Morgunblaðið - 06.01.1976, Blaðsíða 24

32
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 6. JANUAR 1976
Mærín á glerfjallinu
ríkið,“ sagöi konungur. ,,Þú hefir til
hvorstveggja unnið“.
Var síðan slegið upp brúðkaupsveizlu
og öllum boðið, sem reynt höfðu að
komast upp glerfjallið, og skemmt sér
gátu þeir og etið og drukkið, þó þeir
kæmust ekki upp fjallið, og best gæti ég
trúað að veizlan stæði enn.
Úfríða
konungsdóttirin
EINU SINNI voru konungur og drottn-
ing, sem engin börn áttu og það þótti
drottningunni mjög leitt, svo slæmt, að
hún leit varla glaðan dag. Og alltaf var
hún að kvarta og kveina um það, hve
eyðilegt væri í konungshöllinni, og dauft,
þegar þar væri ekkert barn. „Ef við bara
ættum börn, þá skyldi verða hér líf og
fjör,“ sagði hún. AIls staðar þar sem hún
fór um ríki sitt voru einhver ókjör af
börnum, jafnvel í fátæklegustu hreysum,
og hvarsemhún kom, heyrðihún mæður
barnanna vera að skamma litlu skinnin.
Nú höfðu þau aftur gert þetta og hitt af
sér. Og það fannst drottningunni gaman
að heyra, — ja, það var ekki trútt um að
hana langaði líka til þess að gera slíkt.
Þú ert heldur skjátuleg núna, en því kipp-
Að lokum tóku konungshjónin að sér
litla munaðarlausa telpu, hana ætluðu
þau að ala upp sem sitt eigið barn og
ávíta hana samkvæmt því.
Dag einn var litla fósturdóttirin að
leika sér fyrir framan höllina og var með
gullknött. Þá kom þangað beiningakona,
sem líka var með litla telpu með sér og
þaö leið ekki á löngu þar til þær tvær
telpurnar voru farnar að leika sér saman
og kasta gullknettinum á milli sín. Þetta
sá drottningin, þar sem hún sat uppi við
hallargluggann, og þá barði hún í glugg-
ann og benti fósturdóttur sinni að koma
inn til sín. Hún gerði það strax, en litla
fátæka telpan kom með henni og þegar
þær komu inn í salinn, héldust þær í
hendur og leiddust.
Drottningin fór nú að ávíta fósturdótt-
ur sína: „Það er þér ekki samboðið að
leika við svona krakka,“ sagði hún og
ætlaði að reka hina telpuna út aftur.
„Ef drottningin vissi, hvað hún
mamma mín getur,“ sagði þá litla stúlkan
ókunna, „þá myndi hún ekki reka mig á
dyr,“ og þegar drottning fór að spyrja
hana betur um þetta, sagði sú litla að
móðir sín gæti komið því svo fyrir, að
hún eignaðist barn. Þessu vildi drottn-
ingin ekki trúa, en telpan sagði, að það
væri dagsatt og drottningin skyldi bara
tala við mömmu hennar.
Þá sendi drottningin telpuna eftir móð-
ur hennar.
„Veiztu hvað dóttir þín segir?“ spurði
hún, þegar þær mæðgurnar komu inn til
hennar í salinn.
Nei, ekki vissi förukonan það.
„Hún segir, að þú getir orðið þess
ráðandi, að ég eignist barn, ef þú vilt,“
sagði drottningin.
„Drottningin á ekki að vera að hlusta á
ruglið úr krakkakjána,“ sagði förukonan
og þaut út aftur.
Þá reiddist drottningin og ætlaði að
fara að reka litlu telpuna út, en hún hélt
sínu fram og sagði að hvert orð sem hún
hefði sagt væri satt.
