Morgunblaðið - 15.05.1980, Side 39

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 15. MAI1980
39
Baldvin Sigurðsson
— Minningarorð
Á morgun föstudaginn 16. maí,
verður kvaddur hinstu kveðju
Baldvin Sigurðsson, Drápuhlíð 31
í Reykjavík.
Ég var ung að árum þegar ég
hóf að venja komur mínar á
heimili Baldvins til þess að hitta
vinkonu mína, Valborgu Baldvins-
dóttur, en við vorum jafnöldrur og
skólasystur. Þó nú sé liðið hátt á
þriðja tug ára síðan ég fyrst hitti
Baldvin man ég þó vel hvernig
mér kom hann fyrir sjónir: lág-
vaxinn maður, þrekinn, glaðbeitt-
ur og einarður á svip og ævinlega
mjög hress í tali. Éftir því sem
komum mínum að Drápuhlíð 31
fjölgaði og árin liðu kynntist ég
betur heimilisfólkinu sem þar bjó
og þeim himilisbrag sem þar ríkti.
Hvort tveggja féll mér vel í geð.
Þar sat ífyrirúmi glaðlyndi og
falsleysi í öllum samskiptum
manna á meðal og mér er í minni
hversu hlýlega mér var ævinlega
tekið og þannig hefur það alltaf
verið. Um Baldvin og hans fólk á
ég ekkert nema glaðar og góðar
minningar.
Baldvin Sigurðsson var fæddur
24. júní 1906 að Garði í Aðaldal,
sonur hjónanna Sigurðar Bald-
vinssonar og Bergljótar Bene-
diktsdóttur sem þar bjuggu. Hann
var elstur 6 systkina og eins og
títt var um fólk þeirra tíma var
hann strax látinn fara að vinna öll
algeng störf á heimili sínu og oft
greip hann einnig í að vinna á
Húsavík hjá ættingjum sínum
þar. Hann var sjálfmenntaður
maður svo undrum sætti. Hann
naut aldrei annarrar kennslu en
farkennslu en samt tókst honum
að ná góðum tökum á Norður-
landamálum, ensku og þýsku svo
nokkuð sé nefnd af því sem hann
lagði sig eftir að nema. Sem ungur
maður þoldi hann um tíma ekki að
vinna erfiðisvinnu og fór þá að
selja bækur og ferðaðist um landið
þeirra erinda og sú för endaði 1926
í Reykjavík og þar átti hann
heimili sitt síðan. Hann stundaði
nokkuð framan af dvöl sinni hér
alla algenga vinnu sem til féll en
var síðan nokkur ár á togara hjá
Þórarni Olgeirssyni skipstjóra og
útgerðarmanni.
I stríðsbyrjun réð hann sig á
skip hjá Eimskipafélagi íslands og
sigldi öll stríðsárin og lengst af á
Ameríku. Eftir að stríðinu lauk
réðst hann til starfa hjá Olíuversl-
un íslands og þar vann hann í 25
ár þar til hann náði þeim aldri að
hann hætti fastri vinnu. Eftir það
hefur hann helgað sig brennandi
áhugamáli sínu, Félagi psoriasis-
og exemsjúklinga. Hann var einn
af hvatamönnum og stofnendum
þess félagsskapar og þessu félagi
vann hann af mikilli ósérplægni
og trúmennsku til hinsta dags og
það var einmitt í erindagjörðum
fyrir það félag sem hann fór með
hóp fólks til dvalar á Kanaríeyjum
og hafði dvalið þar einn dag er
hann veiktist og andaðist þar eftir
nokkurra daga sjúkrahúslegu
þann 6/5 sl. í ágúst 1938 kvæntist
Baldvin eftirlifandi konu sinni,
Kristínu Sigurðardóttur. Hjóna-
band þeirra var farsælt og þau
eignuðust 5 börn sem öll eru á lífi.
Þau eru: Bergljót, húsmóðir í
Reykjavík, Sigurður prentari, býr
í Noregi, Hrafnhildur banka-
starfsmaður í Reykjavík, Valborg
kennari í Reykjavík og Herdís
húsmóðir einnig í Reykjavík. Auk
þess ólu þau upp dótturson sinn
Gylfa Arnþórsson. Barnabörn
þeirra eru 15.
