Morgunblaðið - 06.11.1979, Blaðsíða 34

38
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 6. NÓVEMBER 1979
+
Systir mín,
MARGRÉT EBENEZERSDÓTTIR,
frá Flateyri,
lézt í Elli- og hjúkrunarheimili Grund, þann 3. nóvember 1979.
Fyrir hönd vandamanna,
Sturla Ebenezersson.
Hjartkær faöir minn, tengdafaöir og afi okkar,
JOHN MAURITZ LANGELYTH,
varð bráökvaddur í Kaupmannahöfn, 4. nóvember sl.
Sigrún Langelyth, Vignir B. Árnason,
Helga Vignisdóttir, Arnar B. Vignisson.
t
Móöir okkar,
HÓLMFRÍÖUR HALLDÓRSDÓTTIR,
fyrrum prófastsfrú,
andaöist í Landspítalanum 4. nóvember.
Halldór Jósepsson, Kristjana Jósepsdóttir,
Skafti Jósepsson, Jón Jósepsson,
Pétur Jósepsson, Ása G. Egilsson.
+
Eiginmaöur minn, faöir, tengdafaöir, afi og langafi,
ÓLAFUR RAGNAR JÓNSSON,
Brekastíg 12,
Vestmannaeyjum,
andaöist aö heimili sínu sunnudaginn 4. nóvember.
Jónína Pétursdóttir,
El(n Ólafsdóttir, Guöbjartur Guömundsson,
Helga Ólafsdóttir, Sigmund Jóhannsson.
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Móöir okkar, tengdamóöir og amma
HELGA GUÐMUNDSDÓTTIR,
frá Fáskrúösfiröi
andaöist aö Elliheimilinu Grund 2. nóvember.
Haukur Vilhjálmsson,
Sigurbjörg Vilhjálmsdóttir,
Stefán Vilhjálmsson,
Guömundur Vilhjálmsson,
Gréta Vilhjálmsdóttir,
tengdabörn og barnabörn.
+
Eiginmaöur minn og faöir minn
HENRY C. HACKERT
Laufásveg 26,
andaöist í Landsspítalanurh 29. október.
Jarðarförin hefur fariö fram í kyrrþey.
En þeim sem vildu minnast hans er vinsamlega bent á
Krabbameinsfélagiö.
Aöalheiöur Eövarðsdóttir
Signey Hackert.
+
Móöir okkar, tengdamóðir, amma og langamma
INGILEIF SIGURÐARDÓTTIR
Merkurgötu 2. Hf.
veröur jarösungin frá Hafnarfjaröarkirkju miövikudaginn 7 nó-
vember Kl. 14.00.
Kristinn Torfason, Sigurbjörg Vigfúsdóttir,
Sigurbjörn Torfason, Alda Finnbogadóttir,
Gísli Torfason, Birna Loftsdóttir,
börn og barnabörn.
+
Utför móður okkar, ömmu og tengdamoöur,
GUORUNARJÓHANNESDÓTTUR,
frá Sandvík,
Vesturgötu 77,
Akranesi,
fer fram frá Akraneskirkju miövikudaginn 6. nóvember 1979 kl.
1 30 e h.
Þeim sem vildu minnast hinnar látnu látið Sjúkrahús Akraness
njóta þess.
Tómas Jónsson
Jóhanna Jónsdóttir
Steinunn Jónsdóttir
Aöalheiður Jónsdóttir
Valgeröur Jónsdóttir
Ársæll Jónsson
Sigrún Stefánsdóttir
Guöborg Elíasdóttir
Alfreö Sturluson
Guöbjörn Sumarliöason
Margrét Ágústsdóttir
Anna Kristín Þórarinsdóttir
Minning:
Aðalsteinn Sigurðs-
son múrarameistari
Fæddur 14. september 1917
Dáinn 28. október 1979.
„Ég hef augu min til fjallanna:
Hvaðan kemur mér hjálp?
Hjálp mín kemur frá Drottni,
skapara himins og jarðar.„
Sálm. 121,1-2.
Hjálpin var komin. Löngu sjúk-
dómsstríði frænda míns lauk
sunnudaginn 28. okt. s.l. Þá var
hreint veður, og skömmu síðar
þakti snjóföl jörðina. Dauðinn
kom sem vinur og upphaf nýs lífs.
Sjúklingurinn var æðrulaus allt
til enda. Góðir liðsmenn höfðu létt
honum baráttuna eins og unnt
var. Eiginkona, uppkomin börn,
aðrir ástvinir og hjúkrunarlið,
allir höfðu lagt sitt af mörkum.
Oft birti til, og þær stundir
blessum við nú í minningunni.
Drottinn gaf og Drottinn tók.
Lofað veri nafn Drottins.
