Morgunblaðið - 28.02.1980, Side 39

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 28. FEBRÚAR 1980
39
Johanne L. Hansen
— Minningarorð
Þeim fækkar nú óðum Reykvík-
ingunum, sem muna Reykjavík
um aldamótin, sáu hana breytast
úr bæ í borg og tóku virkan þátt í
þeim stórfelldu umbótum, sem
hófust í upphafi þessarar aldar og
lögðu grundvöll að því framfara-
þjóðfélagi, sem við lifum nú í.
Einn þessara Reykvíkinga alda-
mótakynslóðarinnar er kvaddur í
dag, Johanne L. Hansen bókari,
Bólstaðarhlíð 46. Hún var inn-
fæddur Reykvíkingur, þótt dönsk
væri í báðar ættir, og unni gömlu
Reykjavík meira en flestu öðru.
Johanne -var fædd 9. ágúst 1896
og voru foreldrar hennar Ludvig
Hansen verzlunarmaður, sem kom
frá Danmörku með Martinusi
Smith konsúl og vann hjá honum
fyrst í stað, og kona hans Marie
Hansen, fædd Bernhöft. Marie var
dóttir Vilhelms Bernhöfts bakara,
sem rak hið þekkta Bernhöftsbak-
arí eftir Daníel föður sinn sem lést
ungur að árum, og konu hans
Johanne, f. Bertelsen.
Johanne var eitt þriggja systk-
ina. Bróðir hennar Gunnar lézt
ungur, en systirin Lucinde er látin
fyrir allmörgum árum. Johanne,
eða Hanna eins og hún var
ævinlega nefnd meðal kunnugra,
fékkst alla tíð við verzlunarstörf
og bókhald, fékk snemma verzlun-
arleyfi þótt hún notaði það aðeins
skamma hríð. Ung að aldri vann
hún við afgreiðslu í Bernhöftsbak-
aríi, en 17 ára hóf hún að vinna í
verzlun J.P. Bryde og um nokkurt
skeið var hún bókhaldari hjá H.P.
Duus i Aðalstræti, og oft minntist
hún veru sinnar. Hún var ná-
kvæmur bókhaldari og mátti ekki
vamm sitt vita, enda urðu bók-
haldsstörfin hennar aðalvinna
alla tíð.
Um skeið starfaði hún hjá
kolaverzlun Guðna og Einars, en
eftir það annaðist hún um 30 ára
skeið bókhald kexverksmiðjunnar
Esju og þar vann hún allt til það
fyrirtæki hætti störfum fyrir
fáeinum árum. Þá fyrst settist
Hanna sjálf í helgan stein og var
þá nær áttræðu, þreytt og slitin
eftir langan vinnudag.
Hanna giftist aldrei né átti
börn. Hún var heimakær og að
lokinni daglegri vinnu sinni undi
hún sér bezt á heimili sínu. Fyrr á
árum dvaldist hún oft um sumar-
tíma í Þjórsárdal, fyrst í tjaldi í
skóginum í Skriðufellslandi og þar
kom hún sér upp síðar litlum
sumarbústað. Hún var heilsuveil
þá um tíma og taldi, að veran í
Þjórsárdal hefði gefið sér heilsuna
aftur, enda tók hún ástfóstri við
þennan reit og Þjórsárdalinn, og
greiðvikni og velvild heimilisfólks-
ins á Skriðufelli mun hafa átt þar
mikinn þátt í. Þar á Skriðufelli
kynntist hún Kristínu Jónsdóttur
frá Þverspyrnu og urðu þær mjög
samrýmdar og héldu síðan heimili
saman í um 30 ár þar til Kristín
lézt fyrir um 2 árum.
Mörg síðustu árin var Hanna
þrotin að heilsu en gat þó dvalizt
ein á heimili sínu þar til skömmu
fyrir síðustu jól að hún varð að
leggjast á sjúkrahús þar sem hún
lézt hinn 16. febrúar sl. Hún undi
sér við minningar frá hinni gömlu
Reykjavík og um Reykvíkinga
æsku sinnar. Hún hafði gott minni
á menn og atburði og hafði yndi af
því að segja frá þeirri Reykjavík,
sem hún unni mest. Þótti henni þó
oft ýmislegt fara á annan veg en
skyldi í höndum nútímafólks og
margt bresta á í heiðarleik og
samvizkusemi, gamla bænum
spillt í mörgu og rækt við minn-
ingu forfeðranna oft á tíðum lítil.
