Morgunblaðið - 18.09.1980, Síða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 18. SEPTEMBER 1980
+
Hjartkær eiginmaöur minn og faöir okkar,
MAGNÚS SIGURÐSSON,
brunavöröur,
Lynghaga 7,
andaöist 16. þ.m.
Edda Filippusdóttir,
og börn.
Móöir okkar, stjúpmóöir, tengdamóöir og amma,
ÁSBJÖRG GESTSDÓTTIR,
Langageröi 34,
andaöist þriöjudaginn 16. september.
Gunnar Jónsson, Hrund Jóhannsdóttir,
Greta Jónsdóttir, Pétur Bjarnason,
Kolbrún Jónsdóttir, Gunnar Guömundsson,
Guöbjörg Jónsdóttir, Sigurbjartur Sigurösson,
Guöný Jónsdóttir, Stefán Gislason,
og barnabörn.
+
Faöir okkar,
ÁRNI BJÖRN GUNNLAUGSSON,
fré Brekku é Álftanesi,
andaöist 14. september. Jaröarförin auglýst síöar.
Börn hins létna.
+
Faöir okkar,
FRITZ BERNDSEN,
Hétúni 10b,
andaöist í Lanspítalanum 16. sept.
F.h. aöstandenda.
Jörgen Berndsen.
+
Móöir okkar,
ESTÍVA SIGRÍÐUR JAKOBSDÓTTIR,
sem lést í Landspítalanum 13. sept. veröur jarösungin frá
Fossvogskirkju föstudaginn 19. sept. kl. 3 e.h.
Theódór Jóhannesson,
Einar Jóhannesson,
Andrea Jóhannesdóttir.
+ Faöir okkar, GUÐMUNDUR TÓMASSON, fyrrum bórtdi í Tandraseli, er andaöist 13. sept., veröur jarösettur frá laugardaginn 20. sept. kl. 2. Ferö frá Umferöamiðstööinni kl. 10.30. Stafholtskirkju,
Börnin.
+
Móöir okkar, tengdamóöir og amma,
INGUNN VALGEROUR HJARTARDÓTTIR,
Borgarholtsbraut 49, Kópavogi,
lést mánudaginn 15. september. Útför fer fram frá Kópavogskirkju
mánudaginn 22. september. Nánar auglýst síöar.
Hilmar Haröarson, Guörún Gunnarsdóttir,
Ólöf Þorvaldsdóttir, Logi Kristjénsson,
Steini Þorvaldsson, Sigríöur Ólafsdóttir,
Lilja Guörún Þorvaldsdóttir, Aöalsteinn Bergdal,
og barnabörn hinnar létnu.
+
Unnusti minn, sonur okkar dóttursonur minn, bróöir, mágur og
frændi,
KÁRI SIGURÐSSON,
Dyngjuvegi 12, Reykjavík,
andaöist á Landspítalanum föstudaginn 12. september, af
afleiöingum slyss. Jaröarförin fer fram frá Fossvogskirkju
föstudaginn 19. september nk. kl. 10.30.
El(n Guömundsdóttir,
Kolbrún Kristjénsdóttir, Reynir Magnússon,
Siguröur Þórhallsson, Sigríöur Benediktsdóttir,
Helga Hélfdénardóttir,
Helga Siguróaroottir, Viöar Aðalateinsson,
Rósa Siguróardóttir, Gfsli Torfason,
Þórey og Helga Sóley Vióarsdastur.
Soffía Túvína
- Kveðjuorð
Fædd 16. nóvember 1897.
Dáin 11. september 1980.
Innst í því ollu som xerist
óllu sem tekst þú I fanK
heyrir þú stundirnar hverfa
heyrir þú klukkunnar KanK-
Ok þaóan mun þoKnin koma —
þoKnin ok Kleymskan oll
er hinsta mínútan hnÍKur
á hvarma þér, eins og mjöll.
(Hannes Pétursson)
Nú er hinsta mínútan hnigin á
hvarma gamallar konu, sem í dag
verður lögð í íslenska mold eftir
langa vegferð. Mig langar að
kveðja hana og þakka samfylgdina
þetta spottakorn, sem við gengum
saman.
