Morgunblaðið - 04.08.1977, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 4. ÁGUST 1977
+
móðir okkar og tengdamóðir
PETRÍNA H. GUÐMUNDSDÓTTIR
Hverfisgötu 52, Hafnarfirði
frá Gelti Súgandafirði
andaðist á Borgarspitalanum 30 júli s I Útförin fer fram frá Hafnar-
fjarðarkirkju föstudaginn 5 ágúst kl. 2.00
Sigursveinn Jóhannesson Edda Kristjánsdóttir
Guðmundur I____lóhannesson Ema Kristinsdóttir
Pátur H. Jóhannesson Svana Einarsdóttir
Sveinfrlður Jóhannesdóttir Hinrik Matthiasson
Útför +
SIGÞRÚÐAR SVEINSDÓTTUR.
Steinsholti.
verður gerð frá Stóru-Núpskirkju laugardaginn 6 ágúst kl. 2 Hús-
kveðja kl. 1.
Böm og tengdaböm.
t
Þakka auðsýnda vináttu við andlát og útför móður minnar,
BJARGAR JÓNSDÓTTUR,
Höfn Homafirði,
Fyrir hönd aðstandenda
Jón Hilmar Gunnarsson.
+
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug við fráfall og jarðarför
móður okkar
SIGRÍÐAR GÍSLADÓTTUR.
Skálmárhæ.
Sérstakar þakkir færum við starfsdólki St Jósefsspítalans I Hafnarfirði
og Guðrlði Jónsdóttur, einnig kvenfélagskonum I Álftaveri fyrir aðstoð
við jarðarför hennar. ,,
GIsli Vigfússon.
Gestur Vigfússon.
Jafet Vigfússon.
+
Móðir okkar
ODDNÝ SVEINSDÓTTIR
frá Fáskrúðsfirði
til heimilis að Hraunteigi 15 Reykjavik
andaðist að Elli- og Hjúkrunarheimilinu Grund 2. ágúst.
Gunnþóra Björgvinsdóttir,
Ragnheiður Björgvinsdóttir Lee.
Valborg Björgvinsdóttir,
Ása Björgvinsdóttir,
Oddný Björgvinsdóttir.
Björgvin Björgvinsson.
+
Þökkum innilega auðsýnda samúð við andlát og jarðarför konu minnar,
móður okkar og ömmu.
PÁLÍNU ÞORFINNSDÓTTUR
Urðarstíg 10.
Magnús Pétursson.
Pétrlna M. Magnúsdóttir. Bogi Guðmundsson
Siguroddur Magnússon. Fanney Long
Kristinn Jónsson.
Barnabörn og barnabarnabörn.
+
Eíginmaður mínn, faðir okkar og afi
FRIÐRIK ÞÓRÐARSON
Fyrrverandi verzlunarstjóri,
frá Borgarnesi.
Sólheimum 27,
lést að heimili sinu 1 ágúst Jarðarförin fer fram frá Dómkirkjunni
föstudaginn 5. ágúst kl. 1 3 30
Ferð frá Borgarnesi kl 9
Stefania Þorbjarnardóttir.
ÓskarV. Friðriksson. Guðlaug Þorleifsdóttir,
Halldór S. Friðriksson. Erna Sveinbjörnsdóttir,
og barnabörn.
+
Eiginmaður minn, faðir okkar, stjúpfaðir, tengdafaðir og afi
HANNES FRIÐSTEINSSON
fyrrverandi skipherra
Kárastlg 9
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni föstudaginn 5. ágúst kl. 10.30
f.h.
Þeir sem vildu minnast hans vínsamlegast láti Llknarstofnanir njóta
Magnea Sigurðardóttir.
Björgvin Kr. Hannesson, Sigurveig Sólmundsdóttir.
Ástriður Hannesdóttir, Bjarni Magnússon,
Dóra Hannesdóttir, Jón H. Júllusson,
Hrafnhildur Einarsdóttir, Karl Sveinsson.
Viggó Einarsson, Sigurbjörg Hjáimarsdóttir
og barnabörn.
