Morgunblaðið - 06.12.1975, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 6. DESEMBER 1975
Gullhöllin sem
sveif í loftinu
og gefa honum nokkra grísaskrokka, þá
talar hann við hina tvo, svo þú færð að
komast inn f höllina".
Það var enn löng leið, áður en komið
var til hallarinnar, en er þangað kom, var
hún bæði mikil og fögur, og allt sem þar
sást, var steypt úr skíru silfri, og fyrir
hliðinu lágu drekarnir, svo enginn gæti
komist inn en þeir höfðu það svei mér
næðissamt, og ekki höfðu þeir verið ónáð-
aðir á verðinum, því þeir voru orðnir svo
mosavaxnir, að enginn gat séð úr hverju
þeir voru, og sumsstaðar á þeim var
meira að segja farið að vaxa smákjarr.
Piltur vakti nú þann minnsta af þeim
og hann fór að rífa mosaflyksurnar frá
augunum. Þegar drekinn sá, að hér var
maður kominn, kom hann móti honum
með gapandi gini, en piltur var ekki lengi
að kasta upp í hann grísaskrokkunum,
uns hann var mettur og var þá skárra að
tala við hann. Bað piltur hann þá um að
vekja félaga sína og biðja þá að færa sig
svolítið, svo hann kæmist inn í höllina, en
það hvorki þorði né vildi litli drekinn.
Fyrst sagði hann að þeir hefðu sofið í
hundrað ár og aldrei smakkað mat allan
þann tíma. Hann var hræddur um að þeir
yrðu svo gráðugir, að þeir hámuðu í sig
allt, bæði dautt og lifandi. Piltur hélt að
hann skyldi nú sjá fyrir því og lét þá hafa
hundrað uxaskrokka. Tók nú litli drek-
inn við að vekja þá stóru og þeir fóru loks
að rífa mosann frá glyrnunum og glaðn-
aði heldur en ekki yfir þeim, þegar þeir
sáu allar kjöthrúgurnar fyrir framan sig.
Tóku þeir óspart til matar síns, rétt eins
og þeir hefðu ekki smakkað mat í heila
öld, sem þeir og heldur ekki höfðu, og átu
uxaskrokkana alla upp til agna, en þá
tóku þeir líka að verða saddir og teygðu
sig letilega í sólskininu á silfurtröppun-
um. Fékk nú piltur að ganga milli þeirra
inn í höllina. Þar var allt svo skrautlegt,
að hann hefði aldrei trúað, að svona gæti
nokkursstaðar verið, en maður sást þar
enginn. Hann fór úr einum salnum í
annan og leitaði allsstaðar, en sá ekki
nokkra manneskju. En aó lokum leit
hann inn í herbergi eitt, sem hann hafði
ekki fyrr komið í. Þar inni sat konungs-
dóttir og spann, og hún varð glöð og
ánægð, þegar hún sá hann.
„Nei, koma hingað kristnir menn?"
sagði hún. „En það er samt líklega best
að þú farir aftur, því annars gerir risinn,
sem á höllina, út af við þig, þegar hann
kemur heim aftur. Hann hefir nú hvorki
meira né minna en þrjá hausa“.
Piltur, sem varð mjög hugrakkur, þeg-
ar hann sá þessa fríðu mey, sagði að hann
myndi ekki hopa um fet, þótt tröllkarlinn
hefði sjö hausa. Þegar konungsdóttir
heyrði þetta, vildi hún að hann reyndi,
hvort hann gæti valdið gömlu sverði, sem
hékk bak við hurðina. Piltur reyndi og
sverðið var eins og fis í hendi hans.
„Skelfing ertu sterkur“, sagði kon-
ungsdóttir. „Þá þarftu ekki að súpa á
flöskunni hérna, til þess að geta sveiflað
sverðinu, og það er sannarlega gott, það
er svo lítið í henni og tröllið gæti séð, að á
því hefði verið tekið“.
Allt í einu kom risinn þjótandi, svo
stormur stóð af honum, því ekki fór hann
hægt yfir, langt frá því. „Svei, hér er
magnaður mannaþefur“, orgaði hann.
„Víst er það“, sagði piltur, „en hún skal
nú ekki lengi ónáða þig lyktin sú“, og þar
með brá hann sverðinu og hjó af tröllinu
MW
M0RÖ4JM
RAFFINÖ
Revndu nú að borða kjötboll-
urnar, án þess að hugsa um
dýrtfðina og verðbðlguna.