Bernhöftshús og reiturinn í kring
var henni kært og það gladddi
hana að heyra, að það yrði ekki
malað undir stórbyggingar.
Hún var hreinskilin í skiptum
og tali við fólk og hafði ákveðnar
skoðanir á mönnum og málefnum,
þó jafnan létt í skapi og gaman-
söm í tali, jafnvel þótt erfiðleikar
mæddu.
Samferðamenn minnast hennar
með hlýju og margar góðar hugs-
anir fylgja henni héðan úr heimi.
Þ.M.
Jóhanna Ólafs-
dóttir - Minning
í dag er til moldar borin fóstra
mín, Jóhanna Ólafsdóttir, Hraun-
bæ 35, Reykjavík. I tilefni þess hef
ég löngun til af veikum mætti að
senda henni mínar hinztu kveðjur
og þakklæti fyrir fórnfúsa ást
hennar og kærleika til okkar allra
gegnum lifið.
Fædd 7. nóvember 1903.
Dáin 19. febrúar 1980.
Hinn 19. febrúar sl. barst mér
sú harmafregn, að Jóhanna,
frænka mín, hefði látizt þann dag
af slysförum.
Útför hennar verður gerð í dag
frá Fossvogskirkju, og í því tilefni
langar mig að skrifa örfá kveðju-
orð.
Jóhanna Guðrún Ólafsdóttir
fæddist 7. nóvember 1903. For-
eldrar hennar voru hjónin Krist-
rún Ásmundsdóttir og Ólafur Jó-
hann Ólafsson, sem lengst af var
bóndi að Söðulsholti í Eyjahreppi
á Mýrum. Hjá þeim sleit Jóhanna
barnsskónum í stórum systkina-
hóp, en hún mun ekki hafa verið
orðin mjög gömul, þegar hún fór
að ganga að öllum sveitastörfum á
við bræður sína, og má segja, að sá
dugnaður og kraftur, sem hún
sýndi þá þegar á unglingsaldri,
hafi enzt henni alla ævi.
Jóhanna giftist eftirlifandi
manni sínum, Ingimar Hall-
grímssyni húsasmið, 1933, en áður
hafði hún um skeið gengið að
ýmsum störfum í Reykjavík.
Þeirra börn eru: Stella Krist-
rún, Kristján og Theódór Þor-
steinn, sem öll hafa reist bú hér í
bæ. Árið 1936 missir Jóhanna
móður sína og tók þá til sín
fóstursystur sína, Mjöll, sem þá
var 11 ára, og gekk henni í móður
stað.
Hjónaband þeirra Jóhönnu og
Ingimars var mjög gott og farsælt.
Þau voru mjög samhent og kunnu
að láta það góða í þeim báðum
njóta sín. Jóhanna var manni
sínum stoð og stytta í meðlæti og
mótlæti og ekki síður börnum,
barnabörnum og frændum. Hugs-
unarsemi var hennar stærsti kost-
ur, hún var fljót að átta sig á því,
hvar hjálpar var þurfi og hún var
gjarnan fyrst til að veita hjálp.
Hjá henni var sælla að gefa en
þiggja.
Jóhanna var falleg kona og bar
sig vel, hafði ákveðna, en fágaða
framkomu og hlýtt viðmót. Henn-
ar gráa hár, sem fór henni svo vel,
skapaði henni virðulegt yfirbragð.
í hjarta sínu var hún ætíð hin
iðna, þrautseiga og kærleiksríka
alþýðukona. Það var alltaf líf og
fjör þar sem hún var, enda oft
gestkvæmt á heimili þeirra.
Við fráfall Jóhönnu er svo stórt
skarð höggvið í fjölskyldugarðinn,
að það getur enginn skilið, nema
sá sem þekkti Jóhönnu. Söknuður-
inn er mikill, og ég bið góðan Guð
að styrkja eiginmann, börn og
barnabörn í sorg þeirra.
Guð blessi minningu hennar.
