Morgunblaðið - 12.10.1980, Qupperneq 31

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 12. OKTÓBER 1980
31
(blómaárin — flower power
o.s.frv.) var háfleyg textagerö og
torskilin framúrstefnutónlist mál-
ið. Við sem aðhylltumst þessar
hljómsveitir, King Crimson, Pink
Floyd, Yes og Jethro Tull svo
eitthvað sé nefnt, þóttumst vera
að skynja eitthvað merkilegra og
háfleygara heldur en þeir sem
hlustuðu t.d. á Bee Gees, T. Rex,
Diana Ross eða Slade.
Tónlist Kate Bush hefur þó
nokkuð yfirborðskennda dulúð, en
þegar að er gáð eru textar hennar
enn of skammt á veg komnir til að
geta kallast sérlega lýsandi, né að
tónlistin sé sérlega athyglisverð
frekar en „mónótónísk" músík
Gary Numans. En þó, jú hún er
hótinu skárri. Á „Never For Ever“
eru nokkrir góðir punktar. Kate
Bush er ágætis
söngkona, ein að þeim
sérstæðu, meira að
segja, þó ýmislegt
sé haft frá eldri og
veraldarvanari söngkonum á borð
við Joni Mitchell (sérstaklega í
rólegri lögunum). Og fimm iag-
anna eru nokkuð góð, þ.e. „Army
Dreamers" þar sem hún reynir
ekki einu sinni dulúðargerfið,
„Breathing" sem fjallar um líf og
dauða og er flutt á skemmtilegan
hátt af Kate, „Babooskha" sem er
nokkuð vinsælt hérlendis um þess-
ar mundir reyndar, „All We Ever
leikið hafði með ýmsum hljóm-
sveitum upp úr 1960, eins og Zoot
Money Big Roll Band, Animals, og
Kevin Ayers. En Police naði mik-
illi hylli auk þess sem þeir náðu
sín á milli sérstökum töktum og
fáguðum en þó grófum hljómum.
Tvær fyrstu plötur þeirra gerðu
mikla lukku og voru mjög líkar að
mörgu leyti og lítið þreifað á nýju
á seinni plötunni.
Copeland er sérlega góður
trommuleikari hann heldur ekki
alltaf þessum hefðbundna þétta
takti sem veldur því að tónlistin
virðist oft nokkuð losaraleg, Sting
leikur á bassann eins og bestu
„fusion“-jazz-bassaleikarar og er
ekki alltaf að fitla við hefðbund-
inn stíl, og gítarleikarinn Sum-
mers lætur mun meira í sér heyra
hér en á fyrri plötunum og hans
sérstaki rythma/sóló-gítarleikur
nýtur sín vel á plötunni.
Mörg laganna eru ekki jafn
fljótt grípandi og á fyrri plötunum
en þó eru þau greinilega ste'rk
mörg t.d. „Don’t Stand So Close To
Me“, „Driven To Tears", „De Do
Do Do De Da Da Da“, „Canary In
A Coalmine", „The Other Way Of
Stoppin“ og „Man In A Suitcase".
Þessi plata þó vekur sérstaklega
athygli fyrir frábæran hljóðfæra-
leik, og ef svo hefði ekki verið er
ekki víst að þessi plata fengi svo
miklar og góðar viðtökur.
Look For“, létt, leikandi lag sem
þó er sett í þunglamalegan búning
en leynir sér þó ekki og „Violin“
sem er besta lagið ásamt „Army
Dreamers." í „Violin“ beitir hún
rödd sinni líkt og fiðlu og nær
þeim hljóðum að mestu leyti þó
ótrúlegt sé. „Violin" er einnig
ágætis rokklag.
Dulúðugar og draumkenndar
umbúðir tónlistar eru alltaf heill-
andi og Kate er ein af fáum sem
stunda slíka tónlist í dag, þó hún
virðist ekki gera það jafn sann-
færandi og t.d. King Crimson á
sínum tíma. Þess má geta að Alan
Murphy, aðalgítarleikarinn á
plötu hennar, John Giblin, bassa-
leikari og Preston Ross Heyman,
trommuleikari, léku allir í hljóm-
sveit Jakobs Magnússonar White
Bachman Trio hér um árið og
Alan og Preston léku líka með
Long John Baldry þegar hann kom
hingað og um hríð í Stuðmönnum.
