Morgunblaðið - 07.02.1974, Blaðsíða 19

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 7. FEBRUAR 1974
19
Jóhann Hafstein:
Ég man eftir þvi, að ég endaði
einu sinni þingræðu, þegar við
áttum í deilum á Alþingi með
þessum orðum skáldsins:
„Litla þjóð, sem átti i vök að
verjast,
vertu ei við sjálfa þig að berjast".
Er nóg að slá
varnagla?
Sumir halda, að það sé nóg, til
þess að firra sig vanda, að slá
ýmiss konar varnagla. Þeir eru
margir varnaglarnir, sem komm-
únistarnir hafa slegið. Því miður
held ég, að þeir hafi ætíð ætlað
sér að hafa þá að engu. Þeir slógu
einu sinni þann varnagla við um-
sköpun flokksins, þegar hann
hlaut nýja nafngift, að sá hinn nýi
flokkur „stæði algjörlega utan al-
þjóðlegra samtaka". Hafa þeir
staðið við þessi fyrirheit? Eða
hafa þeir ætið legið hundflatir
fyrir erlendum fyrirskipunum,
þegar því var að skipta, nema
þegar þeir voru að fela sig, breiða
yfir'nafnog númer?
En hvað segja nú allir þessir
góðu kommúnistar í kór? Við er-
um engir kommúnistar, það er
bara grýla.
Var maðkur í
mysunni?
Lærifeður kommúnista, sér-
staklega þeir Marx og Engels,
voru báðir afburða gáfumenn.
Þeir sömdu kommúnistaávarpið,
sem fyrst kom út í London í árs-
byrjun 1849.
Arni Pálsson prófessor skrifaði
mjög athyglisverða grein í tima-
ritið Vöku, 2. árg. 1928, „Um bylt-
ing kommúnista". Þar segir hann
um kommúnistaávarpið: „Það er
mergur í hverri málsgrein, enda
er það samið af hvassri rökfastri
hugsun og þvílikri orðgnótt þekk-
ingar, að með fádæmum sætir.
Það er nokkurn veginn einmælt,
að aldrei hafi pólitískt sóknar-
skjal hæft betur mark, enda varð
það samstundis guðsspjöll jafnað-
armanna og hefur verið það jafn-
an síðan.“ Svo mælti Arni próf-
essor, en hefur þetta reynzt rétt?
Enginn dregur í efa gáfurnar og
orðgnóttina. En hvar er andinn,
sem á bak við býr? Hvar er hjart-
að, sem slær bak við setningarn-
ar? Menn geta ráðið það nokkuð
af þvi, sem Árni Pálsson segir
sjálfur i áðurnefndri grein: ,JSn
það er aðalefni ávarps þessa, að
þar boðaði Marx eina höfuðkenn-
ingu sína og skýrði hana og studdi
sterkum og ljósum rökum. Var
Marx að vísu ekki frumhöfundur
hennar, en enginn hafði áður
flutt hana með slíkum krafti
sannfæringar og þekkingar né
hugsað hana svo rækilega út í
æsar. Kenning þessi fjallar um og
svarar þeirri spurningu, hvert sé
hið knýjandi og drottnandi afl
allrar framsóknar í mannlegum
félagsskap: og svarið: „fram-
leiðsluhættirnir, atvinnuskipulag-
ið og sú stéttabarátta, sem af því
sprettur".
Fóru ekki gáfurnar þarna villur
vegar? Hefur ekki reynslan og
sagan sannað það? Það hefur ver-
ið gengið úr skugga um, að af
þeim 139 miðstjórnarmönnum og
varamönnum miðstjórnar, sem
kosnir voru á 17. flokksþingi
kommúnista hafa 98, þ.e. 70 af
hundraði, verið teknir fastir og
skotnir.
Uppreisnin gegn
eignarréttinum
Við skulum ekki heldur gleyma
þessari setningu úr kommúnista-
ávarpinu: „Kommúnistabyltingin
er róttækust allra uppreisna gegn
Það er mannlegt að skjátlast, en
stórmannlegt að játa yfirsjónir
sínar og hverfa inn á braut sann-
leikans. — „Sannleikurinn mun
gerayður frjálsa."
Höfundur bókarinnar Gulag-eyjahafi$Solzhenitsyn, lifir enn.
Einn hefur þessi jötunefldi frelsishyggjumaður boðið byrginn ríkinu, sem kommúnistar stjórna með
harðri hendi, þar sem nærri þrjú hundruð milljónir manna lúta veldi ofbeldisins. Á myndinni sést
Solzhenits.vn með tveim samherjum sínum, er urðu honum fyrirmynd tveggja af þeim persónum, sem
koma við sögu í fangelsisbókinni Innsti hringurinn.
eignarréttinum.'* Enn segir þar:
„Vér höfum séð, að fyrsta skrefið
í verkalýðsbyltingu er að gera ör-
eigalýðinn að ríkjandi stétt og
koma á lýðræði. Öreigalýðurinn
notar ríkisvaldið til að svipta
borgarastéttina smátt og smátt
öllu auðmagni og fá ríkinu, það er
að segja öreigalýðnum sem ríkj-
andi stétt öll framleiðslutæki i
hendur." Hafa kommúnistar í
Sovétríkjunum fengið öreigalýðn-
um eða alþýðunni öll framleiðslu-
tækin í hendur? — Eða er það
„yfirstétt" þeirra, sem ræður og á
allt. Hafa þeir þar slegið skjald-
borg um lýðræði, frelsi og mann-
réttindi? Hvar hafa önnur eins
ósköp gerzt og þar, sem kommún-
istabyltingin i anda kommúnism-
ans náði fótfestu?
