Morgunblaðið - 22.03.1980, Side 37

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 22. MARZ 1980
37
Minning:
Þórhallur Sigurðs-
son Eskifirði
Fæddur 28. ágúst 1970.
Dáinn 17. febrúar 1980.
Aðeins nokkur kveðjuorð til
bróður okkar. Það er erfitt að
sætta sig við að stóri bróðir komi
ekki aftur.
Það var alltaf svo langt á milli
okkar, hann á Eskifirði og við í
Vestmannaeyjum, en bréfin sem
hann skrifaði okkur stytti fjar-
lægðina mikið. Hann var svo
duglegur í skólanum, eins og sjá
mátti t.d. á einni kennslubókinni
hans. Þar stendur: „Bókin er mjög
snyrtileg hjá þér Þórhallur, haltu
áfram að vanda þig svona vel.“ En
ævi hans varð of stutt og þessi bók
er eitt af hans síðustu verkefnum
á hans stuttu ævi.
Hann var duglegur að teikna og
teiknaði sérlega fallegar myndir.
Pabba fannst svo gaman að því
hvað áhugamál Þórhalls voru þau
sömu og hans.
Þórhallur var alltaf góður vin-
um sínum og kunningjum, Sibba
og Jóni Ingvi voru samt alltaf
næst honum og hjálpuðu honum
svo mikið. Það er svo erfitt að
skrifa minningagrein um 9 ára
bróður, sem er rétt að byrja lífið.
Lát hans skilur eftir stóra eyðu í
lífi okkar.
Oddnýju og Sigurði fósturfor-
eldrum hans, sem sýndu honum
svo mikla ástúð og umhyggju,
Önnu Jónu, Jóni Ingva, Sibbu og
bræðrum Oddnýjar þökkum við
hlýju og væntumþykju í hans garð
og biðjum góðan Guð að styrkja
þau og geyma elskulegan bróður
okkar Þórhall. Minning hans lifir.
Ásta Salný og Sonja Erna.
Sunnudaginn 17. febrúar sl.
barst okkur sú fregn að andast
hefði níu ára drengur Þórhallur
Sigurðsson. Sem ætíð þegar kunn-
ugur yfirgefur jarðvist okkar þá
renna liðin kynni fyrir hugskots-
sjónum okkar og spurningar leita
á hugann.
Þegar nýir nemendur mættu til
leiks í forskólabekk Eskifjarð-
arskóla fyrir röskum þremur ár-
um skar Þórhallur sig strax úr
þeim hópi. Drengurinn var allur
rýr og pasturslítill, auk þess að
vera fatlaður. Hann var mjög
máttlítill og fljótlega alveg bund-
inn við hjólastól.
Frá upphafi sinnar skólagöngu
var Þórhallur mikið fjarverandi
vegna veikinda, enda fötlunin mun
meiri en utan á sást. Þetta gerði
honum erfitt um vik að fylgjast
með í námi, ekki síst þegar ofan á
bættist að þrek hans var lítið og
átti hann því erfitt með að ein-
beita sér lengi í einu.
Á þessum. fyrstu námsárum
virtist Þórhallur fremur einþykk-
ur drengur, stundum hvassyrtur,
stundum bliður en sjaldan glaður.
Hann var fremur seintekinn, en
trygglyndur og mat það ætíð
mikils sem vel var fyrir hann gert.
Hann var mjög viðkvæmur út af
fötlun sinni og fann oft sárt til
vanmáttar síns.
Öllum sem kynntust Þórhalli
hlýtur að verða hugstæð sú skil-
yrðislausa fórnarlund sem að-
standendur Þórhalls og þá einkum
afi og amma sýndu honum. Þar
var allt gert til að örva hann og
koma til meiri þroska og á alla
lund að gera honum lífið sem
bærilegast. Bekkjarfélagar hans
tóku honum opnum örmum og
voru samhuga um að láta honum
líða vel í skólanum. Þannig hefur
Þórhallur notið þess að þeir sem
með honum störfuðu á heimili og í
skóla örvuðu og studdu hann til að
taka þátt í því daglega starfi sem
umhverfið 'býður upp á. Þessa
viðleitni endurgalt Þórhallur fylli-
lega með því að leggja sig fram við
hvert það verkefni sem hann tókst
á hendur.
