Morgunblaðið - 01.02.1974, Blaðsíða 34

34
■ .......■ • ............, ......—-
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 1. FEBRÚAR 1974
Gfsll, Eirfkur
1. kafli.
í kjallara í stóru húsi í Vesturbænum bjó einu
sinni strákur, sem hét Helgi. Hann átti heima hjá
pabba sínum og mömmu og það þótti honum auð-
vitað ágætt Mamma hans var stór og feit, kannski
feitasta i. uavnan í allri Reykjavík, eða það hélt
Helgi litli að minnsta kosti. Mamma hans Helga
talaði afskaplega mikið. Helgi áleit, að það væri
vegna þess, að henni þætti svo skemmtilegt að tala.
Pabbi hans Helga sagði hins vegar sjaldan nokkurn
hlut. Hann sagði Helga litla aldrei að hátta sig eða
þvo sér og aðeins einu sinni skipaði hann honum að
fara inn og lesa lexíurnar sínar fyrir skólann.
Kannski talaði hann svona lítið, vegna þess að hann
var sjómaður og afar sjaldan í landi. Þegar hann
kom heim varð mamma hrifin, Helgi litli varð hrif-
inn og allir strákarnir í húsinu voru hrifnir, því að
pabbi hans Helga litla kom alltaf heim með sælgæti
handa Helga, sem hann gaf svo hinum drengjunum
að bragða á.
Eiríkur átti heima á efstu hæðinni. Hann var stór
og feitur eins og mamma hans Helga litla. Mamma
Eiríks sagði, að hann væri stór eftir aldri. Helgi litli
vissi ekki vel, hvað það merkti, en þar sem Eiríkur
var stærri en Helgi, þó að þeir væru jafngamlir, hélt
Helgi litli, að hann hlyti að vera lítill eftir aldri.
Hann minntist á það við ömmu sína, þegar hann
heimsótti hana einu sinni, en amma sagði bara: „O,
það tognar úr þér með árunum, vinurinn minn litli.“
Helgi skildi það nú ekki alveg til hlítar og talaði um
þetta við Eirík. Þau hlutu að vera skrýtin þessi ár,
sem teygðu mann sundur og saman.
MHeloi 'nn°l||,|,|ð|,Di1
■ jónsdðtlur
Eiríkur var drengur, sem þótti gott að borða. Hann
borðaði ekki bara hafragraut og egg á morgnana eða
brauð og mjólk. Nei, ekki aldeilis! Hann fékk heitan
mat á disk og svo borðaði hann kornflögur á eftir og
epli I eftirmat. Stundum borðaði hann mikið og fékk
oft á diskinn sinn. Hann borðaði líka karamellur,
sem Helgi litli kallaði „Haltu kjafti“. Það var nú ekki
sérlega fallegt nafn, en karamellurnar voru svo
stórar, að enginn gat talað eitt orð, meðan hann var
að tyggja þær. Þess vegna áttu þær auðvitað að heita
„Haltu kjafti“.
Stundum kom Eiríkur til Helga litla og sagði si
sona við hann:
„Viltu halda kjafti, Helgi litli?“
Helgi svaraði alltaf játandi. Fólk — ég á við
fullorðna fólkið, sem vissi ekkert um karamellu-
nafnið, — ávítaði Eirík oft og sagði við hann, að
svona mætti strákur ekki segja við annan strák og
svo skildi það hvorki upp né niður, þegar Helgi litli
brosti ánægjulega og sagði hrifinn:
„Já, þakka þér fyrir, Eirikur."
Eftir smá stund tuggðu báðir drengirnir og tuggðu
og héldu auðvitað kjafti á meðan.
Á miðhæðinni bjó Gísli. Hann var langur og mjór.
Mamma hans Gísla var vön að segja, að maturinn
borðaði Gísla, en Gísli ekki matinn. Helgi litli spurði
mömmu sína, hvers vegna mamma hans Gísla segði
þetta og fékk að vita, að ástæðan væri sú, að Gísli
borðaði og borðaði, en fitnaði aldrei. Það var skelfi-
lega fínt heima hjá honum Gísla. Á stofugólfinu var
hvítt teppi og inn á það mátti enginn ganga á
skónum.
DRÁTTHAGI BLÝANTURINN
Kæri Marteinn . . . þarftu allt-
af að taka vinnuna með þér
heim . ..
— Má ég ekki standa hérna og
horfa á þig skera þig, pabbi.. .
ctylonni ogcTManni Jóri Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
— Hér er ritgerðin mln, en ég
áskil mér allan rétt í sambandi
við kvikmyndatöku og sjón-
varpsupptökur . ..
Eftir að búið var að bjóða okkur tvisvar af matnum,
vorum við orðnir saddir.
Við höfðum tekið rösklega til matarins og áttum
ekki von á meiru. En nú kom hver rétturinn á fætur
öðrum. Þetta var stórveizla.
Við vorum ekki slíku vanir og brögðuðum á rétt til
málamynda.
En frönsku drengirnir tveir höguðu sér öðruvísi.
Þeir voru vanir slíkum miðdegisveizlum og vöruðu
sig betur að borða ekki of mikið af fyrsta réttinum.
Nú buðu þeir okkur aftur og aftur að borða meira
og virtust leiðir vfir því, að við forsmáðum þennan
góða mat.
Þegar máltíð var lokið, lásu þeir aftur borðbæn.
..En hvað kaþólskir menn eru guðhræddir“, hvíslaði
Manni.
Síðan gengum við upp á þilfar.
Þá urðum við alveg forviða. Herskipið hafði numið
staðar og lá nú hreyfingarlaust á spegilsléttum sjónum.
Skammt frá var annað skip.
Það var fallegt skip, en miklu minna en „La Pan-
dore“.
Þar blakti danski fáninn við hún.
..Þetta er „Fylla“ “, kallaði Manni, þegar hann hafði
virt skipið fyrir sér.
Ég gætti betur að og sá, að Manni hafði rétt fyrir sér.
Þetta var danska herskipið Fylla, sem stundum kom
til Akureyrar á sumrin.
Það var víst á leið þangað núna, og þá gat það flutt
okkur heim.
„Er það ekki dásamlegt“, sagði Manni, „hvað guð
hefur hjálpað okkur vel?“
„Jú“, sagði ég. „Það er satt“.
— Vondur strákur, ég skal
kenna þér að stela ekki frá
föður þfnum . ..
— Peningana, eða ég bora...