Morgunblaðið - 26.09.1980, Síða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 26. SEPTEMBER 1980
Minning:
Sigríður J.
Guðmundsdóttir
Fædd 18. ágúst 1929.
Dáin 19. september 1980.
Kveðja írá vinkonum
(*uA éK vpit þú þerrar tárin.
hjá þeim som syrgja mest.
hún khÍ þeim líf sitt fimmtíu árin.
ok allt sem hún átti best.
B.G.
Okkar góða æskuvinkona og
skólasystir Sigga, er horfin yfir
móðuna miklu langt fyrir aldur
fram. Við eigum erfitt með að trúa
því, þar sem hún var ætíð svo
hress og kát og lífgaði alltaf upp
alla í kringum sig. En svona er
lífið. Við sem eftir lifum höfum
minningarnar, og yljum okkur við
þær. Það þýðir ekki að deila við
dómarann, við verðum að sætta
okkur við það sem að höndum ber.
Það rifjast upp margar góðar
minningar í hugum okkar.
Við minnumst æskuheimilis
Siggu að Laugavegi 74. Þar var
gott að koma, þar var hjartarými
mikið, og alltaf tekið vel á móti
öllum, með gleði og hlýleika, bæði
af foreldrum hennar og systkin-
um. Þó oft væri margt um mann-
inn, þá var alltaf pláss fyrir okkur
vinkonur hennar. Okkur tvær sem
þetta ritum, tengdi hún saman
vináttuböndum, önnur er æsku-
vinkona og hin er skólasystir úr
Kvennaskólanum. Höfum við
henni því mikið að þakka, því
okkar vinátta hefur alltaf haldist.
Hún var sú fyrsta af okkur, sem
gifti sig, og eigum við ljúfar
minningar frá heimili þeirra
Siggu og Ingva, þegar þau eignuð-
ust sitt heimili í Hafnarfirði.
Þegar hún eignaðist sitt fyrsta og
eina barn, Jónu, fannst okkur við
eiga hana allar. Ári síðar fetuðum
við í fótspor hennar og eignuð-
umst okkar eigið heimili og börn,
en vináttuböndin milli okkar hafa
alltaf haldist, þó við hittumst
sjaldnar. Sigga var mjög barnelsk,
og átti hún mikil ítök í okkar
börnum, og var hún ávallt kölluð
Sigga vinkona meðal þeirra, enda
fylgdist hún mikið með þeim alla
tíð, og gladdist með hverjum
áfanga í lífi þeirra. Eiginmenn
okkar og börn hafa virt okkar
vináttu, og var það okkur mikils
virði.
Við og fjölskyldur okkar kveðj-
um Siggu með söknuði, og þökkum
henni fyrir allt.
Guð blessi minningu hennar.
Við biðjum góðan guð að styrkja
manninn hennar, dótturina, dótt-
ursynina, systkini hennar og
systkinabörn.
Bidda og Rósa.
Á fallegu haustkvöldi, eins og
þau verða fegurst, barst mér sú
sorgarfregn, að vinkona mín og
sviikona, Sigríður Jóna Guð-
mundsdóttir, hefði veikst skyndi-
lega, breyst á andartaki frá kátri,
lífsglaðri konu, í lífvana dauð-
sjúka veru. Kvöldið var ekki leng-
ur fagurt, heldur dimmt og
drungalegt og það varð myrkt í
huga mínum, því eins og gleðinni
fylgir birta, fylgir sorginni myrk-
ur. Og nú er hún öll.
Sigga, en svo var hún alltaf
kölluð af kunningjum og vinum,
var fædd 18. ágúst 1929 í Reykja-
vík, dóttir hjónanna Guðmundínu
Oddsdóttur og Guðmundar
Grímssonar, fisksala. Sigga var
yngst fimm systkina, hin eru
Bettý, Gyða, Grímur og Ágúst. Öll
eru þau systkin mannkostafólk,
foreldrum sínum til sóma í hví-
vetna. Ekki var ég kunnug uppeldi
né heimilisháttum þeirra, en veit
þó með vissu, að ekki voru þau alin
upp við alsnægtir. Hefi ég oft átt
góða stund með þeim systkinum á
heimili Siggu og kynnst þeim af
öllu góðu. Er mér ljóst, að þeim er
öllum í blóð borið, að meta lífið,
eins og það er á hverjum tíma og
gjöra kröfur, fyrst og fremst til
sjálfra sín, en ekki annarra og
þannig var einnig með Siggu.
