Morgunblaðið - 10.02.1979, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 10. FEBRÚAR 1979
Vl W
MORötJK/
KAtfinú

GRANI GÖSLARI
109 12*
Afsakaðu — Afsakaðu, vinur!
Má ég kynna: Glaumgosinn Rúbírósa norðurljósanna ... ?
Hef ók ekki sast þér, að staður
eÍKÍnkonunnar er við elda-
vélina!
Til umhugasunar
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Næsta Evrópumeistaramót í
sveitakeppni verður haldið í Laus-
anne í Sviss dagana 30. júní til 14.
júlí í sumar. Eðlilega er undirbún-
ingur fyrir mótinu löngu hafinn
víða um álfuna. Og svisslendingar
hafa þegar hafið útgáfu mótsblaðs
til kynningar og fróðleiks um
mótið að þessu sinni og mót fyrri
ára. Alls mun blaðið koma út u.þ.b.
20 sinnum, 5 til 6 eintök fyrir mót
og daglega meðan mótið stendur
yfir.
I fyrsta eintaki blaðs þessa spyr
Jean Besse, þekktastur spilara þar
í landi, þessarar spurningar:
Hvernig tekst vörninni að hnekkja
fjórum spöðum í þessu spili? Les-
endur ættu að reyna að svara
spurningunni og mega sjá allar
hendurnar fjórar.
Norður
S. Á32
H. 432
T. KD92
L. K62
Fiskverðið hjá mér er háð lögmálinu tilboð og eftirspurn!
Undanfarið hafa nemendur og
kennarar Kennaraháskóla Islands
háð harða baráttu fyrir tilveru-
rétti skólans og kennaramennt-
unarinnar. Fyrir baráttunni liggja
margar ástæður og er ekki ætlunin
að tíunda nema eina þeirra hér.
Það er nýjasta tillaga mennta-
málaráðuneytisins um það hvernig
réttindalausir kennarar geti aflað
sér fullra kennsluréttinda. Sam-
kvæmt þessum tillögum eiga til
dæmis réttindalausir kennarar að
öðlast full réttindi að loknu 10
vikna námskeiði, hafi þeir lokið
stúdentsprófi og 4 kennsluvetrum.
Auðvitað er sjálfsagt að menn fái
þessi réttindi en fyrr má nú vera.
Hvað segir þetta annars um gildi
vel menntaðra kennara? í raun
ekki annað en það, að ráðamenn
telja góða kennaramenntun lítt
nauðsynlega og ganga alveg fram-
hjá þeirri staðreynd að skólinn
hefur fengið annað hlutverk en
ítroðsluna eina saman, Uppeldis-
hlutverkið hefur að verulegu leyti
færst af heimilinu og í skólana.
Skólatíminn hefur lengst en um
leið og börnin eyða meiri tíma
innan veggja skólans eykst nauð-
syn þess að kennarar þekki
þroskaferil barna og geti þannig
gert sér grein fyrir þörfum ein-
staklingsins. í grunnskólalögunum
segir m.a.: „Skólinn skal leitast við
að haga störfum sínum í sem
fyllsta samræmi við eðli og þarfir
nemenda ...“. Ef þessu ákvæði á
að framfylgja þarf meira til en
staðgóða þekkingu í ákveðnum
kennslugreinum. Til þess að geta
gert sér grein fyrir þroska barns á
hverju aldursstigi er nauðsynlegt
að hafa talsverða innsýn í
þróunarsálarfræði. Með þessu er
þó alls ekki verið að segja að allir
réttindalausir kennarar séu
Vcstur
S. 654
H. ÁK65
T. 65
L. G975
Austur
S. K87
H. DG107
T. 43
L. D1084
Suður
S. DG109
H. 98
T. ÁG1087
L. Á3
Suður Norður
1 TíkuII 3TÍKlar
3 Spaðar 4 Spaðar
Vestur spilar hjörtum og suður
þarf að trompa þriðja slaginn.
Sagnhafi gerir ekki villu og hvern-
ig fær vörnin fjóra slagi?
Hann svínar auðvitað tvisvar
spaða og datt þér í hug, að austur
gæfi í bæði sinn? Suður býst þá við
trompunum tveim á hendi vesturs
og spilar tíglunum. Þá má vestur
trompa en suöur ætlar að taka
síðasta trompið af vdstri síðar með
ásnum. Þriðja tígulinn trompar
vestur en austur lætur fjórða
hjartað. Og hjarta frá vestri gerir
þá spaðakónginn að fjórða slag
varnarinnar.