Baldvin var kjarkmikill og dug-
legur maður sem lét sér fátt fyrir
brjósti brenna. Hann gekk heill að
hverju verki og það munaði um
hann þar sem hann lagði sitt
liðsinni. Mér er í minni saga sem
hann sagði mér einu sinni: Hann
var þá staddur inni hjá afa sínum
sem hann virti mikils. Á borði þar
lá lítil dönsk bók sem hét „Dar-
winisminn". Baldivin var forvitinn
og bað afa sinn að ljá sér þessa
bók. „Hvað heldurðu að þú hafir
að gera með þetta strákur," sagði
afi hans stuttaralega. Baldvin
svaraði: „Mig langar til þess að
vita, hvað í þessu er.“ Þá sagði
karl eftir stundarþögn. „Já, þetta
er alveg rétt. Þú skalt temja þér
að reyna að kynna þér hlutina og
skilja þá og mynda þér skoðun um
þá — og vertu svo maður til þess
að standa við þá skoðun.“
Nú þegar Baldvin er allur, tel ég
mér óhætt að fullyrða, vegna
þeirra kynna sem ég hafði af
honum, að hann reyndist um
ævina maður til þess að standa við
sína skoðun.
Ég votta aðstandendum hans
samúð mína.
Guðrún Guðlaugsdóttir.
Á morgun verður til moldar
borinn vinur minn Baldvin Sig-
urðsson sem lézt 6. þessa mánað-
ar. Verður útförin gerð frá Há-
teigskirkju kl. 14.00. Baldvin var
síðustu átta árin góður granni
okkar hjónanna og gerði, ásamt
eftirlifandi eiginkonu sinni, Krist-
ínu Sigurðardóttur, og dóttursyn-
inum Gylfa, tilveruna bjartari og
skemmtilegri.
Baldvin var fæddur 24. júní 1906
í Suður-Þingeyjarsýslu, kominn af
bændafólki í Aðaldal, sonur hjón-
anna Sigurðar Baldvinssonar,
bónda í Garði, og Bergljótar
húsfreyju, dóttur Benedikts á
Auðnum en hann var einn af
frumkvöðlum samvinnuhreyfing-
arinnar. Baldvin ólst upp í föður-
garði en fór ungur að heiman til
að freista gæfunnar. Hann hlaut í
vöggugjöf arf íslenzkrar bænda-
menningar, hertist í lífsbaráttu
kreppuáranna og kynntist þjóðlíf-
inu við margvísleg störf til sjós og
lands.
Árið 1938 gekk Baldvin að eiga
Kristínu, dóttur hjónanna Sigurð-
ar bónda að Auðshaugi á Barða-
strönd, Pálssonar alþingismanns
að Dæli, Húnavatnssýslu, og Val-
borgar Þorvaldsdóttur, húsfreyju.
Þau Baldvin og Kristín eignuöust
fimm börn sem öll eru upp komin,
dæturnar Bergljótu, Hrafnhildi,
Valborgu og Herdísi og soninn
Sigurð.
I mörg ár stundaði Baldvin
siglingar á farmskipum og sjó-
mennsku á togurum. Var hann
m.a. í nokkur ár í skiprúmi hjá
Þórarni Olgeirssyni, skipstjóra og
útgerðarmanni í Grimsþy og hélt
Baldvin mjög upp á hann og
minntist hans jafnan með virð-
ingu. í tæp 20 ár starfaði Baldvin
hjá Olíuverzlun Islands hf. en lét
af störfum fyrir 6—7 árum. Síð-
ustu árin tók hann af lífi og sál
þátt í að vinna að félags- og
hagsmunamálum samtaka psor-
iasis- og exemsjúklinga.
Á uppvaxtarárum Baldvins áttu
ungmenni hér á landi yfirleitt
ekki kost á langri skólagöngu og
sat hann stutt á skólabekk. Hann
var hinsvegar víðlesinn og vel
sjálfmenntaður. Baldvin var mjög
ljóðelskur, þuldi Sigurð Breiðfjörð
endalaust þegar sá gállinn var á
honum, samdi stundum brag sjálf-
ur og flutti af mikilli innlifun og
kunni einnig smellnar kímnisögur.
I skoðunum var hann fastur fyrir
en flíkaði þeim lítt, þótti að
jafnaði hentara að ræða um lífsins
gang og nauðsynjar í léttum dúr.
Við Anna minnumst Baldvins
með þakklæti og sendum frú
Kristínu og öðrum ástvinum hans
samúðarkveðjur.
William Thomas Möller
Astvaldur Helgi As-
geirsson - Minning
Við viljum minnast hér nokkr-
um orðum vinar okkar og tengda-
föður, Helga Ásgeirssonar, verzl-
unarmanns, er lést í Borgarspítal-
anum 8. maí sl.