Guðlaugur Sigurðsson
Keflavík — Minning
í dag, 1. ágúst 1977, minnist ég
vinar mlns Guðlaugs Sigurðsson-
ar innheimtumanns og festi á
blað það sem hér verður skráð um
hann. Það er afmælisdagurinn
hans, hann vantaði aðeins eina
viku á lífdagana til að hann næði
80 ára aldri. Já, svona skal það
vera, segir sá máttur sem ræður,
hann spyr ekki um afmæli né
annað sem víð mennirnir miðum
við okkur til handa í tima og
rúmi. Og þegar kallið kom, mánu-
daginn 25. júlí s.l., hlýddi hann
Guðlaugur kallinu i síðasta sinn,
en það hafði hann svo oft gert á
sinni löngu ævi, hlýtt bæði kalli
Guðs og manna.
Nú er hann horfinn okkar sjón-
um og samfélagi og enginn tekur
framar i hans útréttu vinar hönd.
Minningin lifir um manninn
sem var og er geymdur en ekki
gleymdur.
Guðlaugur Sigurðsson var
fæddur að Álftá í Hraunhreppi,
Mýrasýslu hinn 1. ágúst 1897. For-
eldrar hans voru hjónin Sigriður
Gísladóttir og Sigurður Eiríksson,
er þá bjuggu að Alftá, höfðu þau
hjón eignast þrjú börn er Guð-
laugur fæddist, en hann var á
fyrsta árinu, er faðir hans dó.
Heimilið var þá leyst upp og eldri
börnunum komið í fóstur, en Guð-
laugur var með móður sinni, en
hún vann á ýmsum bæjum þar um
slóðir. Þegar Guðlaugur var 5 ára
gamall fluttust þau mæðgin vest-
ur á Hellissand. Þar fór Sigríður
að búa með Tómasi Kristjánssyni,
er þá var fyrir nokkru búinn að
missa konu sína, og eignuðust þau
tvær dætur. Þegar Guðlaugur var
á 11. ári fluttist hann aftur á
Mýrarnar og þá að Vogalæk til
Steinunnar móðursystur sinnar,
var þar til 17 ára aldurs. Þrátt
fyrir veika heilsu frá fyrstu ævi-
dögum, var Guðlaugur einn af
þeim, sem vildi og varð að gera
eins og þeir sem hraustari voru.
Árið 1914 réðst hann til sjóróðra
suður tii Keflavikur, og heppinn
var Guðlaugur sem oftar, er hann
ienti á góðu heimili hjá þeim Ein-
ari Einarssyni koparsmið og Guð-
rúnu Jónsdóttur bústýru hans er
þá áttu heima í Einarshúsi við
Klapparstig. Reru þeir á fjögurra
manna fari og fiskuðu oft vel. Var
Guðlaugur í 6 vetrarvertíðir hjá
þeim Einari og Guðrúnu, eftir það
fór hann að læra skósmíði hjá
Gunnari Arnasyni skósmið og síð-
ar kaupmanni að Aðalgötu 6. Var
Guðlaugur i tvö ár við nám hjá
Gunnari og líkaði vel hjá þeim
geðgóða og skemmtilega manni.
Að námi loknu fór Guðlaugur
aftur á heimaslóðir, þar kynntist
hann konuefni sínu Elísabetu
Jónsdóttur frá Hofsstöðum. Þau
giftust vorið 1924 og fluttust þá
um haustið vestur á Hellissand,
þar setti Guðlaugur upp skó-
smíðaverkstæði og hafði um leið
útsölu á skótaui frá Lárusi G. Lúð-
víkssyni í Reykjavík. Bjuggu þau
hjón þar vestra í 21 ár. En heilsa
Guðlaugs var alla tíð veil, var það
astminn sem einatt var að angra
hann og veila hans lífsorku. Varð
Guðlaugur að hætta skósmíðinni
og tók þá það ráð að flytjast frá
Sandi suður i Njarðvíkur. Bjuggu
þau fyrsta árið i leiguíbúð, en
keyptu sér svo hæð í íbúðarhús-
inu Stað í Ytra-Njarðvíkurhverfi.
Árið 1948 fluttust þau tii Kefla-
víkur í lítið einbýlishús að
Heiðarvegi 18 og áttu þar heima
til ársins 1953, er þau keyptu sér
mikið stærra hús að Sunnubraut
15. Þar áttu þau hjón siðan heima
til æviloka. Elísabet kona Guð-
laugs andaðist 22. maí 1968.