Aðalsteinn Sigurðsson fæddist í
Reykjavík 14. sept. 1917, sonur
hjónana Olafíu Jónsdóttur og Sig-
urðar Sigurðssonar, er bæði voru
ættuð úr Rangárþingi. Ólst hann
upp í hópi 6 systkina, og var hann
næstyngstur þeirra. Sjöunda
barnið, stúlka að nafni Unnur, lést
aðeins fárra vikna. Hin systkinin,
sem upp komust, eru: Margrét,
Guðjón, Ingibjörg, Guðrún Soffía,
sem andaðist í blóma lífs, og
Sigríður.
Kjör fjölskyldunnar voru tíðum
fremur kröpp. Sigurður, fjöl-
skyldufaðirinn, vann hörðum
höndum við að framfleyta hópn-
um sínum. Með hjálp dugmikillar
konu sinnar tókst honum það
furðu vel. Dugnaður og heiðarleiki
voru þær eigindir, sem mestu máli
skiptu. Verkamannslaunin hefðu
hrokkið skammt, ef ekki hefðu
komið til sparsemi og nýtni.
Tímabundin sveitadvöl elstu barn-
anna létti líka undir. Systkinin
lærðu snemma gildi samhjálpar
og eindrægni, sem þau hafa reynd-
ar búið að æ síðan.
Er Aðalsteinn óx úr grasi tóku
við ýmiss konar störf. Um tíma
vann hann í verslun og þótti þar
vel liðtækur. Ungur að aldri tók
hann að vinna með bróður sínum,
Guðjóni, sem þá var orðinn út-
lærður múrari. Hóf Aðalsteinn
brátt nám í múraraiðn og varð
þannig fyrsti lærlingur föður
míns. Sveinsprófi lauk Aðalsteinn
1942. Gegndi hann ýmsum trúnað-
arstörfum bæði í Múrarafélagi
Reykjavíkur og síðar í Múrara-
meistarafélagi Reykjavíkur, enda
var hann vel metinn innan stéttar
sinnar og fyrir störf sín. Einnig
var hann meðlimur í Oddfellow-
reglunni. Aðalsteinn var traustur
maður og góður félagi. Jafnlyndi
hans og góðsemi var við brugðið.
í hugann flýgur minning úr
einni afmælisveislu hjá ættfólk-
inu. Lítill drengur var sestur hjá
Alla frænda, sem spjallaði við
hann eins og fullorðinn mann og
sagði honum ýmsar sögur. Sá litli
varð allt í einu svo undrafullorð-
inn. Röddin breikkaði og hann.
virtist hækka í sæti sínu. Æ síðan
leit hann á Alla frænda sinn sem
sérstakan vin og jafningja.
Einnig sé ég þessa tvo fyrir mér
í Surtshelli í Hallmundarhrauni,
þar sem hinn eldri og reyndari
leiddi þann litla við hönd sér og
leiðbeindi honum í köldu hellis-
myrkrinu. Varð sú ferð að minnis-
verðu ævintýri fyrir drenginn, þar
sem hlýja og ástúð afabróðurins
myndaði umgjörð um þessa ný-
stárlegu lífsreynslu. Þannig var
Aðalsteini sú list lagin að koma til
móts við hvern aldursflokk á
réttan hátt.
Gæfa verður ekki mæld í árum.
Ekki heldur í auðlegð eða frægð.
Hugtakið er oft umdeilt. Samt
held ég að óumdeilanlega hafi
Allir frændi minn verið gæfu-
maður. Hans styrka stoð í lífinu
var eiginkonan, Helga Bjarg-
mundsdóttir, og saman hafa þau
notið sérstaks barnaláns. Börn
þeirra 4 völdu sér snemma heil-
næm hugðarefni svo sem útilíf og
fjallaferðir. Dugnaður og ábyrgð-
artilfinning hafa einkennt þau öll.
Dæturnar Sólveig og Ólafía eru
báðar giftar og eiga börn, sem
veitt hafa afa og ömmu ánægju-
stundir. Er Sólveig lærð fóstra, en
Ólafía sjúkraliði. Tvíburarnir
Ævar og Örvar eru báðir í iðnn-
ámi, annar í trésmíði en hinn í
múrverki. Þeir eru ókvæntir og
búa í foreldrahúsum.
Aldraðir foreldrar Aðalsteins
voru um margra ára skeið á
heimili hans og Helgu. Áttu þau
þar góð elliár og nutu umhyggju
eins og best varð á kosið.
Ilugur okkar, ástvina Aðal-
steins, er fullur þakklætis, er
leiðirnar skilja nú um sinn. Við
blessum minningu góðs drengs og
biðjum honum velfarnaðar og
góðra verkalauna.
