Morgunblaðið - 17.06.1976, Qupperneq 15

MORGUNBLAÐIÐ. FIMMTUDAGUR 17. JUNI 1976
15
mitt snertir vantar margt af
mínum beztu tréristum, sem eru
löngu uppseldar, og plötur eru
týndar eóa eyðilagðar, og ég hafði
ekki tíma til að leita slíkar
myndir uppi. auk þess fjölda
málmætinga og steinþrykkja. Um
einkasýningar er því ekki að ræða
innan ramma heildarsýningar-
innar, heldur einungis um
minningarsýningu á ágætu fram-
lagi Jóns heitins Engilberts innan
þessarar listgreinar. Rétt er það,
að mismunun á framlagi hinna
eldri og lifandi er aldeilis fráleit.
en hér kemur einnig inn í mynd-
ina mismunandi framlag þeirra
til þróunar listgreinarinnar hér-
lendis. T.d. varðandi stofnun
félaga, kennslu, sýningar erlendis
o.s.frv. og ber að harma, að hér
kemur Einar Hákonarson og hlut-
ur hans hvergi nærri.
Fyrsta grafik- félagið mun hafa
verið það, er stofnað var 1954, en
þó að félagið starfaði lítið, er
framlag þess til viðgangs grafík-
listinni mikið, þar eð það keypti
til landsins ágæta steinþrykk-
pressu og marga litógrafíusteina
og hefur hvort tveggja komið
mikið við sögu grafíkþróunar-
innar frá því að ég setti pressuna
upp árið 1962. Meðal þeirra, sem
þá unnu ötullega í grafík, voru
þeir Jens Kristleifsson, Einar Há-
konarson og Jón Reykdal, en þeir
hafa skipst á formennsku innan
núverandi grafik-félags og var
Einar hinn fyrsti.
En fyrst var farið að kenna
grafík hérlendis samfellt árið
1956 og skal ekki gleymt frum-
kvæði Lúðvíks heitins Guðmunds-
sonar skólastjóra Handíða-
skólans, er hafði fengið nafn-
togaðan þýzkan tréstungumann
Hans Alexander MUller, til að
hafa námskeið innan skólans árið
1952 og réð mig svo sem kennara
1956.
Er ég setti upp verkstæði til
kennslu 1962, var ætlunin að
auka tækjakost verkstæðisins
með málmþrykkpressu og full-
komnari tréristupressu á næstu
áruni, en vegna mikilla vinsælda
listgreinarinnar meðal nemanda
var þetta ekki gert og engin slík
pressa komst innfvrir dyr
skólans, fyrr ein Einar kom heim
frá námi og lánaði skóianum
pressu, er hann hafði fest kaup á.
Það olli miklu um viðgang list-
greinarinnar hérlendis. Það var
þannig sízt tekið út með sældinni
að kenna listgreinina fyrstu árin,
aðstæður lakar, efni af mjög
skornum skammti og andóf af
hálfu einstakra en áhrifarikra
kennara er þoldu ekki vinsældir
listgreinarinnar.
Einstaklingar hafa þannig átt
mestan þátt í þróun grafík-lista
hérlendis, sumir með því að flytja
inn í landið nauðsynleg tæki og
aðrir með því að kenna á þau.
Þannig er til komin sú samfellda
þróun, er enn stendur yfir og er í
jöfnum og örum vexti og víð skul-
um vera þess fullviss, að grafíkin
hafi nú endanlega haslað sér völl.
— Það er erfitt að listrýna
sýningu þegar listrýnirinn er
einn aðalþátttakandinn en auk
þess sem fyrr er sagt um sýning-
una vil ég að fram komi, að mynd-
ir hinna eldri, sem ég hafði ekki
áður séð, komu mér ánægjulega á
óvart og má þar nefna dúkristur
Ninu Tryggvadóttur. steinþrykk
Halldórs Péturssonar og Eggerts
Guðmundssonar, messotintur
Leifs Kaldals, æting/akvatintur
Kristins Péturssonar, þurrnálar-
mvndir Björns Björnssonar og
ætingar og þurrnál Guðmundar
frá Miðdal. Þessir listamenn sýna
allir hér sinar beztu hliðar. Fólk
fer nærri um hug minn til mynda
Jóns Engilberts og Barböru og
geta vil ég dúkristna úr grafík-
möppu Nínu, Þorvalds og Valtýs
Hinir yngri standa sig vel og
eru í stöðugri framsókn og þátt-
taka hinna yngstu lofar góðu.
Sýningin er hin áhugaverðasta i
heild og mikill lærdómur fyrir þá
er ekki kunna skil á listgreininni,
— ætti ekki að þurfa að hvetja
sem flesta að fjölmenna á þessa
sýningu.
Ur radd-
leysinu í
málverkið
af krafti
Hallbjörg tekur lagið í Casa Nova við undirspil Jónatans: ..Ég hef elskað þig
frá okkar fyrstu kynnum". . .
Hallbjörg Bjamadóttir og Fischer sýna í Casa Nova
„ÞETTA eru mín málverk, hér býr
Hallbjörg Bjarnadóttir, ef það er
þá hægt að kalla þetta málverk,"
sagði hin gamalkunna söngkona
þegar blaðamenn Mbl. bar að
garði I Casa Nova í MR þar sem
hún var að hengja upp myndir
sínar ásamt eiginmanni sínum,
Fischer, sem einnig sýnir þar mál-
verk eftir sig, en hann er kunnur
teiknari. Sýning þeirra hjóna i
Casa Nova verður opin til mánaða
móta.
