Morgunblaðið - 17.04.1975, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 17. APRIL 1975
0. JN . „
(0 {jn 1 p
Piltur og stúlka **£
Já, kýrnar okkar ferðamannanna, sem aldrei verða
geldar; og nú held ég hvort sem heldur er, að
mjólkin og islenzkan séu nokkurn veginn svo hunnar
sem þeim verður auðið, og hérna eru Hellisárnar.
Stíga þeir þá af baki og leggjast niður að drekka;
sýpur Sigurður stórum og stendur beint upp, en
bregður síðan hendinni fyrir brjóstið, eins og hann
ætli að æla.
Þú hefur belgt of mikið af vatninu, lagsmaður,
sagði Indriði.
Annað er verra, sagði Sigurður, mér fannst ein-
hver stór skepna fara ofan í mig, og býst ég við, að
það hafi verið lax.
Jæja, láttu þér það vel líka, ef svo er, sagði Indriði
hálfbrosandi; það er sjaldan að guðsblessun kemur
úr sjónum upp í munninn á mönnum fyrirhafnar-
laust.
Hlæðu ekki að ósköpunum! Veiztu, hver átti fisk-
inn? Kóngurinn átti fiskinn, og það er bágt að gizka á
það, hvað stjórnin segir um það, því maður á aldrei
að gjöra neitt, nema maður viti áður, hvernig kóng-
inum muni líka það; en svei mér, ef ég gat gjört að
því.
Eftir þetta stíga þeir Indriði á bak aftur, og er þá
farið að rökkva af degi; ríða þeir nú ofan melana, en
ekki tók Sigurður aftur gleði sína, en hafói aftur og
aftur fyrir munni sér: Sér er nú hvað! Hefði ég bara
verið búinn að skrifa stjórninni til um það, hvort
fiskurinn mætti fara ofan í mig. — Þó var hann alltaf
HÖGNI HREKKVÍSI
Skiptir engu máli, skal ég segja þér. — Á þeirri sömu
mínútu og ég opna dósina með kattarmatnum, birtist
Högni!
á undan og réði ferðinni þegjandi, þangað til Indriði
segir við hann:
Hvar ætlar þú okkur að hafa náttstað, lagsmaður?
Við ríðum heim að Rauðará og verðum þar í nótt,
því ég vil ekki koma æði seint í Víkina.
Hver býr á Rauðará?
Ekki veit ég, hvað hann heitir, ég kalla hvern, sem
þar býr, Eirek, þó þar verði húsbóndaskipti á hverju
ári.
Og hvað ber til þess?
Það, að hann alltaf rekur hesta, og lasta ég ekki
manninn fyrir það.
Þeir ríða heim aó Rauðará; enginn var þar úti, og
knýja þeir á dyr, og kemur þar út kona ein, og kveðja
þeir hana og spyrja um bónda, en hún kvað hann
vera að hestum.
Skjótt er frá erindum að segja, sagði Sigurður, að
við kumpánar ætlum að biðja hér húsaskjóls fyrir
oss í nótt, en haga fyrir hesta okkar.
Fáir kunnugir biðja hér gistingar, eða ertu maður
svo ókunnugur, að þú vitir ekki, að vér eigi höfum
margar sængur hérna á Suðurnesjum? Og hér á bæ
Undrahesturinn Skjóni
Þetta gerði piltur, hann skar göt á kornsekkina,
svo rúgurinn og byggið flóði út um allt. Svo komu
allir hinir villtu fuglar skógarins. Hóparnir voru svo
stórir, að þeir skyggðu á sólina, en þegar þeir sáu
kornmatinn, gátu þeir ekki að því gert, að fara að
tína, og að lokum fóru þeir að fljúgast á um matinn.
En piltinum og Skjóna steingleymdu þeir og gerðu
þeim ekkert til miska.
Nú héldu þeir enn lengi áfram, piltur og Skjóni,
yfir brekkur og dali, yfir ása og móa, en þá fór Skjóni
aftur að hlusta, og svo spurði hann piltinn, hvort
hann heyröi nokkuð.
,,Já, það brakar svo óhugnanlega í skóginum fyrir
aftan okkur, nú fer ég aftur að verða smeykur“,
sagði piltur.
„Þetta eru öll villidýr skógarins,“ sagði Skjóni.
„Þau eiga að stöðva okkur. En kastaðu bara uxa-
skrokkunum tólf, þá fá þau eitthvað að glima við, og
þá gleyma þau okkur.“
Þá kastaði piltur uxaskrokkunum, og svo komu öll
villidýrin í skóginum, bæði bjarndýr, ljón og gaupur,
og allskonar grimm dýr, en þegar þau fundu lyktina
af uxaskrokkunum, hlupu þau að þeim og flugust á
um þá, svo blóðið rann, en piltinum og Skjóna
gleymdu þau alveg.
Svo héldu þeir áfram ferðinni, og það gekk vel, því
Skjóni fór fljótt yfir. Svo sagði Skjóni enn: „Heyrir
þú nokkuð?"
„Jú, ég heyrói eins og folaldshnegg, en það er
langt frá okkur,“ svaraði piltur.
„Það er sjálfsagt nokkuð stór folaldið það,“ sagði
Skjóni.
íTK:6i£9unkoffinu
Þessi stutta saga sem
hér verður sögð gerð-
ist hér í Reykjavík fyr-
ir nokkrum árum.
Þetta var I desember
skömmu fyrir jólin. Þá
var verkfall hér í borg-
inni og sorpið hlóðst
upp við sorptunnurn-
ar. Kona nokkur, sem
er mjög hreinleg og
drífandi, sagði dag
nokkurn við manninn
sinn, að nú yrói
hann að fá sér
einhverja kassa og
fylla þá af sorpinu úr
tunnunni og fara rrieð
draslið á haugana.
Maðurinn útvegaði sér
tvo stóra pappakassa
sem báru vörumerki á
heimsþekktum hol-
lenskum bjór. Svo
lagði hann af stað með
kassana í bílnum sín-
um. Hann þurfti að
ljúka dálitlu erindi í
miðbænum. Kassana
með fallega vörumerk-
inu hafði hann í aftur-
sætinu. Þetta voru
miklu stærri ölkassar
en almennt gerist.
Hann læsti ekki bíln-
um sínum meðan hann
lauk erindi sínu. En er
hann kom að bílnum
aftur voru báðir öl-
kassarnir horfnir úr
bílnum hans. — Mað-
urinn hafði hlegið
dátt, er hann kom
heim til sín rétt á eftir
og sagði ferðasöguna.
— Og einhver á heimil
inu bætti því svo við að
gaman hefði verið að
vera nærstaddur er
þeir sem ölkössunum
stálu, opnuðu þá og
innihaldið kom í ljós.
Afbrýðisemi.