Morgunblaðið - 09.02.1980, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 9. FEBRUAR 1980
Jón Sigurðsson
Götuhúsum - Minning
í dag verður gerð útför vinar
míns, Jóns Kristi-ns Sigurðssonar,
eins og hann hét fullu nafni. Jón
var fæddur 28, júní 1931 en varð
bráðkvaddur á heimili sínu 30.
janúar sl. og var þ.ví aðeins 48 ára
að aldri er hann lézt, langt um
aldur fram. Jafnan ,er sviplegt er
menn á góðum aldri falla frá og
erfitt er að festa hugann við það,
að Jón sé horfinn sjónum okkar
fyrir fullt og allt.
Kynni okkar Jóns í Götuhúsum
eins og hann var oft nefndur
hófust fyrir 17 árum, og var
starfsorka hans þá orðin það
skert, að hann var hættur að
stunda störf á hinum almenna
vinnumarkaði að mestu, þó hafði
hann lítið verkstæði þar sem hann
stundaði ýmiss konar viðgerðir.
Jón var einn af þeim fáu mönnum
sem með samstarfi huga og handa
geta gert við flesta hluti, hvort
heldur var um saumavél eða bíl að
ræða.
I því almenna lífsgæðakapp-
hlaupi, sem einkennir svo nútíma-
manninn, tók hann ekki þátt og
kröfur hans til lífsgæða sér til
handa voru í slíku lágmarki að
undrun sætti, en gæti hann rétt
öðrum hjálparhönd var hann
ávallt reiðubúinn og laun þau er
hann uppskar voru ekki alltaf í
samræmi við kauptaxta dagsins,
enda munu þeir vera margir, sem
áttu honum margt að þakka og
+
Hjartkær eiginkona mín
SÓLVEIG SIGURJÓNSDÓTTIR,
Noröurbraut 23 B, Hafnarfiröi,
andaðist aö heimili sínu aö morgni 8. febrúar.
Hermundur Þórðarson.
Minningarathöfn um
JÓN DANÍEL GUDMUNDSSON,
vélstjóra,
fer fram í Neskirkju mánudaginn 11. febrúar kl. 13.30.
Eiginkona, börn, foreldrar og systkini.
t
Fósturmóöir mín, tengdamóðir og amma,
GUÐMUNDÍNA GUTTORMSDÓTTIR,
Brekkugeröi 20, Reykjavík,
verður jarösungin frá Dómkirkjunni, mánudaginn 11. febrúar kl.
13.30.
Hafsteinn Guðmundsson, Þóra Ragnarsdóttir,
Helgi Hafsteinsson, Guömundur Hafsteinsson.
+
Hjartanlega þökkum viö auðsýnda samúö viö fráfall og útför
bróöur okkar,
SIGURDAR ÓSKARS GUDMUNDSSONAR,
Viðey, Vestmannaeyjum.
Systkinin frá Viðey.
+
Þökkum vinsemd við útför,
SIGRÚNAR GUÐMUNDSDÓTTUR,
Eskihlíö 6 B.
Álfheiöur Kjartansdóttir
Magnús Kjartansson og fjölskyldur.
+
Innilegar þakkir flytjum við öllum þeim er sýndu okkur samúð og
vinarhug viö andlát og útför
ÓLAFS K. SIGURÐSSONAR
Guö blessi ykkur öll.
Jónína Guðmundsdóttir,
Vilhjálmur Sigurðsson,
Guömundur Sigurðsson
og aðrir vandamenn.
+
Þökkum auðsýnda samúö við andlát og jarðarför,
KRISTÍNAR M. MAGNÚSDÓTTUR,
frá Ólafsvík,
Lovísa Magnúsdóttir,
Eyjólfur Magnússon,
Magnús Magnússon,
Ingveldur Magnúsdóttir
og aðrir vandamenn.
enga vissi ég um, er á annað borð
kynntust Jóni, að þeir vildu ekki
létta honum lífsbaráttuna og ef-
laust hefur fórnfýsi hans og hjálp-
semi skilið eftir í huga þeirra er
hann þekktu, mynd af alveg sér-
stökum vini, er þátt tók í erfiðleik-
um annarra af því meiri áhuga
sem vandamálin voru stærri.
Jón var alla tíð ókvæntur og
barnlaus.
Jón var yngstur sex systkina er
upp komust af ellefu börnum
hjónanna Valgerðar Jónsdóttur,
sem ættuð var af Eyrarbakka, og
manns hennar, Sigurðar Sigurðs-
sonar, er ættaður var úr Holtum.
Sigurður stundaði um árabil
fólksflutninga milli Stokkseyrar
og Reykjavíkur í þar til gerðum
tjaldvagni með hestum fyrir. En
síðar varð hann bóndi í Götuhús-
um á Stokkseyri.