Amerfskur blaðamaður, sem
var veill til heilsunnar, dvaldi f
gistihúsi f Englandi sér til
heilsubótar. Allir gestirnir þar
voru enskir nema hann. Þeir
voru allir mjög alúðlegir við
blaðamanninn að undanskil-
inni miðaldra konu, sem þoldi
Amerfkana alls ekki. Það snerti
ffnu taugar hennar að vera f
návist þeirra.
Hún fór til húsráðandans og
bar sig upp við hann. Hún sagð-
ist aldrei hefði komið á þennan
stað, ef hún hefði ekki haldið
að þar væru aðeins Englending-
ar. Gestgjafinn maldaði f mó-
inn, kvað blaðamanninn vera
bezta náunga, sem ekkert gerði
á hluta neins. Konan tók þá upp
á því að niðra amerfsku þjóðina
f viðurvist hans. Tók blaðamað-
urinn þessu öllu með hinni
mestu rósemi.
Eitt sinn við kvöldverðinn
sagði konan við Amerfkanann:
— Þér hafið auðvitað heyrt
um Crippen-morðmálið? Hvaða
álit hafið þér á samlanda yðar
þessum dr. Crippen?
— Ég held að hann sé ekki
með öllum mjalla, sagði blaða-
maðurinn. — Jæja haldið
þér það? sagði konan sigri hrós-
andi.
— Já, hann hlýtur óhjá-
kvæmilega að hafa verið brjál-
aður. Að myrða amerfska konu
til þess að giftast enskri!
Hefur breytt mataræði f för
með sér meiri skilning á vand-
anum, læknir?
— Heyrðu Guðmundur, við
verðum að spara. Þú verður að
hætta að fá þér sjúss á hverju
kvöldi.
— Auðvitað vil ég spara. Já,
já, ég skal spara. Ég skal fram-
vegis hafa helmingi minna
sódavatn f viskfinu.
X
Lftill snáði sagði frá þvf við
morgunverðinn, að hann hefði
dreymt mjög skemmtilegan
draum um nóttina.
— Veiztu nokkuð, hvað
draumar eru? spurði móðir
hans.
— Já, það eru bíómyndir,
sem maður sér, þegar maður
sefur.
X
— Þú hefur kært yfir þvf, að
það væri mold f súpunni.
— Já, herra liðsforingi.
— Heldurðu að þú hafir
gengið f herinn til þess að
vinna fyrir land þitt eða til þess
að kæra út af matnum?
— Til þess að vinna fyrir
föðurlandið, en ekki til þess að
éta það.
Mér skilst hann sé auglýsinga- Bara rólegur, rebbi minn, þetta
stjóri. erfáranlegt!
Morðíkirkjugarðinum
Eftir
Mariu Lang
Jóhanna Kristjóns-
dóttir þýddi.
50
lausnina á þeim gátum sem við
hafði verið að glfma.
— Þegar ég kom úr sjúkra-
vitjun minni síðdegis á aðfanga-
dag, sagði Tord, fór ég réttilega
og eins og ég hef áður sagt að
leiði konunnar minnar f kirkju-
garðinum. Klukkan var tuttugu
mínútur yfir fimm, þegar ég gekk
framhjá aðalkirkjudyrunum á
leið heim aftur. A þvi andartaki
hitti ég allt f einu Barböru. Ifún
var berhöfðuð og klædd f rauðu
úlpuna sfna ... og hélt á allstórri
ferðatösku. Henni varð ákaflega
hverft við þegar hún kom auga á
mig, en sagði hún væri á leið inn í
kirkjuna að sækja söngbók sem
hún hefði glevmt á æfingunni,
vegna þess að hún og Arne ætluðu
að syngja jólalögin saman um
kvöldið. Ég hugsuði ekki út f að
hún hefði sjálfsagt undir hönduni
Ivkla Arnes að kirkjudyrunum.
svo að ég bauðst til að Ijúka upp
skrúðhússdyrunum fyrir henni.