Sigga stundaði nám í Kvenna-
skólanum í Reykjavík og hefur
áreiðanlega staðið sig með prýði
þar, því athyglisgáfa hennar og
minni voru með ólíkindum, langt
yfir allri meðalmennsku. Hún
minntist veru sinnar þar, ávallt
með ánægju og þar treysti hún
vináttubönd við skólasystur sínar,
sem aldrei rofnuðu, til hinstu
stundar.
Árið 1949, giftist hún eftirlif-
andi manni sínum, Ingva Jóhann-
essyni, bifreiðastjóra, sem er
fæddur og uppalinn í Hafnarfirði.
Með honum fluttist hún í hans
heimabyggð og gjörðist góður og
gegn Hafnfirðingur. Fljótlega
byggðu þau sér hús að Hringbraut
34, þar í bæ og hefur vel til tekist
hjá þeim, því þar hafa þau átt sitt
heimili æ síðan, og aldrei viljað
breyta neinu þar um.
Þau eignuðust eina dóttur
barna, Jónu Guðlaugu, fædda 27.
maí 1950. Er hún um margt lík
móður sinni, dugandi og atorku-
söm ung kona. Hún er búsett í
Flórida. Eftir að hún fluttist
þangað, var hugur Siggu oft bund-
inn á þeim slóðum og þegar
tækifæri gáfust, lá leið þeirra
hjóna ávallt í þá átt. Gjarnan
hefði Sigga óskað að styttra væri
milli þeirra, en það var fjarri
henni að sýta það, fyrst og fremst
vildi hún heill og hamingju dóttur
sinnar. Hafði hún orð á því við
mig, þegar hún vissi að Jóna
myndi ílengjast svo fjarri, að það
væri ekki aðalatriðið, hvar hún
væri, heldur hitt að hún væri
hamingjusöm, það skipti fyrst og
síðast öllu máli, það var hennar
ánægja. Svo er raunar um alla,
sem elska á óeigingjarnan hátt
eins og hún gjörði. Jóna á tvo syni
Ingva Tý og Tómas Áka, sem voru
„augasteinar" ömmu sinnar,
dvöldu þeir á heimili hennar og
afa síns, oft um lengri og skemmri
tíma, þeim til mikillar ánægju.
Það hryggir mig nú, þegar ég
hugsa til þess, að hún skyldi ekki
lengur fá notið þess, að sjá
ömmudrengina sína, vaxa úr grasi
og verða að æskumönnum, svo
mjög hafði hún hlakkað til þess,
en ég veit, að þar sem algóður guð,
hefur nú búið henni stað, mun hún
vaka og biðja fyrir hverju fótmáli
þeirra. Nú er skarð fyrir skildi hjá
þeim, að missa ömmu sína, sem
alltaf var reiðubúin að taka á móti
þeim, þrátt fyrir annasama tii-
veru, en það er huggun harmi
gegn, að hér heima á Islandi, eiga
þeir góðan afa, sem ég veit að
ávallt tekur á móti þeim af alhug,
þó hagir hafi breyst.
Nú þegar kveðjustund okkar
Siggu er upprunnin, finnst mér
eins og ég hafi glatað einhverju af
sjálfri mér, svo samofin er hún
veru minni í Hafnarfirði. Ég á
margar góðar minningar frá því
ég kom fyrst í bæinn, og ein af
þeim allra bestu, er frá fyrsta
fundi okkar Siggu, svo innilega
fagnaði hún mér og bauð mér
velkomna, það gleymist aldrei.
Henni var einstaklega lagið að líta
björtum augum á tilveruna og
smita mann af orku sinni og
glaðværð. Af Siggu fundi fór ég
aldrei döpur. Börnum mínum var
hún „góð frænka", sem fylgdist
með þeim af alúð og áhuga í blíðu
og stríðu.
