Morgunblaðið - 23.05.1976, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 23. MAl 1976
Alvöru-
borgin
eftir Hugrúnu
Verið ekki að rífast strákar," sagði
Inga. Þið getið báðir verið foringjar. Það
eru oft margir í stjórn, bæði yfirmaður
og undirmaður“. „Þetta er alveg rétt hjá
þér Inga,“ sagði Jonni. „Krakkar! Þið
sem eruð með því að vió Bjössi séum
báðir í stjórninni, gjörið svo vel að rétta
upp höndina." „Af hverju á að gera
það?“ sagði Rebekka. „Veistu það ekki
stelpa. Svona er það, stelpur vita aldrei
neitt. Þetta er alltaf gert á fundum þegar
á að greiða atkvæði, ef kosning er ekki
skrifleg." „Hver heldurðu að skilji
þetta?“ sagði Rebekka. „Þetta er einhver
speki sem enginn skilur.“ „Krakkar, ef
þið eruð með því að við Bjössi séum báðir
s RMCs^ ' 7BER-
Charlie Chaplin er nafn sem allir þekkja
sem nokkuð vita um gamanleikara og gaman-
myndir f bíóunum. Myndir hans sem margar
hafa verið sýndar hér verða öllum þeim sem
séð hafa minnisstæðar. Chaplin er nú orðinn
háaldraður maður, 87 ára. Hann býr suður I
Sviss.
í stjórninni þá réttið upp höndina,"
endurtók Jonni. Það voru allar hendur á
lofti. „Er nokkur á móti?“ spurði Jonni.
„Þarftu að spyrja“ sagði Bjössi, þegar
allir krakkarnir réttu upp hönd.
„Þá er þetta samþykkt,“ sagði Jonni,
„og þá verð ég yfirmaðurinn". „Ég verð
yfirmaðurinn ag þú undirmaðurinn,“
sagði Bjössi, „af því pabbi minn á
landið.“ „Hættið þessu rifrildi strákar,"
sagði Rebekka. „Það verður ekkert
gaman i dag ef þið ætlið að láta svona.
„Maður sem er að byggja hús er ekki
kallaður foringi,“ sagði Kristinn, „hann
er kallaður byggingameistari. Þá verður
hvorugur ykkar foringi en báðir bygg-
ingameistarar“. „Þetta er alveg rétt hjá
þér Kiddi,“ sagði Anna ltila. „Hvaða vit
heldurðu að þú hafi á því?“ sagði litli
kútur. „Þú ert bara stelpa". „Heldurðu
að stelpur séu vitlausar eða hvað?“ sagði
Anna. „Hættið þið nú að kíta krakkar,“
kallaði Bjössi. „Við Jonni erum báðir
byggingameistarar, og þið eruð vinnu-
fólkið okkar.“ „Nú byrjum við á starfinu
og byggjum fallega borg.“ „Nú veit ég
hvað gera skal,“ sagði Jonni. „Fyrst
leggjum við beinan veg, út alla grindina,
svo skiftum við liði og byggjum hús
báðum megin vegarins. „Ég ætla að
ganga fyrstur, svo kemur þú Bjössi og
hinir krakkarnir svo eftir stærð, og
gætið þess að fara ekkert út fyrir
slóðina. Þetta þarf að vera þráðbeinn
vegur.“ Krakkarnir röðuðu sér eftir aldri
og fetuðu í fótspor Jonna. Það var enginn
tími til þess að gera athugasemd við
þessa stjórnsemi hans. Það var líka
nokkuð gaman að ganga svona í röð og
sjá þráðbeina slóðina eftir fæturna.
