Morgunblaðið - 22.03.1980, Side 38

V
38
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 22. MARZ 1980
+
Móöir okkar,
CLARA BIRGITTE ÖRVAR,
lést á Borgarspítalanum 21. marz.
Börn hinnar Iðtnu.
Systir okkar,
RAGNHILDUR RÓDAHAL JÓNASDÓTTIR,
frá Hlíö,
lést á sjúkrahúsi í Kaupmannahöfn þann 19. þ.m.
Ketill Jónasson,
Páll Th. Jónasson,
Þorvaldur Jónasson,
Þorsteinn Jónasson,
____________________________________Ragnar Jónasson.
+
Hjartkær eiginkona mín,
JÚLÍANA ODDSDÓTTIR,
andaöist á Landakotsspítala miövikudaginn 19. marz.
Magnús Guöbrandsson.
+
Hjartkær móöir okkar, tengdamóöir og amma
STEINUNN ÓLÖF HELGADÓTTIR,
Vesturbergi 10,
lést fimmtudaginn 20. marz.
Stefán Gunnarsson, Erla Guöjónsdóttir,
Almarr Gunnarsson, Inga Ingvarsdóttir,
Jóhanna Jónsdóttir
og barnabörn.
+ Faöir okkar,
BENEDIKT ÖGMUNDSSON,
fyrrverandi skipstjóri,
Hafnarfirói,
andaöist á Borgarspítalanum þann 21. marz. Börnin.
+
Maöurinn minn, faöir okkar og tengdafaðir,
JÓN KR. NÍELSSON,
Grænugötu 12,
Akureyri,
lést í Fjóröungssjúkrahúsinu á Akureyri.
Petra Jónsdóttir,
börn og tengdabörn.
+
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaöir og afi,
EDVALD EYJÓLFSSON,
skipstjóri,
Flúðaseli 72,
veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju mánudaginn 24. marz kl.
1.30. Þeim sem vilja minnast hins látna er bent á Slysavarnafélag
íslands.
Björg Hafsteins,
Eyjólfur Eðvaldsson, Heba Hallsdóttir,
Aldís Eðvaldsdóttir, Þórir Arngrímsson,
Eövald A. Eðvaldsson, Guörún Þórsdóttir,
Björgvin Eövaldsson
og barnabörn.
Þökkum innilega auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför
móöur okkar, tengdamóður og ömmu,
HREFNU ÓLAFSDÓTTUR,
yfirhjúkrunarkonu.
Guörún Sif Jónsdóttir, Davíö Guömundsson,
Hallgrímur Smári Jónsson, Jóhanna Bergmann,
Ólafur Reynir Jónsson
og barnabörn.
Ólafur össurarson
Valdimar Össurarson
Minning skipverjanna á
Það er að byrja að elda af
nýjum degi mánudaginn 25. febr-
úar, senn fer að birta. Rækju-
sjómennina drífur að frá heimil-
um sínum víðsvegar að úr bænum
niður á Dokkubryggjuna. Nýr
veiðidagur er að hefjast. Smá
hópar sjómanna myndast á
bryggjunni og talast er við nokkr-
um orðum. Síðan gengur hver til
síns skips, tveir að hverjum báti.
Vélar eru ræstar og landfestar
leystar, síðan kljúfa bátarnir sjáv-
arflötinn út fjörðinn á leið til
miða. Þannig er þetta á hverjum
degi meðan rækjuvertíð stendur.
Ekki var þessi dagur öðruvsi hvað
það snerti. Hægviðri var, og loft-
vog féll mikið og veðurútlit
drungalegt. Hins vegar er það
vani að leggja í hann meðan gott
veður helst þótt illa spái. Þegar
leið að kvöldi þessa örlagaríka
dags og bátar fóru að tínast að
landi, vantaði tvo báta í hópinn.
Plássin þeirra við bryggjuna voru
auð. Fjórir félagar okkar voru
horfnir skyndilega í illviðrishrinu,
sem skall á þann dag, þar sem
náttúruöflin sýndu sitt ógnar-
veldi. Fyrir okkur, sem komum að
landi um kvöldið var erfitt að
horfast í augu við þetta. Vorum
við virkilega búnir að missa félaga
okkar í hafið í einni svipan í
nokkurra klukkustunda hamför-
um. Sá illi grunur varð fljótlega
að dapurlegri staðreynd.
