Morgunblaðið - 14.04.1982, Blaðsíða 26

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 14. APRIL 1982
Guðrún Guðnadóttir
— Minningarorð
Á dánarbeði við kveðjum og
þökkum með trega ömmu Guð-
rúnu. Gæska hennar, fórnarlund
og mildi fylgdi okkur ferðina til
þessa. Hún las fyrir okkur sögurn-
ar furðulegu og aldrei var henni
vant tíma að sinna okkur. Hugur-
inn okkar smái skynjar nú aðeins
fjarvist hennar. Algóður Guð, sem
gaf okkur tíma samvistanna, mun
um síðir ákveða okkur stefnumót,
þá munum við í gleði okkur taka
til við æfintýrin á nýjan leik.
Algóður Guð blessi ömmu
okkar.
Kveðja frá barnabörnum.
Þegar gróandinn er að vakna af
vetrarlöngum dvala og páskasólin
boðar okkur vissuna um að allt,
sem lífsneista hefur, býr sig undir
að taka þátt í hringiðu lífs og
dauða, barst mér helfregnin. Guð-
rún Guðnadóttir var látin. Á slík-
um stundum, þegar dauðinn hefur
skilið leiðir hérna megin, koma
fram í hugann herskarar minn-
inga og knýja á. Tónar og stef lið-
inna áratuga skiljast nú betur á
kveðjustund, þegar kistan hvíta
hylur horfna mágkonu.
Guðrún Guðnadóttir var til
moldar borin frá Keflavíkur-
kirkju, laugardaginn 10. apríl.
Kirkjan var þétt setin af aðstand-
endum og fjölda vina, sem vottuðu
látinni heiðurskonu virðingu og
eftirlifandi eiginmanni, börnum
og aðstandendum samúð og hlý-
hug. Guðrún andaðist í Landspít-
alnum 2. apríl. Þar hafði hún
gengist undir erfiða aðgerð, sem
virtist hafa tekist vel. Bjartsýni
ríkti um bata og von var um heim-
komu fyrir páska. Aðeins þremur
dögum fyrir andlát hennar heim-
sótti ég hana á sjúkrahúsið. Hún
var hress og umræðuefnið var
meðal annars fyrirhuguð sigling á
komandi sumri í tilefni fimmtugs-
afmælis þeirra hjóna, sem mjög
eru jafnaldra. Aðfaranótt næsta
dags fékk hún heilablóðfall, sem
varð henni að aldurtila. Guðrúnu
var önnur sigling búin. Frá því
kalli kaupir sér enginn frí.
venst eins og hvað annað." Þessi
orð lýsa æðruleysi, mannslund og
styrk, sem öllum er ekki gefið.
Nú, þegar það hjarta er hætt að
slá, sem þrungið var af móðurást
og mildi, leita á hugann minn-
ingar 30 ára kynna. Eftir óteljandi
samvistir á heimili þeirra hjóna,
gnæfa í huganum vörður, sem vísa
munu veginn við þær verður ylur
og skjól, þar til moldin glymur í
fyrsta, annað og þriðja sinn.
Þessi minn fátæklegi sálmur
fylgi henni yfir móðuna miklu til
þess staðar, sem okkur öllum er
búinn, hann tjáir hug minn allan,
þó orð megni ekki að tjá sem
skyldi.
Megi minningin um góða konu
og móður verða bróður mínum,
Birgi og fjölskyldu hans huggun
harmi gegn.
Páll Axelsson
Minningarnar sækja á hugann,
þegar Guðrún mágkona mín er öll.
