Morgunblaðið - 20.11.1973, Page 23

MORGUNBLAÐIÐ — ÞRIÐJUDAGUR 20. NÓVEMBER 1973
23
þar þyrfti að tala við ráðherra,
sagði hann — og hann ræddi um
jólin ogjbað um, að keyptar yrðu
tilgreindar jólagjafir fyrir Sirrý
og drenginn.
Örstuttu eftir að Sigurður hafði
borið upp þessi þrjú erindi sín,
féll meðvitund hans, og fáum
stundum síðar sofnaði hann.
Sigurður lét aldrei verk úr hendi
falla meðan megnaði máttur.
Ég kveð félaga minn og vin með
djúpum söknuði. — Góður Guð
styrki á kveðjustund Sirrý, Dfa
lítla, þína góðu tengdaforeldra og
systkinahópinn samhenta.
Jón Magnússon
Það var á sólbjörtum júnídegi
árið 1944, nokkrum dögum eftir
að íslenzka lýðveldið fékk regn-
skírn sfna á Þingvöllum, að ég
hitti Sigurð vin minn Sigurðsson í
fyrsta skipti. Þetta var um borð í
Djúpbátnum gamla vestur við Isa-
fjörð, en þangað vorum við báðir
komnir héðan að sunnan, átta ára
gamlir, á leið að Þúfum í Vatns-
firði til sumardvalar hjá sæmdar-
hjónunum Björgu Andrésdóttur
og Páli Pálssyni, náfrænda
Sigurðar. Ég hafði frétt af því, að
við Sigurður mundum verða sam-
skipa þennan síðasta áfanga
ferðarinnar, og hlakkaði til að
hitta piltinn. Varð ég ekki fyrir
vonbrigðum, þvi að mér leizt vel á
þennan jafnaldra minn, sem bæði
var sviphreinn og knálegur, þegar
við fyrstu sýn. Það gekk lfka eftir,
sem e'g hugði, að með honum
mundi gott að vera samvistum.
Af ferð okkar Sigurðar er ekki
að orðlengja, enda orðaskiptin
ekki mörg þann daginn, en hún
gekk að óskum. Við vorum settir
hvor á sinn hestinn, þegar í land
var komið, og heima í Þúfum vor-
um við háttaðir ofan í eina sæng í
suðurherberginu, sem svo var
kallað. Byggðum við hana saman
það, sem eftir var sumarins, og
þurfti ég ekki að kvarta yfir því
sambýli.
Mér er dvölin í Þúfum þetta
sumar minnisstæð fyrir margra
hluta sakir, m.a. vegna þess, að ég
taldi mig kynnast þar búskapar-
háttum eins og þeir höfðu beztir
gerzt á höfuðbólum f landinu frá
alda öðli. Ekki sízt hafa mér þó
jafnan verið hugleikin kynnin af
Sigurði Sigurðssyni, enda hefur
ekkert að borið síðan til að draga
úr virðingu, sem ég öðlaðist i
byrjun fyrir honum og mannkost-
um hans.
Arin liðu án þess að frekara
yrði af um kunningsskap okkar
Sigurðar, og sjálfsagt óraði hvor-
ugan okkar fyrir þvf, að við
mundum eiga eftir að deila saman
skiprúmi, er að því kæmi, að við
færum að velja okkur ævistarf.
Þó atvikaðist það svo, að hann
réðst til starfa með félögum okkar
Eyjólfi Konráð Jónssyni og Jóni
Magnússyni að loknu lögfræði-
prófi f ársbyrjun 1962, eins og ég
hafði gert á sinum tíma, og störf-
uðum viðþarsamanóslitiðfrá þvf
að ég kom heim frá námi árið
eftir, meðan heilsa hans entist.
Það var einhver mesta gæfa okk-
ar félaganna, að Sigurður skyldi
slást f hópinn, enda má óhikað
segja, að hann hafi lagt til kjöl-
festuna í hinum daglega rekstri
lögfræðisskrifstofunnar þann
* tíma, sem við fengum að njóta
starfskrafta hanstil fulls.
Sigurður Sigurðsson var maður
fríður sýnum og vel á sig
kominn til orðs og æðis, og
höfuðkempa til vopna sinna, eins
og sagt var að fornu um hina
beztu drengi. Er undarlegt til
þess að hugsa, að það skuli hafa
orðið hlutskipti hans að falla í
valinn fyrir sjúkdómi f blóma lífs-
ins. Það var einmitt aðaleinkenni
hans sem lögmanns, hversu inni-
lega heilbrigður hann var í fari
sínu og viðhorfum til starfsins.