Um það leyti er Guðlaúgur
fluttist suður og í nokkuð mörg ár
eftir það var heilsa hans mjög
slæm og var hann þá oft á tiðum
rúmfastur eða við rúmið. Mátti
hann þá taka á og beita allri sinni
lifsorku til að berjast og verjast.
Það var á þeim árum er leiðir
okkar Guðlaugs lágu saman. Kom
þá fljótt í ljós áð við áttum margt
sameiginlegt í harðri baráttu
veikinda og margvíslegra erfið-
leika er jafnan fylgir langvinnu
heilsuleysi. Það var allt annar
heimur er við lifðum í en hinir
heilbrigðu og hraustu þekktu.
Sem betur fer hefur nú mikið og
margt breyst til batnaðar með
skilning og skammt handa þeim
•sem við veikindi stríða, þó nokk-
uð sé enn ófarið að því marki sem
háþróuðu velmegunarþjóðfélagi
sæmir.
Fljótlega eftir komu sina til
Keflavikur, fór Guðlaugur að taka
að sér innheimtustörf fyrir stofn-
anir, fyrirtæki og einstaklinga,
var það starf smátt í sniðum til að
byrja með, en fór fljótlega vax-
andi. Þaó var ekkert um að villast
með það sem hann Guðlaugur var
beðinn að gera og var það jafnt á
bæði borð fyrir þann sem inn-
heimtuna átti og þann sem reikn-
inginn þurfti að greiða, allt fór
fram með þeirri prýði af hans
hálfu til oróa og æðis sem bezt
varð á kosið. Guðlaugur mátti
aldrei vamm sitt vita i neinu,
hvorki stóru né smáu, hans fram-
úrskarandi heiðarlegheit samfara
ljúfmennsku og góðvild, veittu
honum alveg sérstætt brautar-
gengi í hinu oft á tíðum vanþakk-
láta starfi innheimtumannsins.
Guðlaugur tók að sér að sjá um
sölu og dreifingu á blöðum og
timaritum, var þar sömu sögu að
segja um heiðarleika hans með
allt sem þar tilheyrði.
A síðustu áratugum fór starfs-
svið Guðlaugs ört stækkandi,
hann þurfti að ferðast i öll
byggðarlögin á Reykjanesskagan-
um. Reikningar voru margir og
oft stórir. Þegar hann var kominn
hátt á sextugs aldur tók hann
bílpróf og með góðra manna að-
stoð fékk hann bíl, er varð honum
ómetanleg hjálparhella við inn-
heimtu og blaðastörfin. Þegar
Guðlaugur var á ferð í Innra-
Njarðvíkurhverfi kom hann nær
Kveðjuorð til frænda mins og
bróður, Lárusar Ólafssonar.
Huggunarorð til ekkju hans,
Kristínar Bernburg, dóttur
þeirra, Önnu Láru, og dótturson-
ar.
Astæðan fyrir að ég kalla Lalla,
eins og hann var nefndur af sin-
um nánustu frá barnæsku, bróð-
ur, er sú, að feður okkar Ólafur
Jónsson læknir og faðir minn
voru bræður og móðir hans, Lára
Lárusdóttir og móðir min voru
systur. Mikii tengsl voru milli for-
eldra okkar, og börn Ólafs og
Láru og foreldra minna, að miklu
leyti alin upp saman, og þar
sköpuðust tengsl, sem aldrei slitn-
uðu, þótt foreldrar okkar allra
væru horfin af sjónarsviðinu.
Síðastliðin tuttugu og sjö ár,
sem systur mínar og ég höfum
búið í Bandaríkjunum, höfum við
ávallt farið „heim“ í frium og
hinn tryggi, og góði frændi okkar
oftast verið fremstur í flokki til
að taka á móti okkur ásamt konu
sinni, Kristínu og veita okkur alla
þá aðstoð, sem unnt var. I byrjun
júní þegar við Guðrún systir mín
komum heim með skipi til til-
breytingar, hringdi Lalli um borð
til að láta okkur vita að hann yrði
á bryggjunni til að hjálpa okkur
með farangur og keyrslu.
