Morgunblaðið - 20.11.1973, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ — ÞRIÐJUDAGUR 20. NÓVEMBER 1973
m ■ ■
i Ul I < ARÞROM Framhaldssagan i Þýóingu Bjöms Vignis

42
Já, sagði Teddy með höfuð-
hneigingu.
„Þá veiztu hvernig það er. Að
vera ástfanginn. Einn mannanna
hérna drap manninn, sem ég
elskaði, Marica. Og nú ætla ég að
drepa hann. Hefðir þú ekki gert
hið sama?“
Teddy stóð hreyfingalaus.
„Jú, þú mundir hafa gert það.
Þú er mjög falleg, Marica. Einu
sinni var ég líka svona falleg —
þangað til þeir tóku manninn
minn frá mér. Konan þarf á
manni að halda. Llfið verður
manni einskis virði án karlmanns.
Og minn er dáinn. Og ég ætla að
drepa manninn, sem sá til þes. Eg
ætla að drepa mann, sem heitir
Steve Carella, djöfulsins svinið
hann Carella."
Siðustu orð hennar skullu á
Teddy eins og kúlnahrið. Hún
kiknaði í hnjáliðunum og hún
varð að bita tönnunum í vörina til
að kæfa ópið. Virginia virti hana
undrandi fyrir sér. „Fyrirgefðu,
elskan, ég ætlaði ekki að blóta. En
ég. . . þetta hef. . .“ Hún hristi
höfuðið.
Teddy stóð náföl og eins og
negld við gólfið, beit fast í vörina
og hafði ekki augun af byssunni í
hendi konunnar við borðið. Henni
datt fyrst í hug að fleygja sér á
byssuna. Hún sneri aftur að
Virginiu og gekk skrefi nær.
„Ungfrú," sagði Byrnes." „I
flöskunni á borðinu er nítró-
glysserin.“ Hann þagnaði. „Eg á
við, að minni háttar hnjask gæti
valdið sprengingu. Og slasað
fjölda fólks.“
Augu þeirra mættust. Teddy
kinkaði kolli.
Hún sneri frá Virginiu og
Byrnes, settist á stól gegnt
vængjahurðinni og óskaði þess í
huganum, að varðstjórinn hefði
ekki séð tárin í augum hennar.
Sautjándi kafli
Klukkan var 7.10
Ég verð að vara hann við,
hugsaði Teddy.
Klukkan taldi tímann án afláts.
Þetta var gömul klukka, og allir
voru orðnir vanir hljóðinu f
gangverki-hennar nema Teddy —
í eyrum hennar buldi virr, virr og
klukkan tifaði og tifaði, visarnir
tóku kipp með lágum hvelli í
hvert sinn, sem mínúta leið.
7.11
7.12
Ég verð að vara hann við,
hugsaði hún örvæntingarfull.
Hún var hætt við að fleygja sér á
Virginiu og hugsaði nú aðeins um
það eitt hvernig hún gæti varað
Steve við yfirvofandi hættu.
Eg sé fram á ganginn héðan,
hugsaði hún, sé efsta þrepið
í stiganum, sem liggur
niður. Ef ég gæti heyrt,
myndi ég þekkja fótatak hans áð-
ur en hann kæmi i ljós, því að ég
veit hvernig hann gengur,
hundrað sinnum hef ég reynt að
imynda mér fötatak hans í hugan-
um. Karlmannlegt fótatak, ég
myndi greina það um leið og hann
stigi inn um útidyrnar, bara ef ég
gæti heyrt.
En ég get ekki heyrt og ég get
ekki talað. Ég get ekki einu sinni
hrópað til hans, þegar hann
birtist hér á ganginum. Hið eina,
sem ég get gert, er að hlaupa til
hans. Hún mun ekki sprengja
nitróið, ekki ef hún veit af honum
i byggingunni, þar sem hún getur
skotið hann. Þess vegna hleyp ég
til hans og skýli honum, hann má
ekki deyja.
Og barnið?
Barnið hugsaði hún. Varla
orðið barn einu sinni, ný-
kviknað líf, en Steve má ekki
deyja. Ég, já. Barnið, já. Ekki
Steve. Um leið og ég sé hann,
hleyp ég til hans og þá má hún
skjóta. En ekki Steve.
