Morgunblaðið - 26.03.1975, Blaðsíða 18

18
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 27. MARZ 1975
Guðmundur Þórarins-
son — Minningarorð
F. 23. nóv. 1913
D. 19. marz 1975
Guðmundur Kristinn Þórarins-
son, eins og hann hét fullu nafni,
andaðist í Landspítalanum árla
dags, þ. 19. marz sl., eftir harða en
stutta sjúkdómslegu. 1 dag, kl. 14,
verður útför hans gerð frá
Hafnarfjarðarkirkju.
Guðmundur fæddist 23. marz
1913. Foreldrar hans voru þau
hjónin Þórarinn Guðmundsson,
bóndi í Vatnsholti í Villingaholts-
hreppi, Arnessýslu, og Guðrún
Magnúsdóttir.
I uppvextinum var ekki mulið
undir Guðmund. Lífskjörin voru
hörð og efnin lítil. Allar bjargir
voru bannaðar fyrir ungan nám-
fúsan svein og greindan að hefja
framhaldsnám, þegar almennri
barnafræðslu lauk. Velgefnu
mannsefni, eins og Guðmundur
Þórarinsson var, voru þessi örlög
ill og sársaukafull. En ungan
mann, sem hefir löngun til að
fræðast og menntast og velur sér
hollt lestrarefni, stöðvar enginn.
A unglingsárunum las Guðmund-
ur mikið og þær bækur, sem
hann las, voru ekki af lakara tag-
inu, og af þessu leiddi, að loksins
er honum tókst að setjast á skóla-
bekk til þess afla sér nokkurrar
framhaldsmenntunar, en hann
sat í efri deild Héraðsskólans á
Laugarvatni, veturinn 1935—’36,
þá 22 ára gamall, — var hann
einstaklega vel að sér í sögu þjóð
arinnar og bókmenntum, eldri og
yngri. Haustið 1936 innritaðist
hann í 1. bekk Kennaraskóla ís-
lands og lauk þaðan kennaraprófi
vorið 1939. Meðal þeirra, sem
brautskráðust frá Kennaraskóla
íslands þetta vor, var sá er þetta
ritar. Er það því af nokkrum
kunnugieika sagt um Guðmund
að sem nemandi og skólafélagi á
námsárunum i Kennaraskólanum
reyndist hann afbragðsmaður.
Alltaf elskulegur og þýður í við-
móti og hjálpsamur, hvenær sem
hann mátti þvi við koma. Af þessu
varð hann mjög vinsæli í hópi
bekkjarsystkina sinna. Tæpt
heilsufar, „asrni", háði honum
mjög i námi öil skólaárin, en þrátt
íyrir þetta voru þeir ekki margir
skóladagarnir, sem féllu úr hjá
honum, en sökum harðfylgis og
eljusemi tókst honum að ná góðu
lokaprófi, — hlaut 1. einkunn á
kennaraprófi.
Guðmundur Þórarinsson var
mikill félagshyggjumaður. Þótt
hann nyti sín ekki sem skyldi i
félagsstörfum innan Kennara-
skólans, en það var allblómlegt á
hans tímum þar, kom það i ljós
siðar, þegar hann gerðist kennari
og heilsan tók að skána, að um
hann munaði, þar sem hann lagð-
ist á sveif til þess að þoka góðum
málum áleiðis. Bindindishreyf-
ingin, ungmennafélagshreyfingin
og skógræktarfélögin höfðu á
sinni könnu málefni, sem voru
honum einkar hugleikin og kær.
Að málefnum þessara hreyfinga
vann hann af hug og sál og offraði
þeim flestum sínum tómstundum.
Guðmundur hóf kennaraferil
sinn í Stokkseyrarskólahverfi
haustið 1939 og starfaði þar til
1941. í Laugardalsskólahverfi var
hann kennari frá 1941 til 1947. A
Eyrarbakka var hann kennari frá
1947 til 1956. Öll sin ár á Eyrar-
bakka var hann formaður ung-
mennafélagsins þar og formaður
áfengisvarnarnefndar Eyrar-
bakka. Arið 1956 verða enn ný
þáttaskil í lífi Guðmundar, en þá
flytur hann til Hafnarfjarðar og
gerist þá um haustið kennari við
Barnaskóla Hafnarfjarðar
(Lækjarskóia) og starfaði þar til
dánardægurs, nær því tvo tugi
ára.
