Morgunblaðið - 19.10.1976, Side 31

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR, 19. OKTÖBER 1976
35
Magnús Helgason
gjaldkeri — Minning
Fæddur 8. sept. 1896
Dáinn. 10.10 1796
Kveðja frá afadrengjum.
Afi, sem við kveðjum i dag,
fæddist 8. sept.1896 að Húsatóft-
um v/Grindavík. Foreldrar hans
voru Herdís Magnúsdóttir og
Helgi Þórðarson bæði ættuð úr
ölfusi, hún frá Litla-Landi, en
hann frá Króki. Afi fluttist á öðru
ári til Hafnarfjarðar með foreldr-
um sinum, þar sem hann átti
heima til 18 ára aldurs, en þá
fluttust þau til Reykjavíkur. Afi
stundaði nám við Flensborgar-
skóla og lauk þaðan prófi. Seinna
lauk hann prófi frá Verzlunar-
skóla íslands og stýrimannaprófi
frá Stýrimannaskólanum í Vest-
mannaeyjum nokkrum árum síð-
ar.
Afi kvæntist ömmu okkar
Magnínu Sveinsdóttur frá Engi-
dal v/Skutulsfjörð 23. júni 1919,
og eru nú um áramótin liðin 60 ár
siðan þau kynntust. Sama ár flutt-
ust þau til Vestmannaeyja, þar
sem afi stundaði verzlunarstörf
framan af, en síðan útgerð og
skipstjórn með m/b Hebron sem
hann átti í félagi við aðra í nokk-
ur ár. í Vestmannaeyjum fæddust
þeim fimm börn.
Árið 1930 fluttust afi og amma
með barnahópinn sinn til Reykja-
víkur, þar sem þau áttu heima
síðan, og starfaði afi við söfnuð
aðventista í nær 4 áratugi.
Afi og amma urðu fyrir þeirri
miklu sorg að missa einn sona
sinna Pál í blóma lifsins frá konu
og tveim ungum börnum. Var
hann öllum sem til þekktu harm-
dauði. Afi sagði mömmu og pabba
að ef hann hefði ekki notið ömmu
við, hefði hann aldrei komist úr
þeirri skel sem sorgin getur
myndað.
Er við bræðurnir lítum yfir far-
inn veg viljum við þakka forsjón-
inni fyrir það að eiga hann fyrir
afa. Allt vildi hann gera sem hann
taldi heilbrigt og gott og þar stóðu
þau amma saman eins og í öðru.
Við viljum þakka honum fyrir
að hann átti alltaf til bros handa
okkur sama hvað þreyttur og
sjúkur hann' var og fyrir þann
áhuga sem hanrf sýndi okkur í
leik og námi.
Er við kveðjum afa eigum við
þá ósk heitasta að halda merki
hans á loft með því að iðka trú-
mennsku, heiðarleik og eljusemi,
sem var það er hjónaband þeirra
ömmu byggðist á, svo og allt
þeirra lif.
Pabbi og mamma hugsa með
þakkiæti til afa og ömmu og eiga
þau sömu óskir og við.
Við biðjum algóðan guð um
góða heimkomu og felum honum
umsjá afa okkar og biðjum jafn-
framt um styrk til handa ömmu
sem sér á bak traustum förunaut.
Drottinn vakir, Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
Blfðlynd eins og bezta móðir
ber hann þig í faðmi sér.
Allir þótt þér aðrir bregðist,
aldrei hann á burtu fer.
Drottinn elskar. — Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
(Höf. Sig. Kristófer Pétursson)
1 dag er til moldar borinn
Magnús Helgason, fyrrverandi
gjaldkeri Samtaka sjöunda dags
aðventista á Islandi. Hann fædd-
ist 8. september 1896 á Húsatóft-
um í Grindavfk og var því rétt
rúmlega áttræður, þegar hann
andaðist. Hann var sonur hjón-
anna Helga Þórðarsonar bónda og
Herdísar Magnúsdóttur. Rétt
fyrir aldamót fluttust foreldrar
hans til Hafnarfjarðar og ólst
Magnús því upp þar. Heimilið var
barnmargt og fátækt mikil eins og
á flestum alþýðuheimilum á þeim
árum. Þrátt fyrir óhagstæðar ytri
kringumstæður ákvað Magnús að
afla sér menntunar. Til þess
þurfti bæði dugnað, áræði og
harðfylgi því að skólamenntun
var langt frá þvf að vera jafn
Minning:
Kristinn Níelsson
bifreiðastjóri
F. 24. aprfl 1902
D. 7. október 1976.
1 dag er hann borinn til hinnstu
hvíldar frá Aðventkirkjunni.