Bræðurnir Ólafur og Valdimar
Össurarsynir sem fórust með m/b
Gullfaxa voru báðir enn á bezta
skeiði lífs síns og annálaðir
mannkosta og atgerfismenn. Ólaf-
ur, sem hafði stundað sjómennsku
allt frá unglingsárum, var búinn
að vera skipstjóri á rækjuveiðum
og öðrum veiðum í tvo áratugi og
var hann einn af reyndustu rækju-
veiðiskipstjórum við Djúp. Hann
var alla tíð mjög aflasæll skip-
stjóri svo af bar. Valdimar byrjaði
einnig á æskuárum að stunda sjó á
stærri skipum, en hafði svo í
allmörg ár fengist' við byggingar-
vinnu og verkstjórn í því fagi,
enda þótt að eigi hefði hann lært
til þess. En slíkir voru hæfileikar
hans til allrar vinnu og þeirra
beggja bræðra, að allt sem þeir
snertu á lék í höndum þeirra.
Valdimar hafði fyrir nokkrum
árum gerst sameignarmaður bróð-
ur síns í Gullfaxa og stunduðu
þeir sjóinn saman upp frá því.
Þegar vertíðarskil voru eða eitt-
hvað hlé varð á veiðiskapnum, var
oft til þeirra bræðra leitað af
ýmsum aðilum, sem voru að reisa
sér þak yfir höfuðið, til þess að fá
þá í vinnu, eða að hjálpa sér á
einhvern handa máta við verkið,
því að allir vissu að þar voru þeir
margra manna makar í hverju
verki, sem þeir tóku sér fyrir
hendur. Við félagar þeirra á sjóum
vissum, að til þeirra var óhætt að
leita ef vandamál bar upp á eins
og oft vill verða, þegar um stjórn-
skipaðar veiðar er að ræða. Hjá
þeim bræðrum var tekið öfgalaust
á málum og af sanngirni.
Haukur Böðvarsson, sem fórst
með skipi sínu m/b Eiríki Finns-
syni hafði stundað rækjuveiðar í
nokkur ár, en áður hafði hann
verið skipstjóri á stærri skipum
við þorskveiðar héðan frá Isafirði.
Haukur var einstakur áhugamað-
ur í starfi sínu á sjónum. Það vita
allir sem hann þekktu, að hann
átti fáa sína líka hvað það snerti.
Enda gat ekki hjá því farið að
slíkum manni fylgdi mikil afla-
sæld í starfinu. Hann var ungur
að árum og við hann voru miklar
vonir tengdar bæði af föður hans
og bróður, en þeir feðgar allir hafa
verið miklir atorkumenn á sviði
rækjuverkunar og útgerðar þar að
lútandi. Haukur var nýbúinn að
festa kaup á stærri bát, sem hann
ætlaði raunar að vera byrjaður á
við veiðarnar, en atvikin höguðu
því þannig til, að það dróst fram
yfir þann tíma, sem ætlað var.
Með Hauki í skiprúmi var Daníel
Jóhannsson, kornungur og efni-
legur sjómaður, sem hafði í nokk-
ur undanfarin ár verið háseti á
skuttogara héðan frá Isafirði, en
fyrir rúmu hálfu ári langaði hann
að breyta til og starfa á smærri
bátum um tíma. Mjög vel fór á
með þeim Hauki og Daníel enda
Daníel mjög duglegur sjómaður,
sem fylgdi skipstjóra sínum fast
eftir.
Með þessum fáu minningarorð-
um, viljum við þakka þessum
félögum okkar fyrir samfylgdina á
liðnum árum. Við munum ávallt
minnast þeirra með söknuði. Stórt
skarð er höggvið í raðir okkar. Við
sendum eiginkonum, börnum og
foreldrum þessara félaga okkar
innilegar samúðarkveðjur og biðj-
um Guð að styrkja þau á þessum
döpru skilnaðartímum.
Þá sendum við einnig innilegar
samúðarkveðjur til fjölskyldna
Péturs V. Jóhannssonar skipstjóra
og Hjálmars Einarssonar, sem
fórust með rækjubátnum Vísi frá
Bíldudal þennan sama dag. Guð
styrki þau öll.
