Morgunblaðið - 06.11.1979, Page 40

44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 6. NÓVEMBER 1979
MORödNc
Mffinu

GRANIGÖSLARI
Það virðist sama hvað ég reyni
— hann hreyfist ekki um
tommu.

Kvak — kvak! Hvað um mig og
öll bornin?
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Oft virðast spil svo einföld, að
ekki þurfi um þau að hugsa heldur
bara að taka slagi sína. Spilið í
dag er einmitt í þessum hópi og
ættu lesendur að byrgja spil
austurs og vesturs og mynda sér
skoðun um úrspilið.
Gjafari suður en austur og
vestur segja alltaf pass.
Norður
S. 1087643
H. KG7
T. D4
L. Á8
Vestur
S. -
H. 98542
T. Á052
L. K1074
Austur
S. ÁK
H. D6
T. 10873
L. G9653
Suður
S. DG952
H. Á103
T. KG6
L. D2
Vestur spilar út hjartafjarka
gegn fjórum spöðum.
Þegar spil þetta kom fyrir var
sagnhafi ánægður með útspilið.
Ekki þurfti að leita að hjarta-
drottningunni og í hugsunarleysi
lét hann lágt frá blindum, drottn-
ing og ás. Næsta slag fékk blindur
á tíguldrottningu og næsta tígul
tók vestur með ás. Hann spilaði þá
hjarta, sem taka varð í blindum.
Næsta slag fékk austur á tromp og
hann spilaði laufi, drottning,
kóngur og ás. Nú var sagnhafi
strandaður í blindum, átti ekki
innkomu til að láta lauf í tígulgos-
ann og varð þvíað gefa slag á lauf
ásamt tveim á spaða og á tígulás-
inn. Einn niður.
Að vísu var suður afskaplega
óheppínn með leguna. En eins og
svo oft kemur fyrir athugaði hann
sinn gang ekki nægilega vel í
upphafi.
Sagnhafi hefði betur látið
hjartagosann frá blindum í fyrsta
slag. Hann fær þá slaginn heima
og rekur út tígulásinn og eftir það
verður sama hvað varnarspilar-
arnir gera. Hjartatían verður ör-
ugg innkoma á hendina og þá má
láta laufáttuna í tígulinn . Og
aðeins verða gefnir þrír slagir,
tveir á tromp og á tígulásinn.
í rétti á
sumardekkjum?
Með vetrarkomunni setja marg-
ir ökumenn snjó- eða nagladekk
undir bíla sína. Maður nokkur
kom til Velvakanda og vildi fá úr
því skorið hvort hann gæti verið í
fullum rétti ef hann lenti í um-
ferðaróhappi að vetrarlagi en
hefði bifreið sína á sumardekkj-
um. Velvakandi lagði þessa spurn-
ingu fyrir umferðardeild lögregl-
unnar í Reykjavík og bifreiða-
tryggingadeild Sjóvá.
Hjá lögreglunni fengust þau
svör, að samkvæmt lögum bæri
ökumanni skylda til að búa bifreið
sína eins vel og kostur væri ef
hálka væri á vegum. Viðmælandi
þorði samt ekki að fullyrða um
það hvort sumardekkin undir
bílnum gætu rýrt rétt ökumanns-
ins ef snjór eða hálka spillti færð.
Hins vegar sagði hann, að ef
enginn snjór væri á vegum hefðu
dekkin að sjálfsögðu engin áhrif á
réttinn.
Hjá Sjóvá fengust þær upplýs-
I
Lausnargjald í Persíu
Eftir Evelyn Anthony
Jóhanna Kristjónsdóttir
sneri á íslenzku

