Morgunblaðið - 06.06.1978, Page 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 6. JÚNÍ 1978
VlW
MORöJiv
KAfFINU
GRANI göslari
Ekki Kcgnum Krindurnar hcldur yfir þær, laifsmadur!
Togaðu bara í handið og þá
scndir hann þcr orm hingað
niður!
Þú mátt ckki gcfast upp, vinur,
þú hcfur svo margt á þinni
könnu. Afborganirnar af
íbúðinni, afborganir af bílnum,
af sófasettinu, sjónvarpinu og
pclsinum scm þú gafst mér og
cr ckki cnn að fullu grciddur!
Um frídaga og fleira
Borizt hefur smá rabb um ýmsa
hluti þar sem bréfritari kemur
víða við og drepur á hitt og þetta,
sem honum finnst rétt að minnast
á svona á þessum árstíma:
„Mér datt í hug að rabba um
ýmsa hluti sem hafa verið í huga
mér að undanförnu. Fyrst nefni ég
svolítið um ruslið, en um það hafa
orðið nokkur skrif hjá Velvakanda
að undanförnu og sumum sýnst
sem svo að Reykvíkingar væru að
drukkna í rusli. Réttast væri að
sekta þá sem hentu frá sér á
götuna svona eins og þeir gera í
útlandinu, þá yrði landinn fljótur
að læra, því hann lærir ekki nema
það komi við pyngjuna. Aðrir hafa
látið í ljós undrun á þessum
móðursýkislegu skrifum að því er
þeim finnst, og telja að þetta sé nú
allt í himnalagi. Mitt álit er að vel
megi gera eitthvað svolítið róttækt
til að hamla gegn rusli út um allt
og jafnvel sekta menn, en það
verður sitt að sýnast hverjum.
Sjómannadagurinn er á sunnu-
ag, og verður kannski liðinn þegar
þetta kemst á prent, en það skiptir
ekki máli. Ég var að velta fyrir
mér þýðingu þessa dags. Hann er
vissulega hátíðisdagur sjómanna
og góður sem slíkur og ber að
fagna því. Þá eru flestir sjómenn
sem koma því við í landi og njóta
þess að eiga sinn frídag. Fleiri
stéttir eiga sinn dag á almanakinu
t.d. verzlunarmenn, þó hann sé
raunar orðinn allra frídagur, og
verkalýðurinn á sinn dag, 1. maí.
Sjálfsagt eiga fleiri sinn dag, þó ég
muni ekki eftir þvi í svipinn. En
það sem mér datt í hug í þessu
sambandi var að koma á degi
iðnaðarins eða iðnverkafólks eða
hvað hann gæti nú heitið — svona
í framhaldi af iðnkynningarári og
því öllu. Talað var um að menn
væru orðnir leiðir á iðnaðarmál-
efnum í lok iðnkynningarársins og
það má rétt vera, en væri ekki
betra ef hægt væri að hafa einn
dag á ári sem væri dagur iðnaðar?
Það gæti verið sunnudagur, svo
ekki ætti að vera þörf á að fjölga
lögskipuðum frídögum, sem eru
víst nógu margir.
• Ferðalög
Stundum er verið að hnýta í þá
íslendinga sem bregða sér út fyrir
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Trúin á að hægt sé að knésctja
andstæðinginn cr ávallt nauðsyn-
lcg. Ekki síst í vörn. Og cinmitt
þá sakar ckki, að drjúgur
skammtur af ímyndunaraf li
ásamt áræðni. sé meðfcrðis.
Þegar spilið i dag kom fyrir
vantaði ekkert af þessu. Vestur
gaf, allir utan hættu.
Norður
S. 1)64
H. 97
T. ÁD92
L. ÁK102
Austur
S. 53
H. D1042
T. K63
L. G764
Suður
S. KG972
H. 63 I
T. 107
L. D853
Kftir líflegar sagnir gaf vestur
eftir. Hann opnaði á einu hjarta,
sem norður doblaði til úttektar.
Austur hækkaði í tvö, suður sagði
tvo spaða, vestur þrjú hjörtu og
norður 'þrjá spaða en það varð
lokasögnin.
Strax í upphafi var vestur viss
um hvernig best var að haga
vörninni. Hann spilaði út laufníu.^
Tían frá blindum, gosi og drottn-
ing. Sagnhafi fór beint í trompið.
Spilaði lágu frá hendinni en vestur
tók á ásinn. Og trúr sannfæringu
sinni spilaði hann iágu hjarta,
undan ás, kóng og gosa. Eðlilega
varð austur dálítið hissa þegar
hann fékk á drottninguna en sá
hvað makker hans ætlaðist til og
spilaði laufi. Vestur trompaði og
hafði þá vörnin fengið þrjá slagi.