Unnur Magnúsdóttir.
Jóhanna ólst upp að Söðulsholti
hjá foreldrum sínum, Kristrúnu
Ásmundsdóttur og Ólafi Jóhanni
Ólafssyni í stórum systkinahóp.
Ung fluttist hún til Reykjavíkur,
og árið 1933 giftist hún Ingimar
Hallgrímssyni húsasmið.
Hjónaband þeirra var farsælt
og eignuðust þau 3 börn, auk þess
sem þau tóku mig að sér, þótt það
væri erfitt fyrir þau.
Jóhanna var stórbrotinn per-
sónuleiki með drottningarlund.
Hún var falleg kona og glæsileg
alveg til dauðadags. Jóhanna var
alltaf boðin og búin til hjálpar,
bæði í gleði og sorg, og tók virkan
þátt í lífi okkar allra með aðstoð
og stuðningi. Ekkert var henni
óviðkomandi. Hún hafði mjög
sterka trú og veitti það henni
mikinn styrk í lífinu.
Söknuður okkar allra er stór,
manns hennar, barna, fóstur-
barns, tengdabarna, barnabarna,
systkina, systkinabarna, svo og
allra annarra ástvina.
Megi leiðarstjarna hennar lýsa
okkur öllum áfram og vera okkur
til fyrirmyndar.
Mjöll Söegren.
Eiginkona mín
JÓHANNA GUÐRÚN ÓLAFSDÓTTIR,
Hraunbæ 35
sem lést 19. febrúar veröur jarösungin frá Fossvogskirkju
fimmtudaginn 28. febrúar kl. 3 e.h.
Þeim sem viídu minnast hennar er bent á líknarstofnanir.
Fyrir hönd barna, tengdabarna og barnabarna
Ingimar Hallgrímsson.
+
Þökkum auösýnda samúð viö andlát og jaröarför
GUNNARS VIGFÚSSONAR,
frá Flögu, Árvog 6, Selfossi.
Sérstakar þakkir til lækna og annars starfsfólks Landakotsspítal-
ans.
Karl Jóhann Gunnarsson Oddný G. Þóröardóttir
Sveinn P. Gunnarsson Sigrún Gísladóttir
barnabörn og systkini.
Arnbjörg Baldurs-
dóttir — Minning
Fædd 16. ágúst 1907.
Dáin 19. febrúar 1980.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast fósturmóður konu
minnar, Arnbjargar Baldursdótt-
ur sem lést á Landspítalanum 19.
febrúar eftir nærri 1 árs erfiða
legu á sjúkrahúsi, þá var hún 72ja
ára.
Arnbjörg verður jarðsungin frá
Fossvogskirkju í dag kl. 13.30.
Arnbjörg var einhver vandaðasta
kona sem ég hef kynnst, bæði til
orðs og æðis. Ég var 18 ára þegar
ég fyrst kom inn á heimili þeirra
Arnbjargar og manns hennar,
Gunnars Sigurjónssonar (Þórðar-
sonar, Guðbjargar Gunnarsdóttur
frá Lambalæk í Fljótshlíð.) Þar
hófust kynni mín af þeim sæmd-
arhjónum. Óvíða hef ég komið þar
sem var betra að koma, og öll
snyrtimennska og alúð sem Arn-
björg lagði í heimili þeirra hjóna
að Hverfisgötu 88, var svo til
fyrirmyndar að tekið var til þess.
Arnbjörg var fædd í Reykjavík,
foreldrar hennar voru Baldur
Benediktsson trésmiður, ættaður
norðan úr Þingeyjarsýslu, móðir
hennar hét Þórdís Runólfsdóttir,
ættuð vestan úr Mýrasýslu, þau
eru bæði látin. Þau áttu 8 börn og
var Arnbjörg 6., í röðinni og eru
þau nú öll látin. Það mun hafa
verið skömmu áður en seinni
heimstyrjöldin hófst að Arnbjörg
fór að vinna í Mjólkurstöðinni í
Reykjavík, en áður hafði hún
unnið mest í fiski og við netahnýt-
ingu og við hótelrekstur 1941.