Það var líf og fjör i kringum
Hallbjörgu að vanda, íslenzkar fyr-
irmyndir í myndum hennar, sveit
og sjór, ísland málað i New York.
Þar í borg tekur hún um þessar
mundir þátt i hátíðarsýningu
kvenna i tilefni kvennaárs og sýna
þar 870 konur frá öllum löndum
heims, en Hallbjörg er þar nr. 24 i
skránni.
„Ég var í skemmtibransanum
hér áður fyrr," sagði Hallbjörg
þegar við tylltum okkur niður and-
artak, „og var búin ao skemmta
æði víða þegar ég missti röddina
fyrir 7 árum, allt í einu á skemmt-
un, allt búið og ég gat varla talað
mælt mál. Þá tók ég upp á þvi að
fara að mála. Þegar við bjuggum
hér heima fyrrum. en nú höfum
við búið i New York i 17 ár.
teiknaði ég oft litlar stelpur og
drap þannig timann á meðan
Fischer vann i apótekinu og oft
teiknaði ég fólk Í roki, mér líkaði
það. Nú, en svo rukum við i rússið
um allar trissur og þetta hefur allt
átt að vera svona, þvi ef ég hefði
ekki misst röddina hefði ég ekki
Hallbjörg við eina mynda sinna.
Ljósmyndir Friðþjófur.
byrjað að mála. Ég er hins vegar
fegin að ég byrjaði ekki að mála
fyrr, þvi þá hefði ég liklega lent i
einhverjum stil sem byggir á 7
augum, fjórum nefjum og runu af
eyrum, einhverri bölvaðri vitleysu.
Það er hins vegar veruleikinn
sjálfur á bak við þessar myndir
mínar sem ég sýni hér.
Héma t.d ," segir Hallbjörg og
bendir á eina mynda sinna, „var
ég litil stelpa og fór með beljurnar
hér yfir stíginn og ána og upp hér,
hér var hlið að Einarsnestúni þar
sem beljurnar voru grasaðar dag
langt. Ég var 10 vikur að mála
þessa mynd."
„Var það ekki bara trikk að
missa röddina," skaut Pétur Pét
ursson útvarpsþulur inn i samtal
ið
„Nei, ég get svo svarið það, en
það var furðulegt að ég skyldi fá
röddina aftur hægt og sigandi en
nú er hún eins frísk og vera vill.
Ég var einmitt að syngja á grískri
hátið í New York skömmu áður en
við komum hingað heim. Fischer
var þar við hraðteiknun, en ég
söng nokkur negralög. Ég er farin
að syngja negrasálma upp á sið-
kastið, en ég er alveg viss um að.
ég átti að missa röddina á timabili
Framhald á bls. 20
17. júnf 1976
Um leið og við óskum viðskiptavinum
okkar og öllum landsmönnum heilla á
þjóðhátíðardaginn 1976, viljum við sér-
staklega minna á íslenska íþróttahreyf-
ingu. Allt frá aldarafmæli Jóns Sigurðs-
sonar 1911 til sjálfstæðisársins 1944
heiðruðu íþróttamenn minningu forset-
ans 17. júní ár hvert með íþróttahátíð, og
enn eru íþróttamót snar þáttur hátíðar-
halds þennan dag hvarvetna á landinu.
Styójum
íslenska
Olympíulióió
Merkið, sem hér birtist, fimm hringir
brugðnir saman, er eins og flestir munu
kannast við, tákn Ólympíuleikanna. Ol-
ympíunefnd gerði Sambandi íslenskra
samvinnufélaga kost á að styrkja þátttöku
íslendinga í Ólympíuleikjtim þeim sem
fram eiga að fara í Kanada nú í ár og hefj-
ast eftir mánuð. Við óskum íslenskum
íþróttamönnum þess, að þeir megi hljóta
mikinn frama á þessum leikjum. Sam-
vinnumenn telja sér lieiður að því að mega
styrkja þá til fararinnar, það hefur lengi
verið einn þátíur menningarstarfsemi
samvinnufélaganna að styðja íþróttastarf-
semi með fjárffamlögum, þar sem því
verður við komið.
Starf samvinnuhreyfingarinnar á íslandi
er órjúfanlega bundið framfara og frelsis-
hugmyndum þjóðarinnar. Innlend verslun
rekin með innlendu fjármagni í hverri
byggð, þar sem heimamenn njóta sjálfir
arðsins af viðskiptum sínum, er hvað
traustastur hornsteinn íslensks sjálf-
stæðis. Frumhugmynd samvinnufélags-
skaparins er, enn sem fyrr, fólgin í ein-
földum lausnarorðum forsetans mikla,
sem dagurinn í dag er helgaður: ,,að hafa
samtök“ um hvaðeina, sem til framfara
horfir fyrir þjóðina.
Með hlutdeild í samvinnufélagi eflið
þér innlendan atvinnurekstur og hag-
kvæma verslun, sem rekin er með hag
neytandans fyrir augum. Minnist þess, að
í frjálsu þjóðfélagi eru samtök einstak-
linganna það afl, sem mestu fær áorkað.
SAMBAND ÍSLENZKRA SAMVINNUFÉLAGA