Hún hafði næstum þvf verið bú-
in að missa hann einu sinni. Hún
minntist þeirra jóla, eins og þau
hefðu verið i gær, hvítt spítala-
herbergið, þar sem maðurinn
hennar barðist við að ná andan-
um. Þá hafði hún hatað atvinnu
hans, fyrirlitið lögreglustarfann
og glæpamenn heimsins, miklað
fyrjr sér aðstæðurnar, er leiddu
til þess að maðurinn hennar varð
fyrir skoti úr byssu eiturlyfja-
neytanda. Síðan hafði hatrið
hjaðnað, hún hafði beðið fyrir
honum,en allan tímann verið viss
um að hann myndi deyja og að þá
fyrst myndi ríkja grafarþögn í
hinum hljóða heimi hennar. Þvi
að með Steve var engin þögn. Með
honum iðaði heimurinn af öllum
skarkala lífsins.
En hér var hvorki stund né
staður fyrir bænir.
Allar bænir heimsins gætu ekki
bjargað Steve núna.
Þegar hann kemur, hugsaði
hún, hleyp ég til hans-og tek á mig
skotið.
Þegar hann kemur. ..
Klukkan var 13 múnútur yfir
sjö.
Þetta er ekki nítró-glysserin,
hugsaði Hawes.
Kannski er þetta það.
Nei, þetta er ekki nitró-
glysserín.
Þaðgetur ekki verið. Hún hand-
leikur þetta eins og það sé vatn,
hún fer jafn glannalega með það
og það væri vatn, hún væri ekki
svona fjandi kærulaus ef þetta
væri sprengiefni.
Þetta er ekki nítró-glysserín.
Hægan nú, sagði hann við sjálf-
an sig, biddu nú aðeins við, það er
óþarfi að láta löngunina hlaupa
með sig í gönur.
Ég þrái ekkert heitar en vökv-
inn í flöskunni þarna sé venjulegt
blávatn. Hvers vegna? Vegna
þess, að f fyrsta sinn á ævinni er
ég reiðubúinn aðberja kvenmann
i klessu. Ég væri til með að ganga
yfir salinn — fjandinn hirði byss-
una — og lemja hraustlega á boss-
ann á henni, berja hana og berja
þar til hún veit hvorki í þennan
heim né annan. Mig kitlar i lófana
af eintómri löngun og fjandinn
hafi alla riddaramennsku, þegar
ég er I þessum ham. Ég veit, að
það er ekki fallega gert að mis-
þyrma konum, en Virginia Dodge
er hætt að vera kona, hún er
eitthvað ómennskt og ég get ekki
sýnt henni meiri virðingu en ég
myndi sýna símtólinu þarna eða
skónum mfnum.
Hún er Virginia Dodge.
Og ég hata hana.
Og ég skammast mín fyrir að
hata svona heiftarlega. Ég hélt, að
ég ætti ekki til svona djúpstætt
hatur, en hún hefur vakið það
upp í mér, hún hefur örvað migtil
að hata af öllum minum ofsa og
heift. Ég hata hana, og ég hata
sjálfan mig fyrir að hata svona
heiftarlega og það verður til þess,
að hatur mitt verður enn djúp-
stæðara. Virginia Dodge hefur
breytt mér í dýr, blint dýr, sem
ræðst gegn kvalara sinum. Og það
skritna er, að það eru ekki mínar
eigin kvalir.... Ö, kinnin, ég hef
fengið verri skrámur en það,
kinnin skiptir engu. En hvernig
hún lék Miscolo, hvernig hún fór
með puerto-rfcönsku stúlkuna og
hvernig hún misþyrmdi Meyer,
það get ég ekki fyrirgefið henni.
Og þess vegna hata ég.
Ég hata hana vegna virðingar-
leysisins, sem hún hefur sýnt lifi
mínu og lífi allra hér í salnum.
Hún hefur svipt okkur öll sjálfs-
virðingunni.
Og, ég er hérna, Virginia
Dodge.
Cotton Hawes heiti ég, hrein-
ræktaður Bandarikjamaður, alinn
upp af guðhræddum foreldrum,
sem kenndu mér muninn á réttu
og röngu og sem kenndu mér, að
það ætti að koma fram við konur
af nærgætni og háttvisi — og þú
hefur breytt mér í villidýr, sem er
reiðubúið að drepa þig, f dýr, sem
hatar þig fyrir misgerðir þinar og
ætlar að drepa þig.
Það er ekki nitró-glysserín í
flöskunni þarna.
Ég trúi þvf ekki, Virginia
Dodge.
Öllu heldur, ég er á góðri leið
með að sannfæra sjálfan mig um
þetta. Ég er ekki alveg búinn að
því. En ég puða i því Virginia.
Pæli djöflinum harðar i því.
Ég þarf ekki að pæla í hatrinu.
Það er fyrir hendi, það hefur
dafnað og magnazt eftir því sem
tíminn hefur liðið og guð hjálpi
þér, Virginia Dodge, þegar ég hef
sannfært sjálfan mig um, að flask-
an með nftró-glysserininu sé tómt
plat.
