Morgunblaðið - 24.04.1975, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 24. APRIL 1975
31
Gunnlaugur Loftsson
kaupmaður - Minning
F. 22. apríl 1901
D. 15. aprtl 1975
Kveðja frá tengdasyni.
Gunnlaugur fæddist 22. apríl
1901 að Felli i Mýrdal. Foreldrar
hans voru hjónin Loftur Þor-
steinsson, trésmiður og málari frá
Hvammi í Mýrdal, og Guðlaug
Vigfúsdóttir, frá Valdakoti i
Flóa. Gunnlaugur ólst upp í Vík í
Mýrdal en var á sumrin i Gröf í
Skaftártungu, sem var í minningu
hans ætíð sem hans annað heim-
ili. Árið 1915 missti hann föður
sinn, aðeins 14 ára. Gunnlaugur
var elstur 3 bræðra, sá yngsti þá 2
ára. Hann var i unglingaskóla í
Vik, fór svo að vinna fyrir heimil-
inu við sjósókn og margvísleg
störf því mjög þröngt var í búi og
lífsbaráttan hörð i þá daga. Móðir
hans og þeir þrír bræðurnir flutt-
ust þá til Vestmannaeyja, en það
mun hafa verið árið 1921. Fór
Gunnlaugur þá að vinna við ýmis
störf þar, þar til hann fór til
Gunnars Ölafssonar & Co., en þar
vann hann við skrifstofustörf til
ársins 1931. Það ár fór Gunnlaug-
ur að versla sjálfstætt og var um
tima með tvær verslanir, en
seinna verslaði hann einnig á
Siglufirði ásamt Karli heitnum
Kristmanns. Þar versluðu þeir
félagar i 5 sumur og seldu þar
meðal annars bátum frá Vest-
mannaeyjum. Gunnlaugur giftist
árið 1928 Guðrúnu Geirsdóttur
frá Kanastöðum í A-Landeyjum,
en hún hafði þá flutzt til Vest-
mannaeyja. Hún lifir mann sinn.
Þau eignuðust tvö börn. Fyrst
indæla stúlku, Guðrúnu, sem ég
hef átt þvi láni að fagna að fá sem
lífsförunaut. Son þeirra Walter
eignuðust þau nokkrum árum
seinna. Barnabörn þeirra hjóna
eru átta.
Fjölskyldan fluttist til Reykja-
víkur haustið 1943 að Brávalla-
götu 14 og hefur búið þar síðan.
Gunnlaugur stundaði ýmis
verslunarstörf hér i bæ síðan.
Móðir Gunnlaugs dó þ. 9. október
1946, en áður var yngsti bróðir
hans, Daníel, látinn. Hinn bróðir-
inn, Þorsteinn, lést þ. 24. mars
1959. Báðir voru þeir bræður
hans ógiftir.
Það er misjafnt hvaó fólk kynn-
ist sínum tengdaforeldrum náið,
en hjá okkur var ávallt mikil vin-
átta og samgangur. Við Gunnlaug-
ur áttum mörg sameiginleg
áhugamál en þar vil ég helst
nefna yndi okkar beggja af veið-
um. Um margra ára skeið veidd-
um við lax saman við Þverá í
Borgarfirði og minnist ég þeirra
ferða sérstaklega. Gunnlaugur
var góður veiðimaður og góður
veiðifélagi. Til þess að svo verði
þar ýmsa kosti, sem lýsa oft hin-
um innra manni. Má þar nefna
þolinmæði, nærgætni, árvekni,
og kannski ekki síst gott skap og
kímnigáfu. Alla þessa kosti hafði
Gunnlaugur. Hann var fáorður,
kannski ekki sérlega mannblend-
inn en þeir sem kynntust honum
munu geyma minningar um
traustan, góðan og skemmtilegan
vin. Þegar ég nú síðustu daga
finn hlýju vorsins i loftinu, dettur
mér í hug, að væri Gunnlaugur
hér nú við góða heilsu, þá væri
hann eflaust kominn austur til
Siggeirs Lárussonar vinar síns að
Klaustri aó renna fyrir sjóbirting.
Ég kveð þennan vin með mikl-
um söknuði en geymi ávallt ótal
minningar um góðan mann.
Ólafur Ó. Johnson.