Það hvarflar að mér, nú á
þessari stundu, að lífshlaup okkar
allra sé fyrirfram ákveðið, því
enga manneskju hefi ég þekkt,
sem var eins áköf í að lifa lífinu, á
þann hátt, sem hugur hennar stóð
til, þá meina ég ekki gegnum
vímugjafa, því Sigga notaði hvorki
vín né tóbak heldur lifði og naut
þeirra tækifæra, sem henni buðust
í lífinu, með allri sinni athygli,
það var oft, eins og hún væri í
kapphlaupi við lífið sjálft og hefði
hugboð um að tíminn væri naum-
ur, sem og varð.
Sigga var ákaflega félagslynd
kona, starfaði af lífi og sál, bæði í
Kvenfélagi Þjóðkirkjunnar og
Kvennadeild Slysavarnafélagsins
í Hafnarfirði og vildi hún hag
þeirra, sem mestan og bestan.
Hún á einnig langan starfsferil að
baki á Bæjarskrifstofum Hafnar-
fjarðar, hún sinnti -störfum sínum
af samviskusemi og áhuga. Starfs-
félaga sína á vinnustað og utan
hans, mat hún mikils og var
þakklát fyrir að geta haft tæki-
færi að starfa með góðu fólki, það
er mér persónulega kunnugt um
Sorgin gleymir engum, fyrr eða
síðar sækir hún alla heim, nú
hefur hún barið að dyrum hjá
ykkur, snöggt og óvænt, án þess að
gera boð á undan sér, Jóna mín og
Ingvi, því bið ég góðan guð að
hugga ykkur og styrkja á þessari
erfiðu stund, ykkar er harmurinn
mestur.
Ég og fjölskylda mín þökkum
Siggu fyrir samfylgdina, hún var
góð. Nú biðjum við henni góðrar
ferðar og góðrar heimkomu til
fyrirheitna landsins.
Mjöll Sigurðardóttir.
Kveðja frá kvenfélagi
Hafnarfjarðarkirkju.
í dag kveðjum við formann
okkar, Sigríði Guðmundsdóttur,
sem var svo sviplega kölluð burtu
héðan. Sigríður hafði verið for-
maður félagsins um sjö ára skeið
eða frá því 7. febrúar 1973, en áður
hafði hún verið vararitari í þrjú
ár.
Sigríður var kona félagslynd og
starfaði ötullega að öllu því er
verða mætti kirkjunni til heilla.
Þar sparaði hún hvorki tíma né
krafta, og var ávallt vakandi við
að prýða og fegra kirkjuna. Hún
var að öllu leyti fórnfús, hjálpsöm
og óeigingjörn.
Óðurinn til kærleikans í 1.
Korintubréfi Páls postula var Sig-
ríði einkar hugleikinn, ef til vill
fyrir það að kærleikurinn var svo
ríkur í eðli hennar sjálfrar. Hún
giaddist ekki yfir óréttvísinni, en
samgladdist sannleikanum. I
kærleika fékk glaðlyndi Sigríðar
notið sín. Hún var einlæg og
innileg í mannlegum samskiptum
og ávann sér þannig traust sam-
ferðamanna sinna. Var þá sama
hvort í hlut áttu börn eða full-
orðnir.
Margar félagskonur mirnast
þess nú á tímamótum, hve Sigríð-
ur var ávallt vaKÍn og sofin yfir
velferð barna þeirra og líðan. Hún
fylgdist af áhuga með uppvexti
þeirra og þroska og talaði jafnan
við þau sem jafningja. Sumum
fylgdi hún í dansskólann og fékk
að horfa á framfarir, en af öðrum
tók hún myndir, sem hún fram-
kallaði síðan á staðnum, litlu
vinunum sínum til mikillar
ánægju. Á þennan hátt var Sigríð-
ur einatt boðin og búin til þess að
gera tilveruna eilítið ævintýra-
legri en virku dagarnir gáfu tilefni
til.
Fyrir hönd Kvenfélags Hafnar-
fjarðarkirkju er okkur í stjórn
þess ljúft og skylt að þakka allt
starf Sigríðar í þágu félagsins.
Það gerum við af alhug nú á
kveðjustundu.
Við biðjum algóðan Guð að
styrkja og blessa eiginmann, dótt-
ur, dóttursyni og aðra aðstand-
endur. Þeim vottum við samúð
okkar.
í dag er til moldar borin Sigríð-
ur J. Guðmundsdóttir, húsmóðir
og skrifstofustúlka hjá bæjar-
skrifstofu Hafnarfjarðar, er and-
aðist þann 19. september sl., eftir
stutta sjúkralegu.