Skólinn varð stór hluti af lífi
Þórhalls, þangað sótti hann ekki
aðeins bókvitið heldur var hitt
ekki síður þungt á metunum að
þar kynntist hann sínum jafnöldr-
um og eignaðist sinn kunningja-
hóp. Þar kynntist hann lífinu utan
veggja heimilisins. í skólastarfinu
var hann virkur þátttakandi jafnt
í smíðum og félagslífi sem í
bóklegum greinum.
Skólaganga hans í vetur hefur
einkennst af örum framförum í
öllum námsgreinum. Þaö gleði-
legasta við þessa þróun var þó að
Þórhallur fann æ betur að hann
gat, ekki síður en hinir. Sjálfs-
traustið jókst um leið og staða
hans í bekknum breyttist. Hann
var ekki lengur „sjúklingurinn"
Einar Ásgrímsson
Reyðará — Minning
Fæddur 29. maí 1904
Dáinn 3. marz 1980
Einar Ásgrímsson var fæddur á
Siglunesi 29. maí 1904, sonur
Ásgríms Einarssonar og Guðnýjar
Sigurðardóttur, yngstur þriggja
barna þeirra hjóna; hin voru
Sigrún og Guðrún sem báðar eru
látnar
Árið 1915 missti Einar föður
sinn þá í blóma lífsins. Fjölskyld-
an hélt búskapnum áfram eða þar
til 1917 að systir Einars, Sigrún,
giftist Birni Jónssyni. Einar bjó
þá áfram með móður sinni í
samvinnu við Björn og Sigrúnu.
Árið 1937 kvæntist Einar Unni
Stefánsdóttur Sigurgeirssonar,
bónda Hvammi í Hjaltadal og;
konu hans Soffíu Jónsdóttur. Þau
Einar og Unnur hófu þá landnám
og byggðu allt frá grunni á
Reyðará. Þetta land keyptu þau af
Nesbændum, sem er austasti og
nyrsti hluti af Sigluneslandinu.
Þetta var í mikið ráðist á þeim
tíma, byggja, rækta og girða
landið. Atorkan og bjartsýnin
brugðust honum ekki, því í dag eru
þarna reisulegustu byggingar á
sjávarbakka með grænu túni í
kring út undir Hestfjall, sem sér
vel til allra átta en þó bezt til
hafsins, þarna er sumarfagurt.
Þeim hjónum Einari og Unni
varð fjögurra barna auðið. Þau
eru: Hjalti, kvæntur og búsettur í
Hafnarfirði og rekur sitt eigið
fyrirtæki; Guðrún ógift, búsett í
Hafnarfirði; Stefán, kvæntur og
búsettur á Siglunesi qg rekur sína
eigin útgerð ásamt Ásgrími, sem
er yngstur og ókvæntur og hefur
dvalið í foreldrahúsum alla stund.
Fundum okkar Einars bar fyrst
saman í kringum 1950, þá fyrst
vissi ég hver maðurinn var, það
var í sambandi við tiltekið mál-
efni, sem Einar taldi vera gengið á
rétt sinn. Einar hélt svo fast og
drengilega á sínum málstað að það
vakti virðingu mína fyrir þessum
útnesjamanni og sú virðing hefur
æ síðan, og eins þegar ég á liðnu
hausti kvaddi hann hér á flugvell-
inum, en þá var hann orðinn
sjúkur maður.
Einar var þá á leið á sjúkrahús í
Reykjavík, samt var hann léttur í
lund eins og jafnan áður. Einar
vissi betur en ég að hverju dró.
Ekki vorum við Einar alltaf sam-
stiga í öllum málum, en það hafði
engin áhrif á samskipti okkar.
