanna-
rápi og bauð í stofu, og frúin
kom með kaffi.
Sagðist Gísii, aðspurður,
viera búinn að búa á Meðal-
feWi síðan 1958, „ég er fædd-
ur hér á bænum og sama ætt-
im er búin að búa hér í um
200 ár, Við erum sjö í heim-
iii, einn vinnun.aður og fjórir
kraktkar, 5—15 ára.“
Gísli sagði, að sttáttur hefði
hafizt fyrir þremur vikum,
og gras væri orðið ágætt eftir
at hlýnaði.
Auk 50 nautgripa og 150
íjár fylgja Meðalfelöi lax- og
silungshiunnindi úr Laxá,
Meðalfellsvatni og Rugðu,
sem rennur úr vatninu i
Laxá. Við biðj'um Gísla því
að segja okkur af veiði.
„Það starfar veiðifélag um
árnar og vatnið og við erum
26 eigendur. f>að er ágæt
veiði, bæði á laxi og silungi.
Við erum með net í vatninu,
til þess að reyna að fækka
silungnum, og höfum veitt
síðan í fyrravor um 20 þús-
und sii'Unga. Við gerum þetta
vegna þess að það er allt of
miíkill silungur í vatninu,
þannig að hann nær etoki að
stækka verulega. Eftir að við
byrjuðum þessar tilraunir
hefur silungur bæði stætokað
og fitnað og á eftir að auk-
ast, þvi hrygningarskilyrði
eru mjög góð. Við ieyfum 700
stengur í vatnin.u í sumar.
I Laxá og Bugðu er met-
v ioi, cg yfir þúsund laxar
eru komnir á iand og þeir
hafa verið allt upp í 17 pund.
Veiðifélagið byggði stiga í
vor, en það geikk svodítið illa
í upphafi vegna þess að það
brotnaði i honum veggur, en
nú hefur verið settur upp
bráðabirgðaveggur og siðan
hefur gengið mjög veJ.
Ef eitnhver hagnaður er af
veiðinni, þá gengur hann til
Veiðifélagsins, en það áættar
vissa upphæð til ræktunar."
Kona Gísia, er frá Akra-
nesi, segist hafa mikið
sveitablóð í æðum og að hún
kunni vet við sig í sveit.
„Dk'kur finnst ágætt að
þurfa ekk' að vera i Reykja-
ví'k, þannig að það er etngin
íreisting fyrir oikkur að flytj-
ast þangað. Eftir að nýi veg-
urinn kom, er ek'kert lengra
fyrir ofckur í bæinn en fyrir
fól'k í úthvsrfumim.
Hér vantar ekfcert nema
einhvern iðnað fyrir konurn-
ar á vetuma, þegar börinin
eru farin í sfcðla. Það er svo
lágt borgað fyrir að prjóna
lopa'peysu:r.“
Arndís Þorvaldsdóttir og Þorl ákur Snaebjömsson hafa gætt vi tans í Svalvoguni í 18 ár. Nú
hafa þau koniizt í vegasantban d. í baksýn sést á vitann tipp fyrir holtið, en um það liggur
síðasti kafli vegarins.
læknirinin, Sigmundur Magnús-
fcon fyrsti maðurinin, sem notaði
nýjá veginn. Þonnig vár hægt að
flytja dreníginn i bíá til Þingeyr-
«r og seinda hann suður í flug-
vél. Seiinna fréttó ég inni á Þimg-
eyirt, að sagnir væru um að ekki
mætti 'hreyfa við grjótinu i skrið
unni, þá kæmi eitthvað fyrir.
Þíið hefði sýnt sig sögðu menn,
attveg eins og þegar konan á
Galtarvúta lærbrotnaðd þegar vita
vörðurinn var búinn að vera þar
f 10 ár. En væri hann lengur átti
eittihvað að koma fyrir.
Bn hvað um það. Húsráðend-
ur S vitavarðarhúsiimi i Sval-
vogum, AitkMs Þorvaldsdóttir og
Þortáfcur Snæbjörnsson voru
ák»flega þafcklát vegagerðar-
ntónni og lækni. Þau eru búin
að búa þama og gæta vitans í
18 ár, ög faðiir Amdisar var vita
vörður á undan mannl hennar.
Nú hefur aldeilis skipt u.m og
orðið gestkvæmt hjá henni, þvi
fyrstu 10 dagana eftdr að vega-
samband opnaðdst höfðu 47 manns
sfcrifað sig í gestabókina. Áður
vair viðburður að gestur kæmi.
— Vdð urðum að fara gangandd
eða fá bát til að skjóta okkur,
eagði Þorvaldur. Á sumrin var
hægt að ganga klettana, en á vetr
um fyiltist allt af kttaka og þá
þurfti að fara fjöruna og sæta
Kjávarföllum til að komast fyrir
éfæruna. E3íkd hafði vertð farið
ftr& Svalvogum inn á Þingeyri frá
Þvi'rt. haust ©g þar titt § júná i
vor. ’
Þungavara hefur komdð með
vitaskipiinu og nú með varðskip-
um, og er skipað á land með
gúmmibát. — Vegurinm inn eftir
verður varla íær að vetrinum,
sagðd Þorlákur. Þvl erfitt gæti
orðið að aka á svelli á þessart
sittlu. En það verður gott að hafa
veg að sumrimu.