Helgi hafði um langan tíma átt
við erfið veikindi að stríða, sem
yfirbuguðu hans mikla þrek að
lokum.
Þótt vitað væri að hverju
stefndi, er þó ávallt þungbært að
sjá á bak ástvini sínum, ekki hvað
síst, þegar um er að ræða slíkan
sómamann, sem Helgi var.
Helgi var fæddur í Reykjavík
13. júní 1908. Foreldrar hans voru
Þórunn Þorsteinsdóttir og Ásgeir
Ásmundsson og var hann næst
elstur tíu systkina.
Ungur að árum hóf hann störf
hjá heildverzlun Jóhanns Ólafs-
sonar og starfaði þar í fjölmörg
ár, eða þr til hann stofnaði sitt
eigið fyrirtæki, er hann rak ásamt
eiginkonu sinni, Ástu Ágústsdótt-
ur, meðan heilsa hans leyfði.
Helgi var hugvitssamur og úr-
ræðagóður maður, sem ávallt var
gott að leita til, og víst er það að
seint verður honum þökkuð öll sú
umhyggja og hjálpsemi, er hann
sýndi okkur á lífsleiðinni. Hann
var einstakur afi barna okkar,
enda þótti þeim ætíð gott að vera í
návist hans og dvöldust mikið hjá
afa sínum og ömmu í Gnoðarvogi.
Hann var sjálfum sér sam-
kvæmur, trúr skoðunum sinum,
réttlátur og heiðarlegur svo af
bar. Ekki fer svo á langri ævi að
ekki blási af og til á móti, og svo
var um Helga að mótlæti þekkti
hann, en hann tók því með þeirri
karlmennsku og þrautseigju, sem
honum var í svo ríkum mæli gefin.
Erfið veikindi hinna síðustu ára
voru honum þungbær, sérstaklega
þar sem hann var gæddur óvenju
ríkri athafnaþrá, og féll honum
aldrei verk úr hendi meðan heilsa
hans entist.
Ekki verður svo minnst Helga
Ásgeirssonar að eigi sé getið
eiginkonu hans, Ástu Ágústsdótt-
ur, sem stóð eins og klettur við
hlið hans í lífi, starfi og veikind-
um.
Utför hans verður gerð frá
Fossvogskirkju föstudaginn 16.
maí n.k. kl. 15.00.
Góður guð blessi minningu hans
og styrki alla hans ástvini, sem nú
syrgja góðan dreng.
Halldór og Pétur.
Sigríður Sigurgeirs-
dóttir Helluvaði
Fædd 31. mars 1904.
Dáin 6. maí 1980.
Sigríður var dóttir þeirra hjóna
Sigurgeirs Jónssonar, skálds á
Helluvaði Hinrikssonar og Sól-
veigar Sigurðardóttur. Sigurður
skáld frá Arnarvatni var föður-
bróðir hennar en systkini Guðrún
og Jónas á Helluvaði og Anna og
Jón á Akureyri.
Sigríður giftist Gísla Árnasyni,
prófasts á Skútustöðum Jónsson-
ar, og bjuggu þau allan sinn
búskap á Helluvaði. Börn þeirra
eru Árni og Þorbjörg Sigríður í
Mývatnssveit og Auður og Sólveig
í Reykjavík.
Gísli á Helluvaði var móður-
bróðir minn. Til hans kom * ég
ungur drengur með foreldrum
mínum. Sigurgeir faðir Sigríðar
fór þá um miðja nótt til veiða í
Laxá og Sólveig kona hans hóf á
sama tíma að baka flatbrauð. Um
morguninn var hlaðið veizluborð.
Þannig hafa móttökur ætíð verið á
Helluvaði, samlyndi og góðvild
ríkt, þótt margbýlt væri, aldrei of
mikið gjört fyrir þann, sem á dyr
knúði, enda eins og hann væri sá,
sem gleði vekti.
Sigríður var búin að vera sjúk í
nokkur ár. Þegar hún veiktist,
vorum við bræður staddir á Hellu-
vaði. Hún hné niður við að búa
okkur veizluborð. Við bárum hr.na
til sængur, og síðustu orð hennar,
áður en hún missti rænu: Ósköp er
leiðinlegt, hvað þið hafið mikið
fyrir mér.
Slíkrar konu er gott að minnast.
Á.K.
Eirikur Guðmunds-
son - Minningarorð
Eiríkur Guðmundsson andaðist
í Reykjavík þann 9. maí 1980.
