Morgunblaðið - 10.07.1982, Síða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 10. JÚLÍ 1982
Þorbjörg Helgadóttir frá
Brúarreykjum - Minning
Borgfirsk húsfreyja, Þorbjörg
Helgadóttir frá Brúarreykjum, er
fallin í valinn á nitugasta og öðru
aldursári. Hún lést á heimili aldr-
aðra í Borgarnesi 2. júlí sl.
Þorbjörg fæddist að Hlíðarfæti
í Strandarhreppi 22. nóvember
1890. Faðir hennar var Helgi
Helgason bóndi í Hlíðarfæti og
síðan í Tungu, Sveinbjörnssonar.
Helgi Sveinbjarnarson var sonur
Sveinbjarnar Sveinbjarnarsonar,
prests á Staðarhrauni. Móðir
Þorbjargar var Guðrún Árnadótt-
ir Jónssonar og konu hans Þor-
bjargar Gunnarsdóttur á Hlíðar-
fæti. Þorbjörg ólst upp hjá for-
eldrum sínum á Hlíðarfæti til 10
ára aldurs en þá fluttu foreldrar
hennar að Tungu í sömu sveit.
Tvítug að aldri (1910) fluttist hún
inn fyrir Heiði til Kristjáns
Björnssonar og Rannveigar
Oddsdóttur er þá bjuggu að Bjarg-
arsteini, en er þau Kristján og
Rannveig fluttust að Steinum
(1913) fór hún með þeim þangað
og er þar til 1921 er hún giftist
Sigurði Þorsteinssyni frá Neðra-
Nesi og hófu þau búskap að Brúar-
reykjum og þar bjuggu þau í 30 ár.
Þau Þorbjörg og Sigurður eignuð-
ust 2 börn: Ragnhildi er lést 1930
og Þorstein, sem nú er óðalsbóndi
á Brúarreykjum, giftur eyfirskri
konu Kristjönu Leifsdóttur. Mann
sinn, Sigurð, missti Þorbjörg 1953,
en dvaldi á Brúarreykjum þar til
hún fluttist á dvalarheimili aldr-
aðra í Borgarnesi, en þar lést hún,
eins og áður var sagt.
Búskapur þeirra Brúarreykja-
hjóna var til fyrirmyndar. Brúar-
reykir er búsældarjörð, þar er
+
Hjartkær eiginmaöur minn,
BJARNI ÖSSUR JÓNASSON,
Asparfelli 10,
lóst í Landspítalanum aö kvöldi 8. júlí 1982.
Fyrir hönd aöstandenda.
Svava Haraldsdóttir.
t
Faðir okkar,
GÍSLI ÞORSTEINSSON,
GeirshlíA, Miödölum,
andaöist aöfaranótt 8. júlí í sjúkrahúsinu Akranesi.
Fyrir hönd vandamanna.
Guðmundur Gíslason,
Kristín Gísladóttir.
t
Hjartkær eiginkona mín, móöir, tengdamóöir, amma og systir,
MARÍA SÓLVEIG HELGADÓTTIR,
Njálsgötu 49.
lést i Landakotsspítala föstudaginn 2. júlí.
Jaröarförin hefur fariö fram í kyrrþey aö ósk hinnar látnu.
Innilegar þakkir til Asgeirs Jónssonar læknis og starfsfólks á deild
1-A, 2-A og Gjörgæslu Landakotsspítala, fyrir góöa umönnum.
Ágúst Elísson,
Þórdís Ágústsdóttir, Kolbeinn Kolbeinsson,
María Sólveig Kolbeinsdóttir,
Geir Jón Helgason,
Áslaug Helgadóttir,
Kári B. Helgason.
+
Þakka auösýnda samúö viö andlát og útför konu minnar,
PÁLÍNU GUÐMUNDSDÓTTUR,
Lækjarbakka V-Landeyjum.
Fyrir hönd barna, tengdabarna og barnabarna,
Elís Hallgrímsson.
+
Þökkum vinum og vandamönnum mikla vinsemd og hluttekningu
viö fráfall og útför
LOFTS KRISTJÁNSSONAR
frá Felli.
Kristján Loftsson
og systkini hins látna.
+
Þökkum samúö og vináttu viö andlát og útför hjartkærrar eigin-
konu, móður, tengdamóöur, ömmu og langömmu,
KRISTÍNAR JÓHANNSDOTTUR,
Engjavegi 20, IsafirAi.
