Morgunblaðið - 21.01.1979, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 2U JANÚAR 1979
37
Sólveig Ellertsdútt-
ir—Minningarorð
Fædd 13. júlí 1932.
Dáin 10. jan. 1979.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn.
og allt er orðið rótt.
Nú sæil er sigur unninn,
og sóiin björt upp runnfn
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn.
fyrst sorgin þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt. sem Guði' er frá.
Vald. Briem
Þegar ung kona gengur í hjóna-
band, flytur að heiman og stofnar
eigið heimili í nýju umhverfi, þótt
ekki sé það fjarri foreldrahúsum,
er fátt meira virði en að eignast
góða granna, sem leita má til í
ýmsum efnum, þegar kynni hafa
tekist.
Þess vegna er það, að ég vil
reyna að minnast Solveigar Ell-
ertsdóttur nokkrum orðum. Þó er
hættast við, að þau geti á engan
hátt gert lesendum grein fyrir,
hvers virði það var mér að kynnast
henni í fyrstu og mega síðan njóta
vináttu hennar og margvíslegri
umhyggju í tug ára, meðan vjð
vorum nágrannar við Fífu-
hvammsveg í Kópavogi.
Ég hafði ekki búið lengi í næsta
húsi við hana, þegar kynni tókust
með okkur, og þau snerust brátt
upp í vináttu, sem aldrei var
þökkuð nógsamlega og verður vart
úr þessu. Börnin mín voru frá
byrjun velkomin á heimili hennar,
og það er ekki ofsagt, að hún og
Vilberg maður hennar hafi verið
þeim eins og sínum eigin börnum,
því að svo oft fengu þau að slást
með í hópinn, þegar þessir góðu
grannar okkar fóru eitthvað með
börnum sínum, fjórum dætrum og
syninum, sem var yngstur.
Og ekkert var mér kærkomnara
— eða sjálfsagðara í augum
Solveigar — en að dætur hennar
yrðu barnfóstrur hjá mér, hver af
annarri, meðan svo skammt var á
milli okkar. Er þá ógetið allrar
þeirrar hlýju, sem ég fékk að finna
fyrir hjá Solveigu og hve gott var
að leita til hennar í ýmsum efnum,
þegar ég hafði þörf fyrir slíkt.
Viðmótið var alltaf það sama og
hún ævinlega boðin og búin til að
leysa hvern minn vanda.
Solveig var elst átta barna Önnu
Ársælsdóttur og Ellerts Ág.
Magnússonar prentara, og það
segir sig sjálft, að sem elsta barn
hefur hún tekið að sér ýmsar
skyldur gagnvart systkinum sín-
um. Veit ég af kynnum mínum af
henni, að þar hefur hún í engu
brugðist frekar en síðar á lífsleið-
inni.
Eftirlifandi maður hennar er
Vilberg Sigurjónsson, útvarps-
virkjameistari, og varð þeim fimm
barna auðið, eins og fyrr er getið.
Var hjónaband þeirra til fyrir-
myndar hvað snerti allt heimilis-
líf, og eiga þau öll um sárt að
binda, eins og nærri má geta.
Solveig kenndi fyrst sjúkleika
fyrir um það bil sjö árum og gekk
eiginlega aldrei heil til skógar
eftir það, því að þótt hún færi oft á
sjúkrahús til aðgerða, var aldrei
um raunverulegan bata að ræða,
svo að brátt var sýnt að hverju
stefndi. Fjölskyldan tók því með
stillingu, en aðdáunarverðast var
þó, hvernig Solveig bar sig, því að
hún taldi veikindi sín vart umtals-
verð, þegar litið væri á líðan
annarra, sem áttu við sjúkdóma að
stríða. Hún var frekar með hug-
ann við líðan þeirra og batavonir
en eigin þraut. Þannig bar hún sig
sem hetja, sem jafnt kunnugir og
ókunnugir hlutu að virða.
Ég læt nú þessum fátæklegu
orðum lokið. „Hin langa þraut er
liðin," en eiginmaður, börn, for-
eldrar, systkini og aðrir ástvinir
eiga sína þraut eftir, en minningin
mun gera hana léttbærari.
Hrafnhildur Valdimarsdóttir.
Guð leiði þig, en líkni mér,
sem lengur má ei fylgja þér.