Rækjusjómenn
við ísafjarðardjúp.
—Ólafur
• •
Ossurarson
Fæddur 5. janúar 1932.
Dáinn 25. febrúar 1980.
„Svo örstutt er bil miJli blíðu og éls,
og bruKdist getur lánið frá morgni til
kvelds.*
(Matthías Jochumsson)
Sjóslysadaginn 25. febrúar s.l.
mun verða mér lengi minnisstæð-
ur. Uppúr hádegi kom ég í hafnar-
húsið hér, en þá var komið ofsa-
veður. Við vorum að hlusta á
rækjubátana o.fl. skip. Síst datt
mér í hug að þeir atburðir gerðust
er síðar kom í ljós. Þegar líða tók
á daginn, varð mér ljóst að ekkert
nema kraftaverk gæti aftrað því
að ekki hefðu orðið slys.
Mér varð á að hugsa: Getur slíkt
gerst á þessum stað, við þessar
aðstæður?
Einn af þeim sem fórust í
þessum hörmulegu sjóslysum var
Ólafur Össurarson, skipstjóri á
Gullfaxa. Vil ég hér minnast hans
með nokkrum kveðjuorðum.
Það er frekar í hans anda að
vera ekki margorður.
Mun ég því gæta þess. Hann var
fæddur hér á ísafirði 5. janúar
1932, byrjaði mjög ungur á sjó-
mennskunni, sem varð hans lífs-
starf. Hann var á ýmsum bátum
héðan frá Isafirði, og einnig
nokkrar vertíðir á bátum frá
Hafnarfirði.
Arið 1960 byrjaði hann á eigin
útgerð, og frá árinu 1975 höfðu
þeir bræður Valdemar Össurarson
og hann verið sameignarmenn.
Valdemar fórst einnig í þessari
ferð, en hann var fæddur 23.
febrúar 1940, og hafði nokkru áður
haldið upp á fertugsafmæli sitt.
Það vissu allir sem fylgdust með
þeim bræðrum, að samstarf þeirra
var mjög náið og til mikillar
fyrirmyndar.
Sagt er að sjaldan falli eplið
langt frá eikinni, sannaðist það
vel á þeim bræðrum. Ég þekkti
föður þeirra mjög vel, og var í
samstarfi með honum í nokkur ár.
Minnist ég þess með ánægju.
Þannig var og þeirra samvinna,
lipurð, hógværð og drengskapur
var aðalsmerki þessara mætu
drengja.
Ég hef verið sambýlismaður
Ólafs s.l. átján ár, og oftlega
ræddum við saman ýmis mál, og í
þeim viðræðum fann ég vel hvaða
mann hann hafði að geyma. Hann
var maður friðsemdar og sátta, og
færði hvert mál til betri vegar.
Kvöldið áður en hann fór í sína
síðustu ferð, komum við saman
sambýlisfólkið að ræða okkar mál.
Þar var hann með sitt blíða bros
og lagði sem áður gott eitt til
mála.
Ég vil flytja honum þakkir
okkar hjóna fyrir ógleymanlegt
sambýli, sem aldrei bar skugga á.
Veit ég að ég mæli fyrir munn
annars sambýlisfólks að betri og
meiri drengskaparmann var ekki
hægt að fá í slíkan hóp.
Mér er vel ljóst að margir eiga
nú um sárt að binda eftir þessi
hörmulegu sjóslys.
Ég hugsa til móður þeirra
bræðra. Hún sér nú með skömmu
millibili á bak eiginmanni og
sonum. Alag á þessa konu er
mikið, en hún er ein af þessum
þöglu en styrku stoðum okkar
þjóðfélags sem kunna að taka
mótlæti, og þekkja lífið allt. Guð
gefi henni þann styrk sem henni
hefur verið svo ljúft að miðla
öðrum.
Eiginkonunni Hjördísi, börnum
og öðru venslafólki bið ég Guðs
blessunar. Það er huggun hennar
og barnanna nú að eiga dýrmætar
minningar um elskulegan eigin-
mann og föður.
Ég óska börnunum þess að þau
tileinki sér sem mest framkomu
föður síns.
I dag fer fram minningarathöfn
þeirra manna sem fórust héðan
frá ísafirði 25. febrúar s.l.
Við hjónin vottum öllum ætt-