Sigríður var fædd í Reykjavík
18. ágúst 1929, en fluttist til
Hafnarfjarðar er hún giftist
Ingva Jóhannessyni og hefur búið
þar æ síðan. Hún réðst til starfa
hjá Hafnarfjarðarbæ í ágúst 1966.
Til að byrja með var Sigríður í
hlutastarfi í innheimtudeild, en
fljótlega var hún ráðin í fullt starf
við innheimtuna og gegndi hún því
til dauðadags.
Sigríður var góður starfsmaður.
Hún var starfsöm, lipur og skap-
góð. Þá bjó hún að staðgóðri
þekkingu á mönnum og málefnum.
Allir þessir eiginleikar hennar
komu að góðum notum í erilsömu
og oft vanþakklátu starfi, sem
innheimtustörf hjá bæjarfélagi
geta verið.
Hún var vel liðin af öllu sam-
starfsfólki sínu, enda hjálpfús,
félagslynd og ávallt reiðubúin að
miðla öðrum af reynslu sinni.
Er Sigríður kvaddi samstarfs-
fólk sitt að loknum starfsdegi
föstudaginn 5. þ.m. grunaði engan
að við sæjum hana ekki framar. Á
þeirri stundu virtist okkur dauð-
inn svo fjarlægur þessari lífsglöðu
konu.
Starfsfólk á bæjarskrifstofu sér
nú á bak góðum félaga og sam-
starfsmanni og bæjaryfirvöld
hafa misst ágætan starfsmann.
Fyrir hönd þessara aðila sendi ég
eiginmanni hennar Ingva Jóhann-
essyni og öðrum aðstandendum
innilegustu samúðarkveðjur.
Einar I. Halldórsson.
Það var árið 1967, sem ég
kynntist Siggu fyrst eða fyrir
rúmum 13 árum. Ég var þá átján
ára og Jóna sautján. Um jólin var
ég svo fluttur inn til þeirra Jónu,
Siggu og Ingva. Mín kynni af
Siggu voru góð. Það var sama
hvað á gekk, aldrei skipti hún sér
af og ef eitthvað var, þá tók hún
upp hanskann fyrir mig þó svo ég
væri oft ekki barnanna beztur.
Alltaf var hún boðin og búin að
hjálpa okkur Jónu í gegn um allan
okkar búskap. Hún sá ekki sólina
fyrir Ingva Tý og Tomma litla. Ef
Siggu hefði ekki notið við, þá
hefðum við Jóna aldrei náð þeim
árangri sem við náðum meðan allt
lék í lyndi. Ég er ánægður með
það, að nú síðastliðið ár var
samband við Siggu mjög gott.
Ég sakna Siggu. Hún var góð
kona og mér þótti alltaf vænt um
hana. Ég er sannfærður um það að
hún hvílir nú í friði hjá Guði. Það
er eina huggunin, sem maður
hefur þegar svona skeður. Guðirn-
ir elska þá sem deyja ungir og
Sigríður var ung í anda og að
árum.
Tommi
Kveðja frá Hraunprýði
Ein af stjórnarkonum slysa-
varnadeildarinnar Hraunprýði,
Sigríður Guðmundsdóttir er til
grafar borin í dag. Þessi lífsglaða
kona, sem stráði birtu og yl á veg
samferðarmannanna er horfin úr
hónum langt um aldur fram.
Okkur sem eftir stöndum, verður
orða vant þegar kveðja skal fé-
lagssystur, sem svo skyndilega og
óvænt er horfin úr hópnum.
Sigríður var fædd og uppalin í
Reykjavík. Yngst af stórum systk-
inahópi, yndi og eftirlæti foreldra
sinna og eldri systkina og það var
gifta hennar. Hún bar það með sér
hvar sem hún fór að hún hafði átt
góða bersku og uppvaxtarár, var
frjálsleg í fasi og bar vinarhug til
allra. Hún lauk prófi frá Kvenna-
skólanum í Reykjavík og starfaði
við verslunar- og skrifstofustörf
þar til hún um tvítugsaldur giftist
eftirlifandi eiginmanni sínum
Ingva Jóhannessyni og fluttist þá
hingað til Hafnarfjarðar og átti
hér heimili síðan. Hún tók strax
ástfóstri við þennan bæ, þar sem
forlögin höfðu skipað henni sess.