Traustur, hógvær maður og hæg-
látur. Vildi ekki vamm sitt vita í
neinu. Góðviljaður og greiðvik-
inn. Boðinn og búinn til hjálpar
hvenær, sem á þurfti að halda.
Það eru um það bil 48 ár síðan ég
sá hann fyrst og kynntist honum.
Þannig var hann þá og þannig var
hann allt til síðasta dags. Ég
minnist þess m.a. hve oft hann
var fljótur til að bjóða fólki upp í
bílinn sinn og aka því um lengri
eða skemmri leið, endurgjalds-
laust, sér í lagi þegar aldraðir
urðu á vegi hans og aðrir, sem
erfitt áttu með að komast leiðar
sinnar. Oft bauð hann mér hjálp
sfna, sem sannarlega var látin í té
af manngæsku og góðvild.
1 mörg ár störfuðum við saman í
ýmsum nefndum og stjórnum í
söfnuði Aðventkirkjunnar. Er
mér minnisstæðast frá því starfi
velveild hans og vilji til að leysa
sérhvern vanda þeirra, sem erfið-
lega voru staddir, hvort heldur
ungir eða aldnir áttu þar hlut í.
Það er alltaf tilfinnanlegt að
missa svo mæta menn. Margar
kærar minningar leita á hugann
að leiðarlokum, og skulu hér
frambornar innilegustu þakkir og
hlýjustu kveðjur okkar hjónanna
til hans, sem var trúr og traustur
samferðamaður á langri leið. Við
vitum að sárast er hans saknað af
ástvinum hans. Eiginkonu, syni,
tengdadóttur og barnabörnunum.
Við samhryggjumst þeim innilega
og um leið og við sendum þeim
hjartanlegar samúðarkveðjur,
biðjum við Guð að styrkja þau og
gefa þeim þrek til að bera söknuð-
inn og sorgina, þar til þau fá að
sjá hann aftur, þegar lífgjafinn
ljúfi birtist í dýrð op sameinar að
nýju látna og lifendur.
Ól. Guðmundsson.
1 dag er til moldar borinn Krist-
inn Níelsson bifreiðastjóri,
Hraunbæ 166 hér i borg. Hann
veiktist snögglega fyrir þrem vik-
um og var þá fluttur á Borgar-
spítalann, en átti ekki aftur-
kvæmt á heimili sitt. Kristinn var
sonur Níelsar Pálssonar, sem
lengi bjó að Laxholti í Borgar-
firði, og síðari konu hans, Guðrið-
ar Magnúsdóttur. Þau hjón eign-
uðust annan son, Níels, bifreiða-
stjóra á B.S.R. Var mjög kært með
þeim bræðrum.
Um aldamótin fluttist Níels til
Reykjavikur og byggði hann hús
að Nýlendugötu 17. Þar fæddist
Kristinn og ólst upp.
Framan af ævi stundaði Krist-
inn ýmiss konar störf, en árið
1930 keypti hann vörubíl. Var
hann fyrst á „Litlu vörubílastöð-
inni“, svo á „Vörubflastöðinni í
Reykjavík" og síðast á „Þrótti".
Mun hann hafa átt aðild að stofn-
un þessara fyrirtækja. Árið 1954
breytti Kristinn til og hóf akstur á
leigubfl. Var hann fyrst á bif-
reiðastöðinni „Bifröst" og svo á
„Hreyfli".
Árið 1928 giftist Kristinn eftir-
lifandi konu sinni, Sigurrós Jóns-
dóttur, hinni mætu'ktu konu. Eiga
þau einn son, búsettan f Dan-
mörku, Víði Hafberg sálfræðing,
sjálfsögð og nú er. Magnús
stundaði nám f Flensborgarskóla
og lauk þaðan prófi. En hann lét
sér ekki það nægja, heldur hóf
hann þar á eftir nám í Verslunar-
skóla tslands og lauk þaðan burt-
fararprófi 1917. Óvenjumikill
dugnaður, atorkusemi og ósér-
hlffni sem einkenndu Magnús
alla tfð komu ekki síst fram á
námsárunum þegar hann þurfti
einn og óstuddur að berjast áfram
til að afla sér menntunar.
Arið 1919 giftist hann eftir-
lifandi eiginkonu sinni Magnínu
Sveinsdóttur og fluttust þau það
ár til Vestmannaeyja en þar hafði
Magnús tekið að sér verslunar-
störf, fyrst fyrir aðra, en síðan
setti hann á stofn eigin verslun.
Um þetta leyti varð mikil trúar-
vakning f Vestmannaeyjum og
hrifust þau hjónin þar með. Þau
voru meðal stofnenda aðvent-
safnaðarins þar og urðu meðal
virkustu meðlima. Magnína var
um langt skeið í forystu liknar-
starfs safnaðarins, fyrst í Vest-
mannaeyjum og síðar f Reykjavík
og fulltrúi f mæðrastyrksnefnd.