Jón ólst upp hjá foreldrum
sínum og kynntist eins og aðrir
erfiðleikum hinna svokölluðu
kreppuára og þekkti því vel til.
hinnar hörðu lífsbaráttu alþýðu-
fólks þeirra ára, en það veganesti,
er honum var látið í té af góðri
móður, mótaði hann meir en
andstreymi erfiðu áranna, enda
sýndi hann móður sinni sérstaka
nærgætni og umönnun þegar hún
var orðin öldruð og minning henn-
ar var honum einkar kært um-
ræðuefni enda mun samband
þeirra hafa verið sérstaklega
hugljúft.
Við, sem í dag kveðjum góðan
vin, teljum að hann hefði mátt
vera lengur í samfylgd okkar, en
lögmál lífsins er nú þannig, að
enginn veit hver næst verður
kallaður, en er þá ekki gott að geta
kvatt jarðlífið eins og Jón gerði,
sáttur við allt og alla og hafa lokið
góðri göngu og getið sér þakklætis
allra er til þekktu?
Systkinum hans og ættingjum
sendi ég og fjölskylda mín innileg-
ar samúðarkveðjur.
Kristján Friðbergsson.
Jón var fæddur að Götuhúsum á
Stokkseyri, 28. júní 1931. Foreldr-
ar hans voru þau Valgerður Jóns-
dóttir og Sigurður Sigurðsson,
hjón sem þar bjuggu um langa
hríð og var Jón yngsta barn
þeirra. Hann var alla tíð búsettur
á Stokkseyri, ókvæntur og barn-
laus. Hann lést 30. janúar s.l.
Það hlýtur ávallt að orka tví-
mælis að skrifa um látinn mann.
Vegna þess að sá sem það gerir
kemst ekki hjá þvf að setjast í
einskonar dómara sæti og fella
dóm um hinn látna mann. Þá
vaknar spurningin, hver er þess
umkominn? Verður það ekki fyrst
og fremst tilfinninga mál hvers og
eins, við dánarbeð látins vinar,
félaga eða ættmennis, sem kemst
til skila með þeim hætti? Flestum
mun finnast það við lestur hinna
ýmsu greina um látna menn. Hver
er þá tilgangurinn? Ég veit það
ekki. Ef til vill vil ég heldur ekki
vita það. Aftur á móti veit ég vel
um þær hræringar innra með
manni þegar persónulegir vel-
gjörðarmenn, vinir eða ættingjar
hníga að foldu. Þá er eins og það
bresti strengur í eigin lífi. Maður
stendur vanmáttugur og umkomu-
lítill frammi fyrir náköldum og
nöktum staðreyndum og gælir við
það sem var. Minningar stíga
fram hver af annarri og knýja á
um það að eitthvað sé sagt,
eitthvað sé gert í því að láta
landsbyggðina vita að nú er góður
drengur látinn. — Jón var þannig
úr garði gerður, að hann gekk
hljóðum skrefum líf sitt á enda.
Hann var ekki hraustur að eðlis-
fari og skar það honum oft
þröngan stakk, svo að fyrir þá sök
fékk hann ekki notið sín eins og
hæfileikar hans gáfu þó tilefni til.
Um það verður ekki deilt hve
mikla mannkosti hann hafði af
þeim, sem okkur hina vanhagar
svo sárlega um, sem rismeiri
teljumst á hinu ytra borði. Sjálfur
leit Jón á sig sem minnstan af
þeim minnstu. Hann leit aldrei á
það, að hann átti haga hönd, sem
lagði mörgum lið án nokkurra
útláta fyrir þá. Hann leit aldrei á
það að einmitt hann færði þannig
fegurð inn í mannlífið, sem við hin
látum svo oft farast fyrir. Grann-
ar hans á Stokkseyri munu þó
hafa litið á það, og kunnað að
meta það, að fórnfýsi hans og
hjálpsemi grípum við ekki við
hvers manns dyr í dag. Þetta litla
samfélag á Stokkseyri gleymdi
ekki sínum minnsta bróður, þegar
því var afhent lík Jóns til greftr-
unar, frá Reykjavík. Það tók á
móti honum með viðhöfn og virð-
ingu, eins og þar væri héraðshöfð-
ingi á ferð. Slíkt er fagurt og
eftirminnilegt. Það var þess sómi
og hans heiður.
Öll biðjum við Jóni velfarnaðar
á ókunnum leiðum og væntum
þess, að drenglyndi hans og ljúf-
mennska verði honum veglegt
vegarnesti á torsóttri leið, og
þökkum honum örlæti hans af
sjaldgæfum eiginleikum.
Skarphéðinn Össurarson.