Byrjar Gunnar Sigurjónsson að
vinna í Mjólkurstöðinni, og upp úr
því verða þáttaskil í lífi þeirra
beggja, þau unnast hugástum og
ganga í hjónaband á aðfangadag
jóla 1944. Ég er búinn að þekkja
þau hjón í 26 ár, og tel mig geta
sagt það án þess að halla á
nokkurn annan að betra hjóna-
band hef ég ekki þekkt. Þeim varð
ekki barna auðið, en er föðursystir
Gunnars, María Þórðardóttir frá
Lambalæk í Fljótshlíð, lést 1945,
þá voru það hennar síðustu orð við
Gunnar frænda sinn, hvort hann
vildi taka dóttur sína, Ingileifu
Jónsdóttur, sem þá var 10 ára að
sér látinni, sem og þau hjón gerðu,
Arnbjörg og Gunnar, og reyndust
henni sem bestu foreldrar. Hún
hefur sagt mér að hún muni aldrei
geta fullþakkað það sem þau hafi
gert fyrir sig. Þau hjónin hafa
búið allan sinn búskap að Hverfis-
götu 88 í Reykjavík, þar til í
nóvember sl., en þá skiptu þau um
íbúð og keyptu að Leifsgötu 21 hér
í Reykjavík. Því miður gat Arn-
björg ekki notið þess nema nokkra
daga að vera í sér íbúð út af fyrir
sig. Mig langar að lokum að lýsa
Arnbjörgu nokkru nánar; hún var
meðalmanneskja á hæð, frekar
grönn, dökkhærð, en var orðin
ljósgráhærð á seinni árum. Hún
var rammíslensk í sér og eins og
áður er getið stórmyndarleg hús-
móðir, svo heiðarleg að fátítt er
nú á dögum. Einu sinni var hún
beðin að vinna verk, og tók hún
því vel, en er maðurinn lét það
fylgja með að hún mætti ekki telja
þau laun fram til skatts sem hann
mundi greiða henni fyrir vinnuna,
þá afþakkaði hún vinnuna. Ég hef
þá trú að ef íslenska þjóðin ætti
fleiri dætur og syni í þeim dúr, þá
vegnaði henni betur en raun ber
vitni.
Nú skiljast leiðir að sinni, þá vil
ég þakka Arnbjörgu fyrir hversu
vel hún og Gunnar tóku mér í
upphafi og alla tíð síðan og hafa
reynst mér og konu minni og
börnum vel, og um leið vil ég og
fjölskylda mín votta eftirlifandi
manni hennar, Gunnari okkar
dýpstu samúð.
Hilmar Vigfússon.
+
Móöir mín og tengdamóöir
GÍSLÍNA GÍSLADÓTTIR
fyrrum Húsfreyja á Völlum
veröur jarösungin frá Kotstrandarkirkju laugardaginn 1. marz kl. 2.
Ferö verður frá Umferöarmiðstööinni kl. 12.30.
Sigríöur Kjartansdóttir Björn Jónasson.
+
Eiginmaður minn, faöir okkar, stjúpfaöir, tengdafaöir og afi
BJARNI BJARNASON,
verkstjóri,
Háteigsvegi 12,
veröur jarösunginn frá Dómkirkjunni, föstudaginn 29. febrúar kl
1.30.
Þeir, sem vilja minnast hans eru vinsamlegast beönir aö láta
Knattspyrnufélagiö Þrótt njóta þess.
Anna Kristjánsdóttir,
Erla Bjarnadóttir, Ásgeir Sigurðsson,
Reynir Bjarnason,
Guðbjartur Bjarnason, Jónína Snorradóttir,
Jóhanna Kristjánsdóttir, Bragi Sigurösson,
Þórey Kristjánsdóttir, Bjarkar Snorrason
og barnabörn.
+
Þökkum innilega auösýnda samúö og vináttu viö fráfall og útför
eiginkonu minnar, móöur okkar, tengdamóöur, ömmu og
langömmu
MARGRÉTAR BJÖRNSDÓTTUR,
Krosseyrarveg 11,
Hafnarfirði,
Gunnar Asgeirsson.
Hallbjörg Gunnarsdóttir, Guöni Björnsson,
Erla Gunnarsdóttir, Guömundur Jafetson
barnabörn og barnabarnabörn.