Morgunblaðið - 11.06.1981, Qupperneq 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 11. JÚNÍ1981
mmm
TEKXIRPU þA GÖMLU uPPl' "
Með
morgunkaffinu
Láttu sem þú sjáir hann ekki.
— Hann er alltaf með einhverja
stæla!
HÖGNI HREKKVÍSI
„Ífþú f>EblRt\>Á MUNtb EINNIÍ7 6ÍRA þAÐ/*
Þeir gætu unnið
þessa refskák
Árni IleÍKason. Stykkishólmi,
skrifar 4. júní:
„Kæri Velvakandi.
Þetta er einkennilegur heimur.
Já, og þjóðfélagið. Það selur
börnum sínum eitur „í massavís"
fyrir mikla fjármuni. Bðrnin
kaupa þetta og breyta með því
sínum eðlilegheitum, og nú á
tímum endar þessi hringrás með
því að fórnað er manndómi og því
sem til framtíðar horfir á gæfu-
leið, og síðast taka svo stofnanir
við sem eru rándýrar í rekstri en
eiga að lappa upp á alla vitleys-
una og þetta kostar svo ríkið og
þjóðfélagið sem verður að fórna í
þetta orku og starfstíma fólks
sem annars gæti haft nóg að gera
í uppbyggingu lands og þjóðar.
Aldeilis lærdómur það
Já, það er ekki öll vitleysan
eins, sagði kerlingin. Það eru ekki
mörg árin síðan ekki þekktist eitt
einasta drykkjuhæli á Islandi.
Hve mörg eru þau nú? og svo tala
menn um framfarir. Kannske
þetta sé mælikvarðinn. Það er
ekki nóg að hugsa um föt og fæði
ef andinn er krossfestur og hugs-
unin úr lagi færð. Og svo er verið
að tala um fræðslu og að læra af
reynslunni. Aldeilis lærdómur
það.
Léleg speki að drekka
frá sér heilsuna
Menn eru nú orðnir sammála
um að drykkuskapur sé böl og
eiga ekki nógu sterk orð til að lýsa
áhyggjum sínum og klykkja út
með að eitthvað þurfi að gera og
síðan ekki söguna meir. Og svo
eru aðrir sem afneita því en
drekka samt. Hugsa ef til vill sem
svo: Ef ég hefði ekki drukkið þetta
þá hefði það bara farið ofan í
einhvern annan. Menn tala um
þetta allt sem sjúkdóm, við skul-
um ekki draga úr því en þeir eru
nú ekki hyggnir að mínum dómi
sem vita sýkilinn í námunda og
keppast þangað í stað þess að
forðast hann. Þetta þættu lítil
vísindi ef um annan sjúkdóm væri
að ræða. Landið græðir mest á
mér, sagði Páll Ólafsson. Sér er
nú hver gróðinn. Það er léleg
speki að drekka frá sér heilsuna
til að hjálpa landi og þjóð. Þetta
þætti ekki góð latína þegar
mönnum óar við venjulegri vinnu
í snjó og kulda.
Árni Helgason.
Hvers vegna eigum við
að líða svona óskapnað?
Já, gróðinn, allir vilja græða og
eru að græða en mikið af þeim
gróða er eins og prédikarinn
segir: Eftirsókn eftir vindi. Heil-
brigt líf og sönn hamingja kemur
aldrei nálægt eiturnautnum,
menn græða ekki sár með því að
setja salt í þau.
Hvernig stendur á því að menn
ala þennan snák við brjóst sér.
Hvers vegna þurfa menn að
drekka sig fulia og afskræma sína
guðsmynd? Og hver eru uppgrip-
in? Það sjá menn allsstaðar, hvert
sem auga er iitið þar er virkjun
„fallvatnanna" í fullum krafti.
Hvers vegna eigum við að líða
svona óskapnað, sem gerir góða
menn að sjúkiingum og eins og í
þá daga var sagt, „að ræflum“
sem eyðileggja heimili sín, traust
vina sinna og annarra?
Allir vita þetta
en enginn sér það
Er þetta sú veröld sem við
keppum að og óskum afkomend-
um okkar? Nei, síður en svo. Allir
eru á móti þessu í orði. En svona
gengur það og svona er það. Allir
vita þetta en enginn sér það. Það
er hægt að gerbreyta þessu
ástandi til batnaðar en það verður
bara ekki gert meðan valdhafarn-
ir halda þessu við og gráta
þurrum tárum yfir ófarnaði þegn-
anna. Þeirra er leikurinn og þeir
gætu unnið þessa refskák. En
hvenær ætla þeir að hætta að
ganga framhjá? Samviska þjóðar-
innar getur ekki horft á þetta
lengur."
Séra Dalla
Þórðardóttir
Útvarpshlustandi hringdi og
sagði: — Ég heyrði er þulurinn
kynnti flytjanda Morgunorða í
morgun (miðvikudag), að hann
sagði einungis að Dalla Þórðar-
dóttir talaði. Nú er það aikunna
að kona þessi hefur nýverið
tekið prestsvígslu og á þannig
fyllsta rétt á því að vera titiuð
séra Dalla — þótt hún sé kona.
Þá tók ég einnig eftir því, að
þulurinn talaði um að klukkuna
vantaði tuttugu og sjö mínútur
í níu. Það er ekki samkvæmt
íslenskri málhefð að taka svo
til orða. Þarna átti að segja að
klukkan væri þrjár mínútur
yfir hálfníu.
Og einum,
Guði sorgir
mínar fel
E. St. hringdi og hafði eftir-
farandi að segja: — Mig langar
til að þakka þér, Velvakandi
minn, fyrir þá fróðleiksmola
sem þú flytur okkur lesendum
þinum, ekki síst í sambandi við
að greiða úr spurningum um
kvæði og höfunda. Það er ein-
mitt hjálp af því tagi sem ég er
nú að leita eftir.
Fyrir u.þ.b. fimmtíu árum
lærði ég kvæði sem fjallar um
drykkjumannskonuna. Þá var
drykkjusýki nær óþekkt meðal
Þessir hringdu . . .
kvenna, og ber kvæðið þess
nokkur merki, en nú er að nást
jafnrétti á því sviði einnig. Það
er orðið ansi smátt og ótraust
sem ég man af kvæðinu — eða
aðeins glefsur. Þó er það e.t.v.
nóg til að koma öðrum á sporið,
sem betur kann:
Ó. mW> vilja hrf én haminKju tapað
en hvað éK Ket sjálf mér orlojc skapaA;
aAeins mýkt þau. ef é« ber þau vel
ok einum. Guði, sorjdr minar fel.
Ilann sem flýtti fyrir hennar dauða
íær ei umhreytt þvi sem komið er.
Kitt andvarp: Drottinn miskunna þú mér
KeKnum Keiminn auða.
Hugraun að
koma í kirkju-
garðinn
Guðný Pálsdóttir hringdi og
sagði: — Ég vil aðeins taka
undir aðfinnslur um umhirðu
eða réttara sagt hirðuleysi í
kirkjugarðinum í Hafnarfirði.
Það er hugraun að koma þang-
að fyrir þá sem eru að vitja um
leið sinnar nánustu.