Man ég ekki í svipinn eftir öðrum
starfsbróður, sem átt hafi þennan
I eiginleika til aðberaí sama mæli.
Hann var æðrulaus og jafnhugað-
ur, að hverju sem hann vann, og
þurfti ekki að setja sig f stellingar
til að taka á málunum eða flytja
þau, heldur var honum eðlislægt
að ganga beint að efninu og leit-
ast við að meðhöndla það á sem
einfaldastan og ljósastan máta.
Allt fjas og þref var honum
fjarri skapi, sem og óþarfa mál-
skrúð eða málalengingar. Hann
glataði manna sízt ró sinni og var
laus við allt fum og örþrif. Hann
var óáleitinn og seinn til yand-
ræða, enda fastur fyrir sjálfur,
auk þess sem hann var géeddur
ríkri réttlætiskennd, er var hon-
um óbrigðult leiðarijós.
A stúdentsárum sínum I Há-
skólanum vakti Sigurður athygli f
hópi laganema fyrir það, hversu
reglubundið og sleitulaust hann
gekk að náminu, enda náði hann
þar góðum árangri. Þessum
starfsháttum og þeim sjálfsaga,
sem hann tamdi sér þá, hélt hann
til hinztu stundar. Þeir kostir,
sem þessu fylgja, eru styrkur í
hverju starfi, en í starfi lög-
manna, sem oft verður svo eril-
samt, að endemum sætir, eru þeir
nánast ómetanlegir. En jafnframt
því, sem Sigurður var öðrum
fyrirmynd að vandvirkni og skjót-
virkni fyrir þessar sakir, varð
reglusemi hans í starfi honum
ótrúlegur aflgjafi f baráttunni við
sjúkdóm þann, er að honum sótti
síðustu árin. Gekk það krafta-
verki næst, hvað hann afrekaði í
þeirri baráttu.
Sigurður fékkst við fjölbreytt
verkefni á lögmannsferli sínum,
en flest urðu þau á sviði skaða-
bótaréttar og tryggingaréttar,
þegar fram í sótti. Fór það saman
við áhuga hans á þessum greinum
lögfræðinnar, sem jafnan var
mikill, svo og á sjórétti. Við hinir
vorum oft bundnir við önnur lög-
fræðistörf en málflutning fyrir
dómstólum, og kom það mjög í
hlut Sigurðar að annast þá hliðina
á starfsemi skrifstofunnar. Fór
vel á þessu, þar sem hann var
manna bezt til málflutnings fall-
inn, traustur, skýr og ákveðinn,
auk þess sem hann lagði ávallt
metnað í að vanda til alls málatil-
búnaðar, jafnt í smærri máluro
sem stærri.
Það er stórt skarð fyrir skildi i
stétt lögmanna við fráfall
Sigurðar, og voru þó fleiri fyrir,
þar sem við höfðum fyrir skömmu
misst tvo aðra mannkostamenn á
sama aldri, á þessu og fyrra ári.
Voru þar einnig á ferð vinir mínir
og samverkamenn um skeið. Þótt
svo fari tíðast, að maður komi
manns f stað, er okkur brýnt að
minnast þess, sem eftir stöndum,
hversu mjög framtíð stéttarinnar
veltur á því, að henni takist að
halda þvf trausti, sem heilsteyptir
menn eins og Sigurður voru færir
um að afla henni.
Sigurður Sigurðsson var
skemmtilegur og góður félagi, og
kunni m.a. lag á,að stytta daginn
sér og öðrum með kjarngóðum
athugasemdum um þjóðlífsbröltið
f kring. Kippti honum þar í kynið
til föður sfns og fleiri ættmenna. í
einkalífi sínu var hann mikill
gæfumaður. Var unun að sjá,
hversu samrýndur hann var syst-
kinum sínum, fjölskyldu og
tengdaforeldrum, og umhyggju-
samur um hag þeirra. Hitt var
heldur ekki síður aðdáunarvert,
hve frábærlega þau studdu hann í
veikindum hans. ÖIl eiga þau nú
mikils að missa, og þá sérstaklega
Sigríður, eiginkona hans, og
Sigurður yngri, sonur þeirra. Við
félagarnir og samstarfsfólkið á
skrifstofunni vottum þeim inilega
samúð, um leið og við þökkum
Sigurði ómetanlega samfylgd.