„Þin náðin. Drottinn. nóg mér er,
því nýja veröld gafstu mér,
í þinni birtu hún brosir öll.
í biáma sé ég lífsins fjöll.“
(E.H. Kvaran)
Auður Guðjónsdóttir.
RAGNAR LOVDAL
— KVEÐJUORÐ
Það var gaman að fylgjast með
Ragnari Lövdal byggingameistara
á hans yngri árum, er hans naut
- við í fullu fjöri. Þegar hvert húsið
af öðru reis upp hjá honum í
Norðurmýrinni, og með meiri
hraða en nú er almennt á bygg-
ingarframkvæmdum. Þó var ekki
tækninni fyrir að fara, því það var
erfiðleikum bundið að fá steypu-
hrærivélar.
Á þeim árum var meira treyst á
ráðdeild og hyggindi til að koma
verkinu áfram en að geta gengið í
einhvern sjóð, verkframkvæmdun-
um til uppbyggingar. Ragnar var
einn þeirra manna, sem kunnu að
fara vel með í byggingum. Hann
valdi sér góða menn og lét aldrei
standa á byggingarefni, en á þeim
árum seinkaði það oft fram-
kvæmdum að efnið var ekki til.
En fleiri vildu byggja í Norður-
mýrinni en Ragnar Lövdal og því
gekk á lóðirnar þar. Hann fékk þó
enn eina lóðina og var hún þeirra
stærst; á horninu á Njálsgötu og
Snorrabraut. Þar byggði Ragnar
og bjó þar þangað til honum
leiddist lóðarleysið og leitaði hann
þá fanga í Kópavogi. Þar fékk
hann stórt land á einhverjum
fallegasta staðnum við Digranes-
veg. Byggði hann þar stílfagurt
einbýlishús, miðað við þann tíma,
og bjó þar síðan til dauðadags. En
landið stendur enn óskipulagt,
með öllum þeim fögru hússtæðum,
sem þar mætti koma fyrir. Það
stóð ekki á Ragnari að skipuleggja
landið, heldur á bæjaryfirvöldum,
því þegar hann fékk landið, sá
Ragnar möguleika þess og hvernig
nýta mátti byggingarefnið frá
einu húsi til annars eftir því sem
+
Faöir okkar, stjúpfaðir, tengdafaöir og afi
EYJÓLFUR JÚLÍUS FINNBOGASON
bifreiðastjóri,
Bergþórugötu 41,
andaöist í Borgarsjúkrahúsinu 4. nóvember.
Aóstandendur.
+
Móöir mín, tengdamóöir og amma,
SALOME ÞORLEIFSDÓTTIR NAGEL,
veröur jarösungin frá Dómkirkjunnl, fimmtudaginn 8. nóvember kl.
13‘30 Pétur Eiríksson,
Helga Bahr Eiríksson,
Kristín Pétursdóttir,
Signý Pétursóttir,
Laila Pétursdóttir.
verkinu miðaði. En landið og
lóðirnar eru til, og bíða þeirra sem
eftir lifa.
Nú um langan tíma hafði Ragn-
ar tekið sér frí frá byggingarstörf-
um. Ef til vill var það vegna þeirra
tíðu slysa, sem hentu hann. Alltaf
hafði Ragnar risið upp aftur,
endurbættur, að svo miklu leyti,
sem séð varð, og hélt áfram að
vera síungur og auðugur í anda til
annarra starfa, eftir því sem þau
féllu til, og þá oft í samstarfi við
konu sína, Huldu Lövdal, sem
studdi hánn jafnan með ráðum og
dáð til starfa.
Ég minnist þess, er ég eitt sinn
hitti Ragnar fyrir fáum árum uppi
á Kópavogshálsi, austan við gjána,
sem þá var verið að sprengja.
Hann var þá með nýja myndavél í
höndunum, og beindi henni að
landi því er nú er undir kirkju-
garðinum í Fossvogi. Spurði ég
hann í léttum tón, hvort hann
ætlaði að fara að mynda leg-
staðinn? Hann jánkaði því, og
sagði um leið: „Hann er svo
fallegur vanginn þarna.“ En í
sams konar veðri og þarna var,
logni og sólskini, var hann svo
jarðaður, 10 árum síðar, á sama
stað og hann tók nyndina af
forðum.
Dauðinn kemur trúuðum manni
ekki á óvart. Svo var það einnig
með Ragnar Lövdal, hann vissi að
hverju stefndi í þrautum sínum,
og gekk óhræddur til móts við
endalokin. Kona hans vakti yfir
honum og veitti honum stuðning
8—10 tíma á dag, síðustu dægrin.
Hann hvílir nú í guðs friði í nýjum
heimkynnum.
Ég votta eiginkonu hans og
börnum og fjölskyldum þeirra
samúð mína.
Tómas Tómasson.