„ZENYATTA
MONDATTA“
Police
(A&M)
Police átti upphaflega að vera
nokkurskonar „hobbí“-hljómsveit
viðkomandi tónlistarmanna. Hún
var stofnuð sem „punk“-hljóm-
sveit í upphafi ársins 1977 með
Henry Padovani á gítar í stað
Andy Summers. Trommuleikarinn
Stewart Copeland hafði verið í
Curved Air, en var nú orðinn
stúdíómúsíkant sem vildi leika
opinberlega í klúbbum á kvöldin,
en Sting (Gordon Summer) var
bassaleikari í jazz/rokk-hljóm-
sveitinni Last Exit.
Þess má geta að þeir voru með
aðra „hobbí“-hljómsveit gangandi
á sama tíma ásamt Pierre Goerlan
úr Gong og Andy Summers, sem
„FM NO HERO“
Cliff Richard
(EMI)
Þó að hulstrið á nýjustu plötu
Cliff Richard sé kannski hryllilega
væmið, þá er tónlistin á plötunni
allt annað en væmin. Cliff hefur
gert margt misjafnt og mörg góð
popplög liggja eftir á rúmlega 20
ára ferli hans. En þrátt fyrir það
er „I’m No Hero“ hans allrabesta
plata síðan „Summer Holiday"!
Cliff er bara venjulegur popp-
söngvari, en hann er líka reglulega
góður venjulegur poppsöngvari og
baráttuandinn sem er í flutningi
hans á þessari plötu sannar það að
hann er fær um að keppa við þá
sterkustu í dag. Líklega hefur
síðasta plata haft þessi áhrif þar
sem lagið „We Don’t Talk Any-
more“ komst hátt á lista í Banda-
ríkjunum en þar hefur hann aldrei
náð vinsældum svo heitið geti fyrr
án þess að missa þær vinsældir
strax með næsta lagi.
Það er feiknamikill kraftur í
rödd Cliffs á plötunni, en öll lögin
eru flutt af aðeins honum og
þriggja manna hljómsveit,
trommur, bassa og gítar, en það er
kannski ein ástæðan fyrir því
hversu vel heppnuð platan er.
öll lögin eru sterk popplög, með
„Take Another Look“, „Give A
Little Bit More“, „Dreamin’" og
„Anything I Can Do“ í farabroddi.
Þeir félagar hans Alan Tarney,
sem semur átta af lögunum tíu,
Trevor Spencer, og Nick Glennie-
Smith, syngja bakraddir og gera
plötuna að ekta „hljómsveitar-
plötu" þó Cliff sé skráður fyrir
henni.
Hér er alls ekki alvarleg stefnu-
markandi plata á ferðinni, heldur
kjarngóð, kraftmikil, heilsteypt og
sannfærandi plata frá söhgvara
sem þekkir sín takmörk og vinnur
út frá þeim.
I lljUVIUIOUI I
Beomaster
4600 1
Útvarpsmagnari,
plötuspilari og
segulband.
Verö:
833.410
(Greiösluskilmálar).
Spariö pláss,
án þess að fórna
gæöum. n
Sjá nánar i símaskránni gegnt minnisblaöi.
VERSLIÐ Í
SÉRVERSLUN
MEÐ
LITASJÓNVÖRP
OG HLJÓMTÆKI SKIPHOLTI 19 SÍMI 29800
Fáar söngkonur hafa notiö jafn mikilla vinsælda hérlendis
aö undanförnu og Anna, og er fullvíst aö þessi frábæra
plata muni stækka aödáendahóp hennar enn frekar.
FÆST í VERSLUNUM UM LAND ALLT
FÁLKINN
Suðurlandsbraut 8 — Sími 84670.
Laugavegi 24 — Sími 18670.
Austurveri — Sími 33360.