Morgunblaðið - 26.02.1974, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 26. FEBRUAR 1974
Gísli, Eiríkur og
eltlr
ingmjörgu
Jónsdóttur
„Hvert eigum við að fara?“ spurði Gísli og Eiríkur.
„ÉG ætla að fara í bæinn,“ sagði mamma og lagði
mikla áherzlu á orðið ÉG. „Þið eigið að vera heima.“
„Megum við ekki fara með?“ spurði Gísli og Eirík-
ur varð vonsvikinn í framan.
„Nei,“ sagði mamma. „Ég tek ykkur ekki framar
með mér til læknisins. Þið hafið hátt þar.“
„Þú tekur nú samt Helga með þér,“ sagði Gísli.
„Já, Helgi er minni en þið og amma vill gæta hans
fyrir mig,“ svaraði mamma. „Amma er þreytt í dag
og getur ekki hugsað um ykkur alla og ég get ekki
tekið ykkur með mér til læknisins. Þið eigið að vera
heima.“
„Aleinir?" spurði Gísli.
Að brjóta pappír
GETUR þú brotið pappír 10 sinnum saman? Þetta iítur út fyrir að
vera auðvelt, en reyndu. Þegar þú hefur brotið hann þrívegis
saman er pappírinn 8 sinnum þykkari en blaðið sem þú hófst að
brjóta saman. Við 7. brot er þykktin orðið 128 sinnum meiri en
pappírinn sem byrjað var að brjóta. Ef maður gæti haldið áfram
myndi þvkkt bunkans við 20. brotið verða um 20 metrar. 24. brot
myndi skapa pappírsþykkt sem næði 4500 m í ioft upp. Sumir
halda því fram, að við 44. brot myndi pappírsþyktin vera svo
mikil að hún samsvaraði vegalengdinni til tunglsins. En þetta er
aldrei hægt að sanna, því hvergi er hægt að fá svo stóra pappírs-
örk, að hægt sé að brjóta hana svona oft saman.
„Hver á að passa okkur?“ spruði Eíríkur.
,JÞið getið passað ykkur sjálfir,“ sagði mamma.
„Þiðeruð orðnir hálffullorðnir menn.“
Það var aldeilis glæsilegt að vera allt í einu
hálffullorðinn! Það var kannskiekki svo voðalegt að
vera einir heima!
„Eigum við að vera inni?“ spurði Gísli.
„Inni eða úti eins og þið viljið," sagði mamma. „Þið
fáið lykla.“
„Hver á þá að vera uppi og hala okkur upp?“
spurði Eíríkur.
„Farið þið úr stígvélunum niðri og berið þau með
ykkur upp á loft,“ sagði mamma. „Það geta hin
börnin og lofið þið mér nú að vera góðir bara í þetta
skipti.“
Gísli og Eiríkur lofuðu að vera góðir og mamma
stökk af stað með Helga litla til að ná strætisvagnin-
um, sem gekk alla leið í Vesturbæinn, þar sem amma
átti heima. Þaðan þurfti mamma svo að fara aftur í
Austurbæinn, en þar var læknirinn.
Gísli og Eiríkur lágu úti í glugga og veifuðu í
kveðjuskyni, en þeir gættu þess vel að opna glugg-
ann ekki, því að mamma hafði tekið þeim vara fyrir
því.
Báðir drengirnir höfðu lykil að íbúðinni eins og
fullorðnir menn. Þeir höfðu lyklana á löngu, bláu
bandi um hálsinn.
Þeir þóttust aldeilis menn að meiri að hafa fengið
lykla að íbúðinni, þótt það væri aðeins um stundar-
sakir. Ef þeir stæðu sig nú reglulega vel fengju þeir
að hafa lykla áfram.
„Eigum við að koma út í búð?“ spurði Eirkur. „Ég á
fimmkall."
„Hvar fékkstu fimmkall?" spurði Gísli.
„Fann hann úti i sandkassa,“ svaraði Eiríkur.
„Við skulum kaupa karamellur," sagði Gísli og svo
þutu þeir af stað.
Þeir gættu sín vel á bílunum og voru kurteisir í
búðinni. Þeir voru eiginlega ekkert líkir sjálfum sér.
Stúlkan í búðinni hélt helzt, að þeir væru eitthvað
veikir.
En það amaði ekkert að þeim Gísla og Eiríki. Þeir
voru aðeins orðnir hálffullorðnir menn í eigin aug-
um og hálffu'llorðnir menn láta ekki illa. Hafði
mamma kannski ekki afhent þeim lykla að íbúðinni?
Gísli nam staðar fyrir framan gluggann á kökubúð-
inni.
Eiríkur gerði slíkt hið sama.
(^Nonni ogcTVIanni Jón Sveinsson
„Nei, það hugsa ég ekki. Þeir færu víst með hann
til amtmannsins. Og hann mundi láta hálshöggva hann
og hengja hann upp á staur“.
„Það væri voðalegt, Nonni!“
„Já, en ég hugsa, að þeir finni hann aldrei. Vinir
hans vara hann við“.
„En hvernig getur hann verið þarna í vetur, þegar
öll fjöll eru orðin full af snjó og klaka?“
„Þá verður hann líklega ekki hér á landi. Það er
ságt, að hann ætli að reyna að komast til Englands
með einhverju útlendu skipi. Englendingar eiga svo
mörg skip og þurfa svo mikið af hásetum. Og svo á
hann einhverja að, sem koma þessu öllu í kring fyrir
hann“.
„En hvað skyldi hann vera að vilja hingað núna?“
„Það veit ég ekki. Það er ekki einu sinni víst, að
þetta sé liann. Það getur verið einhver annar“.
Okkur varð nú litið til mannsins aftur.
Hann var kominn miklu nær.
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
Rétt um leið og við litum á hann, stökk hann niður
af sandbungu og gekk svo liröðum skrefum yfir lyng-
vaxna dæld. Hann stefndi beint á bæinn okkar.
Það fór nú smátt og smátt að fara um Manna litla.
Hann færði sig alveg að mér og greip í vinstri hand-
legginn á mér.
Svo sagði hann hálfvandræðalega:
„Nonni, ættum við ekki að fara inn í bæ?“
Ég skildi það, að honum var ekki um það, að bíða
eftir manninum. Til þess að hughreysta hann sagði ég:
„Heyrðu, Manni, það er alls ekki víst, að þetta sé
hann Halldór Helgason“.
„En mamma hélt nú samt, að það væri hann“.
„Ég hugsa helzt, að hún hafi sagt það að gamni sínu.
Dettur þér í hug, að Halldór þori að koma hingað?
Hann yrði líklega tekinn höndum undir eins“.
Þetta þótti Manna sennilegt, og varð hann nú ró-
legri aftur.
Við biðum svo kyrrir úti.
— Éfe skil ekki hvernig þeir
koma öllu þessu fólki inn f
þetta litla fiskabúr...
— Og svo kom kærastinn
hennar, en hann er nýbúinn að
læra júdó. ..
— Reyndu að komast í skjðl,
þar til storminn lægir...
— Að sjálfsögðu hef ég ekki
verpt eggi — ég lofaði bara að
halda þvf heitu meðan strútur-
inn skrapp f bæinn.. .
— Eg held, að við ættum að
hætta að gefa honum öll þessi
vftamfn.