Arið 1930 fluttist fjölskyldan til
Reykjavíkur, því að þá var
Magnús ráðinn sem gjaldkeri
Samtaka sjöunda dags aðventista
á Islandi og hélt því starfi sleitu-
laust til ársins 1968. öll þessi ár
átti hann sæti í stjórn Sam-
takanna og í skólanefnd Hlíðar-
dalsskóla frá stofnun hans. Hann
var því einn af forystumönnum
sem giftur er Huldu Guðmunds-
dóttur félagsráðgjafa. Þau Víðir
og Hulda eiga þrjú efnileg börn.
Með Kristni er hniginn i valinn
einn þeirra vinnusömu og ósér-
hlifnu manna, sem einkenna kyn-
slóð hans. Kristinn var góður
drengur í þess orðs fyllstu merk-
ingu, prúðmenni í allri umgengni,
orðheldinn og ábyggilegur. Sam-
starf hafði hann gott við vinnu-
félaga sína. Betri heimilisfaðir en
hann verður vart fundinn. Hann
lét sér einnig mjög annt um
barnabörn sín og voru þau hjónin
einmitt nýkomin úr heimsókn til
fjölskyldu sonar síns i Danmörku
er Kristinn veiktist og lést. Krist-
inn var trúaður maður. Ungur að
aldri kynntist hann boðskap
Sjöundadags aðventista, gekk í
söfnuð þeirra og var trúr hugsjón
sinni til hinstu stundar.
Á heimili okkar ríkir nú sökn-
uður vegna fráfallst svila mins,
sem ávallt kom fram við okkur
sem ljúfur bróðir. Dýpstur er þó
söknuður eiginkonu hans og fjöl-
skyldu. Megi Guð styrkja þau öll.
í sorginni er fyrirheitið um ei-
lfft líf huggun og von kristinna
manna. Blessuð sé minnig míns
kæra vinar.
Geir G. Jónsson
safnaðarins og ávann sér strax
traust fyrir örugga fjármála-
stjórn, enda maðurinn góðum gáf-
um gæddur og átti til að bera
hlýleika og vinsemd. En gáfur
hans voru fjölbreyttar. Hann var
talinn mjög góður prédikari og
handlaginn var hann með afbrigð-
um, vann t.d. oft í hjáverkum í
prentsmiðju aðventista og
prentaði bæði bækur og blöð, þó
að hann hefði ekki lært það sér-
staklega.
Börn eignuðust þau hjónin
fimm: Svein loftskeytamann í
Veðurstofu Islands, Hermann,
póst- og sfmstöðvarstjóra, Hellu,
Magnús, póst- og símstöðvarstjóra
Vestmannaeyjum, Pál, flug-
mann, sem er látinn og Maríu
húsmóður og kaupkonu í Reykja-
vfk. Auk þess ólu þau upp sonar-
dóttur, Magnínu Sveinsdóttur.
Ég vil í nafni aðventsafnaðarins
votta eftirlifandi eiginkonu, börn-
um og venslafólki öllu, dýpstu
samúð.
Sigurður Bjarnason.
„Fellum saman stein við stein
styðjum hverjir annan."
Mér finnast þessar ljóðlfnur
ljóðskáldsins Matthiasar
Jochumssonar geta verið yfir-
skrift þeirra fáu minningarorða,
sem hér verða birt um Magnús
Helgason.
í dag verður útför hans gerð frá
Aðventkirkjunni. Það mun hafa
verið árið 1924 eða fyrir meira en
50 árum, sem fundum okkar bar
fyrst saman. Alla tíð síðan höfum
við verið samferðamenn. Og síðan
árið 1930 höfum við verið sam-
starfsmenn, að mestu leyti, að
Ingólfsstræti 19 hér í bæ. Þegar
litið er til baka um farinn veg,
verður mér ríkast í huga hve
traustur maður hann var. I mín-
um huga var alltar sérstök reisn
yfir þeim manni og störfum hans.
Oft þurfti ég að leita til hans í
sambandi við vandasöm verk og
gaf hann mér jafnan holl ráð og
hyggileg. 1 mörg ár áttum við sæti
saman f stjórn Aðventsamtak-
anna, og er mér minnisstætt hve
tillögugóður hann var, skýr og
rökfastur f öllum málflutningi.
Fannst mér það líkast þvf, sem
verið væri að hlaða steini ofan á
stein. Slfkum manni var gott að
treysta og hægt að reiða sig á. En
eins og oft vill verða á langri leið
og þegar fengist er við vandasöm
verkefni, getur menn greint á um
aðferðir og jafnvel orðið sundur-
orða, en þótt við værum ekki allt-
af sammála, aðskildi það okkur
ekki, vinátta okkar hélst og varð
þvf traustari, sem árin urðu fleiri.