Hjörtur Torfason.
Vinur minn, Sigurður Sigurðs-
son hæstaréttarlögmaður, lést að-
faranótt 14. nóv. s.k og verður
útför hans gerð frá Dómkirkjunni
kl. 14:00 í dag.
Fyrsta skarðið hefur verið rofið
f stúdentaárganginn frá M.R.
1955.
Kallið kom ekki á óvart. Lengi
hafði þeirri fregn verið kviðið, en
illa gengur að sætta sig við orðinn
hlut. Skilningsleysi á atburðarás-
inni gagntekur hugann og
hverfulleiki lífsins er slíkur, að
aldrei er að vita, hver annan gref-
ur.
Er ég nú sest niður til að rita
nokkur kveðjuorð til besta vinar
mfns, er myrkur úti, og það er
myrkur hið innra með mér. Illa
gengur að hemja hugsanir og til-
finningar, sem flestar eru tengd-
arsorg — og gleði.
Sorg, vegna þess að hann er
fallinn frá, aðeins 37 ára gamall.
Gleði yfir ljúfum endurminning-
um frá liðnum samverustundum.
Sorg, vegna þess að hetjan er
öll. Gleði yfir því að stríðinu er
lokið.
Leiðir okkar Sigga Sig., eins og
hann var ávallt kallaður af kunn-
ingjunum, lágu fyrst saman er við
hófum nám í menntaskóla. Þar
tók maður fljótt eftir þessum
myndarlega og hressilega pilti,
sem reyndist vera einn besti
handboltamaður skólans, enda f
keppnisliði KR allt upp f
mei staraflokk.
Að loknu stúdentsprófi árið
1955 dvöldum við vetrarlangt f
Þýskalandi og leigðum þá her-
bergi saman. Það var vinsælt um-
ræðuefni okkar að rifja upp ævin-
týri og atburði frá þessum vetri.
Haustið 1956 hóf Sigurður nám
í lögfræði við Háskóla íslands og
lauk þaðan embættisprófi í
janúar 1962 og stundaði hann
málflutningsstörf upp frá því.
Sigurður hafði til aðbera flesta
kosti góðs lögmanns. Hann var
skýr i hugsun, einarður í skoðun-
um, en ekki óbilgjarn. Hann var
vandvirkur og nákvæmur og
hafði yndi af starfi sínu.
Arið 1958 gekk hann að eiga
yndislega stúlku, Sigriði Jónsdótt-
ur, og eignuðust þau einn son,
alnafna og eftirlæti föður síns.
Heimili þeirra að Melabraut 34
var hlýlegt og fallegt, og þangað
var gott að koma. Vorum við hjón-
in þar tíðir gestir og varþágjarn-
an gripið f spil. Sigurður var ein-
staklega heimiliskær.
Fyrir fjórum og hálfu ári var
ljóst, að Sigurður var haldinn
alvarlegum sjúkdómi, sem herj-
aði fyrstu árin með nokkrum hlé-
um, en síðasta árið stöðugt. Er
það samdóma álit allra, sem til
þekktu, að þar hafi hann sýnt
fádæma karlmennsku og æðru-
leysi, en sjálfum var honum vel
ljóst, að hverju dró.
í veikindum sínum naut hann
frábærrar umhyggju konu sinnar,
sem var honum alla tíð stoð og
stytta.
Við hjónin biðjum góðan guð að
styrkja eiginkonuna, einkason-
inn, tengdaforeldrana og s>’st-
kinahópinn stóra i þeirra miklu
sorg, og sendum þeim innilegustu
samúðarkveðjur. Einnig færi ég
beztu kveðjur frá bekkjarsystkin-
um hans.
Ég þakka Sigurði fyrir fagrar
endurminningar og samveru-
stundir á skólaárunum, ferðirnar
á völlinn á sumrin, þegar
KR-ingar voru hvattir, ferðalög
utanlands og innan, m.a. í sumar-
bústaðinn á Þingvöllum, sem hon-
um varsvo kær.
Þórhallur Helgason.
KVEÐJA FRA FORMANNI
LÖGMANNAFÉLAGS ÍSLANDS.
Fámennur hópur þeirra
lögmanna, er hafa málflutnings-
störf að aðalatvinnu, hefur nú
öðru sinni á skömmum tima misst
úr fylkingarbrjósti glæsilegan
fulltrúa á bezta aldri.