„Drottningin ætti bara að gefa mömmu
minni að smakka á víni, svo hún yrði
kát,“ sagði telpan, „þá myndi hún gera
eitthvað fyrir yður.“
Þetta vildi drottningin reyna, hún lét
sækja förukonuna aftur og gaf henni vín
og mjöð, eins mikið og hún vildi, og þá
leið ekki á löngu þar til losnaði um
málbeinið í henni.
MORö'dK/-
kafr/Nu
Blossaóur hættu þessu þrasi.
Nýr pels enn á ný? — Ef það
væri maðurinn minn, vrði hann
hreint snarvitlaus.
Þú færð kojuna á morgun.
Þú átt leik, — því má ekki
glevma.
Konan á tvö bitur vopn, sem
hún kann að nota — neglurnar
og tunguna.
X
Sfmastúlkan: — Símtalið
kostar 300 krónur.
Maðurinn: — Er ekki hægt
að fá sérstök kjör ef maður
bara hlustar? Ég ætla að
hringja til konunnar minnar.
X
Jói endaði rifrildi sitt við
Sirrý með þessum orðum:
— t hvert sinn, sem ég horfi
á þig, finnst mér ég hafa svikið
ríkið um skemmtanaskatt.
X
Rithöfundurinn: — Ég fékk
200 þús. krónur fvrir síðustu
skáldsögu mfna.
Vinurinn: — Nú, hver
borgaði það?
Rithöfundurinn: —
Vátryggingafélagið. Handritið
brann.
X
Fékkstu ekki ávísunina, sem
ég sendi þér.
Jú, blessaður vertu, tvívegis
meira að segja. Fvrst frá þér og
sfðan frá bankanum.
X
Hann: — Þarna er stúlkan.
sem ég var með í fvrra.
Hún: — Jæja, hvað hefur
hún, sem ég hef ekki?
Hann: — Bankabókina mína.
X
Kennarinn. — Geturðu sagt
mér, hvers vegna vatnið á
Tjörninni frýs?
Nemandinn: — Já, til þess að
hægt sé að fara á skauta.
X
Dómarinn: — Hefurðu sam-
vizkubit?
Akærður: — Augnablik, ég
ætla að spvrja lögfræðing
minn.
Meö kveöju frö hvrtum gesti Jóhanna Kristjóns
13
Það var frú Missal. Og ég get sagt
yður að frú Missal hefur ákaflega
góðan smekk og Sihrisk Zone fer
skínandi vel við rauða hárið á
henni.
— Hvað er langt sfðan? sagði
Burden. — Hvcnær fenguð þér
annars þessa sendingu?
— Augnablik.
Hann renndi augum vfir pönt-
unarlista.
— F’immtudag f fyrri viku. Sem
sagt nákvæmlega ein vika síðan.
Ég seldi ungfrú Clements varalit-
inn eiginlega strax eftir að við
fengum sendinguna. Sennilega á
föstudaginn. A laugardaginn var
ég í fríi og á mánudögum er ákaf-
lega dra-m sala yfirleitl. A þriðju-
dag lokum við snemma og ég veit
að við seldum engan f gær. Það
hlýtur þvf að hafa verið árdegis á
þriðjudaginn.
— Þér hafið verið mér ákaflega
hjálplegur, sagði Burden alúð-
lega.
— Það hefur verið mér ána'gja.
Þér hafið fa-rt örlitla spennu inn
f þetta tilbrevtingarlausa Iff mitt.
Annars get ég bent vður á að frú
Missal býr f glæsilega húsinu sem
er beint á móti The Olive and
I)ove og frú Darrell býr í tveggja
herbergja nýrri fhúð í blokkinni
við Queens Street.
Svo heppilega vildi. til að
ungfrú Clements var með varaliti
sfna báða í veskinu sfnu. Hún var
þegar hvrjuð að nota sinn og hinn
sem adlaður var til gjafar var
óupptekinn f pakkningu sinni.
