Morgunblaðið - 17.02.1976, Page 24

32
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 17. FEBRUAR 1976
Á hættu-
slóðum í
ísrael
Sigurður
Gunnarsson þýddi
inn lýsir ugg og ótta. Hún gleymir ekki
því, sem Bedúínarnir sögöu í dag:
„Sandstormurinn kemur innan
skamms.“
Stundum stendur sandstormurinn að-
eins í tvær kiukkustundir, og það er
alltaf mjög tilfinnanlegt, en stundum
stendur hann líka yfir dögum og jafnvel
vikum saman, og þá er það miklu
tilfinnanlegra, eins og nærri má geta. Þá
þeytir hann burt öllum tjöldum, svo að
enginn veit, hvað um þau verður, og
grefur sérhvert spor og sérhvern stíg
undir þykka sandskriðu. Stundum grefur
hann líka menn undir sitt þykka og misk-
unnarlausa teppi. Enginn gamall maður,
sem dvelur í tjaldi í eyðimörkinni, getur
komizt lifs af, ef stormurinn er í sínum
versta ham, — og þá ekki heldur barn-
ung stúlka.
En ennþá er veðrið gott í eyðimörk-
inni. Það er logn að kalla, heiður himinn
og sólin hellir geislaflóði sínu yfir
víðáttumikla sandauðnina. Og nú líður að
kvöldi, og innan skamms sezt sólin.
Gamli maðurinn og stúlkan unga hafa
nú gengið út úr tjaldinu og upp á hæð
nokkra. Þau viröa fyrir sér umhverfið og
sjá sólina setjast í fjarska bak við grá-
brúnar sandöldurnar. Það er enginn veg-
ur í eyðimörkinni, aðeins gamlar götur á
stöku stað eftir úlfaldalestirnar.
Og þarna koma nú þrír úlfaldar brokk-
andi, hver á eftir öðrum, og þrír hvít-
klæddir menn sitja á þeim hverjum um
sig. Reiðmennirnir fara hljóðir fram hjá
og hverfa brátt á bak við hæðina. Þetta
eru Bedúínar, sem eru að halda heim að
loknu dagsverki. Hér sjást hvorki hús né
tré, aðeins þyrnirunnar á stöku stað í
eyðimerkursandinum eða kaktusar, sem
eru gulbrúnir á lit og bera engin blóm.
Nú er síðasti sólargeislinn horfinn bak
við sjóndeildarhringinn, og það dimmir
eftir örskamma stund.
Já, myrkrið skellur á í eyðimörkinni,
líkt og svart flauelsteppi væri dregið yfir
hana í skjótri svipan. Áður var fjarska
hlýtt, jafnvel alltof heitt, en nú verður
skyndilega svalt.
Allt i einu segir unga stúlkan: „Sjáðu,
— þarna kemur tunglið.“
„Já, María, tunglið kemur upp og
svífur yfir landið okkar, ísrael.“
Þannig talar afi gamli. Hann er nú
meira en áttatíu ára gamall. Það er að-
eins ein ósk, sem hefur búið í huga hans
þetta síðasta ár, aðeins eitt, sem hann
þráir að sjá, áður en hann hverfur af
sjónarsviði. Það er Negev, eyðimörkin,
sem ennþá er gjörsamlega gróðurlaus
sandauðn. En eftir tíu ár verður Negev
ef til vill orðinn kunnur staður, þar sem
döðlupálmar vaxa og appelsínur hanga
eins og gul ljósker á trjánum. Já, þá
rennur kennski líka upp sú stund, að
sporvagnar ganga þar, sem nú eru aðeins
úlfaldaslóðir.
Eyðimörk er ekki öruggur staður fyrir
gamlan mann og unga stúlku. En Móses
gamli, afi Maríu, hafði fengið hana til að
fara með sér, og nú höfðu þau dvalið í tvo
sólarhringa í þessu tjaldi, lítið eitt
sunnan við syðstu vinina í eyðimörkinni.
Gamli maðurinn hefði séð það, sem hann
þráöi að sjá. Hann gat verið þrár, eins og
gamall og þver úlfaldi, og eitt sinn hafði
hann verið sterkur sem ljón. Nú var
hann hamingjusamur.
