Morgunblaðið - 30.05.1981, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 30. MAÍ1981
■■ Eiginmaöur minn, h
OLAFURPALMIERLENDSSON,
lézt fimmtudaginn 28. maí. Dagmar Gunnlaugsdóttir.
+
Eigimaður minn, faðir okkar og afi,
STEFÁN ASGRÍMSSON,
bóndi, Stóru-Þúfu,
andaðist í sjúkrahúsi Stykkishólms 27. maí 1981.
Laufey Stefónsdóttir,
böm og barnabörn.
t
Móðir okkar,
SIF BJARNAOÓTTIR,
lést aö heimlli sínu 28. þ.m.
Bjarni Guðmundsson,
Ólafur Ragnarsson.
Ástkær móöir okkar,
DAGBJÖRT JÓHANNESDÓTTIR,
Kleppsvegi 68,
andaöist í Landspítalanum fimmtudaginn 28. maí 1981.
Börnin.
Eiginmaöur minn, faöir, stjúpfaöir og tengdafaöir okkar,
HÁLFDAN EIRIKSSON,
fyrrverandi kaupmaöur,
Vesturgötu 54 a,
lést 28. maí.
Margrét G. Björnsson,
Hildur Hálfdanardóttir,
Hadda Hálfdanardóttir, Gunnar Jóhanneson,
Jakob Hálfdanarson, Margrét Sveinsdóttir,
Jón Hálfdanarson, Kristín Steinsdóttir,
Guómundur Karl Sveinsson, Ólöf Ragnarsdóttir.
Móðir okkar,
ÁSTA MARÍA EINARSDÓTTIR,
Lyngheiöi 16, Selfossi,
fyrrum húsfreyja é Bjarnastöðum í Ölfusi,
lést í Sjúkrahúsi Selfoss 28. maí.
Börnin.
+
Móöir okkar,
SIGURBJÖRG GUÐMUNDSDÓTTIR,
Svignaskaröi,
lést t sjúkrahúsi Akraness 28. maí.
Valdís Kristjónsdóttir,
Skúli Ögmundur Kristjónsson.
+
Öllum þeim fjölmörgu fjær og nær er sýndu mér vlnarhug og
samúö viö andlát og jaröarför mannslns míns,
ÞORFINNS JÓHANNSSONAR,
Geithellum,
sendi ég mínar innilegustu þakkir.
Guö blessi ykkur öll.
Helga Björg Jónadóttir.
Minning:
Sigurður Guðmundsson
húsasmíðameistari
Fæddur 23. júní 1920.
Dáinn 25. maí 1981.
Sigurður Guðmundsson var
fæddur að Stokkseyri 23. júní
1920. Þegar hann varð bráðkvadd-
ur á heimili sínu að morgni 25.
maí síðastliðinn, hafði engan órað
fyrir skjótri burtköllun hans.
Hann féll við hliðina á elskunni
sinni, konunni sem hann hafði
bundist hugástum. Óstöðvandi
heilablæðing var banamein hans.
Segja má að Sigurður hafi verið
Jónsmessubarn. Það var ekki að-
eins að Jónsmessukvöld væri fæð-
ingarstund hans. Engu er líkara
en Sigurður hafi verið baðaður úr
Jónsmessudögginni. Slík var gæfa
hans alla ævi.
Sigurður var sonur hjónanna
Guðmundar Sigurjónssonar tré-
smiðs og Guðríðar Jónsdóttur,
sem lengst bjuggu að Sunnuhvoli
á Stokkseyri. Það var lítið hús en
fagurt bæði að utan og innan. Ég
kom í þetta fallega hús. Veggi
prýddu haglega gerð handaverk
húsmóðurinnar. En garðurinn
fyrir utan var tómstundaverk
beggja hjónanna. I hann hafði
verið safnað villtum íslenskum
blómum, sem voru þroskamikil
eftir mjúk handtök.
Systkini Sigurðar voru þrjú: Jón
og Jóhannes, sem eru valinkunnir
byggingameistarar, og Guðrún,
sem dó fyrir aldur fram.
Ungur að árum fór Sigurður til
sjóróðra í Vestmannaeyjum. Þá
bjó hann á Vesturveginum, sem
var afskekkt gata. Þar mætti hann
ungri heimasætu, sem hét Hanna
Jóhannsdóttir. Þau felldu hugi
saman og giftust. Hanna var
dóttir hjónanna Lilju Sigurðar-
dóttur frá Stokkseyri og Jóhanns
Vilhjálmssonar úr Þykkvabæ. Þau
nefn^u hús sitt Selalæk eftir
fæðingarbæ Jóhanns.