Einar kom aftur að Reyðará
eftir að ég kvaddi hann hér á
flugvellinum og dvaldi þar yfir jól
og fram yfir nýár en fór þá aftur
til læknismeðferðar til Reykja-
víkur. Einar lá rúmfastur um
þrjár vikur en hélt andlegri reisn
sinni til síðasta dags.
Einar tók við vitavörzlu á Siglu-
nesi og veðurathugunarstöð árið
1968 og hélt því þar til á síðasta
ári. Hjónaband þeirra Einars og
Unnar var í alla staða til eftir-
breytni og má segja um Unni, að
hún var manni sínum skjól og
skjöldur og betur verður því vart
lýst. Eftir að barnabörnin komu
þá urðu þau yndi hans og eftirlæt.i,
enda hefur elzta barnabarnið.
Unnar Steinn, dvalið flest sumu.r
hjá afa og ömmu á Reyðará. Einar
stundaði sjó og var í útgerð frá
Siglunesi jafnframt búskapni. m
og hafði yndi af. Alltaf seiddi
hafið hann enda áræðinn og
kappsfullur að hverju sem hann
gekk.
Þó Hestfjall væri á aðrá hönd
en Nesskriður á hina þá sá Einar
alltaf til vegar og komst ferða
sinna. Það vita allir sem til þekkja
að það er ekki á hvers manns færi
að búa svo afskekkt sem Reyðará í
raun er. Aðal aðdrættir fara fram
á sjó, því enginn er vegur á landi
frá Siglunesi til annarra staða og
lending á Reyðará nær því útilok-
uð því lending er fyrir opnu hafi
og verða því flutningar að og frá
Reyðará að fara um Neskrók, en
drjúg bæjarleið er úr Neskrók og
út á Reyðará. Fyrstu árin voru
engar vélar bara handaflið og
hesturinn. Síðari árin eru komnar
vélar sem létta mjög öll störf.
Börn Einars hafa stutt hann
drengilega nú síðari árin enda
atorkufólk og samhent.
Það var hverjum manni gott að
kynnast Einari á Reyðará, það
fylgdi honum hressandi andblær,
hann hafði einarða skoðun á
mönnum og málefnum og lét það í
ljós og dró ekki yfir hvort honum
líkaði betur eða verr. I dag var
gerð útför Einars frá Siglufjarð-
arkirkju í fegursta veðri, sunnan
andvara og hita. Það var eins og
mildasta móðir væri að fagna
barni sínu eftir öldurót mannlífs-
ins.
Við hjónin og börn okkar færum
Unni og börnum hennar, tengda-
börnum og barnabörnum okkar
bestu samúðarkveðjur, með þökk
fyrir liðin ár. Þau eiga góðar
minningar um eiginmann, föður,
tengdaföður og afa. Einari mínum
fylgja fyrirbænir um örugga höfn,
treystandi þeim Guði sem skóp
hann á morgni lífsins.
Hvíli hann í friði.
Siglufirði 8. marz 1980.
Ólafur Jóhannsson.
okkar heldur fullgildur nemandi.
Hann var besti teiknarinn í
bekknum og í hópi hinna dugleg-
ustu í öðrum greinum og hann
sjálfur og bekkjarfélagarnir gerðu
sér fulla grein fyrir því. Samfara
auknum þroska birti mikið yfir
tilveru Þórhalls. Hann var farinn
að hugsa um framtíðina, kom
auga á sína möguleika í lífinu en
skildi jafnframt sín takmörk. „Get
ég orðið þetta þegar ég er orðinn
stór?“ spurði hann oft þegar við
ræddum um framtíðina innar
bekkjarins. Manni hlýtur að finn-
ast það kaldhæðni örlaganna að
þegar Þórhallur var í svo mikilli
framför og virtist sætta sig betur
við hlutskipti sitt en áður, hætti
veikburða likaminn með sína
stóru sál skyndilega að starfa. Og
við stöndum með minninguna eina
eftir.