María stóð hjá honum og hélt í hand-
legg hans. Þau horfðu á tunglið, þegar
það kom upp yfir eyðimörkina, eins og
stórt, rauðglóandi hjól. Tjaldið á bak við
þau varð kynlega fjarlægt og lágkúrulegt
í tunglsljósinu, og skuggar þeirra teygð-
ust út á sandinn eins og dökk, löng sverð.
En allt í einu hvarf tunglið í dökkgráa
skýjabólstra.
Þá varð henni að fullu ljóst, hvað nú
var að gerast? Og öldungurinn kallaði
hátt með hásri rödd: „Það er sand-
Ekki veit ég hvort það borgar
sig að látast svona bullandi
áhugasamur í skólanum — þeg-
ar allt kemur til alls.
Má ég biðja yður að koma að
dyrunum heima hjá mér til að
sanna fyrir konunni minni sak-
levsi mitt?
Snúlli minn ég hef áhyggjur af
því, að þú skulir ganga með
svona mikla peninga á þér.
Ekki veit ég hvernig strákar
eru gerðir — en ég veit að allir
pabbar eru einn peningur.
Við skulum ekki rugla saman
stórmennum og kraftamönn-
um, þegar við lesum þessa
kennslubók, börnin góð.
Má ég þá koma aftur og
skoð'ann þegar daginn er farið
að lengja.
Tommi kom heim úr skólan-
um alveg forviða. — Mamma,
hrópaði hann, kennarinn okk-
ar, sá er nú vitlaus. I gær sagði
hann að 4 og 1 væri 5, en I dag
sagði hann að 2 og 3 væru 5.
X
Dómari einn I Svíþjóð gifti
eitt sinn hjón, er hann var
þreyttur og illa fyrir kallaður.
Fyrst spurði hann stúlkuna,
hvort hún vildi ganga að eiga
manninn, sem stæði við hlið
hennar. Þegar hún svaraði ját-
andi, sneri hann sér að mannin-
um og sagði:
— Hvaða varnir hefurðu
fram að færaf málinu?
X
— Svo þú elskar mig ekki
lengur. Hér áður fyrr varstu að
segja, að ég væri þeir meira
virði en allur heimurinn.
V_____________________________
— Há, en nú hef ég aukið
mjög við landafræðiþekkingu
mlna.
X
-----Hvers vegna kallaðirðu
ekki á mig, þcgar stúdentinn
reyndi að kyssa þig?
-----Já, en mamma, hann
ógnaði mér svo hræðilega.
-----Ognaði hann þér?
Hvernig þá?
-----Hann sagðist aldrei
myndi kyssa mig framar, ef ég
kallaði á þig.
X
-----Hvers vegna ferðu ekki
I bíó fyrir aurana, sem ég gaf
þér?
Bróðir unnustunnar:--------
Af þvf að mér finnst miklu
meira bfó að horfa á ykkur
Grétu.
V
Með kveðju frö hvTtum gesti Jóhanna Kristjóns
49
16. kafli.
A lögreglustöðinni voru aiiir að
tala um málið og fundu sér ýmis-
legt til að geta tafið þar lengur.
Atburðurinn hafði gerzt á öldung-
is réttu andartaki, einmitt þegar
allir voru orðnir hundleiðir á að
fjaila um hitabylgjuna, sem
gengið hafði yfir slðustu dagana
. . . Morðingi . . . og meira að
segja kvenmaður. Það var góm-
sætara umræðuefni en svo að
hægt væri að láta eins og ekkert
væri. . .
Wexford kom inn og flokkur-
inn dreifðist að nokkru, en allir
horfðu þó I aðra röndina spyrj-
andi á hann.
— Getið þið ekki unnið vegna
hitans, hvæsti hann illskulega og
hvarf inn á skrifstofu sína.
Glugginn hafði verið opinn en
engu að sfður var loftið kæfandi
heitt.
— ! guðanna bænum dragið
tjöldin fyrir, Burden, og setjið
toftræstinguna f gang, sagði hann
og henti jakkanum af sér á stól.
— Hverjum dettur I hug að hafa
gluggana opna f svona veðri. Loft-
ræstingin starfar ekki af neinu
gagní þegar þeir eru opnir.
Burden yppti öxlum og hlýddi
fyrirmælum vfirmanns síns.