Fyrir hönd Lögmannafélags ís-
lands sendi ég Sigurði Sigurðs-
syni hæstaréttarlögmanni hinztu
kveðju og persónulega votta ég
Skrlistofur vorar
verða lokaðar frá kl 1—4 e.h. þriðjudaginn 20 nóvember, vegna
útfarar SIGURÐAR SIGURÐSSONAR. hæstaréttarlögmanns.
Samábyrgð fslands á fiskiskipum.
konu hans, syni og öðrum
aðstandendum samúð.
Mannkostir Sigurðar verða
samtiðarmönnum minnisstæðir.
Þar féll i valinn karlmenni, er bar
með sér í fasi og hugsun svipmót
siðfágaðrar menningar, vildi í
öllu vel og rétt gera, og tók mót-
læti með fullkomnu æðruleysi.
Auk lögmannsstarfanna, er
Sigurður stundaði með heiðri, á
meðan kraftar entust, fórnaði
hann um skeið Lffeyrissjóði Iög-
manna miklu starfi sem gjaldkeri
sjóðsins. Fyrir það skal nú þakk-
að.
Við lögmenn kveðjum með
söknuði góðan dreng og félaga.
Páll S. Pálsson.
Kveðja frá
Sjálfstæðisfélagi Seltirninga
SIGURÐUR Sigurðsson hæsta-
réttarlögmaður verður jarðsettur
í dag, en hann lézt 14. nóvember
s.l., aðeins 37 ára að aldri. Við,
sem fengum að kynnast honum og
starfa með honum, minnumst
hans nú, á kveðjustund, fyrir gáf-
ur hans og mannkosti. Sigurður
fluttist hingað á Seltjamarnes
fyrir nokkrum árum og hóf þegar
störf I Sjálfstæðisfélaginu. Fljót-
lega var hann kosinn í stjórn
félagsins og fleiri trúnaðarstörf
voru honum falin, meðal annars
var hann einn af frambjóðendum
Sjálfstæðismanna við sfðustu
sveitarstjórnarkosningar hér í
hreppnum. Var Sigurður okkur
styrkur og stoð í starfi okkar og
var ætíð gott að geta leitað til
hans með ýms þau vandamál, sem
upp koma í félagsmálum. Hug-
rekki hans var viðbrugðið og að-
dáunarverð var sú karlmennska
sem Sigurður sýndi í veikindum
sínum, allttil enda.
Að leiðarlokum kveðjum við
Sigurð með þakklæti fyrir þau
margvíslegu störf, sem hann með
okkur vann og biðjum eiginkonu
hans, Sigríði Jónsdóttur, syni
þeirra Sigurði Sigurðssyni, og
öðru venslafólki, guðs blessunar
um ókontna framtíð.
Guðmar Magnússon.
HANN kom inn í byggðarlagið
sem ferskur vorblær, fullur af
lífskrafti og eldmóði æskumanns-
ins, boðinn og búinn að starfa og
miðla af þekkingu sinni fyrirþær
hugsjónir, sem hann vissi beztar.
leggja hönd á plóginn við þau
fjölmörgu verkefni, sem ávallt
fylgja vaxandi bæjarfélagi.
Fljótur að greina kjarna hvers
máls Aldrei með hálfvelgju í
skoðunum á mönnum og mál-
efnum— ávallt heill.
Þannig kom hann mér fyrir
sjónir strax f upphafi, þannig var
hann alla tíð, og hin fyrstu kvnni
urðu að vináttu — vináttu. sem
aldrei bar skugga á—vináttu. sem
nú skal þakka örfáum orðum þá
er leiðir skiljast um sinn.
Hér skal ekki rakin hin alltof
stutta ævisaga vinar mfns Sig-
urðar Sigurðssonar, það munu
aðrir vafalaust gera. Aðeins
þakkað að hafa fengið að vera
vitni að nútíma hetjusögu. Sög-
unni um unga mannkostamann-
inn, sem fyrir rúmum fjórum ár-
um fékk yfir sér kveðinn grimm-
an dóm, en neitaði að hlýða þeim
harða dómi, og lét þá svo um mælt
f mín eyru ,,ég vil lifa — skal ekki
deyja“. —
— Og með óskiljanlegri, ofur-
mannlegri orku hóf hann barátt-
una — baráttu æskumannsins
fyrir að mega elska og njóta og sjá
hugsjónir rætast. Við, sem stóðum
álengdar og gátum því miður lítið
gert til hjálpar, fengum aldrei
skilið hvað eikin unga fékk þolað
og staðið af sér. Því verður hann
okkur hinum ávallt dæmið um
íslenzka hetjulund eins og hún
gerist bezt og stærst.