Þeir sem áhuga hafa á áskrift að
mótsblaði þessu geta sent nafn sitt
og heimilisfang, ásamt ávísun S.
Fr. 25. — til: 34 th European
Bridge Championships, P.O. Box
2708, CH-1002 Lausanne.
„Fjólur — mín ljúfa“
Framhaldssaga eftir Else Físcher
Jóhanna Kristjónsdóttir Þýddi
56
hana klukkan fjögur um
morguninn. Hafði það verið
þegar Lydia hafði dottið niður
stigann ... og af hverju hafði
hún ekki gefið frá sér hljóð?
Hægt gekk hún niður
stigann. Það var eitthvað ein-
kenniiegt við þennan eina dynk
sem hún hafði heyrt. Stiginn
var ekki það brattur, að hún
dytti beint niður og hann
byrjaði nánast við dyrnar hjá
Susanne, svo að ekki hefði hjá
því farið að hún heyrði það, ef
Lydia hefði dottið öll þrepin.
— Það er ekkert hér að gera.
Hún hefur verið dáin í marga
klukkutíma.
Ilolm læknir reis upp eftir að
hafa kropið við lík Lydiu. Síð
náttskyrtan gaf honum hálf
spaugiegt útlit. Susanne tók
eftir að hönd hans skalf og
hann var óstyrkur í spori,
þegar hann staulaðist upp stig-
ann og stefndi síðan til
herbergis síns.
— Við yerðum að bera hana í
rúmið hennar, sagði Martin og
leit á Jaspcr, sem kinkaði
alvarlegur kolli og sótti teppi
úr sófanum. Ofurvarlega lögðu
þeir látnu konuna á teppið og
báru hana upp stigann og
skelfingu lostinn horfði íjöl-
skyldan á þessa ömurlegu sýn.
— Æ, vesling Magna mín.
Herman frændi tók utan um
þrýstnar axiir Mögnu og leiddi
hana að stól sem væri hann
hræddur um að hún brotnaði
niður á staðnum.
— Nei, það þarf nú sízt að
vorkenna mér. En veslings
Lydia mín.
Magna frænka grét svo aó
axlirnar á henni hristust. —
Elsku Lydia... hvernig gat
þetta komið fyrir.
Susanne heyrði ekki fleiri
orð. Hún var að velta því fyrir
sér, hvort hún ætti að blanda
sér í það, að líkið væri látið
kyrrt þangað til lögreglan
kæmi en það átti auðvitað
aðeins við þegar morð hafði
verið framið og þetta var
auðvitað eins og hvert annað
óhapp, sem myndi á skýrslum
verða heimfært undir „slys á
heimilinu“. En hvers vegna
hafði Lydia ekki hrópað upp
yfir sig og hvers vegna hafði
hún ekki heyrt þegar hún
hlúnkaðist niður stigann held-
ur aðeins þennan eina dynk?
Hugsi gekk Susanne á eftir
Martin og Jaspcr upp í her-
bergi Susanne. Hún hjálpaði
þeim að leggja hana til á
sófanum og annars hugar tók
hún gleraugu upp úr vasa
Lydiu og lagði þau á borðið.
Enginn gerði sér síðar grein
fyrir því hver hafði hringt til
Bernild — vel að merkja ef
einhver hafði þá hringt tii
hans. Hann var bara allt f einu
kominn og Susanne fann til
ósegjanlegs léttis eins og hún
væri þar með laus undan þrúg-
andi ábyrgð. Bersýnilega gekk
hann út frá því sem gefnu að
Lydia hcfði látizt eðlilegum
dauðdaga með þvf að detta
niður stigann, en eftir því sem
hann spurði Susanne spjörun-
um úr, varð henni ljóst, að
hann hafði sínar eigin hug-
myndir um óhapp þetta.
— Hvað hefur Lydia verið að
vilja niður f stofur um miðja
nótt, sagði Magna grænka
grátandi, þegar þau hittust
klukkutfma sfðar við morgun-
verðarborðið.
— Ég var búin að segja að
hún ætti ekki að vera að þvæl-
ast f stiganum f sfðum slopp,
sagði Gitta og hikstaði af
niðurbældum ekka. — Ef hún
hefði nú bara farið að mínum
ráðum.
— Og það í myrkri, bætti
Martin við, svo það er engu
lfkara en hún hafi verið í
einhverjum leyndardómsfull-
um leiðangri sem hún hafi ekki
viljað að neinn frétti um.
— Og þar stendur hnífurinn
í kúnni — hvað skyldi nú Lydia
hafa vitað? skaut Bernild inn f.
— Hvað varð þess valdandi að
hún hrundi saman f gærkvöldi.