Bj arni Hansson,
Kristín Bjarnadóttir,
Oddur Bjarnason,
Hákon Bjarnason,
Jóhann SigurAsson,
Páll SigurAsson,
GuArún SigurAardóttir,
GuAmundur SigurAsson
Ingibjörg Jónsdóttir,
Hulda Guömundsdóttir,
SigríAur GuAjónsdóttir,
Hólmfríður Magnúsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ragnar Ragnarsson
dýralæknir - Minning
land allt grasi vafið, en hlunnindi
eru fyrst og fremst fólgin í jarð-
varraa. Vildu þau mætu hjón láta
aðra njóta þeirra hlunninda og
létu því öðrum í té hitaréttindi og
aðstöðu til gróðurhúsaræktunar.
Hefir þetta fólk búið þarna gróð-
urhúsabúskap um áratugi í góðri
sambúð við jarðeigendur. Annars
fannst mér, er þessar línur rita,
áberandi hve allur búpeningur á
Brúarreykjum var sældarlegur. Þó
arðurinn af búpeningseign hefði
mikið að segja var þó aðalatriðið
fyrir þetta fólk, að skepnum þeim,
sem þau áttu og var trúað fyrir,
liði vel og kom þetta greinilega
fram í búskap þeirra hjóna.
Á slíkum sómahúsfreyjum eins
og Þorbjörg var, byggist heill
heimilanna og á heimilunum vel-
ferð þjóðarinnar.
Búskapur þeirra yngri Brúar-
reykjahjóna, Þorsteins og Krist-
jönu, er stærri í sniðum. Mikið
verk liggur eftir Þorstein í hús-
byggingum og ræktun og þó einna
mest er hann réðist í að flytja hit-
ann (með hitalögn) í veruhúsið,
sem þá var nýlega byggt.
Þorbjörg Helgadóttir var prúð
kona í framgöngu, hæglát og
hljóðlynd. Útför hennar fer fram
frá Borgarneskirkju laugardaginn
10. júlí.
Blessuð veri minning Þorbjarg-
ar.
Ásgeir Þ. Ólafsson
Þegar ég lít til baka og hugsa til
samskipta okkar Ragnars, koma
fyrst upp í huga minn myndir frá
ca. 10 árum. Það var í júlí 1972 að
ég var að fara til náms til Hanno-
ver í Þýskalandi. Þegar komið var
til Hannover var Ragnar mættur
á flugvellinum til að taka á móti
nýliðanum ásamt tveimur skóla-
bræðrum sínum. Ég hafði orðið
viðskila við farangur minn á leið-
inni og stóð þarna uppi eins og
glópur. Vandræðagangur minn
var þó fljótt kveðinn niður af
þessu nýju félögum mínum sem
hresstu upp á mig með ódrepandi
bjartsýni.
Á næstu árum sem nú fóru í
hönd átti ég eftir að hafa mikil
samskipti við Ragnar. Við vorum
ungir og bjartsýnir og höfðum
gaman af að vera til. Það eru
margar ánægjustundir sem ég
minnist frá þessum árum, reyndar
svo margar að ekki yrði mögulegt
að koma öllu því efni fyrir í stuttri
kveðju. Það sem mér er kannski
minnisstæðast frá þessum tíma
eru margar skemmtilegar rökræð-
ur sem stundum stóðu heilu næt-
urnar. Það var oft gaman að rök-
ræða við Ragnar, því hann var
mjög vel heima á mörgum sviðum
og hafði afburðagott minni. Oft
sátum við yfir tafli en aldrei
minnist ég þess að hafa borið sig-
ur af hólmi. Ragnar var einnig
mikill gleðskaparmaður og alltaf
hrókur alls fagnaðar, en það var í
Hannover eins og í öðrum há-
skólaborgum meginlandsins, að
samkvæmi voru mörg og góð á
þessum árum.
Að loknu námi fluttist Ragnar
með fjölskyldu sína frá Hannover
og gerðist dýralæknir í sveit í
Þýskalandi í 2 ár, en fluttist síðan
til Þórshafnar þar sem hann var
héraðsdýralæknir í fjögur ár. Á
þessum árum hafði ég lítið sem
ekkert samband við Ragnar. Það
er ekki fyrr en sumarið 1981 að
leiðir okkar lágu aftur saman.
Ragnar hafði þá flust til Reykja-
víkur og tekið dýraspítalann í
Víðidal á leigu. Nokkur styr hafði
staðið um þessa stofnun í nokkur
ár en úr því máli leystist þegar
Ragnar tók spítalann að sér. Var
þessari lausn fagnað af starfs-
bræðrum okkar, en margir höfuðu
haft áhyggjur af framgangi mála
þar. Frammistaða Ragnars í þessu
máli var dýralæknum í landinu til
mikils sóma og kunnum við hon-
um bestu þakkir fyrir. Spítalinn
hefur á þessum tíma sem Ragnar
hefur unnið þar, sannað ágæti sitt
og tilverurétt. Það liggur í hlutar-
ins eðli að slík stofnun sem þessi
býður upp á marga nýja mögu-
leika en það var Ragnar sem sýndi
fram á að þeir voru í raun fram-
kvæmanlegir.
