Morgunblaðið - 23.10.1979, Síða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 23. OKTÓBER 1979
/pf)\
KAVFINU
.O-cvf)
GRANI GÖSLARI
Auðvitað gleymdi ég ekki eggj-
unum — keypti þau íyrst og
setti neðst í pokann svo að ég
gleymdi þeim ekki!

: fÍfhH
HÍt- I 4 'í l| l J d ?
Tilfinninga-
laus heimur?
í sumum búðum fær fólk kaup-
bæti — og það gerum við hér,
líka!
_ a
Ég ráðlegg þér að taka ofan
höfuðfatið!
Hvað er að gerast með ungl-
inga þessa lands? varð mér hugsað
er ég lagði leið mína í eitt
kvikmyndahús borgarinnar fyrir
skömmu. Þar var verið að endur-
sýna kvikmynd sem ég sá fyrir 4
árum, þá 16 ára. Ég mundi glöggt
hve mér hafði fundist myndin
falleg og tárin trilluðu niður
kinnar okkar vinkvennanna með-
an á sýningunni stóð.
En nú var annað uppi á teningn-
um. Um leið og eitthvert atriði
myndarinnar snerti tilfinningar
áhorfenda, eða hefði getað gert
það, tóku unglingarnir meðal
áhorfendanna að hlæja. Eitt sinn
heyrði ég stúlkuna sem sat við
hliðina á mér segja: „Svei mér þá
ef ég er ekki að tárast," og svo fór
hún að hlæja.
Ég hef sjaldan verið talin væm-
in en í þetta sinn varð ég hissa,
sem og aðrir jafnaldrar mínir í
kvikmyndahúsinu, yfir þessari
hegðan. Er það virkilega orðið svo
að það telst lítilmannlegt að sýna
tilfinningar sínar eða er heimur-
inn að verða algjörlega tilfinn-
ingalaus?
Hvað sem hér er á ferð er
augljóst að snúa verður við blað-
inu hið bráðasta. Eitt er augljóst,
að ekkert er hættulegra heimsfriði
og náungakærleik en að tilfinn-
ingar mannanna gagnvart með-
bræðrum sínum, gleði þeirra eða
sorgum, dofni.
Ein undrandi.
• „Róðu betur
knár minn
karl...“
Ágæti Velvakandi
Ég las í dálkum þínum um-
sögn Jóns nokkurs Eiríkssonar um
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Það fyrsta, sem við gerum í
upphafi spils er að telja slagina.
Síðan finnum við leiðir til að
fjölga þeim mátulega.
Norður gjafari, allir á hættu og
a-v hafa alltaf sagt pass.
Norður
H.W
T. 6532
L. 7542
Suður
S. Á542
H. Á54
T. ÁK8
L. ÁK8
Samningurinn er þrjú grönd,
suður er sagnhafi og vestur spilar
út spaða 6. Þú ert nú fljótur að
telja slagina í þetta sinn. En hvar
og hvernig er best að fá þá, sem á
vantar?
Innkomuleysið á blindan virðist
ætla að verða óþægilegt. Ekki
þýðir að reyna að fríspila láglitina
til að fá slagina tvo, sem vantar.
Og ekki gagnar heldur, að vestur
eigi hjartakónginn þriðja því hann
neitar eflaust að taka strax á
hann og þar með verða aðeins
tveir slagir mögulegir á hjartað.
Möguleiki okkar liggur í, að
COSPER

COSPER S\^
Hættu, hættu. — Gestirnir vilja ekki fiskinn — biðja
um marineraða síld!
skiptingin á höndum vesturs sé þessu lík. austurs og
Vestur Austur
S. G9763 S. D108
H. G1076 H. K2
T. D9 T. G1074
L. G6 L. D1093
Höfuðmáli skiptir skipting
hjartalitarins og við berum okkur
þannig að: Eftir að hafa tekið
fyrsta slaginn spilum við hjarta-
áttu frá blindum. Eflaust lætur
austur lágt og það gerum við
einnig. Vestur spilar eflaust aftur
spaða, sem við tökum og tökum
næst á hjartaásinn og þegar
kóngurinn kemur fljúgandi verður
auðvelt að svína níunni og fá
þannig þrjá á hjarta og níu í allt.
Það hjálpar ekki vörninni þó
austur stingi upp hjartakóngnum
við fyrsta möguleika. Við tökum á
ásinn og spilum fimminu. Sama er
hvað vestur gerir. Láti hann hátt
fær hann slaginn og við svínum
seinna en annars fáum við á
níuna.
!_Lausnargjald í Persíu
Eftir Evel.vn Anthony
Jóhanna Kristjónsdóttir
sneri á íslenzku