Hún starfaði um árabil á bæj-
arskrifstofunum og hafði þess-
vegna mikil samskipti við bæjar-
búa og aflaði sér mikilla vinsælda
í því starfi.
Hún var ákaflega félagslynd
kona og ung að árum gerðist hún
virkur félagi í slysavarnadeildinni
Hraunprýði og hefur nú setið í
stjórn þar í 12 ár. Okkur Hraun-
prýðiskonum varð það strax ljóst
að þar kom góð kona til liðs við
gott málefni. Hún vann að hverju
máli með alúð og festu, tillögugóð
og umfram allt jákvæð varðandi
menn og málefni eins og jafnan er
háttur góðra manna. Illmælgi var
henni víðsfjarri og sló þá frekar
upp í góðlátlegt grín ef viðræður
ætluðu að beinast í þær áttir.
Starfsemi kvennadeilda í slysa-
varnafélaginu er krefjandi starf
og þær fjáröflunarleiðir, sem unn-
ar eru útheimta mikla vinnu
meðal félagskvenna, eins og
reyndar öll önnur störf, sem unnin
eru að líknarmálum. Þar var hún
hin sterka, sem alltaf var hægt að
treysta, lifandi af áhuga, heil og
sönn í hverju því verki, sem hún
vann að hverju sinni. Hún starfaði
um árabil í merkjanefnd félagsins
meðnefndarkonur hennar þar
þakka henni sérstaklega sam-
starfið þar. Lokadagurinn var
tilhlökkunarefni. Þá var hún
ómetanlegur félagi. Hennar létta
skapgerð, smitandi hlátur og
hnyttin tilsvör löðuðu að okkur
börnin, sem komu ár eftir ár að
selja merkin á lokadaginn, en
Sigga var með eindæmum barngóð
og hafði unun af að vera með ungu
fólki. Enda átti hún marga unga
vini, sem trega hana nú látna.
Samstarfskonur hennar og fjöldi
félagskvenna sakna nú vinar í stað
og kveðja hana með einlægri þökk
fyrir öll hennar störf fyrir félagið.
Eins og að líkum lætur skapast
persónuleg vinátta milli þeirra
sem starfa að sameiginlegu mál-
efni um árabil og það var gott að
eiga hana Siggu að vini, bæði á
sorgar- og gleðistundum. Hún tók
svo innilega þátt í kjörum annarra
því lundin var ör og heit.
Að leiðarlokum er margs að
minnast en eftir er aðeins að
kveðja, og við kveðjum hana með
einlægri þökk. Þökk fyrir að hafa
átt hana að vini og fá að starfa
með henni að göfugu málefni. Við
finnum það bezt nú hversu traust-
ur hlekkur hún var í okkar félagi.
Hennar skarð verður vandfyllt.
Við sendum einkadóttur hennar
og dóttursonum hennar tveim,
augasteinunum hennar, samúð-
arkveðjur og eigum enga betri ósk
til þeirra, en að minningin um
góða móður og ömmu verði þeim
leiðarljós í fjarlægu landi. Eigin-
manni hennar vottum við dýpstu
samúð.
Kveðja frá mágkonu
í dag er til moldar borin Sigrið-
ur Jóna Guðmundsdóttir mágkona
mín, dóttir hjónanna Guðmundínu
Oddsdóttur og Guðmundar
Grímssonar, fisksala, sem bæði
eru látin, hún var yngst 5 systk-
ina.
t
Móöir mín, tengdamóðir, amma og langamma okkar,
SÓLBORG JÓNSDÓTTIR,
Fjölnisvegi 1, Reykjavík,
f. 18/7 1890 að Heynesi, Innri-Akraneshreppi,
andaöist aö Elli- og hjúkrunarheimilinu Grund sunnudanínr»
sept. sl.
Jaröarförin hefur fariö fram.
Þökkum sýnda samúö.
Þökkum innilega umhyggju og velvild starfsfólks á Grund viö hina
látnu.
Elin Kjarlansdóttir, Óskar L. Ágústsson,
Auóur, Eygló og Erla Oskarsdætur,
og barnabarnabörn.