I Hafnarfirði varð kennarafer-
ili Guðmundar Þórarinssonar
lengstur á hans lifsleið. Guð
mundur var þannig gerður, að
ekki mátti hann vita vamm sitt í
neinu. Þessi eiginleiki birtist í
öllu hans dagfari. Samvizkusemi
hans var viðbrugðið og í engu
vildi hann bregðast því, sem hon
um var trúað til að gera eða fram-
kvæma. Bókasafn skólans ber
þess nú vott, að þar lagði
Guðmundur Þórarinsson hönd að
verki. Eftir að bókasafnið fékk
betra rými innan skólans, kom
það i hlut Guðmundar að flokka
það og skipuleggja til útlána. Var
það verk vel og vandlega unnið af
hans hálfu og til fyrirmyndar.
Um langt árabil allt til hinzta
dægurs starfaði Guðmundur Þór
arinsson mikið fyrir bindindis-
hreyfinguna og skógræktarfélag-
ió i Hafnarfirði. i mörg ár var
hann gæzlumaður í barna- og
unglingastúku. Vann hann þar
gott starf. Allmörg undanfarin ár
hefir hann verið fastur starfsmað-
ur hjá skógræktarfélaginu á
sumrum, grætt og ræktað skóg í
nágrenni Hafnarfjarðar, einkum
við Hvaleyrarvatn, þar sem hann
á margan fagran lundinn, sem
hann hefir ræktaó, hlúð að og
komió til þroska. Þegar
Guómundur lá banaieguna, leit
einn vinur hans inn tii hans og
mælti: „Guðmundur minn, bjark-
irnar þínar báðu aö heilsa þér."
Bros færðist yfir ásjónu hins hel-
sjúka manns. Á þessum orðum
mátti taka mark, þvi að þessi vin-
ur, sem var mikill náttúruskoðari
og náttúrudýrkandi, hafði verið
uppi i skógrækt og séð, að bjark-
irnar Guðmundar bárust vel af og
virtust ætla aó koma vel undan
vetri. Ekkert gleður ræktunar-
manninn, jafnvel á banastund,
meira en það, að starf hans virðist
ætla að bera árangur. — Kennslu-
starf er líka ræktunarstarf.
Guómundur var góður ræktunar-
maður í tvennum skilningi.
Guðmundur Þórarinsson
kvæntist aldrei og lætur ekki eft-
ir sig afkomendur. Meðan hann
var á Eyrarbakka hélt hann heim-
ili með móður sinni og einnig
fyrstu árin í Hafnarfirði eða þar
+
HERMANN
HJÁLMARSSON
vélstjóri
lézt 25 marz.
Börnin.
til móðir hanslézt. En ungasystur
dóttur sina, Svanhildi, tók hann
að sér og gekk í föður stað, er
Agnes móður hennar lézt. Aðra
systur átti Guðmundur, Guð-
björgu, einnig hún er látin fyrir
mörgum árum. Systkinin voru
fjögur, eitt þeirra er enn á lífi,
Guðlaugur Þórarinsson, skrif-
stofumaður hjá Rafveitu Hafnar-
fjarðar, til heimilis að Kvíholti 1,
Hafnarfirði. — Svanhildi, Guð-
laugi og þeirra fjölskyldum og
öðrum vinum og vandamönnum
hins látna færum við nemendur,
samkennarar og annað samstarfs-
fólk okkar einlægustu samúðar-
kveðjur.
Allir, eldri sem yngri i Lækjar-
skóla, þakka Guðmundi Þórarins-
syni fyrir samstarfió og samfylgd-
ina á undanförnum árum og biðj-
um honum velfarnaðar á ókunn-
um leiðum. Ein kunnasta saga
norska stórskáldsins Björnstjerne
Björnson endar á þessum orðum,
sem fræg voru á sinni tíð: „Þar
sem góðir menn fara þar eru
guðsvegir." Þannig var Guðmund-
ur, góður maður á guðsvegum.
Þorgeir tbsen.