Hann sá að Wexford var I hinu
fúlasla skapi og vissi að slúðrið og
umræðurnar um málíð höfðu
reitt hann mjög til reiði.
Wexford hafði setzt niður og
lagt bréfabunkann, samtals
hvorki meíra né minna en
hundrað þrjátfu og fjögur bréf, á
borðið. Þessi bréf hafði Doon
skrifað Minnu en ekkert hafði
verið sent frá heimili Quadrants.
Wexford hafði fundið þau I skrif-
borði Douglas nokkru áður . . .
— Haldið þér hann hafi vitað
allt um þetta, þegar hann kvænt-
ist henni? spurði Burden og fór
að blaða f bunkanum.
Wexford sneri sér I stólnum
sfnum. Hann virtist ögn vera að
sefast f skapinu.
— Það veit heilög hamingjan,
sagði hann. — Eg held hann hafi
alltaf verið þeirrar skoðunar að
hann væri uppfylling óska-
drauma hverrar konu og þar af
leiðandi hlyti hún að glevma sam-
stundis öllu um Minnu, þegar þau
væru gift. Hann sló með fingur-
gómunum á borðið og leit ekki
beint á Burdcn þegar hann sagði:
— Eg efast um að þetta hjóna-
band hafi nokkurn tfma verið
nema nafnið tómt — ég efast um
þau hafi nokkru sinni lifað saman
cins og maður og kona . . .
— Þetta hlýtur að hafa verið
hræðilegt fyrir hann, sagði
Burden. — Sennilega hefur hann
þess vegna leitað á önnur mið,
bæði hjá Helen Missal og . . .
— Mér skjátlaðist um hana —
frú Missal á ég við. Hún var
hrifin af honum I alvöru — alveg
afskaplega veik fyrir honum.
Þegar hún gerði sér grein fyrir
hver frú Parsons var og mundi
hvað hafði gerzt þegar þær voru
skólastúlkur hélt hún það hefði
verið Quadrant sem drap hana.
Hún setti það scnnilega i sam-
band við hegðun hans, þegar þau
voru saman úti f skóginum
þennan dag. Getið þér ekki séð
hana fyrir yður, Burden?
Wexford var um megn að slaka
á, Burden horfði á hann og velti
fvrlr sér hversu lengi hann gæti
afborið þá taugaspennu sem hann
var f.
— Getið þér ekki fmyndað yður
að hvaða niðurstöðu hún hefur
komizt þegar ég sagði henni hver
frú Parsons var? Hún hlýtur að
hafa munað eftir þvf hvað
Douglas Quadrant var áfjáður f
að þau ækju einmitt þessa leið og
sfðan hafði hann látið hana bfða f
bflnum og sfðan — þegar þegar
henni fór að lengja eftir honum
— hafði hún farið á eftir honum
og hefur séð hann bregða upp
eldspýtu inni f rjóðrinu —og hún
hlýtur að hafa munað hversu
mjög honum var brugðið þegar
hann kom aftur til hennar.
Eg talaði við hana f gær og þá
fann ég að hún hafði sterka
löngun til að segja mér frá Fabiu.
Iiún hefði sagt mér allt af létta ef
Missal hefði ekki komið f sömu
andrá. Svo hringdi hún til Quad-
rant á meðan ég var á leiðinni til
hans. Ég spurði hana þegar ég
hitti hana sfðar um daginn hvort
hún væri að fara f bfó! Og svo
kom hann ekki. Sennilega hefur
hann haft f ærnu að snúast með
Fabiu. Svo hringdi hún til hans
aftur um kvöldið og sagðí honum
að hún vissi að Fabia væri Doon
og hún vissi Ifka um tilfínningar
Fabiu til Margaret þcgar þær
voru unglingsstúlkur. Þá hlýtur
hann að hafa sagt að hann þvrfti
að komast inn f hús Parsons til að
ná f bækurnar ef vera kynni að
okkur hefði yfirsézt þær. Þú
verður að muna að hann hafði
aldrei séð þessar bækur og vissi
ekki hvað þær höfðu að geyma.
Frú Missal hafði tekið eftir aug-
lýsingunni og hún hefur sagt
Quadrant að Parsons yrði að
heiman fyrri hluta dagsins.
— Og Fabia hafði lykil að liúsi
Parsons-hjónanna, sagði Burden.
— Lvkillinn sem aldrei fannst og