Hanna og Sigurður byrjuðu
búskap á háaloftinu á Selalæk við
mjög frumstæð skilyrði. Brátt óx
þeim fiskur um hrygg og keyptu
hús sem hét Fagrafell. Eftir að
Sigurður hafði lagt á það sína
högu hönd varð nafn hússins
sannnefni. Hanna og Sigurður
eignuðust tvær dætur: Guðrúnu,
hússtjórnarkennara, sem gift er
Vali Þorvaldssyni ráðunaut, og
Lilju, sem lengi hefur verið trú-
boðshjúkrunarkona í Afríku.
Sigurður Guðmundsson var
mikill athafnamaður. Fjórum
sinnum innréttaði hann íbúðir
fyrir sig og fjölskyldu sína. í
Vestmannaeyjum var Sigurður
verkstjóri í fiskvinnslustöð. Þótt
sú vinna væri arðbær, mat hann
meira aðstæðuna til að mennta
dætur sínar og fluttist til Reykja-
víkur. Þar bjuggu hjónin með
dætrum sinum í mörg ár og
studdu þær í námi og starfi.
Eftir að Sigurður og Hanna
fluttust til Reykjavíkur — en þá
stóð hann á fertugu — fór hann að
læra húsasmíði hjá Jóhannesi
bróður sínum. Sigurður gekk í
Iðnskólann og lauk þar afburða
prófi. Eftir það fór Sigurður að
vinna sjálfstætt. Samviskusemi og
skipulagshæfileikar settu svip á
öll hans störf. Sigurður var eftir-
sóttur til smíða vegna hagsýni og
vandvirkni.
Síðastliðið sumar fluttust Sig-
urður og Hanna til Selfoss. Þar
festu þau kaup á ófrágengnu
einbýlishúsi. Sigurður var nýbú-
inn að fullgera það hús með sinni
alkunnu smekkvísi og vandvirkni.
Aldrei hef ég séð annan eins
frágang í einu og öllu. Við húsið
innréttaði hann vinnusal til sjálf-
stæðs atvinnureksturs. Hann var
búinn að kaupa vélar og allt sem
þurfti til að hefja innrömmun.
Sigurður Guðmundsson var sér-
stæður persónuleiki. Hann leit
smáum augum á alla sýndar-
mennsku. Hann var algjör reglu-
maður í orðsins fyllstu merkingu.
Sigurður hafði yndi af að safna
mynt og frímerkjum. Það var hans
„hobbý“ sem veitti honum mikla
eftirvæntingu og ánægju. í þeim
efnum hafði hann samband við
fólk um allan heim. Sigurður var
einstaklega athafnasamur maður.
En hann vann aldrei erfiðisvinnu
á helgum dögum. Þá ákvörðun tók
hann ungur í föðurhúsum. Engan
mann hef ég þekkt með meiri
samstarfsvilja en Sigurð. Engan
mann hef ég þekkt með meiri
hagsýni til verka. Þar var hann
sannkölluð fyrirmynd.
Blessuð sé minning hans.
Jensína IlalÍdórsdóttir
Árla morguns hinn 25. maí
barst mér sú harmafrétt, að svili
minn Sigurður Guðmundsson væri
látinn. Mér var næsta ómögulegt
að trúa þessu og þaðan af síður að
skilja þetta.
Það voru einmitt eitt af aðai-
einkennum Sigurðar að hefja öll
sín verk árla morguns og kannske
er það táknrænt, að einnig yrði
svo um hið seinasta.
Kynni mín af svila mínum voru
ekki löng, innan við þrjú ár, en hér
er tíminn afstæður. Okkar raun-
verulegu kynni voru tíföld við þrjú
ár, þrjátíu ár eða hálf hans ævi.
Ekki er þar fyrir sagt, að hann
væri allur séður á svo skömmum
tíma, þar er langur vegur frá.
Sigurð sá ég í fyrsta sinn, þá
sem væntanlegan svila, síðla árs
1978. Oft kenna menn kvíða við
slík fyrstu kynni, en hann eyddist
á sama augnabili og hönd mín
hvarf í hans sterku, traustu og
gefandi hönd. Sá ég fyrir mér
aflmikinn mann gneistandi af
lífsorku, fráneygðan með greypt
+
Þökkum auösýnda samúö viö andlát og útför sonar okkar og
bróöur,
ÞÓRÐAR PÁLS HARÐARSONAR,
Furugrund 10, Kópavogi,
sem lézt 5. apríl ’81.
Bára Þórðardóttir,
Hörður Steinsson,
Magnea Ingigeröur Haröardóttir.