HINN 19. þ.m. andaðist á Land-
spítalanum vinur minn og félagi
Guðmundur Þórarinsson kennari
eftir stutta en erfiða legu. Við
fráfall þessa mæta manns heíur
starfsemi Skógræktarfélags
Hafnarfjarðar misst einn sinn
bezta mann. Enginn veit hvað átt
hefur fyrr en misst hefur, segir
máltækið. Að þeim látnum fara
þeir sem eftir lifa fyrst að gera
sér giidi þeirra fullljóst og skilja,
hvert rúm þeir hafa skipað, af
skarðinu, sem eftir þá er orðið.
Það eigum við vinir og samstarfs-
menn Guðmundar áreiðanlega
eftir að finna.
Guðmundur var enginn ævin-
týramaður. Þau sneiddu hjá garði
hans og hann bauð þeim ekki
heldur heim. Hann var alinn upp
við alvöru og skyldur og hann
notaði þrótt sinn og orku alla til
þess að vinna eitthvað tii heiila og
þarfa, eins lengi og dagar og
kraftar entust. Vist er, að Guð-
mundur gekk eigi heill til skógar
siðustu árin. Kynni okkar
Guðmundar hófust er hann flutt-
ist til Hafnarfjarðar fyrir nær 20
árum og gekk i Skógræktarfélag
Hafnarfjaróar þar sem leiðir
okkar hafa legið saman og hér
verður aðeins fjallað um störf
hans á þeim vettvangi. Fyrir þessi
kynni er mér ljúft að þakka og ég
minnist margra ánægjulegra
stunda er við áttum saman i starfi
og hvild, þar sem hann var
veitandinn en ég þiggjandinn.
Guðmundur var vel að sér i
mörgum greinum. islenzkar bók-
menntir bæði fornar og nýjar
þekkti hann vel og vitnaði oft i
máli sínu til Snorra og Njáls. Sá
heimspekingur sem hann dáði
mest var Bertrant Russel, ekki
sist vegna baráttu hans fyrir friði
þjóða í milli.
Hann var mikill unnandi ljóða,
enda vel skáldmæltur sjálfur og
gladdi hann oft með vísum og
kvæðum á góðra vina fundum. Oft
fór hann meó ljóð fyrir mig og þá
oftast eftir Stephan G. Stephans-
son sem hann mat mikils bæði
sem skáld og mann. Fór hann þá
oftast með ljóð úr kvæðunum
Bræðrabíti og Greniskógurinn.
Engan mann hefi ég þekkt sem
þessar ljóðlínur Stephans eiga
betur við en Guðmund.
+
Dóttir okkar,
RANNVEIG INGVARSDÓTTIR,
Þrándarholti, Gnúpverjahreppi,
andaðist á Borgarspítalanum 23. þ m. Jarðarförin fer fram frá Hrepp-
hólakirkju, laugardaginn 29 marz kl 14
Ingvar Jónsson, Halldóra Hansdóttir.
+
Faðir okkar,
ÓLAFUR JÓNSSON,
útgerðarmaður frá Sandgerði,
andaðist í Landakotsspítala þriðjudaginn 25. marz.
Jón Ægir Ólafsson,
Gunnar Þór Ólafsson,
Ásgeir Bragi Ólafsson,
Ólafur Baldur Olafsson,
Guðlaug Nanna Ólafsdóttir.
+
Eiginkona min og móðir okkar,
STELLA JÓRUNN SIGURÐARDÓTTIR
Ásgarði 11, Reykjavik
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju, miðvikudaginn 2. apríl kl 1.30.
Sigurður Hjálmsson,
börn, tengdabörn og barnabörn.
+
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og jarðarför
sonar okkar og bróður,
GUNNARSRAGNARS HALLDÓRSSONAR,
Kriuhólum 2
Sérstakar þakkir færum við læknum og starfsfólki Barnadeíldar Land-
spitalans og Blóðbankans fyrir frábæra umönnun, svo og öllum þeim er
gáfu honum blóð Ingibjörg Gunnarsdóttir,
Halldór Magnússon og börn.
+
Öllum þeim sem sýndu okkur hlýhug og samúð við fráfall móður
minnar, tengdamóður og systur
ÓLAFAR JÓNSDÓTTUR,
Dalalandi 7, Reykjavík
sendum við okkar innilegustu þakkir.
