Morgunblaðið - 20.11.1973, Qupperneq 28

28
MORGUNBLAÐIÐ — ÞRIÐJUDAGUR 20. NÖVEMBER 1973
~W" jr m jr * x • Eftir Ker
Þytur i skogmum
4. kafli Froskur
Þegar fram á ganginn kom, nam hún staðar til að
hugsa sig um. Greifinginn og moldvarpan voru
hvergi nærri svo hún gat ekki ráðgazt við neinn. Hún
var því að taka ákvörðun á eigin Spýtur.
Jólasveinn
Svona auðveldlega geturðu búið til þína eigin skrautjóla-
sveina. Notaðu rautt ullargam og svartan tvinna og fylgdu svo
teiknimgunni. Skeggið er úr bómullarhnoðra, sem þú límir fast og
augu og andlil teiknarðu og límir slðan á!
„Ætli það sé ekki betra að hafa allan vara á,“ sagði
hún við sjálfa sig. ,,Ég veit að froskur hefur áður
álitið sjálfan sig i andarslitrunum á ástæðulausu. En
ég man ekki til þess, að hann hafi beðið um lög-
fræðing. Ef ekkkert er að óttast, segir læknirinn
honum það og sömuleiðis, að hann sé mesti kjáni og
hressir hann við. Þá er nokkuð unnið. Ætli það sé
ekki bezt, að ég geri honum það til geðs að fara. Ég
verð ekki lengi,“ Svo hún hljóp við fót niður í þorpið
í.þessum líknarerindum.
Það er af froski að segja, að hann hoppaði léttilega
fram úr rúminu um leið og hann heyrði lykilinn
snúast í skráargatinu og horf ði á eftir rottunni út um
gluggann þangað til hún hvarf í beygju á veginum.
Svo hló hann glaðklakkalega og klæddi sig í beztu
fötin, sem voru fyrir hendi og fyllti vasana
peningum, sem hann tók úr skúffu á náttborðinu.
Síðan batt hann saman lökin úr rúminu í eina lengju
og annan endann við gluggapóstinn í Tudor-glugg-
anum, sem prýddi svefnherbergi hans. Því næst
klöngraðist hann upp í gluggann, lét sig renna niður
f garðinn og stikaði stórum, glaður í bragði, í öfuga
átt við rottuna.
Rottan átti bágt við hádegisverðarborðið, þegar
hún varð að segja greifingjanum og moldvörpunni
ótrúiegar hrakfarir sínar. Það er vandalaust að gera
sér í hugarlund bituryrðin, svo ekki sé meira sagt
sem hrutu af vörum greifingjans. En rottunni
sámaði einna mest, að jafnvel moldvarpan, sem
alltaf var þó vön að taka málstað vinkonu sinnar, gat
ekki stillt sig um að segja:
„Þama léztu heldur betur leika á þig, rotturófa, og
þaðfroskinn!"
SIVIÁFÖLK
WOODSTOCK MAKES A
LOUSV FALCOMÍ
Blbí er siappur veiðifálki!
(HunnLAUG^bAGA ORmicuncu
VIII. KAPÍTULI.
Sfðan siglir Gunnlaugur af
Englandi með kaupmönnum
norður til Dyflinnar. Þá réð
fyrir trlandi Sigtryggur kon-
ungur silkiskegg, sonur Ólafs
kvárans og Kormlaðar drottn-
ingar; hann hafði þá skamma
stund ráðið rfkinu. Gunnlaugur
gekk þá fyrir konung og kvaddi
hann vel og virðulega. Kon-
ungur tók honum sæmilega.
Gunnlaugur mælti: „Kvæði
hefi ég ort um yður, og vildi ég
hljóð fá.“ Konungur svar-
ar: „Ekki hafa menn ti;
þess orðið fyrri, að færa mér
kvæði, og skal vfst hlýða."
Gunnlaugur kvað þá drápuna,
og er þetta stefið í:
Elrsvóru skæ
Sigtryggr við hræ.
Og þetta er þar:
Kann ek máls of skil,
hvern ek mæra vil
konungmanna kon,
hann’s Kvárans son;
muna gramr við mik
venr hann gjöfli sik,
þess man grepp vara,
gollhring spara.
(Ég veit gerla, hvern konung-
borinn mann ég vil lofa, hann
er Kvárans son; konungur mun
ekki horfa f að gefa mér gull-
hring; hann temur sér örlæti;
skáldið rennir grun Iþað.)
Segi hildingr mér,
ef hann heyrði sér
dýrligra brag,
þat’s drópu lag.
(Segi konungur mér, hvort
hann hefir heyrt ágætara
kvæði; það er drápa.)
Konungur þakkaði honum
kvæðið og kallaði tif sfn féhírði
sinn og mælti svo: „Hverju skal
launa kvæðið?” Hann svarar:
„Hverju viljið þér, herra?”
segir hann. „Hversu er
launað,” segir konungur „ef ég
gef honum knörru tvo?“ Fé-
hirðir svarar: „Of mikið er það,
herra," segir hann; „aðrir kon-
ungar gefa að bragarlaunum
gripi góða eða gulihringa
góða.“ Konungur gaf honum
klæði sfn af nýju skarlati, kyrt-
il hlaðbúinn og skikkju með
ágætum skinnum og guilhring,
er stóð mörk. Gunnlaugur
þakkaði honum vel og dvaldist
þar skamma stund og fór þaðan
til Orkneyja.
Þá réð fyrir Orkneyjum
Sigurður jarð Hlöðvisson; hann
var vel til fslen/kra manna.
Gunnlaugur kvaddi jarl vel og
sagði sig hafa að færa honum
kvæði. Jarl kvaðst hlýða vilja
kvæði hans, svo stórra manna
sem hann var á tslandi. Gunn-
laugur flutti kvæðið, og var það
flokkur og vel ortur. Jarl gaf
honum breiðöxi, silfurrekna
alla, að kvæðislaunum og bauð
honum með sér að vera. Gunn-
laugur þakkaði honum gjöfina
og boð hið sama, en kveðst
verða að fara austur til Svfþjóð-
ar og gekk sfðan á skip með
kaupmönnum þeim, er sigldu
til Noregs, og komu um haustið
austur við Konungahellu. Þor-
kell, frændi hans, fylgdi
honum jafnan. Ur Konunga-
hellu fengu þeir leiðtoga upp f
Gautland hið vestra og komu
fram f kaupstað
-----Ef ég skyldi panta bolla
af súkkulaði og rjómatertu, þá
verðið þér að lofa mér þvf, að
anza mér ekki.
’OLLUX
-----Hvað ég ætla að gera við
flöskurnar? Ég ætla að skrifa
þér, ef skipið færist og ég kæm-
ist á eyðieyju.
Ég er að deyja úr hungri.