Hún flýttí sér inn og náði f söng-
bókina og svo sátum við dálitla
stund inni í kirkjunni og töluðum
saman. Eftir á laust þeirri
hugsun niður hjá mér að hún
hefði verið bæði æst og tauga-
óstyrk, en þá held ég að fvrst og
fremst hafi mér fundizt hún vera
hress og skemmtileg ... Nú svo
stóðum við upp og bjuggumst til
að fara heim og ég bevgði mig
niður til að taka upp ferða-
töskuna. En hún ýtti mér frá og
vildi ekki heyra á það minnzt að
ég bæri töskuna fyrir hana. Ég
spaugaði dálítið af þvf tilefni og
sagði eitthvað á þessa leið:
— Hvað ert þú eiginlega að
pukrast á aðfangadagskvöld?
Ertu að leika jólasvein, eöa
ætlarðu að stinga af frá okkur?
En þá varð hún alvarleg og
horfði á mig stórum augum og
sagði:
— Já, það er sannarlega ýmis-
legt skrftið sem ég er að bauka
við. Én Tord, mundu það, að
heyrir þú eitthvað um mig, þá
skaltu marka mfn orð að það er
ekki eins slæmt og það Iftur út
fyrir að vera og að í raun og veru
hef ég ekkert með málið að gera.
Ég fann á mér að hún var full-
komiega einlæg á þessari stundu
og ég er enn þeirrar trúar, þrátt
fyrir allt sem sfðan hefur gerzt.
Annars hefði ég aldrei dregizt á
að gefa henni ioforðið sem hún
krafðist ég gerði, þarna f
kirkjunni. Ifún lét mig lofa því að
treysta sér og að ég segði ekki frá
því að við hefðum hitzt og alls
ekki minnast orði á að hún hefði
verið með þessa tösku í hendinni.
Ég var satt bezt að segja hálf-
ringlaður og fljótlega iðraðist ég
eftir því að hafa lofað þessu. Ég
tók það enn nærri mér, þegar
málin tóku að þróast í þær áttir
sem ykkur öllum er kunnugt um,
en ég var allan tímann að vona að
hún fengist til að fara til lög
reglunnar og um það höfum við
verið að rffast öðru hverju sfðan.
En f dag grét hún og fullvissaði
mig um að hún hefði ekkert rangt
gert en hún neitaði þverlega að
segja mér um hvað þetta mál
snerist eiginlega, því að ég skildi
hvorki haus né hala á þessu eins
og þið getið fmyndað ykkur. Það
kann að vera að mér skjátlist en
ég fékk það vissulega á tilfinning-
una að hún væri að berjast fyrir
aðra... og vernda þá.
Tord þagnaði en Márten reis
skyndilega upp af stólnum og
hrópaði æðislega:
— Presturinn hefur á réttu að
standa. Af einskæru trvgglyndi
var hún að vernda manneskju
sem gegn vilja hennar hafði
dregið hana inn í mál sem var
bæði bjálfalegt og henni í hæsta
máta ósamboðið.
Hann þeytti frá sér síga-
rettunni, svo að minnstu munaði
hún lenti ekki f öskubakkanum
og sagði svo ögn rólegar:
— Ég skil svo afskaplega vel að
hún skyldi ekki þiggja aðstoð
prestsins við að bera töskuna sem
hún var með ... og það þarna inni
f kirkjunni sjálfri. Kirkju-
girpirnir ... stolnu kirkju-
gripirnir voru nefnilega í þessari
tösku. OG ÞESSA GRIPI HAFÐI
HÚN FENGIÐ I JÖLAGJÖF FRA
ERKIBJALFANUM MARTEN
GUSTAFSSON...
14. Kafli
Sjaldan hef ég séð furðu lýsa af
jafn mörgum andlitum samtímis.
Tord var eins og hann tryði ekki
sfnum eigin eyrum, Susann hló
taugaveiklunarlega og Friede-
borg sagði með öndina í hálsin-
um:
— I jólagjöf...? KIRKJU-
SILFRIÐ? ... En hamingjan
sanna, hvað f ósköpunum átti hún
að gera við það? Ertu bara orðinn
snælduvitlaus drengur?
Sá eini sem tók upplýsingum
Mártens Gustafsson með heim-
spekilegri ró var Christer Wijk.
Hann feygði úr löngum skönkun-
um og sagði rólega:
— Jæja, loksins. Eg hef haft
þann grun frá brvjur. að það
væruð þér sem væruð þjófurinn.
Þaö var að minnsta kosti eðiileg
skýring á þvf að þér voruð svo
tregur til að viðurkenna... að þér