Kristján Torfason,
Sveinn Jónsson,
Sigrún Sigvaldadóttir,
Guðríður Jónsdóttir.
+
Við þökkum vináttu víð fráfall og útför
ÓSVALDS KNUDSEN
Lynn og Vilhjálmur Ó. Knudsen
Ósvaldur Kjartan, Valborg Sigmundsdóttir
Friða Knudsen, Þorvaldur Þórarinsson
Aðalheiður Knudsen
Hólmfriður Ólafsdóttir, Guðjón Ólafsson
ÓlafurTýr, Ósvaldur Freyr.
Að hugsa ekki í árum en öldum
að alheimta ei daglaun
að kvöldum
— þvi svo lengist
mannsævin mest.
Föðurlandsást hans var hrein
og fölskvalaus, því varð það að
hann ferðaðist mikið bæði í byggð
og óbyggð og naut þess í ríkum
mæli. Eg er ekki í vafa um að sú
mikla föðurlandsást sem hann bar
í brjósti og sá einstæði áhugi, sem
hann hafði á skógrækt, þar hafi
raunar verið um tvær greinar á
sama stofni að ræða. Það rann
honum til rifja að sjá þá miklu
gróður- og jarðvegseyðingu, sem
svo viða blasir við augum hér á
landi og ekki á þetta síst við i
nágrenni Hafnarfjarðar þar sem
hann lagði fram sitt mikla upp-
græðslu- og skógræktarstarf og
hefir með þvi tekist að klæða í
gróðrarskrúð með lauf og barr-
viðum nokkurn hluta þessa áður
uppblásna iands. Fyrir þetta
óeigingjarna starf stöndum við
félagar þínir í Skógræktarfélagi
Hafnarfjarðar í mikilli þakkar-
skuld og raunar Hafnfirðingar
allir.
Sá er gróðursetur tré, hann er
að hjálpa Guði til að skapa. Nú
með hækkandi sól taka brum-
hnappar „barna" þinna að þrútna
og síðar að breiða út iim sitt og
teygja sprota sína móti himni og
heiðríkju.
Vertu sæll vinur og hafðu þökk
fyrir samfylgdina.
Ólafur Vilhjálmsson.
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífa hl jódlaust yfir storð
Þoirra mál ei talar tunga
tárin eru beggja orð.
Ö.S.
Þegar við bekkjarsystkinin hitt-
umst í skólanum síðastliðinri
fimmtudag var okkur öllum efst í
huga að hann Guðmundur væri
látinn. Hann hafð látist daginn
áður á Borgaspítalanum. Guð-
mundur var einn sá ötulasti og
ósérhlífnasti kennari sem við höf-
um kynnst um ævina. Ávallt var
hann mættur löngu áður en
kennsla skyidi hefjast og undir-
bjó þá dagsverkið fyrir okkur, og
ekki þurftum við að kvarta enda
tókst honum að efla áhugann hjá
flestum. Einnig kynntust mörg
okkar honum á þeim tveim öðrum
sviðum sem hann helgaði líf sitt
að mestu auk kennslunnar. Guð-
mundur var gæslumaður barna-
stúkunnar Kærleiksbandið um
margra ára skeið, og þar fengu
mörg okkar sínu fyrstu skólun í
leiklist og fræðslu um áfengis- og
tóbaksbölið.
A sumrin var það svo skógrækt-
in, sem hann helgaði lifi sínu. Þar
nutu einnig mörg okkar þeirrar
ánægju, að starfa með Guðmundi.
Trén og góðurinn var hans lif, og
oft var gaman að fara í gönguferð-
ir saman og hafa svo áhugasaman
og viðsýnan mann sem Guðmund
sem leiðsögumann.
Þegar við lítum til baka sjáum
við að við eigum honum mikið að
þakka. Hann braust með okkur í
gegnum lífið öll þau ár sem hann
leiðbeindi okkur og þroskaði. Við
þökkum Guðmundi af heilu n hug
allt það hann gerði fyrir okkur og
allan þann tíma sem hann fórnaði
okkur. Honum munum við aldrei
gleyma.
Að lokum viljum við votta að-
standendum Guðmundar dýpstu
damúð.
Nemendur frá 1966—71.