Hann var fæddur að Þtasastöðum
í Stiflu 28. júní árið 1908.
Foreldrar hans voru hjónin
Guðný Jóhannsdóttir og Guð-
mundur Bergsson, er þá voru
ábúendur að Þrasastöðum, vel
gerð og mikils metin. Þrasastaðir
er fremsti bærinn í Stíflu og
næsta jörð við Lágheiði, sem
þjóðvegurinn liggur yfir til Ólafs-
fjarðar. Sama ættin hefir búið þar
frá því um 1760 og hafa synir tekið
við af föður, þar til fyrir nokkrum
árum, að Hartmann, yngsti bróð-
irinn, varð að bregða búi sökum
heilsubrests og var jörðin þá seld.
Eiríkur ólst upp í hópi átta
systkina, er til aldurs komust, og
var hann sjötti í aldursröðinni.
Um fermingaraldur varð hann að
hverfa burt af æskuheimilinu og
fara að vinna fyrir sér, eins og þá
var títt um unglinga í sveitum.
Eiríkur erfði frá föður sínum
hagleik og sköpunargáfu. Því réðst
hann, bláfátækur unglingur, til
smíðanáms í Siglufirði. Hann
lærði hjá Karli Sturlaugssyni, sem
var mikils metinn trésmíðameist-
ari. Námið var fjögur ár og ekkert
kaup.
Eiríkur kvæntist frændkonu
sinni, Ólöfu Jónsdóttur, bónda í
Tungu, sem var einn helsti bónd-
inn í Fljótum á þeim árum, og
gegndi margvíslegum trúnaðar-
störfum fyrir sveit sína. Móðir
Ólafar var Sigurlína Hjálmars-
dóttir, fyrirmannleg og glæsileg
kona. Hún gegndi meðal annars
nærkonustörfum í forföllum yfir-
setukvenna og lánaðist það í öllum
tilfellum vel.
Eiríkur og Ólöf bjuggu í Stíflu í
sjö ár, fyrst í Tungu og síðar á
Þrasastöðum. Árið 1937 fluttust
þau til Siglufjarðar og áttu þar
heimili í 27 ár.
Þar stundaði Eiríkur smíðar og
var eftirsóttur. Hann var aðal-
verkstjóri Siglufjarðarbæjar í
mörg ár. Hann var fenginn til þess
að vera verkstjóri við fyrsta
áfanga hafnargerðar í Þorláks-
höfn og fluttist fjölskyldan þá til
Reykjavíkur árið 1964. Hafa þau
og flest af börnum þeirra átt þar
heima síðan.
Eftir að umsömdu verki lauk í
Þorlákshöfn, gegndi Eiríkur
margvíslegum störfum í Reykja-
vík. Var hann vinnandi til dánar-
dægurs, með nær því óskerta
starfsorku, nærri 72ja ára.
Börn þeirra eru tíu að tölu, öll
vel gerð og farsæl. Hefir Ólöf þar
skilað vel stóru og vandasömu
móðurhlutverki.
Börnin eru nú öll gift nema ,
yngsta dóttirin og barnabörnin
eru orðin 23 talsins.
Eiríkur Guðmundsson var
greindur maður og fríður sýnum,
vel meðalmaður á hæð, grannvax-
inn, beinn og rösklegur. Hann var
glaður og orðheppinn í vinahópi og
fylgdist vel með í stjórnmálum og
öðru því sem var að gerast á
líðandi stund. Hann var lánsamur
með konuna og börnin og alla
afkomu sína.
Það var skylduliði hans óvænt
áfall, er ævi hans var svo snögg-
lega lokið.
Vertu sæll vinur og bróðir.
Víðfeðm öll tilveran er.
Nú kannar þú kcnninga slóðir.
Ék kem senn á eftir þér.
Björt og blessuð veri minning
hans.
Útför Eiríks heitins Guð-
mundssonar fer fram á morgun,
föstudag, frá Fossvogskirkju.
Jóhann Guðmundsson
ATHYGLI skal vakin á því. að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig
verður grein. sem birtast á í
miðvikudagsblaði. að berast í
síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með
greinar aðra daga. Greinar
mega ekki vera í sendibréfs-
formi. Þess skal einnig getið
af marggefnu tilefni að frum-
ort ljóð um hinn látna eru
ekki birt á minningarorðasíð-
um Morgunblaðsins. Ilandrit
þurfa að vera vélrituð og með
góðu linubili.