„Gengur þetta ekki vel?“ kallaði Jonni
og sneri sér við til hálfs, til þess að líta
eftir liðinu „Ég er nú hérna á mínum
stað,“ sagói Bjössi, „svo þú þarft ekki að
skipta þér af krökkunum, hugsaðu bara
um að hafa brautina beina. Nú ertu að
gera bugðu á hana, ég held að þér veiti
ekki af að gæta þín sjálfs.“ „Þetta má nú
laga,“ sagði Jonni. „Það er samt beygja,"
sagöi Bjössi, en heldurðu að við séum ekki
búin að gera nógu langa braut?“ „Það var
nú einmitt það sem ég var að hugsa um,“
sagöi Jonni. „Nú skiptum við liði. Ég kýs
Ingu.“ „Ég vel þá Rebekku,“ sagði Bjössi.
„Þá vel ég Kristin," sagði Jonni. Næst
valdi Bjössi Önnu. Þá voru þeir Valur
VlE9
MORö-tlN/
KAFF/NU
Nú held ég að ’ann fari að Taktu löppina af vigtinni,
hlýna. maðu'r.
Læknir nokkur bað
kunningja sinn að skrifa nú
eitthvað f gestabókina, sem lá á
borðinu. Maðurinn settist niður
og fór að skrifa:
„SÍðan þessi ágæti læknir fór
að stunda sjúklinga, hafa
sjúkrahúsin algerlega lagst
niður...“
— Nei, blessaður vertu, þetta
er alltof mikið hól, greip
læknirinn fram í.
— Bfddu augnablik, sagði
hann, ég er ekki alveg búinn.
Og svo bætti hann við:
„... en kirkjugörðunum
hefur fjölgað að mun“.
X
Ljósmóðirin: — Ég nýt þess
sóma að láta yður vita að það er
kominn Iftill sonur
Prófessorinn: — Jæja, er það
svo, biðjið hann um að fá sér
sæti og bfða ég kem undir eins.
Kerlingin: — Jæja, svo að þú
vilt að ég verði tengdamóðir
þfn.
Ungi maðurinn: — Nei, nei,
alls ekki, en það verður vfst
ekki umflúið fyrst ég vil giftast
dóttur þinni.
X
Snáðinn: — Marfa vill að
asninn minn giftist brúðunni
hennar. Giftast asnar nokkurn
tíma, frændi?
Frændinn: — Já, eingöngu
asnar.
X
Arni: — Hvernig ferðu að þvf
f samkvæmum, þegar þú
ávarpar „dömur“, sem þú
þekkir ekki?
Einar: — O, ég segi bara
„frú“ við þær sem ég held að
séu ógiftar en „ungfrú við þær,
sem ég held að séu giftar. Ég
hef séð að báðum Ifkar það
bezt.
Arfurinn í Frakklandi
Framhaldssaga eftir Anne Stevenson
Jóhanna Kristjónsdóttir þýdd/
72
ekki ofskynjanir. Hvar er
Mareel?
— Ilann er inni. Þau eru öll
heíma. David. hvar hefur eigin-
lega komið f.vrir? Þau sögðu að þú
værir farinn heim til Englands.
Af hverju fórstu ekki? Það er
hættulegt fyrir þig að vera hér.
— Er Paul heima Ifka?
Já.
— Sagði Marcel eitthvað við
hann f sambandi við skotið?
— Ég veit það ekki, David, end-
urtók hún. — En f hamingju bæn-
um, farðu David. Gerðu það fyrir
mig. Ekki koma inn. Þau eiga
ekki von á þér.
— Ég veit það vel. Þess vegna
er ég Ifka kominn.
Hann þagnaði og leit blíðlega á
hana.
— Nicole. Hvers vegna kemur
þú þér ekki á burtu? Það gæti
dregið til leiðinlegra tíðinda og
þá á ég ekki aðeins við kviildið f
kvöld. Það verður ekki meira af
veizlum hér eftir þetta kvöld...
engar frumsýningar eða fé fyrir
ykkur Paul til að skemmta ykkur
að vild.
Nicolesagði hljóðlega.
— Ég skil ekki hvað þú átt við,
Davíd.
En hann hafði á tilfinningunni
að hún skildi; að hún hefði lengi
vitað að öryggi þeirra var á sandi
byggt og hún hefði aldreí trúað
því, eins og Paul, að þetta gæti
varað.
