Morgunblaðið - 25.11.1973, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 25. NÓVEMBER 1973
5. kafli
ÆVINTÝRI FROSKS
Fangavörðurinn átti dóttur, ágætis stúlku, sem var
föður sínum til aðstoðar við ýmis léttari störf. Henni
þótti einkar vænt um dýr og auk kanarífuglsins í
búrinu, sem hékk á stórum nagla úr loftinu í þessari
vistarveru, föngunum, sem vildu fá sér miðdegis-
blund til hrellingar, átti hún líka nokkrar tvílitar
mýs og héragrey, sem stöðugt var á iði. Þessi góða
stúlka sá aumur á froski, og dag nokkurn sagði hún
við föður sinn: „Pabbi, ég þoli ekki að horfa á eymd
þessa vesalings frosks. Hann er að horast niður og
verður að engu. Lofaðu mér að annast hann. Þú
veizt, hvað mér þykir vænt um dýr. Ég gæti látið
Allir krakkar
Nú er að verða hver sfðastur, ef þið ætlið að teikna í
Jóla-Lesbók, eða senda ljóð og sögur. Fresturinn er til X.
desember. Þið megið teikna hvað sem ykkur sýnist, ykkur
sjálf, jólasveinana, eða jólin heima hjá ykkur eins og þið
haldið að þau verði. Teikningarnar eru byrjaðar að berast. Og
einstaka ljóð. Sumir hafa teiknað Jesúbarnið. Og aðrir hafa
teiknað jólasvein eða jafnvel Grýlu gömlu. Verðlaunin eru
einungis fólgin í því að teikningin, ljóðið eða sagan fær
birtingu í jólalesbókinni. Og munið, að þetta var ætlað 12 ára
börnum, — og öllum, þeim, sem yngri eru. Við bfðum f
mikilli eftirvæntingu. Eiginlega finnst okkur einginn teikna
eins vel og þiðgerið, þegar ykkur tekst verulega vel upp.
hann borða úr lófanum á mér og setjast upp og hvað
eina.“
Faðir hennar sagði, aðhún gæti gert við hann, það
sem hana lysti. Hann var orðinn leiður á froski,
fýlunni í honum, mei’kilegheitunum og nirfils-
hættinum. Sama dag fór hún því og barði að dyrum
hjá froski.
„Svona, hertu upp hugann, froskur," sagði hún
uppörvandi, um leiðog hún gekk inn. „Seztu upp og
þurkaðu þér um augun og beittu skynseminni. Og
reyndu nú að borða svolítið af kvöldmatnum. Sjáðu,
ég færði þér af mínum skammti. Þetta er sjóðheitt
úr ofninum."
Það voru kálbögglar og ilmurinn af þeim fyllti
klefann. Hann barst líka að vitum frosks, þar sem
hann lá í vesaldómi sínum á gólfinu, svo snöggvast
flaug honum í hug, að ef til vill væri einhvers virði
að halda áfram að lifa. En hann hélt áfram að væla
og sparka með fótunum og neitaði að láta huggast.
Stúlkan, sem var vel viti borin, vék sér þá út, en
auðvitað eimdi enn eftir af kállyktinni, eins og verða
vill, og froskur fór ekki varhluta af ilminum á milli
ekkasoganna. Hugsanir hans fóru ósjálfrátt að snú-
ast um ánægjulega hluti. Um riddaramennsku og
skáldskap og afrek enn óunnin, um víð akurlendi og
búpening á beit, um matjurtagarða og drekablóm
þakin býflugum, um glamrið í diskunum, þegar verið
var að leggja á borð í Glæsihöll og skruðninginn,
þegar stólum var ýtt að borðinu. Ilmurinn í þrönga
klefanum hvatti fram fagrar endurminningar. Hann
Verkfæralausir
iðnaðarmenn
Hér eru fjórir iðnaðarmenn.
En þeir hafa týnt verkfærunum
sfnum. Geturðu þú séð, hvers-
konar iðnaðarmenn þetta eru?
Og geturðu fundið út hvaða
verkfæri hver þeirra á?