Sína löngu vegferð hóf Soffía
Túvína (sem í okkar munni var
kölluð Sonja), austur í Hvíta-
Rússlandi fyrir næstum 83 árum.
Hún var fædd í Rakovo, litlu þorpi
í Rússlandi keisarans, árið 1897.
Foreldrar hennar voru gyðingar
eins og raunar þriðjungurinn af
íbúum Rakovo. Soffía var yngst af
13 börnum, en aðeins 5 þeirra
komust á legg. Fátæktin var mikil
og menntunarlöngun Sonju átti
erfitt uppdráttar. Hún fór í
menntaskóla til Minsk og á hverju
sumri, þegar hún kom í sumarleyfi
var farið að ræða það, að nú gæti
hún ekki farið aftur í skólann.
Hún sagðist hafa kvíðið minna
fyrir jólaleyfunum, því þá var ekki
verið að eyða orðum að slíku.
Lífið í Rakovo og öðrum slav-
neskum gyðingaþorpum tilheyrir
„veröld sem var“. En þótt þessi
veröld sé horfin, lifir hún þó í
minningunum, sem það fólk, sem í
henni lifði, eftirlét okkur. Oft
þegar ég var að hlusta á Sonju
segja sögur fann ég að ég var
lánsöm að skilja rússnesku, þó
ekki væri til annars en missa ekki
af þeim sögum. Og hún kunni að
segja sögur. I hennar munni varð
allt svo látlaust og greinargott,
jafnt gaman sem alvara.
18 ára gömul hélt hún til Odessa
að læra tannlækningar. Það var
ekkert áhlaupaverk fyrir unga
stúlku á þeim árum og ekki gat
hún vænst mikils fjárhagsstuðn-
ings að heiman. Enda vann hún
baki brotnu og bjó við erfið kjör.
En hún var ung og bjartsýn og
glöð.
Síðan iá leiðin til Moskvu. Þar
var hún stödd á þeim sögulegu
tímum októberbyltingarinnar.
Hún gat fylgst með henni út um
gluggann hjá sér því hún leigði
herbergi við eina aðalgötu borgar-
innar, Gorkígötu.
Árið 1921 giftist hun Riszard
Túvín, ungum verkfræðingi af
pólskum gyðingaættum. Riszard
var óvenju glæsilegur maður, bæði
í sjón og raun. Þegar ég kynntist
honum var hann kominn á efri ár,
en fallegur var hann ennþá. Þau
lifðu saman sætt og súrt í 48 ár,
eignuðust 3 börn. Eftir að Riszard
dó árið 1968 var Sonja ekki nema
hálf manneskja. En hún var sterk
+
Minningarathöfn um bróöir okkar,
GUÐMUND ÓSKAR GÍSLASON,
skipstjóra,
fré Haugi í Flóa,
er lézt í Boston 8. ágúst, fer fram frá Gaulverjabæjarkirkju,
laugardaginn 20. sept. kl. 2 e.h.
Systkini hins létna.
+
Eiginkona mín og móðir okkar,
GUÐBORG GUDMUNDSDÓTTIR,
Löngubrekku 37, Kópavogi,
veröur jarösungin föstudaginn 19. september kl. 13.30 frá
Kópavogsklrkju. Ba|dwjn J6n„on
Unnur Baldvinsdóttir,
Jón Baldvinsson,
Jónfna Baldvinsdóttir.
+
innilegar þakkir færi ég öllum þeim sem vottuöu mér samúö og
vinarhug viö andlát og útför móöur minnar,
SIGRÍÐAR EIRÍK SDÓTTUR,
Baldursgötu 26,
Maren Halla Sigmundsdóttir.
+
Hjartans þakkir til allra, er sýndu okkur samúö og vinarhug viö
andlát og útför systur okkar,
HÓLMFRÍÐAR GUÐJÓNSDÓTTUR,
Meöalholti 4,
Súsanna Guðjónsdóttir,
Konréó Guöjónsson.