„Þar sem góðir menn fara, þar
eru Guðs vegir.“
Gunnlaugur Loftsson var einn
bezti maður, sem ég hef kynnzt,
og þó að oft sé erfitt að þræða veg
dyggðarinnar man ég ekki eftir,
að Gunnlaugur hafi hvikað frá
því, sem hann taldi réttast: að
vera sannur. Hann var öllum
mönnum betri við allt, sem er litið
og minni háttar, og oft voru gleói-
stundir hjá dætrum mínum,
þegar þær fengu kveðjur frá
Gunnlaugi og þá ekki siður, þegar
hann birtist á heimili okkar. Með
þessum linum vil ég þakka Gunn-
laugi samferðina og óska honum
góðrar heimkomu til eilífðar-
landsins. Vinir skiljast í hinni
þungu framrás timans, en minn-
ingin lifir. Það er eflaust eigin-
girni að sakna góðs vinar, en ég
get ekki að því gert, að mér finnst
lifið sviplausara við fráfall Gunn-
laugs.
Fyrir hönd okkar hjóna og
dætra votta ég Guðrúnu, börn-
unum og öðrum aðstandendum
innilegustu samúð mína.
Lárus Arnórsson.
Arni S. Böðvarsson
útgerðarm. - Minning
Ég kom sem lærlingur til Árna
Böðvarssonar 7. október 1929.
Árni rak þá í húsi sinu „Bifröst" í
Vestmannaeyjum rakarastofu,
hárgreiðslustofu og knattborðs-
stofu. Rakarastofa hans var einn
helzti samkomustaður i Eyjum og
þar voru rædd öll þau mál, sem
efst voru á baugi hverju sinni.
Auk þessa var Árni önnum kafinn
í útgerð og fiskverkun. 1 kringum
þetta var mikill ys og þys og mikil
vinna. Oftast var unnið til kl. 9 á
kvöldin og reyndar oft lengur.
Auk þess var Árni með búskap
með foreldrum sínum. Hafði
hann sjóbúð á Hjalteyri og þar
bjuggu aðgerðarmenn og beit-
ingarmenn.
Mikið fjör var í kringum þetta
allt. Dró Arni aldrei af sér sjálfur
við vinnu og vildi að aórir ynnu
vel. Þoldi hann illa iðjuleysi.
A bátum Arna vóru afbragðs
skipstjórar. Meðal annarra voru
Binni í Gröf, Eiður Jónsson,
Guðjón Valdason, Guðni
Jóhannsson og Guðmundur
Tómasson. Auk bátaútgerðarinn-
ar keypti hann línuveiðarann
Gunnar.
Árni hafði mikinn áhuga á að
koma nýjum fiski á markað á
Bretlandi, sérstaklega ýsunni,
sem þá var ekki hirt af Eyjamönn-
um, þar eð hún borgaði ekki salt-
ið, sem til hefði þurft, ef hún
hefði verió söltuð. Var Árni einn
hinn fyrsti í Eyjum til þess að
koma ýsunni i verð á þennan hátt.
En auðvitaó var svo flatfiskur og
þorskur með.
Hann hafði sérstakt skip i þess-
um flutningum. Var það Stand-
ard. Það skip keypti bróðir hans,
Páll, sem var skipstjri á þvi. Páll
lézt 1938 og var mikill navígator.
Árni keypti t-ogarann „Fríðu
Soffíu“ frá Þýzkalandi. Árió 1935
hóf Árni, að austfirzkri fyrir-
mynd, byggingu snjóhúss, til þess
að eiga ís handa bátunum. Það
ishús varð siðar eitt stærsta og
fullkomnasta frystihús landsins
og heitir nú Vinnslustöðin.
Árni var i útflutningi á ísuðum
kassafiski til ársins 1940. Hann
var einn af stofnendum „Is-
fisksamlags Vestmannaeyja" sem
sá um að koma fiskinum á brezk-
an markað og leigði til þess mörg
skip. Hann var líka einn af stofn-
endum Snæfells h/f, sem keypti
500 tonna færeyskt-danskt gufu-
skip, sem notað var til fiskflutn-
inga. Mágur Árna, Ingvar Einars-
son, sem kvæntur var Sigríði,
systur hans, var skipstjóri með
það skip á timabili.
Árni var fljóthuga. Hann átti
gott með að gera sig skiljanlegan
við erlenda menn og ritaði verzl-
unarbréf á erlendum málum, án
þess að hafa lært það í skóla.
