Morgunblaðið - 23.07.1976, Síða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 23. J ULI1976
Halktór Snorrason
Halldór Snorrason hafði verið úti
í Miklagarði með Haraldi harðráða
og kom til Noregs með honum aust-
an úr Garðaríki. Hafði hann þá mikla
sæmd og virðing af Haraldi kon-
ungi. Var hann með konungi þenn-
an vetur, er hann sat í Kaupangi. En
er á leið veturinn og vora tók, bjuggu
menn kaupferðir sínar snemma;
því að nálega hafði enginn eða
lítill verið skipagangur af Noregi,
fyrir sakir ófriðar og aga þess, sem
verið hafði milli Noregs og Danmerk-
ur. En er á leið vorið, fann Haraldur
konungur, að Halldór Snorrason
ógladdist mjög. Konungur spurði einn
dag, hvað honum byggi í skapi. Halldór
svarar: „Út fýsir mig til íslands,
herra.“ Konungur Mælti: „Margur
mundi þó heimfúsari verið hafa, eða
hver eru fararefnin?“ Hann svarar:
„Ekki eru til nema igangsklæði mín.“
„Lítt er þá launuð löng þjónusta og
margur háski, og skal ég fá þér skip og
áhöfn. Skal faðir þinn sjá mega, að þú
hefur mér eigi til einskis þjónað.“
Halldór þakkaði konungi gjöfina. Fá-
um dögum síðar fann Halldór konung,
og spurði konungur, hversu mjög
hann hefði ráðið sér skipverja. Hann
svarar: „Allir kaupsveinar hafa sér
ráðið áður skipshöfn, en ég fæ enga
menn, og því ætla ég, að eftir muni
verða að vera skip það, er þér gáfuð
mér.“ Konungur mælti: „Eigi er þá
vinveitt gjöfin, og skulum við enn biða
og vita, hvað úr ræðst um háseta."
Annan dag eftir var blásið til móts í
bænum og sagt, að konungur vildi tala
við bæjarmenn og kaupmenn. Konung-
ur kom seint til mótsins og sýndist með
áhyggjusvip, þá er hann kom. Hann
mælti: „Það heyrum vér sagt, að ófrið-
ur muni kominn í ríki vort austur í
Vík. Ræður Sveinn Danakonungur fyr-
ir Danaher og vill vinna skaða, en vér
viljum með engu móti upp gefa land
vort. Fyrir því leggjum vér bann fyrir
hvert skip, að úr landi fari, fyrr en ég
hef slíkt sem ég vil af hverju skipi,
bæði af liði og vistum, nema einn knör,
eigi mikill, er á Halldór Snorrason,
skal ganga til íslands. En þótt yður
COSPER
Hvað á
ég að
gera? —
Þú hefur
bannað
mér að
reykja og
drekka!
MORðdKf
Mwinu
Hún virðist vera byrjuð á megrunaræfingunum.
En heppin. — Nú getum við Ekki hiæja — þá heldur hann
sópað bátinn. að þetta sé brandari.
Klukkan var tvö að morgni.
María litla, sex ára gömul,
vaknaði og snýr sér að mömmu
sinni.
„Mamma viltu segja mér
sögu?“
„Uss ástin mfn,“ svaraði
móðirin, „pabbi þinn kemur
bráðum heim og þá skal ég
segja ykkur báðum sögu.“
Aþenubúi lét setja eftir-
farandi áletrun yfir dyr sfnar:
„Um þessar dyr má ekkert
fara, nema það sé gott.“
Þá spurði Diogenes:
„Hvar á þá húsbóndinn
sjálfur að fara inn?“
Hún: Fyrir tveimur mánuð-
um var ég alveg vitlaus f Georg,
en nú fyrirlft ég hann.
Einkennflegt hvað karlmenn
eru óstöðuglyndir.
Helena: Hvers konar eigin-
menn ráðleggurðu mér að
krækja í?
Hulda: Kræktu þér f ógiftan
mann, en láttu eiginmennina f
friði.
„Guð hjálpi mér,“ sagði
hjúkrunarkonan, „ég gleymdi
að hrista meðalið áður en ég
gaf þér það.“
„Ó, það gerir ekkert til,“
sagði fimleikamaðurinn, „ég
skal bara taka nokkur heljar-
stökk.“
Móðirin (ásakandi): Palla
mfn, þú mátt ekki bora upp f
nefið á þér með skeiðinni.
Dóttirin: Á ég að gera það
með gafflinum, mamma?
Höskadraumar
Framhaldssaga eftir Mariu Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
34
skelfdu náttverðargestum leyfi
til að fara inn f stofu Bjargar og
vera þar undir eftirliti iögregl-
unnar. Og þaðan var einn f einu
leiddur inn f vinnuherbergi
Andreasar, þar sem tveir menn
skráðu samvizkusamiega niður
allt um aldur, bústað kynni við
hinn iátna ... og mjög nákvæma
frásögu um hvað hver og einn
hafði haft fyrir stafni rétt áður en
morðið var framið. Christer Wijk
hafði búið um sig f bókaherberg-
inu og stýrði yfirheyrsiunum.
