Morgunblaðið - 10.03.1974, Síða 42

42
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 10. MARZ 1974.

Gísli, Eiríkur og Helgi
Þeim tókst að koma Helga litla upp á bakkann.
„Hann liggur kyrr,“ sagði Eiríkur.
„Hann er víst dauður,“ sagði Gísli.
„Verður hann þá jarðaður eins og krian, sem við
fundum við Tjörnina?" spurði Eiríkur.
„Bjáni!“ sagði Gísli. „Mamma verður ofsareið, ef
við látum hann drepast. Hún flengir okkur og segir,
að það sé allt okkur að kenna.“
„Hvað eigum við að gera?“ spurði Eiríkur.
„Setjast á magann á honum og dæla upp úr honum
vatni,“ sagði Gísli.
Svo hoppaði Gísli upp á magann á Helga. „Pomp!
Pomp!“ sagði maginn á Helga.
Næst kom vatnsstrókur upp úr honum.
„Þarna kom vatnið, sem hann saup,“ sagði Eiríkur.
„Hvað gerist næst?“
,,Svo þrýsti ég lofti niður í hann í staðinn og þá
verður allt í lagi með hann,“ sagði Gísli og hoppaði
aftur.
„Æ,“ sagði Helgi litli og opnaði augun. „Þú meiðir
mig.“
„Þetta var þér sjálfum að kenna,“ sagði Eiríkur.
„Við verðum að hoppa á þér.“
„Ég er blautur," stundi Helgi.
„Við erum allir rennandi blautir og það er þér að
kenna,“ sagði Gísli.
a elllr
inglbjörgu
Jðnsdðttur
[T~Z
r j
] 1

, 1
— L 1 1
|
é
~é
J

Leynilögreglan í starfi
Leynilögreglumaðurinn þarf að ná tali af náunga
nokkrum, sem hefur falið sig í hávöxnum runna. —
Hvaða leið liggur að felustað hans?
Einmitt í þessu kom pabbi hlaupandi. Hann sá
Helga liggjandi á bakkanum og bræðurna að hnoðast
með hann.
„Mamma! Komdu niður að læk!“ kallaði pabbi.
„Helgi datt í hann.“
Mamma kom í ljós uppi í brekkunni og hún þaut
svo hratt niður, að henni varð fótaskortur og hún
valt niður brekkuna. Hún gaf sér ekki tíma til að
dusta af sér moldina, þegar hún komst á fætur, né
aðgæta, hvort hún hefði meitt sig. Hún hljóp
rakleiðis til Helga.
„Barnið mitt!“ veinaði mamma. „Hvað gerðist? Er
hann dáinn?“
„Dáinn?“ sagði Gísli með stökustu fyrirlitningu.
„Heldur þú, að við höfum þorað að láta hann
drepast? Þú hefðir orðið öskureið. Nei, hann er sko
ekki dáinn.“
Helgi reis með erfiðismunum á fætur.
„Nei, ég er víst lifandi ennþá,“ stundi hann.
„Ertu viss?“ spurði Eiríkur.
Já, Helgi var sannfærður um, að hann væri lifandi.
„Þið eruð rennblautir,“ sagði mamma, sem var að
jafna sig eftir mestu hræðsluna.
„Helgi datt í lækinn og við drösluðum honum upp
úr,“ svaraði Gísli.
„Þetta var ykkur mátulegt fyrir að hlaupast svona
á brott og fela ykkur,“ sagði pabbi, en svo sagði hann
ekki meira um það.
„Þið verðið að hátta ykkur og skrfða í svefn-
pokana," sagði mamma.
Hún fór með drengina inn í tjaldið og færði þá úr
votu fötunum og í náttfötin.
Fötin voru sett til þerris á lækjarbakkann.
Mamma gaf drengjunum hafragraut, egg og brauð
og sjóðandi heitt kakó, en í svefnpokunum urðu þeir
að dúsa allan daginn,
Þetta er síðasta sagan, sem ég kann af þeim Gísla,
Eiríki og Helga, sem ég hef svo oft sagt ykkur frá. En
það eru nú takmörk fyrir því, hvað þrír litlir strákar
geta fundið upp á og Gísli, Eiríkur og Helgi eru fyrir
löngu orðnir hálffullorðnir menn eins og þá dreymdi
um í byrjun sögunnar. Sögurnar af bræðrunum
þrem eru nefnilega allar dagsannar eins og ég ætti
að vita manna bezt, því að ég er móðir þeirra. Þeir
voru afskaplega reiðir við mig, þegar ég fór að skrifa
þessar sögur, því að þeir héldu því fram, að ég væri
að tala illa um þá og það meira að segja á prenti, en
nú held ég, að þeir hafi fyrirgefið mér og sjái sjálfir
stundum ýmislegt spaugilegt í bernskuævintýrun-
um, sem enginn myndi víst ef ég hefði ekki párað
þau niður.
oAJonni ogcTManni
eftir
Jón Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
„Þá held ég, að betra væri fyrir þig að sitja heima,
Manni minn. Annars endar það með því, að þú dettur
niður í einhverja holuna eða dvergarnir taka þig, og
þá kemst þú aldrei aftur heim til mömmu“.
En Manni gafst ekki upp við svo búið. Hann tók
aftur uin hálshi:' j mömmu og sagði:
„Elsku mamma, þú mátt ekki vera hrædd um okkur.
Ég skal fara varlega, svo að ég detti ekki niður í neina
gjótuna, og ef við hittum dvergana, þá hleyp ég svo
hart frá þeim, að þeir ná ekki í mig. Lofaðu okkur
nú að fara, þá ertu væn“.
Mamma fór aftur að hla-ja.
„En af hverju er ykkur umliugað u:u að fara svona
snemma að heiman?“ spurði luin.
„Við ætlum líka að leita að blómum í fjallinu. Þau
eru alltaf svo falleg snemma á morgnana“.
„Margt dettur ykkur í hug. Ég held, að það væri
bezt, að Bogga færi með ykkur. Hún gæti haft auga á
ykkur. Annars er ég hrædd um, að þið farið fulllangt“
Nú þótti okkur ætla að fara að kárna gamanið. Við
litum hvor til annars í standandi vandræðum.
Bogga með okkur! Nei, það dugði ekki. Þá var allt
ónýtt.
Ég flýtti mér því að svara:
„Nei, megum við ekki heldur fara einir, mamma?
Ef Bogga fer með okkur, þá fær hún einhverjar aðr-
ar smástelpur með sér, og þær geta ekkert hlaupið.
Þær flækjast bara í kjólunum, og svo komumst við
ekkert áfram. Láttu stelpurnar sitja heima. Við Manni
viljum langtum heldur fara einsamlir“.
Mamma brosti ofurlítið. Loksins lét hún undan og
sagði:
„Jæja, ég skal lofa ykkur að fara einum í fyrra-
málið. En þið megið ekki koma seint heim“.
fl)«6moi9unkofNnu
— Ekki hanga þarna eíns og
glópur án þess a5 gera eitt-
hvað. Svona, réttu mér hníf-
inn.
— Það eina, sem ég hef út á
Sigga og Stínu að setja, er það,
að þau þekktu okkur áður en
þú varðst forstjóri.
— Þú skilur það væntanle
að með þessu er ég að kau]
þig til þess að þegja.

— Ég hef þegar viðurkennt að
ég sé heimskur. En hvers
vegna gerir þú það ekki líka?