Morgunblaðið - 31.01.1974, Blaðsíða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 31. JANUAR 1974
Doppa og Dill á ferðalagle
— Vertu ekki að þessum spurningum, Tsagði hann.
Doppu létti mikið við að heyra hann svara, þótt
ekki væri hann sérlega hlýlegur. Svona létu þau
hvort við annað, þangað til bæði voru orðin ergileg.
Því var bezt að þegja, og það gerðu þau. En ekki gátu
þau hætt að hugsa. Díli ásakaði sig fyrir heimskuna
í og sitt uppgerðar mikillæti, en Doppa litla hugsaði
alltaf um mömmu sína, hvað hún myndi nú vera að
gera, og hvort hún gæti afborið að sjá hana aldrei
framar, því sannarlega bjóst Doppa ekki við að
komast heim aftur, og henni datt ekki heldur í
hug, að mamma hennar myndi fara af stað til þess að
leita að henni. Og þegar regnið fór að streyma úr
loftinu, varð ástandið ennþá verra. Næst komu
- -Aðþekkjaraddir
HÉR er leikur, sem getur verið gott og gaman að grípa til,
' þegar ekki viðrar til útiveru. Einn af þátttakendunum
fer úl fyrir herbergisdyrnar og leggur eyrað við skráargatið.
Hinir koma í riið að skráargatinu og re.vna nú að breyta rödd
sinni og gera hana óþekkjanlega, um leið og þeir segja t.d „mjá“
eða „voff“ eða eitthvert annað orð sem allir koma sór saman um.
Sá, sem úti er og hlutstar. á að reyna að geta sór til um, hver
mjálmar eða geltir hverju sinni. Geti hann rétt, fær hann að
koma inn, en hinn, sem ekki gat dulizt, fer þá út fyrir og á að
brjóta heilann um, hver mjálmar.
þrumur og eldingar, en þá þoldi Díli ekk’i lengur
mátið. Hann skjögraði til Doppu og hjúfraði sig upp
að rennvotum feldi hennar. Doppa heyrði ekki betur
en hann væri farinn að kjökra. Vesalings Díli, hann
var þá engin hetja eftir allt saman. Þau lágu eins
þétt saman og þau gátu, og þegar þrumurnar komu
skulfu þau bæði af ótta, en bæði þögðu. Það var
ekkert að tala um. Allt í einu reisti Doppa litla eyrun
og gleðibylgja fóru um hana. Hún fann heita tungu,
sem hún þekkti svo vel, strjúkast yfir nefið á sér,
augun og eyrun. Gat þetta verið satt? Var mamma
virkilega búin að finna hana? Það var dásamlegra en
svo, að hún þyrði að trúa því.
Um morguninn þegar hjónin á bænum komu á
fætur, og sáu hvað mamma Doppu var óróleg, vissu
þau, að Díli hefði narrað hana eitthvað í burtu. Og
húsbóndinn fór að skilja, hvers vegna Doppa vildi
vera úti þessa nótt. Svona var þá Díli hrekkjóttur.
Svo þegar hún kom ekki heim allan þann dag og
þann næsta, var hann ákveðinn í að fara af stað í
bílnum sinum og láta mömmu Doppu rekja slóðina
hennar. Hann vissi, að hún var þefvís eins og aðrir
hundar, og ekki myndi hún liggja á liði sínu við að
reyna að finna dóttur sína. Díli var risinn upp og
horfði á þær mægður, svona útundan sér. Hann
skammaðist sin nefnilega ákaflega mikið. Svo þegar
húsbóndinn kom auga á þau, lagði Díli á flótta með
niðurlafandi skottið. Hann var svo hræddur um að fá
högg fyrir tiltækið. En ekki voru hreyfingarnar
liðiegar. Hann sárkenndi til í öllum skrokknum, og
þó mest í fótunum.
Það voru ekki upplitsdjarfir hvolpar, sem voru
látnir í aftursætið á bílnum rennvotir, skjálfandi og
lúpulegir, og mamma Doppu stóð á gólfi bílsins og
sleikti sára fætur þeirra til skiptis.
— Ég á þetta ekki skilið, sagði Dííi, þetta var mér
að kenna. Ég vona að mér verði fyrirgefið og ég lofa
að gera þetta aldrei aftur.
Húsbóndinn skilaði Díla heim til hans og fegin
urðu þau að fá volga mjólk að lepja.
Þau höfðu hægt um sig næstu daga á meðan bólgan
var að renna úr fótum þeirra, enda voru þau alveg
ófær til gangs.
Þau gleymdu aldrei, þegar þau ætluðu að strjúka
að heiman út í stóru veröldina, þar sem hætturnar
lágu í leyni við hvert fótmál.
Þetta er sagan af þeim Doppu og Díla.
Hugrún.
c§AJonni ogcTVlanni Jón Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
Mér til mikillar gleði sá ég, að hann skildi mig.
Hann kinkaði kolli og fór.
Rétt á eftir kom hann aftur og laéknirinn með hon-
um.
Við heilsuðum'Iækninum með handabandi og Iétum
hann skilja á okkur, að við værum hressir og kátir.
Hann skoðaði okkur og virtist vera vel ánægður.
Þá sagði hann nokkur orð við drenginn, sem hljóp
í burtu samstundis. Hann kom fljótt aftur með fötin
okkar.
Þau höfðu verið þvegin og þurrkuð, á meðan við
sváfum.
Nú máttum við fara á fætur.
Þegar við ætluðum að fara úr nærfötunum, sem
okkur höfðu verið lánuð, sýndi læknirinn okjcur með
bendingum, að við mættum eiga þau.
Við réttúm honum höndina og þökkuðum honum
hjart^plega fyrir.
Varla vorum við búnir að þvo okkur og klæða,
þegar sá hvítklæddi kom. Qg nú voru það ekki kökur
og vín, sem hann kom með, heldur matur, mikill og
lystilegur.
Hann lagði á borð fyrir fjóra.
Frönsku drengirnir tveir, sá, sem verið hafði inni
hjá okkur, og hinn, sem hjálpaði til, þegar við komum,
áttu að borða með okkur.
Áður en þeir settust að borðum, signdu þeir sig og
báðu stutta bæn.
Við Manni reyndum að gera eins og þeir.
Á meðan á máltíðinni stóð, vorum við mjög kátir
og sögðum margt, þeir báðir á frönsku, en við á ís-
lenzku.
rgunhnffinu
— Ég tel rétt, að þér vitið, að
ég er mjög fylgjandi hærri
launum fyrir kennara.
— Þeir reyna og reyna — en
með þessum klaufalegu handa-
hreyfingum læra þeir aldrei
að fljúga...
— Þú sleppur þá við að vaska
upp f dag, pabbi...
— Það hlýtur að vera mikill
skortur á trompetum núna, —
næstum allir nágrannarnir
hafa spurt. hvort þeir geti ekki
keypt minn. ..