Morgunblaðið - 09.06.1979, Síða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 9. JÚNÍ 1979
+ Eiginmaöur minn, ALEXANDERMAGNÚSSON, Faxabraut 1, Keflavík, lézt á heimili sínu 7. júní. F.h. barna tengdabarna og barnabarna, Olatía Haraldsdóttir.

t Frú HILDUR BLÖNDAL ekkja dr. Sigfúsar Blöndal er látin. Fyrir hönd fjöiskyldunnar, vjctoría B|öndaL

Eiginmaöur minn og faöir, SÍMON SÍMONARSON Austurbrún 6, veröur jarösettur frá Fossvogskirkju mánud. 11. júní kl. 3 e.h. Þeim sem vildu minnast hans er bent á Slysavarnafélag íslands. F.h. vandamanna, Guðmundína Friðriksdóttir, Björgvin Símonarson.
t Móöir mín, tengdamóðir, amma og systir, SIGRÍDUR JÓHANNA ÞORKELSDÓTTIR, Blönduhlíð 3, er lézt þ. 31. maí s.l. verður jarðsungin frá Fossvogskirkju, mánudaginn 11. júní kl. 13.30. F.h. vandamanna, Guðríður Axelsdóttir, Friörik Kárason, barnabörn og systkini.

Konan mín, VILBORG ÞÓRARINSDÓTTIR, Flókagötu 1, Hafnarfirði, er látin. Jaröarförin hefur fariö fram. Siguröur L. Eiríksson.

+ Maöurinn minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi, JAKOB EINARSSON, bólstrari, Hátúni 8, Reykjavík, veröur jarðsunginn frá Dómkirkjunni, mánudaginn 11. júní kl. 10.30. Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaö, en þeim, sem vildu minnast hins látna er bent á Styrktarfélag lamaöra og fatlaðra. Þórunn Elísabet Sveinsdóttir, Ingvi Br. Jakobsson, Ragnheiður Jónsdóttir, Hólmfríöur Jakobsdóttir, Þorsteinn S. Jónsson, Sveinn H. Jakobsson, Margrét Jónsdóttir, Þórdís Baldvinsdóttir, Einar Kjartansson, barnabörn og barnabarnabörn.
+ Þökkum sýnda samúð vegna andláts og útfarar, PÁLS GEIRS ÞORBERGSSONAR Anna Árnadóttir Bergur P. Jónsson Árni Pálsson Rósa Björk Þorbjarnardóttir Bjarni Pálsson Valborg Þorleifsdóttir
+ Innilegar þakkir fyrir ómetanlegan hlýhug og hluttekningu, vegna fráfalls eiginmanns míns, föður okkar og tengdaföður, HALLGRÍMS TH. BJÖRNSSONAR. Lóa Þorkelsdóttir, Heiðar Þ. Hallgrímsson, Halldóra M. Halldórsdóttir, Björn Ól. Hallgrímsson, Helga M. Bjárnadóttir.