En eg vil fá þér englavörð,
míns innsta hjarta bænargjörð:
Guð leiði þig.
M.J.
Sólveig Ellertsdóttir var fædd
13. júlí 1932 í Reykjavík og var elzt
átta barna hjónanna Önnu
Ársælsdóttur og Ellerts Ág.
Magnússonar prentara. Um leið og
'Sólveig var frumburður Önnu var
hún fyrsta barnabarn foreldra
hennar, Arndísar Helgadöttur og
Ársæls Brynjólfssonar, og
uppáhald þeirra í æsku, enda bar
hún móðurnafn ömmu sinnar,
Sólveigar Magnúsdóttur frá Vota-
mýri á Skeiðum í Árnessýslu. En
sá ættleggur er sterkur og fjöl-
mennur austur þar og hefur eitt
einkenni hans verið heilsuhreysti
og langlífi.
Æska Sólveigar Ellertsdóttur
leið við gleði og ánægju svo sem
títt er í stórum systkinahópi. Eins
og fyrr er sagt var hún elst og í
uppáhaldi, en þó munu er tímar
liðu einnig hafa verið gerðar til
hennar kröfur um að vera fyrir-
mynd yngri systkina og stoð
móður sinnar við gæzlu þeirra og
uppeldi. Mun hún hafa uppfyllt
þessar kröfur með sóma. Hún var
snemma bráðþroska og fór fljótt
að vinna ýmis störf utan heimilis.
Eins og þessi tími æsku og
unglingsára leið við leik og starf,
þá kom að því að hún hitti þann,
sem skyldi verða hennar lífsföru-
nautur. Það mun nú verá meir en
aldarfjórðungur síðan vegir
Sólveigar og eftirlifandi eigin-
manns hennar, Vilbergs Sigur-
jónssonar útvarpsvirkjameistara
og kaupmanns, lágu fyrst saman
og þau heitbundust.
Þótt ekki væri mikill auður í
þeirra garði í þann tíma, þá vildu
þau ekki hefja búskap nema í eigin
húsi. Það var því fengin lóð undir
einbýlishús í Kópavogi og hafizt
halda um byggingu. Þá var ekki til
að dreifa húsnæðismálalánum né
heldur að hver maður ætti lána-
rétt í lífeyrissjóði. Það varð því að
treysta á eigin fjárafla og eigin
hendur með hvað eina. En þau
Sólveig og Vilberg voru þá eins og
ávallt í þúskap sínum og hjóna-
bandi samtaka og samhent, svo að
þar kom vonum fyrr að húsið
Fífuhvammsvegur 3 stóð fullgert
til íbúðar. Og þar bjuggu þau
ávallt síðan.
I farsælu og friðsælu hjóna-
bandi varð þeim Sólveigu og
Egrún Runólfs-
dóttir—Minning
Fædd 17. júní 1909.
Dáin 11. janúar 1979.
Hún Eyrún er dáin.
Þetta hljómaði svo undarlega í
eyrum mínum, ég átti ekki von á
því, að kallið kæmi núna, þar sem
ég hafði frétt fyrr um daginn, að
batinn virtist nú í augsýn. En
enginn má sköpum renna, því öll
verðum við að hlýða kallinu þegar
það kemúr.
Sveinbjörg Eyrún Sigríður, en
svo hét hún fullu nafni, var fædd
17. júní 1909 í Bakkakoti á
Seltjarnarnesi. Foreldrar hennar
voru hjónin Runólfur Guðmunds-
son og Sigurbjörg Eiríksdóttir.
Eyrún hafði lítið af foreldrum
sínum að segja á fyrstu upp-
vaxtarárum sínum, þar sem for-
eldrar hennar skildu samvistum
skömmu eftir fæðingu hennar, og
var henni þá komið í fóstur að
Óskoti í Mosfellssveit hjá Óru
Pálsdóttur, sem bjó þar með syni
sínum Eiríki Stefánssyni. Ólst hún
þar upp til níu ára aldurs, en
fluttist þá aftur til móður sinnar,
sem búsett var þá í Reykjavík.