Það eru nú um þrjátíu ár síðan við
kynntumst, við urðum strax góðar
vinkonur, og bar aldrei skugga þá
vináttu. Við áttum margt sameig-
inlegt, vorum jafn gamlar og
börnin okkar á líkum aldri, enda
ávallt mikil tilhlökkun, þegar fara
átti í bíltúr til Gunnu frænku og
Bigga í Keflavík. Síðastliðin ár
var hún oft meira og minna sjúk
og dvaldi langdvölum á sjúkrahús-
um, en lét aldrei bugast og kvart-
aði aldrei. Sjálfsvorkunn átti hún
ekki til og umhyggja hennar fyrir
öðrum var ávallt í öndvegi. Hún
var að ná sér eftir mikinn upp-
skurð og var farin að hlakka til
heimkomunnar, þegar sú sorgar-
frétt barst að henni væri ekki hug-
að líf. Svo segja má að kallið hafi
komið óvænt þrátt fyrir allt.
Gunna var ákaflega dul og bar
ekki tilfinningar sínar á torg,
samt var hún mjög skaplétt og
hrókur alls fagnaðar í góðra vina
hópi. Ég ætla ekki að rekja hér
ætt né æviferil Gunnu mágkonu
minnar, hún var fyrst og fremst
eiginkona og móðir, sem helgaði
manni sínum og börnum alla sína
krafta. Hún átti því láni að fagna
að eignast góðan eiginmann og
yndisleg börn og barnabörnin litlu
veittu henni mikla gleði. Og ekki
má gleyma tengdadótturinni, sem
var henni sem önnur dóttir og
hennar besta vinkona.
En einn er sá sem öllu ræður og
Guðs vegir eru stundum torskildir
eða hvernig getum við sætt okkur
við að kona á góðum aldri er kvödd
á brott frá eiginmanni og fjöl-
skyldu?
En hvort sem við hugsum leng-
ur eð skemur um leyndardóma
lifsins fáum við ekki ráðið gátuna
miklu og lífið heldur áfram. Það
er mikið áfall þegar náin og kær
vinkona kveður, missir Birgis og
barnanna er mikill, en það er þeim
huggun harmi gegn að eiga ljúfar
minningar um góða konu og móð-
ur. Guð veri með Gunnu mágkonu
minni, vermi hana og leiði á hinni
ókunnu strönd.
Ég og fjölskylda mín sendum
Birgi, þörnunum og öðrum ætt-
ingjum hugheilar samúðarkveðj-
ur.
Steinunn
Birting
afmœlis- og
minningar-
greina
ATIIYGLI skal vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar
vcrða að berast blaðinu með góð-
um fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði, að berast í síðasta lagi
fyrir hádegi á mánudag og hlið-
stætt með greinar aðra daga.
Greinar mega ekki vera í sendi-
bréfsformi. Þess skal einnig get-
ið, af marggefnu tilefni, að frum-
ort Ijóð um hinn látna eru ekki
birt á minningarorðasíðum
Morgunblaðsins. Ilandrit þurfa
að vera vélrituð og með góðu
línubili.
OPEL-frumkvööull
í betri akstri
1 Innreftlng í Kadett 2 Mœlaborð í Kadett 3. 5dyraKadett
Opel Kadett (Luxus) sannar að
hann fullnœgir ströngustu kröíum.
í Kadett er að íinna ótal fylgihluti,
sem gera jaínvel vandfýsnasta
ökumanni aksturinn öruggan,
þœgilegan og hagkvœman.
í Kadett erm.a.:
Glœsilegrl áklœði á sœtum og góliteppi í viðeigandí lit. öryggisgler, vönduð hljóðeinangrun.
hliðarspeglar. kvartsklukka. halogen aðalljós. atturrúðuþurka, sígarettukvelkjari, barnalœsingar á
aíturhurðum, hituð afturrúða, bakkljós, styrkt fjöðrun o.m.fl.