Að honum látnum vaknar
ósjálfrátt spurningin um tilgajig
lífsins. I níu ár hefur Þórhallur
barist fyrir lífi sínu og oft staðið
tæpt. í níu ár hafa aðstandendur
lagt sig alla fram um að efla og
styrkja þennan litla dreng, jafnt
til sálar og líkama, Svo hann yrði
sem hæfastur til að lifa í samfé-
lagi okkar sem fullgildur þegn. Og
þegar þeir sjá virkilegan árangur
erfiðis síns er hann skyndilega
farinn, aðeins níu ára gamall. Af
hverju deyr hann nú þegar við
eygjum í honum það mannvit og
atorku sem hefði dugað honum
sem og öðrum fötluðum til að sýna
að þeir geti verið jafngildir þjóð-
félagsþegnar og þeir mörgu sem
álíta þá aðeins byrðLá samfélag-
inu.
Slíkum spurningum verður ekki
svarað. En við sem eftir stöndum
eigum minningarnar eftir. Og af
samskiptum við Þórhall höfum við
ýmislegt lært og kynni okkar við
hann hafa vakið margat spurning-
ar. Hverjir eru möguleikar lítils
fatlaðs drengs á að lifa eðlilegu
lífi í samfélagi sem gert er fyrir
fullhrausta einstaklinga. Hvernig
á hann að geta ferðast um í
hjólastól sínum, sótt skóla, versl-
anir og opinberar stofnanir? Þór-
hallur sótti u.þ.b. 70 ára gamla
skólabyggingu, þar sem tröppur
voru til óhagræðis og lítil nútíma
hagræðing. En stofnunin er ekki
stör og afi Þórhalls óþreytandi að
bera hann upp og niður tröppur á
hverjum degi, því var honum
mögulegt að stunda eðlilegt skóla-
nám. En hvað um framtíðina? Jú,
í byggingu er nýr skóli með
kennslustofum á þremur hæðum,
vegleg bygging sem fullnægir öll-
um þeim kröfum sem við gerum til
slíkrar byggingar í dag. Á þessu
var þó einn stór meinbugur. Það
sá enginn fram á hvernig unnt
yrði fyrir Þórhall að starfa í
framtíðarhöllinni glæstu. Hvað
erum við að hugsa? Eru skólar
eingöngu fyrir þau börn okkar
sem eru fleyg og fær? Ilvað um öll
hin?
Þórhallur á ekki eftir að þarfn-
ast bættrar aðstöðu fyrir fatlaða,
en hann sýndi okkur og sannaði að
því fé og þeirri fyrirhöfn sem
varið er til að skapa öllum börnum
okkar sem best þroskaskilyrði er
vel varið. Við lærðum það af
samskiptum okkar við Þórhall að
líkamleg fötlun takmarkar aðeins
hluta af starfsorku manns en á
öðrum sviðum geta þroskamögu-
leikar og hæfni verið mikil. Því
skuldum við minningu Þórhalls
það að búa börnum okkar sem á
einhvern hátt eru fötluð sömu
skilyrði til að lifa og starfa í
samfélagi okkar og öðrum ein-
staklingum.
Að endingu viljum við færa
öllum aðstandendum Þórhalls
innilegar samúðarkveðjur.
Starfsfólk Eskifjarðarskóla
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og
minningargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrir vara. Þannig verður grein, sem birtast á í
miðvikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi
á mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga.
Greinar mega ekki vera í sendibréfsformi. Þess skal
einnig getið af marggefnu tilefni að frumort ljóð um
hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíðum
Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð og
með góðu línubili.
Kökubasar — Sam-
kór Kópavogs
heldur kökubazar að Hamraborg 1, neðri sal í dag kl. 2.00.
Á boöstólnum veröa fínar kökur, tertubotnar o.fl.
Komið og kaupiö ódýrar kökur.
Samkór Kópavogs
Kökur yðar og brauð verða bragðbetri
og íallegri ef bezta tegund af
lyftidufti er notuð.