Eyrúnu mun hafa liðið vel í
Óskoti, því hún minntist þess alla
tíð hversu fóstra hennar og allt
heimilisfólk í Óskoti hafði verið
sér gott. Eyrún átti tvo bræður,
sem komust til fullorðinsára,
Runólf Sigurberg og Guðmund, en
þeir eru látnir fyrir nokkrum
árum, jafnframt mun hún hafa átt
einn bróður til, sem mér er ekki
kunnugt um nafn á, en hann lést
barn að aldri. Eyrún giftist
eftirlifandi manni sínum, Erlendi
Þórðarsyni, hinn 13. júní 1931.
Erlendur var sjómaður, og mæddi
því mikið á Eyrúnu fyrstu
búskaparárin með allt er að
heimilisrekstri sneri, en hún
skilaði því öllu frábærlega vel úr
hendi. Sambúð þeirra öll var til
fyrirmyndar, og eins og einn vinur
þeirra orðaði það við mig: „Þau eru
búin að vera eins og nýgift allan
sinn búskap." Þau eignuðust fjög-
ur börn, Alfreð Hafstein, kennara
við Iðnskólann í Rvík, sem kvænt-
ur er Erlu Kristjánsdóttur, Ragn-
heiði, sem gift er Birni Haralds-
syni, raftæknifræðingi, Þóru
Sigurbjörgu, sem gift er Gunnari
Jónssyni, múrara, og Þóreyju, sem
gift er Guðbirni Geirssyni, pípu-
lagningameistara og nú bónda að
Fíflholti í Landeyjum. Þá ólu þau
einnig upp dótturdóttur sína
Erleni Ólafsdóttur. Barnabörn
þessara ágætu hjóna eru orðin 17
og barnabarnabörnin orðin 4.
Öll þessi stóra fjölskylda saknar
nú hinnar góðu og ljúfu formóður,
sem ávallt var með hugann fullann
umhyggju fyrir velferð þeirra, en
hún fékk einnig sína umhyggju vel
launaða, því öll fjölskyldan elskaði
hana og dáði.
Kæri bróðir, ég veit að söknuður
þinn er mikill, en við skulum
minnast þess, að öll eigum við eftir
að hittast handan þessa lífs og við
getum treyst því, að þinni elsku-
legu eiginkonu líður vel þar sem
hún rm er, og Guð mun verða
henni líknsamur á hennar nýju
vegferð.
Ég votta fjölskyldu og vinum
Eyrúnar mína dýpstu hluttekn-
ingu við þessi tímamó*
Guð blessi minningu minnar
elskulegu mágkonu
Halldór Þórðarson.
Vilberg auðið fimm barna, fjög-
urra dætra og eins sonar. Dæturn-
ar eru: Málfríður sjúkraliði, nú
bóndakona á Kletti í Geiradal,
Anna og Sigrún, sem báðar hafa
stofnað eigið heimili í Reykjavík,
og Ásrún, sem enn er í skóla, en
síðast fæddist sonurinn Sigurjón,
sem nú er á tólfta ári. Mun óhætt
að fullyrða að þessi fríði og
efnilegi barnahópur hafa verið
sambúð þessara samhentu hjóna
sú lífsfylling og ánægja, sem lifað
og starfað var fyrir.
Eins og fyrr var á minnzt var
Sólveig manni sínum samhent í
lífi og starfi og hans áhugamál
voru jafnframt hennar yndi. Af
þessum sökum áttu þau saman
ótalmargar ánægjustundir, bæði
heima og að heiman. Þau ferðuð-
ust mikið saman hér á landi og
erlendis, þau dorguðu fyrir silung
og veiddu lax, enda hafa þau um
langan tíma átt sér lítið hús við
veiðiá, þar sem þau leigðu rétt til
veiða.
Fyrir nær átta árum dró skyndi-
lega skugga fyrir þessa skæru
lífssól þeirra, en þá kenndi Sólveig
fyrst þess sjúkdóms sem nú hefur
skilið þau að. Á þessum langa tíma
varð hún að ganga undir margar
og erfiðar læknisaðgerðir, sem
ávallt skertu líkamsþrek hennar.
En henni var gefin slík hugprýði
og sálarþrek, að alltaf fékkst
nokkurt hlé milli stríða. Hún átti
sína drauma og setti sér mark að
keppa að og hlakka til, og Vilberg
reyndi að sjá um að þær vonir
rættust. Var þá gjarnan farið í
hlýrra loftslag til að auka við-
námsþróttinn og herða viljann
fyrir það sem framundan var. En
því miður styttist tíminn milli
stórátaka á sjúkrahúsinu og um
leiö dvínuðu vonir um bata.