$ VÉLADEILD SAMBANDSINS
Simi38900
(HALLAR-
MÚLAMEGIN)
Guðrún var fædd þann 7. sept-
ember 1932 á Flankastöðum í Mið-
neshreppi. Foreldrar hennar voru
hjónin Guðríður Guðjónsdóttir og
Guðni Jónsson frá Flankastöðum,
en við þann stað var hann jafnan
kenndur. Guðríður var önnur
dætra hjónanna Guðjóns Jónsson-
ar og Maríu Helgadóttur, sem
bjuggu að Ökrum á Miðnesi. For-
eldrar Guðna voru Jón Pálsson út-
vegsbóndi og kona hans, Guðfinna
Sigurðardóttir. Guðni Jónsson var
þekktur sjósóknari og var í ára-
tugi skipstjóri á eigin bátum og
annarra. Móðir Guðrúnar, Guðríð-
ur, lést þann 26. júní 1980, en
Guðni andaðist þann 24. desember
1966. Guðrún ólst upp í stórum
systkinahópi, því börn foreldra
hennar voru 9. Elstur var Jón, sem
lést af slysförum á fjórða ári,
Guðjón flugþjónn, kvæntur Stein-
unni Gunnlaugsdóttur, þriðja
barn þeirra var Guðrún, þá Hulda,
gift Jóhanni Walderhaug, tré-
smíðameistara, Sigurður sjómað-
ur ókvæntur, Hafsteinn skipstjóri,
kvæntur Eydísi Eyjólfsdóttur,
Karólína, gift Friðriki Óskarssyni
stýrimanni, Guðfinna, gift Birki
Baldvinssyni flugvirkja, og Aðal-
steinn skipstjóri, kvæntur Sig-
rúnu Valtýsdóttur. Eina hálfsyst-
ur átti Guðrún, Maríu Grétu Sig-
urðardóttur ekkju, sem búsett er í
Bandaríkjunum. Guðrún ólst upp í
foreldrahúsum, fyrst á Flanka-
stöðum eða allt til ársins 1942, en
þá fluttu foreldrar hennar í
Breiðahlik í Sandgerði. Guðrún
stundaði ýmis störf í Sandgerði, á
Akranesi og síðar í Reykjavík.
Á öndverðu ári 1951 lágu leiðir
hennar og eftirlifandi eiginmanns
hennar Birgis Axelssonar, saman.
Birgir er sonur hjónanna Sesselju
Magnúsdóttur og Axels Pálssonar,
sem bjuggu allan sinn búskap í
Keflavík. Axel lést 9. febrúar 1979,
en Sesselja lifir mann sinn. Þau
Guðrún og Birgir gengu í hjóna-
band þann 6. febrúar 1954. Þau
eignuðust fjögur börn, Axel, f. 4.
janúar 1952, flugvirki, ókvæntur,
Guðna, f. 16. ágúst 1956, húsa-
smiður, kvæntur Elsu Skúladótt-
ur, hann starfar nú með föður sín-
um hjá Axel Pálsson hf., Sesselju,
f. 24. janúar 1962, ógift í heima-
húsum, og Ólaf, f. 5. nóvember
1963, hann stundar viðskiptanám
við Fjölbrautaskóla Suðurnesja.
Heimili þeirra hjóna var fyrstu
10 árin í húsi tengdaforeldra Guð-
rúnar að Vatnsnesvegi 13 hér í
Keflavík, síðar eða 1961 keyptu
þau íbúð í næsta húsi púmer 15 við
Vatnsnesveg og bjuggu þar til árs-
ins 1972, er þau fluttu í hús, sem
þau reistu sér við Þverholt 21.
Heimili þeirra bar vott um mynd-
arskap og samhug húsráðenda og
inn í þá mynd féllu börnin, sem
tekið hafa í arf eiginleika foreldr-
anna, öll elskulegt efnisfólk.
Barnabörnin eru þrjú, elst al-
nafnan Guðrún Guðnadóttir, þá
Birgir Axelsson og Björgvin
Guðnason.
Guðrún var að eðlisfari dul og
flíkað lítt tilfinningum sínum, eigi
að síður gat hún glaðst á góðri
stund. Hún var traustur vinur
vina sinna og féll betur að vera
veitandi en þiggjandi. Síðustu ár-
in, sem hún lifði gekk hún ekki
heil til skógar. Allan þann tíma
kvartaði hún ekki. Ég minnist
þess að hafa spurt hana um líðan
hennar, og hún svaraði: „Þetta