Ungur gekk hann undir merki
þeirra, manna sem eiga sér að
markmiði að gjöra rétt en þola ei
órétt, trúa á mátt og kraft ein-
staklingsins fái hann notið sín
frjáls og óþvingaður. Þeim hug-
sjónum var hann trúr allt til
dauðans. Þótt leiðir skilji að
sinni, skal því trúað, að vina-
fundir verði að nýju, því
Meistarinn mikli sagði: „Ég lifi
— og þér munuð lifa".
Með þessari hugsun. með þessari
trú,
ég þekkti enga dýrðlegri og
hærri,
minn kærasti félagi,
kveð ég þig nú
með kveðjunni gjörvöllu stærri
og deyjöndum dýrari og kærri.
Magnús Erlendsson.
— Minning
Framhald af bls. 21.
varnar fyrir lífi sinu og sinna.
Þeirra ætlun var að láta hvorki*
skammdegi né skammsýni sam-
tiðarmannanna hefta áform sín.
Þeir voru ákveðnir í þvf að endur-
vekja hið fyrra félag eða stofna
nýtt.
Þeir voru nýkomnir úr þeirri
eldraun. sem margir þeir hafa
orðið að þola. er brautina brutu i
verkalýðsmálum hér á landi.
Félagi þeirra hafði verið tvístrað
áður en það náði að festa rætur.
En eldraunin hafði ekki bugað þá.
heldur aukið þeim trú á hug-
sjónina og eflt kjark þeirra og
þor. — Hin djarfa tilraun þeirra
tókst. Félagið var stofnað.
Guðmundur var kosinn f fvrstu
stjórn félagsins og var hann mjög
virkur félagi, þar til hann flutti
til Hafnarfjarðar. Hann var
gerður heiðursfélagi Verkalýðs-
og sjómannafélags Keflavíkur á
40 ára afmælisdegi þess. 28.
desembers.l.
Félagi og vinur. Þegar nú leiðir
skilja í svip, vil ég í nafni okkar
samstarfsmanna þinna frá fyrri
árum færa þér alúðarþakkir fjrir
þinn þátt í hinu djarfa og áhrifa-
rfka frumkvæði. sem stofnun
félagsins var.
Eftirlifandi eiginkonu. börnuni
og öðrum ættingjum og vinum
færi ég innilegar samúðar-
kveðjur. Ragnar Guðleifsson.
Ingibjartur V. Jóns-
son — Minning
1 GÆR fór fram jarðarför Ingi-
bjarts V. Jónssonar, sem lézt af
slysförum hinn 8. nóv. sl.
Ingibjartur var sonur hjónanna
Guðmundu H. Þorvaldsdóttur og
Jóns Guðmundssonar. Ingibjartur
ólst upp hjá foreldrum sfnum og
hefur af og til átt heimili með
þeim, þótt hann hafi víða unnið,
bæði á sjó og landi. Hann stund-
aði sjó bæði á bátum og togurum
og einnig var hann í siglingum á
farþega- og flutningaskipum héð-
an úr Reykjavík. Þá var hann eitt
ár á sænsku flutningaskipi, sem
fór víða um hin heitu suðurhöf.
Hvar sem Ingibjartur var, var
hann vel liðinn, því að hann var
mikið ljúfmenni, lipur i lund og
hafði góða framkomu.
Ingibjartur var fæddur á Þing-
eyri f Dýrafirði 8. marz 1939. Var
hann þvf tæpra 35 ára, er hann
lézt. Andlát hans kom sem reiðar-
slag yfir alla hans fjölmörgu ætt-
ingja og vina Hann fór hress og
kátur að heiman, en kom ekki
aftur, aðeins andlátsfréttin barst
okkur að kvöldi dags.
Frá því Ingibjartur var lítill
drengur, eigum við um hann
bjartar og góðar minningar, sem
við ekki gleymum. Þá var hann
hjá okkur í sveitinni heima í
Dýrafirði.
Foreldrum hans og unnustu
sendum við alúðarfyllstu sam-
úðarkveðjur og biðjumgóðan Guð
að styrkja þau í sorg þeirra og
gera þeirn lífið léttbært.
.... Ottó Þorvaldsson.