En Sólveig stóð ekki ein í þessari
hörðu raun, því auk stuðnings
eiginmanns og nánustu ástvina,
naut hún kunnáttu hinna færUstu
skurðlækna Landspítalans öll
þessi ár og nákvæmrar og alúð-
legrar hjúkrunar. Auk þess er mér
kunnugt um að leitað var hjálpar
innan lands og utan til að létta
þessa sjúkdómsbyrði. Mun óhætt
að segja að samstillt starf allra
þessara aðila hafi oftar en einu
sinni gert það sem var kraftaverki
líkast. Öllu þessu fólki ber að
þakka, og ég vona að það særi
engan, þótt aðeins einn maður sé
nefndur, Páll Gíslason læknir. Mér
skilst að alúð hans og umhyggja
hafi verið einstök.
Nú er þessu stríði lokið. Sólveig
fékk hægt andlát og friðsæla hvíld
um rismál hins 10. janúar, og á
þann hátt sem hún hefði kosið: í
örmum eiginmanns síns.
Það er ávallt sárt að þurfa að
kveðja ástvini í blóma lífsins, en
hér mun það eiga við, að Drottinn
leggur líkn með þraut. Við skulum
því þakka samverustundirnar með
Sólveigu og það sem hún var
ástvinum sínum og vinum. Sömu-
leiðis myndi hún vilja þakka
öllum, sem reyndust henni vel í lífi
hennar.
Um leið og ég flyt öllum
aðstendendum Sólveigar innilegar
samúðarkveðjur, kveð ég hana
með eftirfarandi erindum úr sálmi
K. Gerok í þýðingu Matthíasar
Jochumssonar:
Guð leiði þig. Hans lífsins vald
á lög og jörð og himintjald,
hans auga sér, hans armur nær
um allan geiminn nær og fjær.
Guð leiði þig.
Guð leiði þig, hans eilíf ást,
sem aldrei góðum manni brást.
Gakk, gakk, mitt barn, og forlög
fyll,
og finnumst þegar Drottinn vill.
Guð leiði þig.
K. St.
SVAR MITT rj
EFTIR BILLY GRAHAM
Þegar eg hlusta á yður, finnst mér, að þér séuð nú
nokkuð langt á eftir tímanum. Er þetta fagnaðarerindi
yðar ekki orðið svolítið gamaldags? Kemur það í raun
og veru nálægt vandamálum okkar tíma?
Þegar mannkynið hefur afmáð hið illa í heiminum.
— Þegar menn hafa sigrazt í eigin krafti á vonleysi og
freistingum lífsins. — Þegar menn hafa eytt hatri,
ranglæti og hleypidómum. — Þegar menn fara að nota
hæfileika sína og orkulindir til að byggja upp í stað
þess að brjóta niður. — Þegar friður og kærleikur
ríkja um gjörvalla jörð og búið er að bræða vopnin og
smíða úr þeim tæki í þjónustu friðarins. — Þegar
menn hættta að svíkja, skrökva og stela. — Þegar
hjónaskilnaðir þekkjast ekki. — Þegar börn virða
foreldra sína og foreldrar elska börn sín. — Þegar
drykkjusýki er úr sögunni, LSD úr tízku og
eiturlyfjanotkun hefur verið útrýmt. — Þegar
fangelsin eru tæmd og þeim hefur verið breytt í
góðgerðarstofnanir. — Þegar hræsni, umburðarleysi
og misskilningur er ekki til. — Þegar maðurinn hefur
náð þeirri fullkomnun, sem hann hafði fyrir
syndafallið í Eden.— Þá verður ekki lengur þörf á
fagnaðarerindinu.
Radío- og sjónvarpsverkstæöi
Ólafs Gústafssonar
Laugavegi 80
veröur lokaö mánudaginn 22. jan. vegna útfarar
Sólveigar Ellertsdóttur.
Radíóstofa
Vilbergs og Þorsteins
Laugavegi 80,
verður lokuö mánudaginn 22. janúar vegna útfarar
Sólveigar Ellertsdóttur.