'3-f’‘a-C‘V-Z‘a-I :usnBi
GunnLúuo^AGAO^m^cunGu
Gunnlaugur svarar
engu. Þá var vafður fóturinn
og í liðinn færður og þrútn
aði allmjög. Þeir Hallfreður
riðu tólf menn saman og komu
suður áGilsbakka í Borgarfirði
það laugardagskvöld, er þeir
sátu að brúðlaupinu að Borg.
Illugi varð feginn Gunnlaugi,
syni sínum, og hans föru-
nautum. Gunnlaugur kvaðst þá
þegar vilja ofan rfða til Borgar.
Illugi kvað það ekki ráð, og svo
sýndist öllum nema Gunnlaugi;
en Gunnlaugur var þó ófær
fyrir fótarins sakar, þótt hann
léti ekki á sjást, og varð þvf
ekki af ferðinni. Hallfreður
reið heim um morguninn til
Hreðuvatns í Norðurárdal; þar
réð fyrir eignum þeirra Galti,
bróðir hans, og var vaskur mað-
ur.
XI KAPÍTULI
Nú er að segja frá Hrafni, að
hann sat að hrúðkaupi sfnu að
Borg, og er það flestra manna
sögn, að hrúðurin væri heldur
döpur, og er það satt, sem mælt
er, að lengi man það, er ungur
getur, og var henni nú og svo.
Það varð til nýlundu þar að
veizlunni, að sá maður bað
Húngerðar Þóroddsdóttur og
Jófríðar, er Svertingur hét og
var Hafur-Bjarnason, Molda-
Gnúps sonar, og skyldu þau ráð
takast um veturinn eftir jól
uppi að Skáney. Þar bjó Þor-
kell, frændi Húngerðar, sonur
Torfa Valbrandssonar; móðir
Torfa var Þórodda, systir
Tungu-Odds. Hrafn fór heim til
Mosfells með Helgu, konu sfna.
Og er þau höfðu þar skamma
stund verið, þá var það einn
morgun, áður þau risu upp, að
Helga vakir, en Hrafn svaf, og
lét hann illa f svefni. Og er
hann vaknaði, spyr Helga, hvað
hann hefði dreymt. Hrafn kvað
þá vísu;
Hugðumk orms á armi
ý döggvar þér höggvinn,
væri, brúðr, í blóði
beðr þinn roðinn mfnu;
knættit endr of undir
ölfstafns Njörun Hrafni,
Ifka getr þat lauka
lind, höggþyrnis hinda.
(Ég þóttist vera höggvinn
með sverði í faðmi þér; beður
þinn, kona væri roðinn í blóði
mfnu; konan (Helga) gæti ekki
aftur bundið um sár Ilrafns,
þau er hann fékk af sverðinu;
konunni mun vera það að
skapi.)
Helga mælti: „Það mun ég
aldrei gráta,“ segir hún, „og
hafið þér illa svikið mig, og
mun Gunnlaugur út kominn,“
og grét Helga þá mjög. Og litlu
sfðar fluttist útkoma Gunn-
laugs. Helga gerðist þá svo stirð
við Hrafn, að hann fékk eigi
haldið henni heima þar, og fóru
þau þá heim aftur til Borgar, og
naut Hrafn lítið af samvistum
við hana. Nú búast menn til
boðs um veturinn. Þorkell frá
Skáney bauð Illuga svarta og
sonum hans. Og er Illugi
bóndi bjóst, þá sat Gunn-
laugur í stofu og bjóst ekki.
Illugi gekk til hans
og mælti: „Hví býst þú
ekki, frændi?" Gunnlaugur
svarar: „Eg ætla eigi að fara.“
Ulugi mælti: „Fara skaltu vfst,
frændi," segir hann, „og slá
ekki slfku á þig, að þrá eftir
einni konu, og lát sem þú vitir
eigi, og mun þig aldrei konur
skorta.“ Gunnlaugur gerði, sem
faðir hans mælti, og komu þeir
til boðsins, og var þeim Illuga
og sonum hans skipað f önd-
vegi, en þeim Þorsteini Egils-
s

flleÖTOOfgunkcifflnu
— Hvenær heldurðu að þessir
kvensömu ítalir hætti aö láta
okkur í friði?
— Halló, er þetta Landhelgis-
gæzlan?
— Ilalló, halló, bíðið augna-
blik.
— Er kaffið nógu sterkt fyrir
hertogann?