106
fullan pólitískan hryðju-
vcrkamann. Klukkan átta um
morguninn lagði hann af stað
áleiðis til hallarinnar. Aðstoð-
armaður Sabet var með honum.
Þegar Eileen vaknaði vissi
hún, að hann var í herberginu.
Hún sá útlínur hans í rökkrinu
og tunglsljósið skein inn um
gluggann. Hann stóð kyrr og
horfði til hennar. Hún settist
upp í rúminu og kveikti á
náttlampanum.
Hann mælti ekki orð af vör-
um. Hann kom og stóð við
rúmið. Svipbrigði urðu ekki
merkt á andliti hans. Hún leit á
hann og undarleg tilfinning
streymdi um hana — séu þetta
örlög mín þá látum svo vera...
Hún hafði aidrei upplifað neitt
jafn sterkt og á þessu augna-
bliki.
— Ef þú hefur skipt um
skoðun, sagði Peters — skal ég
fara.
— Farðu eKki, sagði Eileen.
Hann settist á rúmstokkinn
og lagði hendurnar hægt á axlir
henni.
— Ég vil ekki neyða þig,
sagði hann — Ég er enginn
Resnais.
Það var Eileen sem greip um
andlit hans og færði hann að
sér svo að varir þeirra mættust
i kossi.
Þessi stund var svo áköf og
náin og svo einstök að Eileen
hafði aldrei kynnzt neinu sem
var í líkingu við þessa. Þau
lágu þegjandi i rúminu, héldu
þétt um nakta likami hvors
annars, gátu ekki afborið þá
tilhugsun að þurfa að slita sig
frá hinu.
Fyrir Peters hafði þetta verið
sérstæð reynsla. Hann hafði
aldrei notið konu áður sem
hann hafði einnig einhverjar
tilfinningar til. Eileen stóð
Madeleine ekki á sporði, hvað
snerti kúnstir í lciknum, en það
var þó engu samaú að jafna
hversu heit og langvinn ánægj-
an varð. Hann þráði að haífa
hana nærri sér. Hann þráði að
hún héldi sér íast og sleppti sér
aldrei. Hann herti takið um
hana og fann ástriðurnar gagn-
taka sig á ný. Hann vaknaði
þcgar tekið var að birta af degi.
— Ég verð að fara fljótlega,
sagði hann — Er allt í lagi.
— Já. Þú verður að fara
gætilega.
— Ég fer gætilega. Hann
settist upp í rúminu.
— Ég kem aftur eins fljótt
og ég get. Þú reynir að sofna.
Hann hailaði sér að henni og
kyssti hana. — Þakka þér fyrir
það sem þú hefur gefið mér,
hvislaði hann.
— Það sem við gáfum hvort
öðru, sagði Eileen hljóðlega —
Ég vildi óska þú þyrftir ekki að
fara.
— Ahmed fer snemma á fæt-
ur, sagði Peters. — Ég vil ekki
tefla í neina tvisýnu. Ekki
núna. Þú gerir eins og ég segi.
Ferð að sofa: Ég kem til þín
siðar.
Hún horfði á hann klæða sig
og ganga að dyrunum. Hann
sneri sér við þar og í dagskím-
unni sá hún hann veifa sér. Svo
lokuðust dyrnar og hún heyrði
hann sneri lyklinum i skránni.
Það var óhugsandi það sem
hafði gerzt. Hún hafði verið
kona, eiginkona og móðir. Gift
Logan Field í sjö ár og átti ljúft
og þægilegt líf með munaði og
ferðalögum, viðskiptamálsverð-
um og kvöldverðarboðum. Allt-
af gætt þess að vera hvarvetna
eins og klippt út úr tizkublaði.
Aldrei öðruvisi i framkomu en
svo að Logan gæti verið stoltur
af henni. Frú Logan Field. Hver
svo sem sú kona var þekkti
Eileen hana ekki lengur og
myndi væntanlega ekki mæta
henni framar.
— Þetta dregst von úr viti,
sagði Madeleine fýlulega. —
Við fáum skilabóð um að Fieid
hafi iátið undan, en enga sönn-
un! Hvernig vitum við hvort
satt er? Hann leyfir okkur
aldrei að nota senditækið.
Hún og Kesnais sátu á úti-
veitingastað í Nizza. Þau voru