Hann hafði einnig ákaflega
fallega rithönd af óskólagengnum
manni að vera. Hann var líka einn
mesti kaveller, sem ég man eftir.
Sigurlaug Pálsdóttir
í Katadal — Minning
Sigurlaug Pálsdóttir var fædd
12. maí 1880 í Katadal í V-
Húnavatnssýslu, en dó hér i
Reykjavík 16. april 1975.
Foreldrar hennar voru Páll
Friðrik Steinsson frá Lækjarmóti
og Ingibjörg Jakobína Jósefsdótt-
ir frá Refsteinsstöðum í Víðidal.
Sigurlaug missti föður sinn ung
að árum og varð því snemma að
fara að sjá fyrir sér sjálf. Upp úr
aldamótum lá leið hennar til
Sauðárkróks, en um það leyti
hafði flutzt þangað móðir hennar,
bróðir og tvær systur ásamt fólki
sinu. Þar átti hún heima til 1944,
er hún fór suður til dóttur sinnar,
Ingibjargar Guðmundsdóttur, og
tengdasonar, Vilbergs Guðmunds-
sonar rafvirkjameistara, en hjá
þeim átti hún heimili allt til
dauðadags.
Margs er aó minnast, er ég
hugsa til Sigurlaugar frænku
minnar. Ég hændist strax að
henni sem litið barn, og hún var
mér sem önnur móðir; rofnaði
samband okkar aldrei upp frá því.
Sigurlaug var mikil dugnaðar-
kona og óvenju rösk til allra
verka, enda var hún eftirsóttur
vinnukraftur. Það var og
ósjaldan, er húsmæður veiktust,
að hún fór til og tók að sér
heimilisstörfin. Oft voru þetta
barnmargar fjölskyldur og ekki
allt til af öllu í þá daga. Veitti hún
mörgum ómetanlega hjálp, er
blessuðu hana alla tið siðan.
Eg heimsótti Sigurlaugu daginn
áður en hún lézt. Viö sjúkra-
beðinn voru hennar nánustu, er
svo lengi og vel höfðu annast
hana i hárri elli. Ingibjörg var
henni ástrik dóttir og Vilberg sér-
stakur tengdasonur. Minntist hún
Lárus Jónsson
organleikari
Það var óvíða auður í búi á
landi hér á fyrstu áratugum 20.
aldar, og sízt á barnmörgum
heimilum til sveita. Ætli nýtnin
og eljan, samfara þrotlausri
vinnu, hafi ekki bjargað? En skóp
um leið unglingunum góðan
skóla, að vísu þungan, en nyt-
saman. Það nám gleymdist ekki.
Við slíkar aðstæður ólst Lárus
upp. Næstýngstur fjórtán systk-
kina. Á Giljum var unnið hörðum
höndum eigi síður en annars stað-
ar. En þar rikti einlægt gleði og
samheldni, undir öruggri en
ljúfri stjórn húsbændanna. Þar
var aldrei amazt við leik og gleði,
ef stund gafst milli starfa. Þangað
voru tíðar mannaferðir ungra og
aldinna sveitunga, og ferða-
manna. Aldrei var amazt við ærsl-
um ungdómsins né heldur hróka-
ræðum og hávaða hinna eldri.
Allt heimafólk var þátttakendur
og örvaði til gleðinnar. Þá var
risna ekki skorin við nögl, en
reidd fram af örlátri rausn. Og má
þó geta nærri, að ekki hafi ávallt
verið gnægð vista. —
I þessu andrúmslofti ólst Lárus
upp, og þar kynntist ég honum
fyrst sem glöðum, listelskum
æskumanni. Þessum tímum, og
Gilnaheimilinu, eru bundnar góó-
ar og glaðar minningar. Á þeim
árum var það tómstundagaman
ungs fólks að fara í útreiðartúr,
einkum á sunnudögum. Ekki var
sá dagur fullkomnaður fyrr en
einhver hafði orð á, hvort ekki
ætti að koma að Giljum. Þar urðu
kvöldin stutt. Timinn gleymdist,
unz einhver hafði orð á að liðið
mundi að nóttu. Á þessum árum
aflaði Lárus sér undirstöðu-
menntunar i hljóðfæraleik, og
Arna hélzt vel á góðu fólki. Var
gott fólk oft lengi hjá honum.