Sigurður Oddsson
Kjalardal — Kveðja
Látinn er Sigurður Oddsson
bóndi í Kjalardal í Skilmanna-
hreppi. Hann fæddist að Klöpp á
Akranesi 8. október 1889 og lést í
Sjúkrahúsinu á Akranesi hinn 3.
þ.m. á nítugasta og fyrsta aldurs-
ári. Foreldrar hans voru Oddur
Guðmundsson húsmaður og bú-
stýra hans Halldóra Guðmunds-
dóttir. Er Sigurður óx úr grasi
varð mönnum það þegar ljóst að
hann myndi verða mikill atorku-
maður þegar hann næði fullum
þroska sem og síðar varð raunin á.
+
Við þökkum innilega auðsýnda samúð við fráfall eiginmanns míns,
föður, tengdaföður og afa,
SIGURGEIRS BORGFJÖRD ÁSBJÓRNSSONAR.
Sérstaklega viljum við þakka læknum og hjúkrunarfólki fyrir
ómetanlega aðstoö í veikindum hans.
Þóra Þórðardóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og
jarðarför,
BJÖRNS GUÐMUNDSSONAR,
frá Bæ.
Jaöarsbraut 39, Akranesi,
Sigrún Björnsdóttir,
Ragnheiöur Björnsdóttir,
Lúövík Björnsson,
Fanney Björnsdóttir,
Vigdís Björnsdóttir,
Sigurbjörg Björnsdóttir,
Reynir Björnsson,
barnabörn og barnaba nabörn.
Skarphéóinn Árnason,
Jóhanna Sófusdóttir,
Halldór Ólafsson,
Áskell Jónsson,
Jón Sturluson,
Arndís Halldórsdóttir,
+
Innilegar þakkir til allra er sýndu samúð og vinarhug við fráfall
eiginmanns míns, fööur, tengdaföður og afa,
SÆMUNDAR SÍMONARSONAR
Svanhildur Guömundsdóttir,
Guómundur Sæmundsson, Kristín Eyjólfsdóttir,
Þorvaröur Sæmundsson, Ásta Lára Leósdóttir,
Gunnar Sæmundsson
og barnabörn.
Sigurður stundaði alla algenga
vinnu hvar sem hún bauðst fram
um þrítugsaldur. Þegar þar var
komið var honum orðið það aug-
ljós staðreynd að hugur hans
beindist öðrum fremur að bústörf-
um í sveit en á öðrum vettvangi
samfélagsins.
Á árinu 1924 rann upp mesti
gæfudagur lífs hans er hann hinn
6. maí gekk að eiga unnustu sína
Helgu Jónsdóttur, dóttur hinna
mætu heiðurshjóna Jóns Þorláks-
sonar á Arkarlæk í Skilmanna-
hreppi, og konu hans Guðrúnar
Sigurðardóttur. Sama ár hófu
ungu hjónin búskap að Kjalardal í
sömu sveit og þar hafa þau búið til
þessa dags við vaxandi rausn og
velgengni. Þau hjón eignuðust sjö
börn öll hin gjörvulegustu að
gáfum og atgjörvi sem öll eru á
lífi. Eins og áður er að vikið
reyndist Sigurður hinn mesti
manndómsmáður í hvívetna, heil-
steyptur og traustvekjandi i öllu
dagfari. Það hefur verið mér sem
þessi orð skrifa hin mesta gæfa að
hafa notið vináttu þessara góðu
hjóna um margra áratuga skeið.
Eins og frá er greint hér að
framan var Sigurður í Kjalardal
hinn mesti atorkumaður sem
aldrei féll verk úr hendi eins og oft
er komist að orði um manndóms-
menn og konur. Þar hefur éins og
við vinir þeirra þekkjum best kona
hans staðið honum dyggust við
hlið. Fyrir nærfellt sjö árum
missti hann heilsuna og hefur
síðan notið aðstoðar barna sinna
við að veita heimilinu forstöðu. Þá
er vert að geta þess að Sigurður
naut í veikindum sínum , ásamt
góðri aðhlynningu hinnar ástríku
eiginkonu sinnar,ástar og kær-
leika barna, sem og barnabarna
er voru honum hjálpfús og kær-
leiksrík.
Ég votta hinum látna heiðurs-
manni virðingu mína og þökk fyrir
liðnar samverustundir og óska
honum velfarnaðar á hinni nýju
vegferð. Eftirlifandi konu hans og
afkomendum óska ég alls góðs í
komandi framtíð. Svo að leiðar-
lokum er ég kveð Sigurð vin minn
vil ég af alhug óska þess íslenzkri
þjóð að henni megi auðnast að
eignast í framtíðinni sem flesta
jafningja Sigurðar í Kjalardal.
Kristján Þórsteinsson.