+
Innilega þökkum vlö auösýnda samúö vegna andláts og útfarar
móöur minnar, tengdamóöur og ömmu,
ÖNNU LILJU STEINÞÓRSDÓTTUR,
tré Vík í Héóinsfirói,
Hringbraut 115, Reykjavfk,
Kriatjana Heiöberg Guómundsdóttir,
Snorri Ásgeirsson,
Björgvin Gylfi Snorrason,
Ásgeir Valur Snorrason.
og lét það ekki buga sig. Enda
hafði hún áður þurft að rétta úr
sér eftir sáran harm. Fyrsta
barnið og augasteinninn hennar
fékk ekki að lifa nema 4 ár. En
drottinn tók og drottinn gaf. Þau
Riszard eignuðust síðan 2 börn,
Júrí sem býr í Bandaríkjunum og
Lenu, sem búsett er á íslandi. Ég
hygg að það sé ekki ofsagt að
Sonja hafi átt miklu barnaláni að
fagna. Samband hennar og barn-
anna var bæði traust og hlýtt.
Lena fluttist hingað með manni
sínum, Árna Bergmann, fyrir 17
árum. Þegar Riszard, maður
Sonju, dó, kom hún til dóttur
sinnar og bjó á heimili þeirra
Árna. Mig skortir orð til að lýsa
þeirri umhyggju sem þau systkin-
in, Lena og Júrí, sýndu móður
sinni. Það kom í hlut Lenu að
stunda hana síðustu árin eftir að
heilsu hennar fór að hraka. Og það
gerði hun svikalaust. Það má
heldur ekki gleyma hlut Árna
tengdasonar hennar. Hann var
henni góður félagi og þegar vel lá
á þeim sungu þau saman á jidd-
ísku. Barnaþörnin, Snorri og Olga,
hafa líka misst góðan vin.
Eitt fannst mér alltaf áberandi
í fari þessarar konu, en það var
alúðin sem hún lagði í störf sín.
Það var sama hvaða verk hún tók
sér fyrir hendur, hvort það var að
gera við tennur (en það gerði hún
sleitulaust í hartnær heila
mannsævi), elda mat eða prjóna
lopapeysur — allt var jafn vel af
hendi leyst. Og hún kemst kannski
næst því að lenda á spjöldum
mannkynssögunnar fyrir lopa-
peysurnar, sem hún prjónaði á
ýmsa þekkta andófsmenn, sov-
éska, og þeir klæðast stundum á
blaðamannafundum. Já, þessi
kona lifði sannarlega tímana
tvenna — og þrenna. Það er ekki
nóg með að hún hafi verið einn af
síðustu fulltrúum slavneska gyð-
ingasamfélagsins, sem við þekkj-
um svo vel úr „Fiðlaranum á
þakinu" og hafi gengið um Gorkí-
götu í októberbyltingunni, heldur
finnst mér næstum hægt að lesa
sögu Rússlands úr lífi hennar eins
og myndasögu.
Þótt það væri erfitt fyrir Sonju
að nema land á gamals aldri svo
víðs fjarri átthögunum, var hún
sátt við að ljúka vegferð sinni hér.
Við, sem kynntumst henni, kveðj-
um hana með þakklæti og óskum
henni góðrar heimferðar.
Mi(f dreymir vift hrunið heiAarsel:
heyri sóna KeKnum upnar dyr,
laufþyt á auðum láKum mel?
LU manns streymir Iram. timinn er kyr.
Allt sem var lifað uk allt sem hvarf
er, það scm verður dvelur fjær
únuminn heimur, hulið starf,
hús þessa daKs stúð reist i gwr.
Við Kúnxum i dimmu við litfúl Iok
i Ijúsi sem Keymir um eilifð hvað
sem er. ok biður. Fuxlinn sem flauK
framhjá er enn á sama stað.
(Snorri Hjartarson)
Hallveig Thorlacius.
Soffia Theofilovna fluttist
hingað út til íslands frá Rússlandi
á efri árum sínum, gerðist íslenzk-
ur ríkisborgari og varð góður þegn
þessa lands.
Stundum, einkum á vorin og um
hásumarið, kvaðst hún þó sakna
hins fjölskrúðuga gróðurs sinna
gömlu heimkynna í Mið-Rúss-
landi, sakna vina sinna og ætt-
ingja þar í landi. Hún minntist
indælla gönguferða um skógana á
yngri árum sínum með góðum,