Þeir sprikluðu eins
og laxar í neti
Þegar hin svivirðilegustu rétt-
arhöld og dómsmorð allra alda
voru framkvæmd í Moskvu á ár-
unum 1936, hafði kommúnistinn
Gutpiar Benediktsson nýlega
skrifað bók sina „Bóndinn í
Kreml". Þar segir: .dlérna komu
fram fyrir réttinn heimsfrægir
borgarar Ráðstjórnarríkjanna,
þrættu fyrir öll afbrot, voru látnir
horfa framan í staðreyndir at-
hafna sinna, urðu tvisaga, sprikl-
uðu eins og laxar í neti, flæktust í
möskvum slyngrar málfærslu og
nákvæmra rannsókna og viður-
kenndu loks með eigin munni
þess háttar gjörðir, að þeir lögum
samkvæmt gátu engu minna fyrir
týnt-en sjálfu lífinu." (Bls. 209.)
Hvað myrtu kommúnistar
marga saklausa lækna i lækna-
réttarhöldunum illræmdu og al-
kunnu? Þjóðviljinn sagði um
þessi svívirðilegu réttarhöld 18.
júní 1937: „Það munu vera fá
pólitisk málaferli, þar sem sekt
Játið yfirsjónir
Við skulum ekki vera of vissir
um okkar örlög, Íslendingar. Hin
góðu örlög hafa verið okkur náð-
ug fram tilþessa.
Ef til vill sé ég betur nú, eftir
að hafa sjálfur þurft að þola smá-
ræðis erfiðleika miðað við hinar
banvænu hörmungar, sem komm-
únisminn hefur lagt á frjálst fólk,
hversu mikils virði og nauðsyn-
legt er að eyða slikum öflum úr
mannheimi.
Eg ber ekki hatur til þeirra
manna, sem hér hafa orðið fy-rir
því óláni að kalla sig kommúnista
en ég bið þá: Sjáið að ykkur,
snúið við.
úr ritstjórnargrein Þjóðviljans
þann 7. april 1956.
Helstefnan að
iðju sinni
Margir munu hugsa og segja:
„Nú er nóg komið." En helstefnan
hqfur haldið áfram iðju sinni,
hún hefur útrýmt heilum þjóð-
flokkum, eins og i Tíbet. Hún
hefur ráðizt með bryndrekum inn
i Ungverjaland og aftur síðan inn
í Tékkóslóvakiu.
Ég fór að landamærum Austur-
ríkis og Ungverjalands árið 1956
sem einn af meðlimum flótta-
mannanefndar Evrópuráðsins. Ég
varð vitni að hörmungum og
glæpum, sem drýgðir höfðu verið.
Eg kom í margar búðir, þar sem
flóttamennirnir frá Ungverja-
landi fengu þó að halda lífi sinu i
skjóli góðvildar Austurríkis-
manna. En þar voru flestir ýmist
gamalmenni eða börn. Feðurnir
og mæðurnar höfðu týnt lífinu
fyrir eiturörvum kommúnismans.
Hinir frjálsu Ungverjar höfðu
dregið goðið af stalli, það er Stal-
ín, þeir höfðu velt af stalli hinu
risastóra minnismerki, sem
kommúnistar höfðu reist um
þetta goð í Búdapest. Sumir hinna
vesælu flóttamanna voru með
brot úr þessari hræðilegu lfk-
neskju. Þeir buðu brotin til
kaups. Égneitaði kaupum og hugs-
aði sem svo: Þessi málmstykki
geta eins verið úr einhverju öðru
en þessari hroðalegu líkneskju af
Stalín. Eg sé mikið eftir barna-
skap mínum og fásinnu. Því
keypti ég ekki einhver brot af
málmi? Hverju máli skiptir það,
hvort þau voru úr þessari lik-
neskju eða bara einhverjum járn-
brautarteinum? Ef til vill gat and-
virðið, sem ég borgaði fyrir það,
satt hungur fólks, sem gengið
hafði gamalt og lúið með barna-
börnum yfir fenjar og mýrar og
kaldar ár og ekkert hafði haldið í
lífinu nema vonin, hin veika von
um frelsi.
sakborninganna hefur verið eins
áþreifanlega sönnuð eins og í
málaferlunum gegn samsæris-
mönnunum, spellvirkjunum og
tilræðismönnunum frá Moskvu."
En hvað neyddist svo Þjóðviljinn
sjálfur, höfuðmálgagn kommún-
ista, til þess síðar að segja og
viðurkenna? Má ég tilvitna það
orðrétt:
Saklausir ákærðir
„Ráðamenn í Sovétríkjunum og
nokkurra alþýðurikjanna hafa
lýst þvi yfir, að þar í löndum hafi
um skeið viðgengist mjög alvar-
legt ástand í réttarfarsmálum.
Saklausir menn hafi verið teknir
höndum, þeir hafi verið ákærðir
gegn betri vitund með upplognum
gögnum, sumir þeirra hafi á ein-
hvern óskiljaniegan hátt verið
knúnir til þess að játa á sig afbrot,
sem þeir höfðu aldrei framið.
Sumir þessir menn voru teknir af
lifi, aðrir settir í fangelsi.
Ráðamenn í þessum löndum
játa þannig, að þar hafi verið
framin hin herfilegustu glæpa-
verk, sem hljóta að vekja viðbjóð
og reiði alls heiðarlegs fólks um
allan heim."
Þessi lýsing á dýrðinni í riki,
kommúnismans er tekin orðrétt
Goðið fellur af stalli.
„Sannleikurinn
mun gera yður
frjálsa”