Guð hjálpi þér, Virginia, vegna
þess, að þádrep ég þig.
Skyndilega fékk hann opinber-
un, lausninni bókstaflega laust
niður i huga hans.
Stundum gerðist það þannig.
Hann hafði kvatt Alan Scott í
húsinu, gengið eftir hljóðum
göngum þess fram í risastórt and-
dyrið með skreyttum gluggunum
og stóra speglinum. Hann hafði
tekið hatt sinn af marmaraborð-
inu undir speglinum, velt þvi fyr-
irsér, hvers vegna hann væri með
hatt — hann notaði sárasjaldan
höfuðfat — og minntist þess ekki
að hafa verið með hatt i gær.
Svona gat kraftur auðsins komið
fram í manni.
Það er engin ástæða til um-
burðarleysis og fordóma, hugsaði
hann. Við megum ekki kenna hin-
um auðugu um, þó að þeir þekki
ekki örbirgð og fátækt.
Hann glotti framan í sjálfan sig
í speglinum, setti hattinn á höfuð-
ið, en opnaði þessu næst volduga
eikarhurðina og gekk út fyrir.
Hann sá ljóstýru við enda gang-
stfgsins. í loftinu var ilmur
brennandi viðar.
Hann gekk í hægðum sínum eft-
VELVAKAMDI
Vslvakandi svarar I stma 10-
100 kl. 10.30—11.30. fr<
mánudagi til föatudags.
# Er áfengisvanda-
málið leystz
Sigurjón Sigurbjörnsson,
Lindarhvammi 7, Kópavogi, skrif-
ar:
„Mikill má vera fiignuður þess
fölks, sem býr í nágrenni dans- og
vínhúsanna, eftir að þjónaverk-
fallið hófst. Þær fjölskyldur. sem
eru svo öheppnar að eiga ibúðir
nálægt, þar sent þessi öfögnuður
hefir verið leyfður í ibúðarhverf
um, hafa ekki haft svefnfrið frá
föstudagskvöldi til mánudags-
morguns um hverja helgi.
Nú brá svo við strax fyrstu helg-
ina, sem verkfallið stóð, að fanga-
geymslur lögreglunnar stóðu að
mestu tómar, og lögreglumenn
töldu að i áratugi myndu þeir
ekki jafn rólega og afbrotalitla
helgi.
Þessi algjöru straumhvörf í um-
gengnismálum komu strax I ljös,
þegar tekið var fyrir, að gestir í
danshúsum gætu drukkið frá sér
ráð og rænu eða æst sig upp til
alls konar óhappaverka, innbrota,
þjöfnaða, og meiðinga. svo að ekki
séu nefndir bílastuldir og akstur
ölóðra. En þetta allt má lögreglan
berjast við nætur og daga. þegar
skemmtanalifið er í fullum gangi.
Sem sagt: Ef ríkisstjörnin
breytti reglugerðum uni sölu og
meðferð áfengis á þann hátt. að
ekki væri selt áfengi á almennum
dansleikjum eða opinberum sam-
komum, myndi skemmtanalif í
Reykjavík og nálægum kaup-
stöðum fljötlega fá á sig menning-
arlegri blæ'cn verið hefur. Hötel
og greiðasölustaðir fvrir ferða-
menn hefðu áfram leyfi til vin-
sölu til gesta og einkasamkvæma.
Það er einmitt á dansleikj-
unum. sém unglingarnir byrja að
neyta áfengis. — til að vera með
— og eins og hinir — enda mikiö
fjárfest, til þess að geta afgreitt.
sem flesta og sem f.vrst. ef satt er.
að í einu og-sama húsi séu 10
afgreiðslukrókar (barir) til sölu á
áfengi.
# Lærum af
reynslunni
Þau geigvænlegu straumhviirf
til ófarnaðar, sem orðið hafa á s.I.
45 árum, eru umhugsunarverð-.
1928 var í gildi ströng reglugerð
uhi sölu og meðferð áfengis. Sekt-
um varðaði, ef menn voru ölvaðir
á almannafæri eða opinberum
samkomum. Þá voru við stjórn
menn, sem tóku þcssi mál — og
fleiri — föstum tökum. þeir
Tryggvi Þórhallsson og Jónas
Jönsson.
Sem dæmi um árangurinn er
þessi staðre.vnd: Sumarið 1928
var haldin fjölmenn útisamkoma
á Suðurlandi. Við lok samkom-
unnar, sem stóð i tvo sólarhringa.
var einn maður kærður fyrir brot
á reglugerðinni.
Við rannsókn málsins feitgust
,þó ekki lögfullar sannanir fyrir
sekt mannsins. svo að hann var
sýknaður.