Sumir fundu Magnúsi það til
ámælis að viðmót hans og fram-
koma hefði verið óþýð gagnvart
þeim, sem áttu erindi við hann —
það hefi ég aldrei fundið. Hitt gat
vel átt sér stað, að hann væri
ekkert sérstaklega mildur f máli
við þá, sem voru að tef ja hann, við
aðkallandi starf, sem átti allan
huga hpns og orku. Því maðurinn
var ákafflega vinnusamur og af-
kastamaður að hverju sem hann
gekk. Við hinir undruðumst það
oft, hve miklu hann kom f verk á
degi hverjum. Magnús var maður
sins tíma. Maður, eins og við fleiri
af gamla skólanum, ef svo má
segja. En þá var meira lagt uppúr
því, að samræmi væri milli orða
og athafna, en nú er gert — þó
minna væri þá um tepruskap og
blíðmælgi.
Gamalt máltæki segir: „Sá er
vinur, sem f raun reynist." Sann-
aðist þetta mér, mjög oft með
Magnús. Oft greiddi hann götu
mína f ýmiskonar vanda, kom eins
og óvænt mér til hjálpar og leysti
vandkvæði mín og minna. Að leið-
arlokum koma ótal mætar minn-
ingar fram í hugann. Þá er eins og
orðin verði svo gagnslaus og
megni svo lítið. En ég vil þakka,
— þakka traust hans og tryggð,
vináttu hans sem góðs samferða-
manna á langri vegferð. Þakka
holl ráð hans og trúfesti í margra
tuga ára samstarfi, í þvf verki,
sem okkur báðum var hjartfólgið.
Vegferð hans er á enda á þess-
ari jörð. Oft hafði hann orð á því
við mig, að helst vildi hann mega
kveðja þetta líf — eins og líka
raunin varð á — allt i einu — þá
ósk sína held ég að hann hefi
fengið uppfyllta. — Hafi hann
þökk fyrir allt og allt. —
Fjölskylda mín og ég sendum
eiginkonu hans, börnunum öllum,
tengdabörnum og barnabörnum
og öðrum ættingjum innilegar
samúðarkveðjur og biðjum Guð
að styrkja þau öll og veita þeim
þrek f sorg þeirra og söknuði.
Innan skamms munum við sjá
hann, sem sigrað hefur gröf og
dauða, koma aftur og vekja þá
upp af dufti jarðar — alla þá, sem
lagst hafa til hvildar i trú á hann.
Öl. Guðmundsson.
SVAR MITT
EFTIR BILLY GRAHAM
1 Biblfunni segir Guð: „Eg ... veiti heill og veld óhamingju,
ég, Drottinn, gjöri allt þetta.“ (Jesaja45,6—7) Vegna þessar-
ar fullyrðingar og annarra f sama dúr finnst mér erfitt að
trúa þvf, að Biblfan sé innblásin af Guði. Sumar frásögur
Biblfunnar sýna lfka óhugnanlegt siðleysi. Hvernig útskýrið
þér þetta?
Fyrst er þess að gæta, að suraar ritningargreinar
breytast nokkuð í þýðingu, af því að þær eru erfiðar
viðfangs. Hér er t.d. talað um óhamingju. í þessu
orði er engin siðferðileg merking. Guð segir hér, að
hann sé ábyrgur fyrir þeim dómi, sem þjóð kunni að
verða að þola, þ.e. dómi, sem kemur fram í einhverju
tímanlegu tjóni.
En við skulum alls ekki ætla, að Guð sé beinlinis að
verki i hvert skipti sem menn hendir slys eða ógæfa.
Því aðeins getum við sagt, að hann sé að verki, þegar
slíkur dómur er greinilega sagður fyrir í ritningunni
og kunngjörður fyrirfram.
Um siðleysisögur í Biblíunni er það að segja, aó
þær staðfesta fremur en útiloka kenninguna um
innblásturinn. Við mundum hafna Biblíunni, ef hún
væri ekki algjörlega sönn. Við vitum, að hún er sönn,
einmitt vegna þess að hún geymir þessar sögur, þvi
að Guð hefur jafnvel ekki breitt yfir syndir þeirra,
sem voru kallaðir þjónar hans. Guð sagði um Davíð,
að hann væri í hópi þeirra sem treystu honum. Samt
er ekki þagað yfir hinu óhugnanlega hjúskaparbroti
hans og mannvígi.
Biblían er algjörlega trúverðug í öllum atriðum. f
líka þessu. Þetta eru einhver áhrifamestu rökin fv 2 j
sannleiksgildi Biblíunnar, ekki gegn þvi.