+ Innilegt þakklæti til allra þeirra sem auðsýndu okkur samúð og vinarhug viö andlát og útför eiginmanns míns, föður, tengdaföður og sonar, HELGA SIGURÐAR PÁLSSONAR, lögreglubjóns, Hjarðarhóli 2, Húsavík. Sérstakar þakkir færum við Lionsklúbbi Húsavíkur. Guð blessi ykkur öll. Halldóra Hólmgrímsdóttír, Ingibjörg S. Helgadóttir, Atli B. Unnsteinsson, Páll Helgason (yngri), Svanhvít Helgadóttir, Elfa Huld Helgadóttir, Hólmfríður Soffía Helgadóttir, Hólmgrímur Helgason, Helga Dóra Helgadóttir, Páll Helgason (eldrí).
VUhebmm Baldvinsdölt-
ir Túni—Minningarorð
Að morgni annars hvítasunnu-
dags síðastliðinn lést á heimili
sínu í Innri-Njarðvík frú Vilhelm-
ína Baldvinsdóttir, ekkja Kristins
Pálssonar verkstjóra. Útför henn-
ar verður gerð frá Innri-Njarðvík-
urkirkju kl. 2 í dag. Vilhelmína
var fædd að Stóru-Hámundar-
stöðum á Árskóksströnd 24. sept-
ember 1899. Foreldrar hennar
voru hjónin Snjólaug Þorsteins-
dóttir og Baldvin Þorvaldsson, er
þar bjuggu. Var Vilhelmína eitt af
12 börnum foreldra sinna, 10
þeirra komust upp til fullorðins
aldurs, eru nú tvær systur eftir
hér lifandi, Svanbjörg, búsett á
Akureyri og Hanna, búsett í
Hrísey.
Ung að árum hinn 1. október
1925, giftist Vilhelmína Kristni
Pálssyni, ættuðum frá Borgar-
gerði í Grýtubakkahreppi. Bjuggu
þau hjón um 20 ára skeið í Hrísey.
Þar eignuðust þau tvö börn, dóttur
er hét Margrét Þorbjörg, hún dó
tæplega eins árs að aldri og
soninn Pál er síðan hefur verið
þeirra einkabarn.
Árið 1945 flytjast þau Kristinn og
Vilhelmína suður í Innri-Njarðvík
með fjölskyldu sína er þá var, auk
þeirra hjóna, Páll, einkasonurinn
og kærasta hans, Sigrún Óladóttir
frá Grímsey. Fóru þau að búa í
húsi því er þá hét Tún, seinna
Njarðvíkurbraut 32. Þar hefur
fjölskyldan alla tíð búið. Þar hjá
góðum syni og góðri tengdadóttur
meðal elskulegra barnabarna og
barna þeirra dóu þau sæmdar-
hjónin með 16 vikna millibili, bæði
á helgum dögum, Kristinn á
sunnudagskvöldi hinn 11. febrúar
s.l. og Vilhelmína að morgni
annars hvítasunnudags s.l. í góðra
vina höndum til hins síðasta, við
frábæra umhyggju og aðbúð hjá
syni, tengdadóttur og barnabörn-
um.
Þegar fjölskyldan var sest að í
byggðarlaginu, kom fljótt í ljós
hver hún var. Hér var á ferð fólk
sem vildi vera fólk síns staðar og
félagar þeirra sem þar bjuggu til
alls þess sem best mátti vera. Reis
þar hátt velvild og umhyggja fyrir
kirkjunni okkar og allri hennar
starfsemi. Hefur svo verið alla tíð
síðan.
Það er margs góðs að minnast
þegar þessi elskulega gæða- og
sómakona hún Villa í Túni, eins og
vinir hennar kölluðu hana, er
kvödd hinstu kveðju.
Hvar sem hún var, heima eða að
heiman, var hún hin sama glað-
lynda og bjartsýna kona, er fagn-
aði innilega öllu því sem til bóta
horfði og þegar eitthvað átti að
gera á vegum kirkjunnar, voru
þau hjón óspör á sitt framlag,
meðan getan leyfði.
Svo til strax eftir að Vilhelmína
kom í hverfið, gerðist hún söngfé-
lagi í kirkjukórnum, þar var hún
sannarlega af lífi og sál góður
félagi í heilan aldarfjórðung og
söng þar alt-rödd við hlið söng-
systra sinna. Var kirkjusöngurinn
hennar yndi, er ljómaði upp sál
hennar og mál, við þá Guðstrú, er
hún fékk í vöggugjöf og var
hennar helgidómur alla tíð.
Vilhelmína var í sóknarnefnd
kirkjunnar nokkuð á fjórtánda ár.
Þar var hún söm við sig til alls
hins besta, og margar voru þær
ferðirnar er hún fór með vinkon-
um og starfssystrum sínum í
sóknarnefndinni til að hreinsa og
fegra kirkjuna, brosandi fór hún
þangað og brosandi kom hún heim
aftur.
Núverandi sóknarnefnd færir
hinni látnu heiðurskonu innilegar
þakkir fyrir allt hennar mikla og
óeigingjarna starf og framlag til
kirkjunnar okkar. Bygging safn-
aðarheimilis kirkjunnar var Vil-
helmínu mikið áhugamál. Þar
lagði hún til ásamt fjölskyldu
sinni allt sem bezt hún gat, bæði í
orði og verki. Var það henni mikill
fögnuður er það hús reis af
grunni. — Og þá ekki síður er þar
var hægt að koma saman til
mannfunda og fagnaðar. — Þegar
Systrafél. Innri Njarðvíkurkirkju
var stofnað var Vilhelmína einn af
stofnendum þess. Fylgdi jafnan
hugur máli hjá henni sem og á
öðrum vettvangi kirkjustarfsins.
Eftir að Vilhelmína komst ekki
hjálparlaust um, var hugurinn
enn óbugaður og hún brennandi af
áhuga á að fylgjast með öllu sem
gerðist. Hugurinn bar hana hálfa
leið. En á móti komu hennar
nánustu ættingjar og vinir til að
styðja og leiða, því í kirkjuna sína
vildi Vilhelmína fara ef nokkur