+
Þökkum af alhug auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför
REBEKKU BJARNADÓTTUR,
Hrafnistu, Reykjavík.
Ragnar Þorsteinsson, Guórún Þorsteinsdóttir,
Salóme Þorsteinsdóttir, Hálfdán Jóhannesson,
Krístjana Þorsteinsdóttir, Ólafur Sigurösson,
Bjarni Þorstemsson, Ebba Bergsveinsdóttir,
Guöjón Þorsteinsson, Björk Arngrímsdóttir,
Þórir Þorsteínsson, Arndís Guómundsdóttir,
Siguröur Þorsteinsson, Edda Konráösdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn og aörir aóstandendur.
andlit, sem sagði heila sögu. Þenn-
an mann hafði ég þekkt lengi, þótt
ég hafði aldrei séð hann áður.
Jólin 1978 vorum við hjónin
ennþá að Laugarvatni. Var sá
háttur systranna að halda jólin á
víxl hvor hjá annarri. Fjölskyldu-
tengslin voru traust og sterk, eins
og þau nánast geta þróast í
eyjasamfélagi, en þær systur eru
bornar og barnfæddar í Vest-
mannaeyjum.
Að þessu sinni komu þau hjónin,
Sigurður og Hanna, að Laugar-
vatni og kynntist ég þá Sigurði
nánar en áður. Ég minntist þess
nú, er við eitl sinn áttum erindi á
fund þeirra systra út í húsmæðra-
skóla, þar sem kona mín var
kennari í mörg ár. Við gengum
eftir tréplankabrautinni, sem
tengir saman Heimaklett, bústað
okkar hjóna, og húsmæðraskól-
ann. Göngulag Sigurðar var í fullu
samræmi við áðurgreindar lýs-
ingar, fast og örlítið stirðlegt en
þó öruggt, hægt en þó hraðskreitt.
Sigurður spurði mig, hvort ég
hefði einhverntíma unnið, en hann
aðgreindi skýrt sögnina „að
vinna" frá sögninni „að starfa".
Mér til mikillar ánægju, og léttis
um leið, gat ég tilgreint vinnu
mína á fyrri árum á landi og guði
sé lof líka á sjó, enda þótt nú sé ég
„bara“ kennari.
Sigurður tjáði mér, að hann
tæki sér alltaf frí á sunnudögum.
En ekki sat hann auðum höndum
þá dagana. Sinnti hann þá bréfa-
skriftum, helgaði sig bókalestri,
gerði eigið bókhald og áætlanir
fyrir næstu vinnuviku. Hann tók
alltaf skýrt fram, að þetta kallaði
hann ekki vinnu.
Við hjónin fluttumst til Reykja-
víkur haustið 1979 með allt okkar
hafurtask. Drekkhlaðinn flutn-
ingabíllinn rann í hlað við okkar
nýju heimkynni. Ég hálfkveið
fyrir að koma allri búslóðinni upp
á 3. hæð, en við höfðum samt
nokkurn mannskap til aðstoðar.
Vitrir menn segja, að hafir þú
einhvern verkkvíða, skaltu byrja
strax á því verki, sem þú kvíðir
mest fyrir. Sennilega hefur Sig-
urður ekki vitað, hvað orðið verk-
kvíði merkti, honum gafst aldrei
tóm til að kynnast því, enda
byrjaði hann ekki frekar á erfiðari
verkunum en þeim léttari. Það var
röðin, sem skipti meginmáli, sem
hann hafði skipulagt sunnudaginn
áður.
Affermingin á hafurtaskinu var
hafin, þegar Sigurður birtist eftir
langan vinnudag. Við það breytt-
ist hin venjulega afferming í
færibandavinnu, jafnvel sjálf lyft-
an fór að ganga hraðar.
Við fluttumst frá heimili á
Laugarvatni, sem fullmótaðist,
þegar rómantík hansahillanna
stóð hvað hæst, en nú er horfin.
Við vorum samt ákveðin að fylla
vegginn í einu herberginu hansa-
hillum og að Sigurður setti þær
upp, en ég yrði aðstoðarmaður.
Sigurður var mættur og mér tókst
ekki alveg að ljúka úr kaffibollan-
um, þegar Sigurður var búinn að
taka upp tommustokkinn, vélbor-
inn og verkfærakassann, en sú
þrenning fylgdi honum jafnan þau
ár, sem ég þekkti hann, enda rétti
hann víðar hjálparhönd utan síns
vinnutíma. Hið greypta andlit
Sigurðar varð ennþá einbeittara,