Þegar Burden fór af fasteignasöl-
unni, leit hann sem snöggvast á
armbandsúrið sitt. Klukkan var
hálf sex. Hann hafði þó alténd
marið þetta ’fvrir lokun. Hann
náði tali af frú Darrell hvar hún
var að drekka te með nágranna-
konu sinni. Hún skundaði ínn til
sín og kom fimm mínútnm síðar
með ónotaðan varalit, Sibrisk
Zone, og verðmerkið á réttum
stað.
Farþegabfllinn frá Stowerton
til Pomfret var á leiðinni upp
hæðina, þegar hann gekk vfir göt-
una að The Olive and Dove.
Klukkuna vantaði nú tfu mínútur
í sex. Sennilega hafði hflnum
seinkað frá Stowerton, það kom
kannski iðulega fvrir. Fjárinn
mátti eiga allar þessar kerlingar
og varalitina þeirra hugsaði
hann, það hlaut að hafa verið
Parsons sem hafði drepið konuna
sfna.
Glæsilega húsið sem afgreiðslu-
maðurinn hafði bent honum á að
væri heimili frú Missal var hið
fburðarmesta. Gömul skips-
klukka við dyrnar og Burden
lamdi hana með koparhamri sem
hékk f snúru til þeirra nota. Eins
og hann hafði búizt við kom
enginn til dyra. Bflskúrinn var
tómur og dvrnar stóðu opnar.
Hann gekk aftur niður þrepin og
arkaði til lögreglustöðvarinnar og
velti fvrir sér hvort Brvant lög-
regluþjónn hefði orðið einhvers
vfsari f rafstöðinni.
Hann heyrði ekki betur en
Wexford vrði hinn kátasti þegar
hann sagði honum frá niðurstöð-
um í rannsóknarleiðangri sínum.
Þeir biðu eftir þvf að Brvartt
ka-mi aftur og ákváðu að bregða
sér sfðan á The Olive and Dove til
að fá sér kvöldverð.
— Ég sé ekki betur en Parsons
sé hreinsaður af öllum grun,
sagði Wexford. — Hann fór af
vinnustað klukkan 17.30 og þó
líklega aðeins seinna. Að minnsta
kosti ekki fvrr. Þvf er óhugsandi
að hann hafi náð vagninum
klukkan 17.32.
— Nei, sagði Burden — enda
þótt honum væri það þvert um
geð.
— Og þá hefur na-sti vagn ekki
farið fvrr en klukkan tvær
mfnútur vfir sex.
Þeir gengu inn f matsalinn og
Wexford hað um borð við
gluggann svo að þeir gætu haft
auga með dvrunum hjá frú
Missal.
Þegar þeir voru búnir með
lambasteikina og langt komnir
með eftirmatinn voru bflskúrs-
dvrnar enn opnar upp á gátt og
enginn hafði farið inn í húsið né
komið þaðan út. Burden sat eftir
við borðið en Wexford fór á stúf-
ana til að borga reikninginn og f
sömu mund og hann stóð á fætur
og atlaði að fara f áttina til Wex-
fords sá hann ljósha>rða stúlku
beygja inn f High Street frá
Sewinghury Road. Hún gekk
framhjá kirkjunni og einbýlis-
húsunum og hljóp upp tröpp-
urnar á húsi frú Missals.
— Komið Burden, sagði Wex-
ford.
Þeir lömdu hressilega á skips-
kiukkuna.
Þvflfk tilgerð, sagði hann. —
Svona útbúnað get ég hreint ekki
þolað.
Þeir biðu örstutta stund. Svo
opnaði ljósha>rða stúlkan dvrnar.
— Er frú Missal heima?
— Hjónin og börnin eru ekki
heima, sagði hún. Þeir hevrðu að
hún talaði með útlenzkum hreim.
— Þau fóru niður að strönd.
— Við erum frá lögreglunni,
sagði Wexford. — Hvenær búizt
þér við þeiin heim?
— Bfðum við. Klukkan er sjö.