— Já, það eF miki'll munur að
fá veginn, tók kona hans undir.
Siysavarnadeildimar á Þingeyri,
Arnarfirði og Dýrafirði hafa ver
ið að berjast fyrir að fá þennan
veg og það er mikil bót ef eitt-
hvað kemur fyrir bát. Við erum
nú alltaí með talstöð opna. En
árið 1935 strandaði hér togari
og en.gimm bjargaðist.
1 Svalvogum er nú rafmagns-
vi'ti. Rafmagndð kom 1960. Þamg
að til þurfti að draga gashytkin
upp að vdtanum, upp langa
grýtta brekku.
Meðam við drekkum kafffi hjá
Arndísi höldum við áfram að
taQa um veginn. Hún segir: Mað
ur er ekkert hræddur um hann
Eliís, þó hann sé að vinma útd í
kdettumum. Hann er svo örogg-
ur ©g vimniur svo vel. Og cteemg-
urtmn ekfei síður. Það er ekki
baira verið að hugsa um penimg-
ana þar. Hann hlær bara og gefst
ekki upp.
Við kveðjum og hossumst aft-
ur af stað í jeppa læfcnisins. En
áður en við eium kornin út að
k'lettinum, fer að loga í mæla-
borðinu. Þræðir hafa hristst i
sundur. Sigmundur vimdur sér
snariega út og tekst að losa
geymilnn, meðan kvenfólkið,
kona hans, dóttir og blaðakoma
hoirfa á. Rídlinn springur þvd
ekki í loft upp, en er auðvitað
ekki gangfær. Elds er sóttur og
hann dregur okkur eftir nýja
veginum í klettunum. Blaðamað-
urinn situr framam í hjá honum
og heldur áfram að ræða við
hann. Hamm er jafn léttur í máli
og fyrr og segir:
Seiðandi fegurð hugann hreiif,
hér er þó gott að liía.
1 vegavinnu á klettakleif
kunnd ég þetta að skrifa.
Þér ég þetta vi3 segja,
það máttu festa á bttað.
Ðásamlegt væri að deyja
drottmi á þessum stað.
Við getum ved falkzt á að fag-
urt sé þarna á sidlummi við Dýra
fjörðinn. En að fara að deyja
drottnd sínum, það Idzt okkur
ekkd á!
Og hvað nú? spyrjum við Elds.
-— Ég er að verða búinn að vinna
fyrir þessair 506 þúsund krónur,
sem búdð er að tryggja. Og þá
er að hætta og fara í heyskap-
inn. Raunar er búið að leysa
þrautiina.
Og næst er að ha'lda áfram
með veg út fyrir og að Lokwi-
hörmrum, sem er Arnarfjarðar-
megin. Þá er eftir stuttur kafli
d Stapadal, en ákaflega erfiður.
Svedtarstjórinn á Þingeyri segir
að það sé ekki nema 10 mdnútna
akstur. Og sjálfsagt sé að halda
nú áfram með vegdnn fyrir
Sléttmnes, einkum þegar vitað
sé eftir þetta, að hann sé mörg-
um mdlljónum ódýrari en áætttað
var. Þá þyrfti ekki að fara þessa
erfiðu Hrafnseyrarheiði vor og
haust.
Þar með lýkur frásögninni af
æviívtýralegri vegarlagningu. —
Viðfangsefninu, sem ÍFeistaði
bóndans á Kjaransstöðum og
sem harm tókst á við og ssgraði.
E. Fá.
i slftlu máli
Folaldið
finnst
ekki
Kiðafelli, 26. júlí.
FOLALDIÐ, sem hvarf héðan
í siðustu viku hefur enn ekki
komið fram og hefur endur-
tekin leit á svæðinu, sem það
hvarf af ekki borið árangor.
— Hjadti.
Tvær
ljóða-
bækur
KOMIN er út hjá Heimsfcringiu
ljóðabókin „Gestastofa" eftir
Baldur Óskarsson. Bófcin skipt-
ist i 5 kafia og auk þess eru
þrjú þýdd ljóð eftir Federieo
Garica Lorca. Samtais eru Itjéð-
in 44 að tölu. Bófcin er 71 bds.
að s-tærð og prentuð í Hódium.
Einnig hefur Heimslkringda
sent frá sér ijóðabófc eftir
Pétur Gunnarsson, sem heiiir
„spdunkunýr dagur". 1 herwti
eru 43 ljóð og bókinni er skipt
í sjö kafla, eftir aldri ijóðenina.
„spdiunfcunýr dagur" er 100 bds.
að lengd, einnig prenfuð I Hól-
usn.