Við vissum ekki að hann ætti að
fara á spítala og ganga undir hol-
skurð, sem hann frestaði, þegar
hann vissi að við værum að koma,
og Kristínu langaði til að fá aó
vita, hvað okkur langaði að fá i
hádegismat, áður en keyrt yrði
austur í Rangárvallasýslu.
Engar veizlur hef ég setið, þar
sem veitt var af jafnmiklum inni-
leik, eins og i litla húsinu þeirra,
þar sem frábær smekkvísi Krist-
ínar skein í hverju horni og
maður átti heima „heima“.
Stína mín, í okkar augum er
litla húsið höll, þar sem góóu
alltaf að loknum erindagjörðum á
mitt heimili. Hann hafði einatt
frá mörgu að segja, bæði úr dag-
lega lífinu og eins ef lengra var
leitað. Var það hans vináttumerki
að koma við, áóur en heim væri
haldið.
Það var alltaf gott að koma á
heimili þeirra Elisabetar og Guð-
laugs, þar mátti finna og sjá gest-
risni og góóvild samfara myndar-
skap og reglusemi á öllum svið-
um.
Fjóla, einkabarnið þeirra
hjóna, er hafði erft það bezta frá
báðum foreldrum sínum, var
sannarlega þeirra stoð og stytta
fram til hins síðasta. Mörg síðustu
árin fylgdi Fjóla föður sínum og
ók bílnum hans um byggðarlögin.
Oft á tíðum þegar hann var veik-
ur i rúminu, sá hún um öll störfin
út á við og bókhaldið heima. Nú á
tíunda ár síðan móðir hennar dó
hefir hún haldið heimili með föð-
ur sínum. Var hún vakin og sofin
við að gera allt sem hún bezt
mátti honum til velferðar og
ánægju. I nær tvo síðustu mánuð-
ina á ævi Guðlaugs, er hann lá
rúmfastur, stundaði Fjóla hann af
sinni frábæru fórnarlund og um-
hyggju á heimili þeirra til síðustu
stundar.
Eins og fyrr var frá sagt átti
hjörtu réðu ríkjum. Húsbóndinn
er nú horfinn, en ég er þess full-
viss, aó þú sem syrgir hjartkæran,
góðan eiginmann, munt fá styrk
og huggun við að lfta til baka, til
hamingjusömu áranna, sem þið
áttuð saman, og þegar þið óluð
upp kjördótturina önnu Láru,
þar sem ekkert var til sparað til
að mennta, og hamingju ykkar,
þegar dóttursonurinn var í heim-
inn borinn.
Við syslurnar sem búum í fjar-
lægri álfu, munum ávallt minnast
ykkar Lalla, vináttu ykkar og
hjálpsemi, — og munum áreiðan-
lega leita til þín i framtíðinni
þegar heim verður skroppið. Við
eigum marga vini og vandamenn
en enga sem hafa reynzt okkur
betur en þið hjónin.
Ég hygg að samstarfsmenn Lár-
usar hafi metið hann og að aldrei
hafi hann átt óvini.
Fyrir þremur árum var ég síð-
ast heima í fríi, þá lézt bróðir
Lárusar, Jón Ólafsson loftskeyta-
maður, aðeins 49 ára gamall. Það
var mikil sorg og ekki datt mér í
hug að sú myndi endurtaka sig í
þetta skipti. Lalli var aðeins 55
ára — tveir beztu frændur minir
horfnir með svo stuttu millibili.
Við vissum að Lalli hafði ekki
gengið heill til skógar í mörg ár,
en alltaf harkað af sér og stundað
erfiða vinnu af kostgæfni, þrátt
fyrir þreytu og oft kvalir.
En Lalli var hamingjusamur
maður. Hann eignaðist góða konu,
sem var honum samhent í öllu, og
hann byggði sér lítið hús og verk-
stæði, og konan hans bjó honum
dásamlegt heimili, þar sem marg-
ur átti athvarf.
Við frænkur Lalla, sem búum i
fjarlægri álfu munum ávallt
minnast hans með söknuði.
Stína mín ég bið Guð að styrkja
þig og börnin þín.
Þökk fyrir allt,
Halldóra Rútsdottir.
Lárus Ólafsson
—Minningarorð