94
minum. Bæði. Ég hef ekki neinn
persónulegan áhuga á þessari
konu — þar hafið þið einhverra
hluta vegna tekið skakkan pól i
hæðina. En þar með er heldur
ekki hægt að treysta ykkur
iengur og þess vegna verða
aðrir að taka við af ykkur.
— Þú ert að gera vltleysu,
sagði Frakkinn. Hann færði sig
til svo að Peters mætti sjá að
hann væri ekkert á þcim buxun-
um að gripa til byssunnar. Ef
Peters bæði um að fá annað fólk
i þeirra stað liti það tortryggi-
lega út fyrir þau. Það myndi
enginn trúa öðru en að Banda-
rikjamaðurinn hefði verið i
sjálfsögðum rétti til þess að láta
þau fara.
— Ég gerði mistök, sagði
hann. — Ég játa það. Ég hefði
ekki átt að snerta hana. Biddu
til morguns með að ákveða
eitthvað.
Peters iauk við sigarettuna.
Madeieine sagði: — Ég ætia
að útvega okkur öllum drykki.
Hún fór fram í eldhúsið og kom
aftur með vínflösku. Hún
skenkti i giösin og rétti þeim.
— Við eigum að vera samein-
uð, sagði hún. — Við höfum
gleymt sameiginlegum málstað
sem við viljum að sigri. Minn-
umst þess nú.
Hún hafði lag á að vera
sannfærandi og dramatisk og
málflutningur hennar var nú
með öðrum brag en fyrr. Þau
dreyptu öli á vininu. Peters
iofaði engu. Hann skildi þau
eftir á veröndinni. Hann varð
að velta þessu máli fyrir sér
áður en hann tæki ákvörðun.
Þetta var undurfagurt kvöld,
himinninn rauður og ljómandi
og hnigandi sól. Hann sat og
horfði út á sjóinn. Árum saman
hafði ofbeidi verið eðlilegur
þáttur í daglegu iifi hans.
Heimurinn var viðurstyggilegt
hreiður auðvaidssinna sem hon-
um fannst bara gott að hafa
getað tekið þátt í að kiekkja á.
En síðan Andrew Barnes dó.
hafði eitthvað gerzt innra með
honum, hann hafði aldrei borið
neitt það til neinnar veru, sem
kaila mætti hlýju.
En frá þeim degi sem Eileen
var rænt hefði hann getað
skotið hana i höfuðið með köidu
bióði og hann hafði ekki fundið
til neinnar sektarkenndar,
vegna þess hve aðgerðin var
ópcrsónuleg i hans augum. En
nú hafði veggurinn umhverfis
hann, sem hafði verndað hann,
hrunið. Hún var ekki lengur
eins og dauður hlutur. Hún var
manneskja af holdi og blóði og
hann hafði haldið lienni fá-
klæddri og þjáðri i fangi sér.
Hann hefði getað barið Resnais
til bana fyrir það sem hann
hafði gert Eileen Field. Hann
sat enn þegar húmið féll á og
reyndi að átta sig á því hvernig
þetta hafði allt gerzt. Hugrekki
hennar hafði vakið með honum
ósjálfráða aðdáun. Og svo hafði
hann látið það eftir sér að iáta
persónuleg samskipti þróast
millum þeirra. Hann hafði talað
við hana i stað þess að skilja
þegjandi eftir hjá henni matinn
og fara út, hann hafði frá
fyrstu tið ránsins litið á hana
sem manneskju. Þetta var hon-
um allt ljóst og hann hafði enga
afsökun fyrir að láta slikt
gerast. Og nú þráði hann hana
— það var til að bæta enn gráu
ofan á svart. Hann velti því
fyrir sér hvort hún vissi það,
hvort hún hefði fundið það
þegar hann var að stympast við
hana hjá glugganum, að likami
hans hafði brugðist honum og
langaði til þess að eiga með
henni stund.
Madeleine hafði svo næma
skynjun að hún hafði skilið
hvað var að gerast löngu áður
en hann áttaði sig á þessu
sjálfur. Resnais hafði farið upp
í herbergið til að sanna það.
Þau höfðu sameinast gegn hon-
um, vegna þess að þeim fannst
ástæða til að vantreysta honum.
Nú vissi hann heldur ekki hvort
hann gat treyst sjáifum sér.
Friður sá var veikur sem þau
höfðu gert millum sin og á
sandi byggður, en hann þorði