Hann hafði fengið þvf framgengt
að Petrus fékk að vera honum til
aðstoðar og hann hafði ekkert á
móti þvf að ungi maðurinn væri f
einkennisbúningi, það lagði að-
eins enn betur áherzlu á að kast-
ali Andreasar Hallmann hafði
verið tekinn herskildi af ókunn-
ugu fólki — með lögin að bak
jarli og það var þetta fólk sem
ætlaði sér að gæta hagsmuna hans
gagnvart vinum og fjölskyldu.
Með reglulegu millibili sendi
hann unga Ijóshærða lögregiu-
manninn eftir einu þeirra sem
sátu eins og steinrunnin inni f
setustofunni og þvf næst yfir-
heyrði hann viðkomandi á sinn
rósama en þó nákvæma máta.
Malin Skog sat yzt á stólbrún-
inni og sagði áfjáð „frænda“ sfn-
um frá öllu sem fram hafði farfð.
Um miðdegisverðinn á þriðjudag-
inn, þegar Ylva hafði skýrt frá
þvf hver Christer Wijk var og að
Björg hefði orðið ákaflega óróleg.
Um framkomu Andreasar bæði
þann dag og hinn næsta.
— Mannstu hvað hann sagði um
mig — orðrétt?
— Já ... það held ég áreiðan-
lega. Hann sagði: „Ég hef skýrt
honum frá þvf að ég hafi ákveðn-
ar grunsemdir um að það sé ekki
ailt með felidu f sambandi við
dauða veslings Jóns. Og ég hef
beðið hann að sjá til þess að jarð-
neskar leifar Jóns verði krufnar.“
— Það þýðir að með glæpnum f
dag hefur ekki vakað fyrir morð-
ingjanum að leyna að Jón var
myrtur, þar sem allir gerðu sér
grein fyrir að lögreglan var að
vinna að málinu. Og þó hljóta
þessir tveir glæpir að vera sam-
tengdir hvor öðrum. En á hvern
hátt? Hvers vegna varð allt f einu
nauðsynlegt að ryðja Andreas
Hallmann úr vegi.
— Vegna þess að hann hafði
grun um hver var morðingi Jóns?
stakk Petrus upp á.
En Malin skaut inn f:
— Þegar hann lýsti þvf yfir að
hann hefði trúað Christer fyrir
þessu, gaf hann okkur f skyn að
hann hefði sagt honum allt og þá
mátti ætla að hann væri ekki
lengur einn um vitneskju sfna.
Christer brosti út f annað
munnvikið.
— Ertu þar með að gefa f skyn
að starfið sé aðeins hálfkarað
þangað til mér hefur einnig verið
rutt úr vegi með skammti af
stryknin? Það er svei mér heldur
óskemmtíleg tilhugsun! Hún er
einnig heldur hvímleið vegna
þess að Hallmann trúði mér ekki
fyrir neinu f þá veru.
Augu Malin voru uppglennt af
undrun.
— Stryknin? Var það stryknin
sem hann fékk? Þá er ekki ein-
kennilegt þótt honum fyndist sal-
atið brenna sér á tungu.
— Salatið? Christer hallaði sér
fram áhugasamur. — Hvernig
geturðu verið viss um að eitrið
hafi verið f salatinu?
Malin talaði aftur mjög fjálg-
lega. Hún lýsti litaglösunum þar
sem hver maður átti sitt fasta
glas. Og að þessar skálar hefðu
verið fylltar með ávaxtasalati og f
hitt skiptið með skeldýrum og
svömpum.
— t ávaxtasalatinu voru meðal
annars Iftlir engifersbitar og Jón
kvartaði yfir þvf hvað engiferið
væri sterkt, en hann var nú
reyndar sá eini sem tók eftir þvf
og kvartaði undan salatinu. Og
víð miðdegisverðinn nú f kvöld
borðuðum víð sem sagt skeldýrs-
salat og enda þótt mér fyndist það
ekki ýkja bragðmikið sagði dr.
Hallmann að það væri svo bragð-
sterkt að engu væri lfkara en
munnurinn á honum stæði f
báli... Og stundarf jórðungi sfð-
ar... var hann liðið Ifk.
— Hvað stóðu skálarnar áður
en þær voru bornar inn á borðið?
— A fimmtudaginn stóðu þær á
skenknum úti f eldhúsinu — f þó
nokkuð drjúga stund áður en sezt
var að borðum. Ég ... ég setti
sjálf rjóma á ávextina.
—JHvernig ávextir voru f þvf?
Blandaðir af öllu tagi. Niður-
sneyddir bananar og ferskjur úr
dósum og vfnber og kirsuber og
svo sem sagt... engifer ... og ég
hef tekið eftir þvf að allir hér eru
mjög sólgnir í engifer með matn-
um.
— Ogfdag?
— Ég skauzt aðeins út f eldhús-
ið um hálfsexleytið. Cecilfa var
þá einmitt að útbúa salatið.
Christer gaf snarlega skipun
um að rannsaka glas Andreasar
Hallmans. Svo sneri hann sér aft-
ur að Malin.
— Hvað heldur þú að margir
hefðu haft tæknilega möguleíka á