Ef áfengisveitingar þær. sem ég
hefi áður vikið að, væru látnar
niður falla til frambúðar. væri
það gildur þáttur í þvf að stemma
á að ösi og hanila gegn áfengis-
flóðinu og þeirri ömenningu, sem
í kjölfarið fylgir.
Vonandi sýnir reynslan næstu
vikur. hvar rætur meinsins liggja.
Sigurjón Sigurbjörnsson."
# Morgunstundin
enn
Hér er eitt bréf af mörgum.
sem biða birtingar. um sama efni:
„Kæri Velvakandi.
Mig langar til að biðja þig um
að koma á framfæri fyrir ritig
sérstökum þö'kkum til Önnu
Snorradóttur. fyrir flutning
hennar á sögunni um hann Padda
litla bangsa. sem hún l;is fyrir
skömmu í „Morgunstund barn-
anna“. Mér fannst Anna lesa
þessa skemmtilegu sögu eins og
bezt verður á kosið. og vonast ég
til að fá að heyra i henni fljótt
aftur á sama vettvangi. Eg á tvo
drengi. sem báðir eru á „morgun-
stundaraldrinum". og þoir hiifðu
mjög gantan af að hlusta á lestur*
inn, og var mér ánægja að þvf að
geta setl útvarpstækið inn fyrir
þröskuldinn hjá þeim á morgnana
og vakið þá með þossari göðu
sögu. En. og það er stört en:
Adam var ekki lengi í paradis. þvi
að allt hefur sinn ondi.
Rann þá upp sú stund. sem ég
hafði ekki átt von á. að upp rynni
í útvarpinu.eftir það sem á undan
er gengið. Stúlka nokkur. sem
hafði ger/t sek um að misnota
aðstöðu sína í barnatímum út-
varpsins. og verið vikið úr starfi
af þeim sökum. Var komin 'aftur
með sögu, sem heitir „Börnin
taka til sinna ráða '. en það. sem
ég hef hcyrt af þessari siigu. er
beint framhald al' prédikunar-
starfsemi hértilaryfir börnunum í
fyrra. Boðskapurinn er á þá leið.
að börn oigi bara að gera upp-
reisn gegn því. soirt þeim Ifkar
ekki. Eg ætla ekki að l'ara að
tíunda þennan boðskap frekar. en
ég leyfi mér að átelja útvarpsráð
harðlega fyrir það ráðslag. sem
hér er haft. Mönnunum. sem þar
sitja. hefur verið trúað fyrir þvi
að velja handa okkur og börnum
okkar útvarpsefni. Þeir hafa
margsýnt það. að þeir eru þessa
trausts ekki verðir. og það getur
ekki verið ósanngjörn krafa. að
menntamálaráöhorra taki þetta
mál í sfnar hendur, því á á hon-
um hvílir ábyrgðin fyrst og
fremst. Ef hann hefði áhuga á að
bjarga því, sem bjargað verður.
væri honum i löfa lagið að stöðva
lestur þessarar sögu þegar f stað.
E. Magniisdóttir.**
29
Trevino
sigurvegari
BANDARl KJAMAÐURINN
Lee Trevino sigraði í Chrysler
Classic golfkeppninni. sem
fram*fer árlega í Sidney iAstra-
líu. Lék TVevino 72 holur á 277
höggum og hlaut í verðlaun
upphæð, sem svarar 1,2 millj.
isl. krónum. I öðru sæti varð
Stewast Ginn frá Ástralíu með
281 högg og í þriðja sæti varð
Graham Marsch frá Astralíu
með 285 högg.
Enn sigrar
Merckx
BELGISKU hjólreiðamennirn-
ir Mercks og Sercu unnu hina
árlegu sex daga hljólreiða-
keppni i Grenoble, sem lauk 4.
nóvember s.l. I öðru sæti urðu
Frakkamir Alain Lacker og
Jaques Mourioux og í þriðja
sæti urðu Italarnir Felice Gim-
ondi og Gerben Karstens.
gilliljós
Hugblær kyiróar og friöar
fylgir kertaljósum í
rökkrinu. Bavi kertin eru
stílhrein4og falleg,
hvai'vetnaMtil prýói.
heildsölubirgðir
STANDBERG HF ■
Hverfisgötu76 simi 16462
Ceta
ódýrustu hjólbaröarnir
veriö beztir?
Spyrjiö þá sem- ekiö hafa
á BARUM
Sölustaðir:
Hjólbarðave rkstæðið
Nýbarði,
Garðahreppi, sími
50606.
Skodabúðirt Kópavogi,
sími 42606.
TEKKNESKA
BIFREIOAUMBOÐIO
Á ÍSLANDI H.F.
AUOBREKKU 44-46
SIMI 42606
KÓPAVOGI