— Hvar er hitt fólkið?
— 1 stærsta salnum. Heyrðu
mig, ég ætla að koma með þér. Ég
veit ekki hvað er á seyði, en þú
skelfir mig og mér er ekki um sel.
— Þú heldur að Marcel muni
hafa skjótar skýringar á hrað-
bergi og allt falli f Ijúfa löð.
Hún svaraði engu. Hann brosti
til hennar og tók um axlir hennar
sem þau gengu inn. Byssan hafði
gleymzt í bflnum og hann kippti
sér ekkí upp við það.
Komið hafði verið fyrir köstur-
um á veröndinni og þegar kveikt
var á þeim var ailt umhverfið
uppljómað. Rökkrið var að færast
vfir. Monique sat f háum stól og
saumaði f púða við lampaljós.
Paul hallaði sér makindalega aft-
ur í sófanum. Marcel var við
gluggann og sneri baki f þau.
Hann ávarpaði frænku sfna án
þess á lfta við þegar hún kom inn.
— Fannstu leikstjórann, Ni-
cole? Er hann kominn? Ertu búin
að segja honum að Ijósin séu of
sterk? M. Gramont, þér verðið að
muna að flestir þeir sem koma að
sjá þetta eru ferðamenn. Það
verður að útbúa þetta betur.
— Þetta er ekki M. Gramont.
sagði David og án þess að vita af
þvf bætti hann við vegna þess
honum fannst það hæfa f þessu
séikennilega melódramatfska
andrúmslofti.
— Það er ég, David Hurst.
—Örstutt þögn var áður en Mar-
cel sneri sér við. Hann ieit kulda-
lega á David.
— Hvernig sluppuð þér út?
— Ég gekk bara út.
— Ég trúi yður ekki. Hvað gerð-
ist?
— Vinirnir yðar úr andspyrnu-
hreyfingunni eru bæði orðnir
feitir og latir. Þeir voru svo upp-
teknir við að kýla vömbina að
þeim láðist að gæta fanga yðar.
Eða kannskí þeir hafi orðið kæru-
lausir vegna þess að þeir lögðu
ekki algerlega trúnað á sögu yðar.
Þér verðið að viðurkenna að hún
var býsna langsótt.
— Hvaða saga? Um hvað er
hann eiginlega að tala? spurði
Moníque.
— Viljið þér að ég tali um það
fyrir framan fjölskvldu yðar?
spurði David og beindi máli sfnu
til Marcels.
—Jvað hafið þér verið? spurði
Marcel.
— Eins og þér hélduð. A Spáni.
— Hittuð þér hana?
— Hún sagði okkur allt af létta,
sagði David. — Það hefur verið
skrifað niður og innsiglað og af-
hent lögreglunni, sem hefur verið
sett inn f málið. Þeir hefjast sjálf-
sagt handa bráðlega.
Paul leit snöggt upp. Letilegur
hrokinn var sem af honum strok-
inn. Hann leit til skiptis á við-
stadda og vætti varirnar stöðugt
með tungunni.
— Marcel, um hvað er ungi
maðurinn eiginlega að tala? sagði
Monique f senn forviða og gröm.
— Taktu saumadótið þitt og
dóttur þfna og fjarlægðu þig
sagði Marccl stillilega. — Ég þarf
að ræða ýmis mál við þennan
unga mann.
Monique opnaði munninn tíl að
mótmæla. Nicole hraðaði sér til
hennar.
— Við gerum eins og hann bið-
ur okkur, mamma, sagði hún.
Monique reyndi enn að mót-
mæla, en lét þó gott heita að
Nicole leiddi hana á braut.
— Ég vona að við hittumst áður
en þú ferð, sagði Nicole við
David.
— Við sjáum til, sagði hann.
Þegar konurnar voru gengnar
út benti Marcel Paul að fara líka.
— Segðu Gramony að við stopp-
um núna.
— Þau eru nýbyrjuð. Þau geta