A Bifröst var mannmargt. Var
oft langur vinnudagur hjá hús-
móðurinni Mariu. Þau hjón voru
bæði létt og kát. Hún spilaði oft
undir á píanó, þegar lagið var
tekið og fjörió var mikið.
Arni var mjög flinkur rakari og
hárskeri. Ég tel mig hafa lært
mikið meira en það, sem tilheyrði
rakaraiðninni hjá Árna. Ég mót-
aðist af öllu því lífi, sem í kring-
um hann var. Hann var einnig
ákaflega mikið fyrir vélar. „Ég
hefði orðið mótoristi, ef ég hefði
ekki verið svona sjóveikur," sagði
hann.
Þegar maður litur aftur er ekkí
hægt að fullþakka þá undirstöðu
undir lífið, sem maður fékk á
þessum árum. Þetta voru ógleym-
anleg ár.
Ég færi frú Maríu og fjölskyld-
unni innilegar samúðarkveðjur.
Jóhann Ágústsson.
oft á, hversu hann væri alltaf
umhyggjusamur og hlýr við sig.
Þá voru dóttursynirnir sólar-
geislar hennar, ætíð nærgætnir
og góðir við ömrnu sína.
Votta ég fjölskyldunni allri
samúð mína.
Ingibjörg J. Ögmundsdóttir.
Kveðja
einhvern veginn tókst honum að
eignast harmónium. Hvort
tveggja var að hann gleymdi sér
við hljóðfærið og heimafólk og
gestir hlýddu á og söng með af
hjartans list.
Snemma urðum við Lárus sam-
rýndir, og dró til vináttu. Þær
samvistir og minningar verða
ekki raktar hér. Þær hlýja mér á
hljóðum stundum. Báðir nutum
við gleði, ef hún gafst, og slógum
ekki hendi við lifgrösum, ef þau
buðust eða ef við áttum þau i
fórum okkar. Mér er i minni, er
við höfðum orðið seint fyrir i
sunnudagstúr, og mánudagurinn
vofði yfir með sinni önn og
amstri. Þá varð Lárusi að orði:
Þetta er allt í lagi góði. Eg Iagói á
sláttuvélaljáinn i morgun. Það er
ekki annað að gera en spenna
kiárana fyrir og segja hott,hott.
Og við nutum sumarnæturinnar
og lífsins, og skröfuðum margt.
Lárus var aflakló. Sívakandi að
draga björg í bú. Vel man ég þá
vetrarmorgna, er við sáum til
hans á harðahlaupum austur á
Heiðarvatn. Enginn var í vafa,
hver þar væri á ferð. Svo geyst fór
enginn til ísveiða nema Lárus á
Giljum. Reyndum veiðimönnum
fannst lítil forsjá að svita sig und-
ir leguna á isnum. Þeim mun líka
hafa fundizt hann æði ötull við
veiðarnar og ótrúlega fljótur að
skjótast milli veiðistaða. En að
koma heim að kveldi með væna
kippu af silungi og vera ekki með
færri silunga en hinir veiðimenn-
irnir, var honum metnaður og
gleði.
Sækti hrollur á kroppinn, var
Lárus óragur að bjóða í glímu eða
tusk. Vissulega er margs að minn-
ast. En erindi þessara orða er
ekki að rekja lífsferil Lárusar
Jónssonar, enda mun það gjört af
öðrum. Þeim er ætlað að vera
litill þakklætisvottur.—
Lárus var tryggur i lund,óáleit-
inn og umtalsfrómur. Hann var
glaður og góðlyndur félagi. Hans
lífsyndi var tónlist. Nokkur ljúf
lög lét hann eftir sig. Það var
skaði, að honum auðnaðist ekki að
afla sér meiri menntunar á því
sviði. Ur því veróur ekki bætt.
Hans lifshlaup er á enda runnið.
Þökk sé honum fyrir margar glað-
ar og góðar stundir. Aldraðri syst-
ur hans og öldnum bróður, svo og
öllum aðstandendum, vottum við
hjónin innilega samúð. Að lokum
langar mig aó taka mér í munn
gamla glaðlega húsganginn. Við
rauluðum hann stundum i gamla
daga, ef vel lá á okkur;
Þegar við hittumst himnum á,
hvorugur verður móður.
Saman skulum við syngja þá,
séra Friðrik góður.
Ég blessa minninguna um