tök voru á, þegar eitthvað var þar
um að vera. Sama máli gegndi er
um var að ræða einhvern mann-
fagnað í safnaðarheimilinu hjá
okkur.
Það var gott að koma á heimili
þeirra Villu og Kristins í Túni.
Gestrisnin og góðvildin fóru þar
saman. Eins var gott að fá þau í
heimsókn, þegar það var hægt. Oft
á árunum áður, kom Villa að Hvoli
með sínum göngufélögum. Var þá
einatt gert að gamni og mikið
hlegið. Á síðustu árum þegar
heilsa leyfði ekki lengur, fór það
af sem annað, er áður var gott, en
minningarnar geyma gullið.
Mörg síðustu árin var Vilhelm-
ína meira og minna vanheil og þau
allra síðustu þurfti hún á góðri
hjálp að halda, er hún fékk í
ríkum mæli, sem áður segir frá og
meðan að tungan mátti mæla, var
hugurinn ávallt hinn sami og þótt
hold væri horfið var brosið hennar
sem áður.
Eg vil þakka minni kæru vin-
konu og starfssystur Vilhelmínu
fyrir alla hennar góðvild, bjart-
sýni og uppörvun er hún veitti mér
þegar mest á reyndi og allra
minnst var til af veraldarauði til
framkvæmda, lagfæringar og
fegrunar á kirkjunni. Þá var hún
sannur sólargeisli, er gaf styrk og
lýsti fram á veginn.
Eins vil ég þakka alla hennar
tryggð og vináttu við konu mína
frá fyrstu tíð, fjölskyldu okkar,
foreldra minna og systra, hjartans
þakkir.
Blessuð sé minning hinnar
mætu konu. Á landi Guðs lifenda
lifi hún sæl.
Innilegar samúðar- og blessun-
arkveðjur til ættingja hennar og
vina.
Guðmundur A. Finnbogason.
Minning:
Stefán Jens Sig-
urðsson—Sverrir
Jón Magnússon
Stefán Jens
Fæddur 1. október 1963
Dáinn 20. maí 1979
Sverrir Jón
Fæddur 21. desember 1963
Dáinn 2. júní 1979.
Stórt þykir okkur nú höggvið
skarð í einn og sama árgang ungra
Keflvíkinga. I dag kveðjum við
þriðja piltinn fæddan árið 1963.
Hversu erfitt er ekki að skilja
tilganginn með tilveru okkar hér á
jörð þegar tveir ungir og elskuleg-
ir drengir í blóma lífsins, þeir
Stefán Jens og Sverrir Jón eru
kvaddir burtu svo skyndilega,
löngu fyrir aldur fram. Hvers
mega fátækleg orð að lýsa tilfinn-
ingum okkar, þegar við horfum á
eftir nemendum okkar hverjum á
fætur öðrum yfir landamæri lífs
og dauða.
Haustið 1977 lést skólabróðir
þeirra Magnús Garðarsson eftir
langt sjúkdómsstríð. Skólaárið
1978—1979 sátu síðan þeir Stefán
og Sverrir í 9. bekk Gagnfræða-
skólans í Keflavík.
Lokatakmarkið var innan seil-
ingar þegar hinn hrausti og lífs-
glaði piltur Stefán Jens lést á svo
sviplegan hátt. Hálfum mánuði
síðar, er nemendur höfðu kvatt
skólann og haldið í skólaferðalag
veiktist Sverrir Jón skyndilega og
lést samdægurs á Sjúkrahúsi
Akureyrar.
Hann hafði ekki gengið heill til
skógar frá fæðingu en sótti skól-
ann af dugnaði og var farinn að
gera sínar framtíðaráætlanir.
En eigi má sköpum renna.
Biðjum við nú algóðan Guð að láta
linna höggum hins miskunnar-
lausa sláttumanns í raðir nem-
enda okkar.
Við vottum fjölskyldum, skóla-
systkinum og öllum aðstandend-
um þessara nemenda okkar, inni-
lega samúð og biðjum Guð að
styrkja þau í þeirra miklu sorg.
Kennarar við Gagnfræða-
skólann í Keflavík.
Sverrir Jón Magnússon
Dimmur skuggi grúfir yfir ár-
gangi þeim sem lauk prófi úr 9.
bekk Grunnskóla Keflavíkur á
þessu vori. Tveir félagar okkar
hafa nú fallið í valinn með aðeins
fárra daga miilibili.
Þrátt fyrir það áfall að félagi
okkar Stefán Sigurðsson skyldi
látast svo sviplega, og vegna
þeirrar staðreyndar að lífið verður
að halda áfram, fórum við í
skólaferðalag til Ákureyrar þann
1. júní s.l. En snöggur endir var
bundinn á þá ferð.
Einn úr okkar hópi, Sverrir Jón
Magnússon lifði þar sínu síðustu
æfidaga. Sverrir hafði frá fæðingu
barist við erfiðan sjúkdóm og á
öðrum degi ferðarinnar veiktist
hann skyndilega. Hann var látinn
áður en dagur var allur.
Vegna sjúkdóms síns hafði
Sverrir þurft að gangast undir
erfiðar og tvísýnar aðgerðir. Sjúk-
dómurinn hindraði hann líka í að
taka þátt í ýmsum þeim leikjum
sem æskufólk hefur mestan áhuga
á. íþróttir voru t.d. áhugamál
hans, en þar varð hann að láta sér
nægja að vera áhorfandi. Hann lét
sig ekki vanta. Hann fylgdist vel
með.
Þrátt fyrir veikindi Sverris
kynntumst við honum sem kátum
og glöðum félaga, sem gerði sér
far um að láta sem minnst á
veikindum sínum bera.
Nú er skarð fyrir skildi hjá
árgangi ’63. Á einu og hálfu ári
höfum við orðið að sjá á bak þrem
félögum okkar. Það minnir okkur
svo sannarlega á fallvaltleika
lífsins. Enginn má sköpum renna.
Við vottum foreldrum Sverris
og systkinum hans okkar innileg-
ustu samúð.
Skólasystkini.