Ánægður með hve vel hjarta-
spilið hafði tekist spilaði vestur
aftur lágu hjarta. Tían dugði til að
fá slaginn og austur spilaði aftur
laufi, sem vestur trompaði með
síðasta trompi sínu. Tígulkóngur-
inn hlaut að verða slagur og
samtals fékk vörnin því sex slagi.
Tveir niður.
Verst var, að spilið skyidi ekki
vera doblað. En suður hefur
sjálfsagt grunað ýmislegt og
haldið spilunum betur að sér í
næsta spili.
Vcstur
S. Á108
H. ÁKG85
T. G854
L. 9
Vertu nú góöur drengur og farðu að sofa!
MAÐURINN A BEKKNUM
Framhaldssaya eftir Georges Siinenon
Jóhanna Kristjónsdóttir islenzkaði
59
gera það! Það var bara til þess
að ég var tilneyddur til að
halda áfram.
— En svo fórstu allt í einu
að leggja stórar fjárhæðir
undir. Og nokkrum dögum
síðar varstu svo skítblankur
aftur.
— Og hvað sannar það svo
sem?
— Á laugardaginn var spil-
aðir þú með mjög mikla pen-
inga.
— Og hvað þá um eigend-
uma sem leggja allt sitt á einn
hcst?
— Hvaðan koma þér pcning-
ar?
— Ég á konu sem vinnur.
— Ilvers konar vinnu?
— Ilún gcrir hreint. Stund-
um vinnur hún líka á veitinga-
stofu við höfnina.
— Ertu að skopast að mér?
— Nei, það myndi aldrei
hvarfla að mér lögregluforingi
góður.
— Hlustaðu nú á mig. Við
skulum ekki vera að eyða
tímanum svona.
— Ja, hvað það snertir þá...
— Ég skal segja þér hvernig
landið liggur. Ymsir hafa séð
þig með honum hr. louis hcitn-
um.
— Viðfclidinn maður, já.
— Það býttar nú engu úr
þessu. Ykkar kunningsskapur
er ekki nýr, hann nær að
minnsta kosti tvö og hálft ár
aftur í tímann. Þá var Louis
atvinnulaus og lapti dauðann
úr skel.
— Ætli ég viti ekki hvað það
er! sagði Jcf og andvarpaði.
Maður verður ekki saddur á
því!
— Ekki veit ég af hverju þú
lifðir þá, cn c g hallast að því
að þú hafir ekki haft annað en
það sem hún Francoise þin
vann sér fyrir. Þú sazt iðjuiaus
á hekkjunum. Stöku sinnum
veðjaðir þú einum og einum
franka á hest og þú fékkst
skrifað á börunum. Ilvað hr.
Louis viðkemur varð hann að
fá lánaðar töluverðar icninga-
upphæðir hjá að minnsta kosti
tveimur aðilum.
— Og það sannar bara hvað
er mikið af fátæku fólki í
þessari veröld.
Maigret hirti ekki um hvað
hann sagði. Jef var orðinn svo
vanur því að vera stöðugt að
reyna að koma fólki til að hiæja
að hann gat ekki stillt sig um
fíflalætin. Þolinmóður hélt lög-
regluforinginn áfram.
— Svo gerist það að báðir
vaðið þið allt í einu í pening-
um.Og samtímis að því er
rannsóknin bendir til.
— Ég hcf aldrei verið góður
að muna dagsctningar.
— Síðan hafa komið tímabii
að þú hefur spilað hátt, en
stöku sinnum hcfurðu látið
skrifa hjá þér. Hvert barn gæti
af þcssu aðeins dregið eina
ályktun. að þú og Louis hafið
aflað ykkur peninga og það
mikilla peninga á cinhvern
hátt, en ekki reglubundið. Því
verðum við að snúa okkur að
því atriði.
— Það var afleitt! Ég hefði
gaman af að vita hvernig
maður ber sig eftir því að eiga
svona mikið af pcningum.
— Þú verður ekki svona
gleiður lengi enn. Á laugardag-
inn, varst þú með morð fjár
eins og ég sagði, en þú tapaðir
því öllu á fáeinum klukku-
stundum. Síðdegis á mánudag
var vitorðsmaður þinn, Louis,
myrtur í undirgangi við
Boulevard Saint Martin.
— Já , það var mikill skaði
fyrir mig.
— Flcfurðu lent í rann-
sóknarréttinum áður?
— Nei, ég hcf aidrei gerzt
sekur um neitt meiriháttar.
— Gott. Dómendur eru'
nefniLega ckki haldnir ncinni
sérstakri kímnigáfu og ég efa
stórlega að þeir kunni að mcta
mann á borð við þig. Það cru