Mér eru sérstaklega minnisstæð
samskipti okkar Ragnars frá síð-
astliðnum vetri. Við höfðum þann
sið að hittast með reglulegu milli-
bili og snæða saman kvöldverð.
Við þessi tækifæri bar margt á
góma og ræddum við ýmsar áætl-
anir sem tilheyrðu framtíðinni.
Ragnar hafði m.a. brennandi
áhuga á félagsmálum dýralækna
og var virkur þátttakandi á því
Birting
afmœlis- og
minningar-
greina.
ATHYGLI skal vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með góð-
um fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á i miðviku-
dagsblaði, að berast í síðasta lagi
fyrir hádegi á mánudag og hlið-
stætt með greinar aðra daga. í
minningargreinum skal hinn
látni ekki ávarpaður. Þess skal
einnig getið, af marggefnu til-
efni, að frumort Ijóð um hinn
látna eru ekki birt á minningar-
orðasíðum Morgunblaðsins.
Handrit þurfa að vera vélrituð og
með góðu línubili.
María Sólveig Helga-
dóttir - Minning
Fædd 2. ágúst 1912
Dáin 2. júlí 1982
Á föstudaginn var til moldar
borin María Sólveig Helgadóttir,
Njálsgötu 49, Reykjavík. Útförin
fór fram í kyrrþey að hennar ósk.
Við sem eftir stöndum höfum mik-
ið misst.
Mér líkaði vel við Maríu strax
frá byrjun. Það var sumarið ’76 að
ég byrjaði að skjóta mér í Þórdísi,
dóttur hennar og Ágústar, og man
ég vel fyrsta kvöldið sem ég kom
inn á heimili þeirra. María tók vel
á móti mér, sagði fátt, en áður en
ég vissi af var ég að drukkna í
kökum. Þarna varð ég síðan dag-
legur gestur, enda eftir miklu að
slægjast þar sem heimasætan var
annars vegar, og í desembermán-
uði sama ár giftum við Dísa
okkur.
Sambandið á milli Maríu og
dóttur hennar var einstaklega
gott. Á milli þeirra ríkti einlægni
og fullkomið traust, og var það
erfið skilnaðarstund þegar Dísa
fór með mér til náms í Ameríku.
Samt var María óeigingjörn á
dóttur sína, sem sýndi sig best
fyrir um þremur árum, þegar hún
lá sem veikust og Dísa fór heim til
að vera hjá henni, að þá hrjáði það
hana einna mest að vita af mér
Dísu-lausum í Ameríku. Þannig
var María.
María átti við langvarandi veik-
indi að stríða, og þegar við Dísa
komum alkomin heim fjórum ár-
um síðar, var greinilegt að mikið
hafði verið á hana lagt. Það var
oft erfitt að horfa upp á þessa
kjarkmiklu og duglegu konu,
glíma við skrokk sem ekki vildi
hlýða. En kjarkurinn neitaði að
bila, og María horfði ávallt til
bjartari tíma. Hana hafði alltaf
langað í barnabarn og nú var það
á Ieiðinni. Amma ætlaði sko al-
deilis að dekra við það. Það varð
steipa, og hún var að sjálfsögðu
skírð í höfuðið á ömmu sinni, og
varð litli sólargeislinn hennar
ömmu sinnar.
En Maríu átti ekki eftir að
batna. Spítalavistirnar urðu stöð-
ugt tíðari og lengri, og þær voru
orðnar margar ferðirnar sem Ág-
úst hafði farið í heimsókn á
Landakotsspítala, en það brást
sjaldan að Ágúst færi ekki í heim-
sókn til Maríu sinnar. Nú er hún
laus úr þessum hrjáða líkama, og
komin til þess Guðs sem hún trúði
á. Ég bið Guð að hugga þá sem
syrgja hana. Megi minningin um
góða konu búa með okkur.
Tengdasonur
+
Þökkum af einlægni þá miklu samúð, hlýju og vináttu, sem okkur
var sýnd við andlát og útför,
RAGNARS ÓLAFSSONAR.
Kristín Ólafsson,
Ólafur Ragnarsson, María Jóhanna Lárusdóttir,
Oddný M. Ragnarsdóttir, Hrafnkell Ásgeirsson,
Kristín R. Ragnarsdóttir, Geir A. Gunnlaugsson,
Ragnar Ragnarsson, Dóra Steinunn Ástvaldsdóttir
og barnabörn.