Morgunblaðið - 27.11.1982, Side 35

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 27. NÓVEMBER 1982
35
einu sinni er ég sat hjá henni við
gluggann á litla bænum og við
horfðum á fyrsta haustsnjóinn
fjúka fyrir utan. Það var síðla
vetrar einu sinni og bátar höfðu
róið. A einum þeirra voru þeir
feðgar Þorsteinn og Þorleifur
ásamt tveimur öðrum. Róið var í
blíðviðri og gert var ráð fyrir að
komið yrði að landi næsta dag. En
skjótt skipast veður í lofti. Um
nóttina vöknuðu þeir, sem í landi
voru, við að kominn var beljandi
stormur og blindbylur. Varð nu
engum svefnsamt. Með fyrstu
morgunskímu var farið að skima
út í kófið og gá hvort bátur sæist
þokast inn með hlíðinni. Miðjan
næsta dag komu tveir bátar út úr
sortanum og undir kvöld birtist sá
þriðji. Einn bátinn vantaði enn,
bátinn sem þeir feðgar voru á.
Veðurhamurinn stóð á fimmta
sólarhring. Síðan gekk veður
nokkuð niður en hélst samt þannig
að ekki gaf á sjó. Hver dagurinn
leið af öðrum og vonin dvínaði. A
tíunda degi sást svört þúst þokast
niður dalinn upp af víkinni. Brátt
kom í ljós að hér var kominn
Þorsteinn. Bátur þeirra feðga
hafði lent í hrakningum en komist
við illan leik inn á einn af vestur-
fjörðunum. Þegar dagarnir liðu og
ekki var hægt að halda heim kom
það í hlut Þorsteins, sem þá var
rétt fermdur, að brjótast yfir erf-
iða fjallvegi til að láta ástvinina
vita að allir væru heilir á húfi.
Ferðin yfir fjöllin hafði tekið tvo
sólarhringa. Þessi litla saga er
ekki aðeins brot af sögu einstakl-
ings heldur miklu fremur kynslóð-
ar sem ólst upp við kjör svo gjör-
ólík kjörum þeirrar kynslóðar sem
nú vex úr grasi.
Þann 23. nóvember 1929 gekk
Þorsteinn að eiga Guðnýju Þor-
gilsdóttur. Foreldrar hennar voru
Þorgils Þorgilsson, Guðmundsson-
ar frá Skálavík í Mjóafirði við
Djúp, og kona hans, Guðrún Guð-
mundsdóttir, Pálmasonar sem
lengst af bjó á Snæfjallaströnd.
Þorsteinn og Guðný eignuðust
fjögur börn. Þorleifur, járnsmið-
ur, f. 25. júní 1928, kona hans er
Ragnheiður Jónsdóttir, ættuð úr
Grundarfirði. Garðar Gunnar, f. 1.
mars 1930. Hann lést 1950. Þor-
gils, járnamaður, f. 11. maí 1932,
kona hans er Inga Rósa Hall-
grímsdóttir frá Dagverðarár á
Snæfellsnesi. Sigríður, f. 1. júní
1934. Hennar maður er Óskar
Þórðarson, bílstjóri frá Bolunga-
vík við Djúp.
Eina systur átti Þorsteinn,
Margréti sem í aldarfjórðung var
vökukona á Sólvangi í Hafnar-
firði. Hún var gift Helga Hannes-
syni frá Hnífsdal, kennara á tsa-
firði og síðar bæjarstjóra í Hafn-
arfirði. Þau slitu samvistum.
Fóstursystur átti Þorsteinn tvær,
Jóhönnu Jónasdóttur sem nú er
látin. Hún var gift Hávarði Hálf-
dánarsyni, skipasmið. Og Guð-
rúnu Guðvarðardóttur starfs-
manni á Þjóðviljanum sem þekkt
er fyrir frásagnir sínar og ferða-
sögur af Vestfjörðum. Hún er gift
Eyjólfi Árnasyni gullsmið.
Eins og áður er komið fram hóf
Þorsteinn sjósókn kornungur með
föður sínum. Stundaði hann sjóinn
lengst af fyrir vestan ýmist sem
háseti, vélamaður eða formaður.
Vélgæsla lék í höndum hans og
gekk hann að þeim störfum seinni
hluta starfsævi sinnar, fyrst í
Súðavík en síðar hér fyrir sunnan.
Var hann mjög eftirsóttur til
slíkra starfa.
1953 fluttust þau hjónin suður
og settust að í Kópavogi. Þar
byggði hann hús ásamt Þorleifi
syni sínum. Voru ómæld þau
handtökin sem Þorsteinn átti í því
verki. Þrátt fyrir það að Þorsteinn
yrði ekki ríkur að ve'raldlegum
hlutum átti hann samt aldrei svo
lítiö að hann gæti ekki miðlað öðr-
um með sér. Hann var einstaklega
gjafmildur og greiðvikinn maður.
Bjó hann yfir méiri auðlegð en
flestir sem ég hef kynnst. Sú auð-
legð fólst í sérstakri glaðværð sem
létti öllum lífsbyrðina sem í ná-
lægð hans voru og trygglyndi sem
var einstakt. Þessa nutu ástvinir
hans og samferðamenn í ríkum
mæli.
Minningin um þennan góða
dreng er því vinum og ættingjum
ljúfsár. Þeir munu ætíð minnast
þess hve ríkulega hann veitti glað-
værð og trygglyndi úr nægta-
brunnum mannkosta sinna.
Haukur Helgason
Einar Gíslason
Vorsabœ - Minning
„<), Drottinn, lát þú Ijóma
þitt Ijós í hverri sál
og hjörtun enduróma
þitl unadsríka mál,
svo glöó og s«l við sjáum
að svip þinn berum vér,
í dag svo fundið fáum
þinn frið á jörðu hér.“
(Jón í (íarði)
Nú er hann Einar vinur minn
látinn. Ekki mun búsmalinn í
Vorsabæ njóta gegninga hans
framar.
Einar Gíslason var fæddur í
Dalbæ í Gaulverjabæjarhreppi 14.
júní árið 1900. Ungur að árum
varð hann að flytjast að heiman
til að sjá sjálfum sér farborða eins
og algengt var í þá daga. Gerðist
hann vinnumaður að Fjalli á
Skeiðum, en það er næsti bær við
Vorsabæ.
Þegar afi minn sálugi, Eiríkur
Jónsson, hóf búskap í Vorsabæ ár-
ið 1916, réði hann Einar í vinnu-
mennsku til sín árið eftir. Störf-
uðu þeir saman alla búskapartíð
afa og ömmu. Mæddi þá umhirða
búsins oft mikið á Einari í fjar-
veru afa, er hafði ærinn starfa við
félags- og sveitarmálefni. Ber frá
þeim tíma að þakka hollustu og
tryggð Einars við Vorsabæjar-
heimilið. Tryggð hans var sem
bjarg, er heimilið bjó að.
Árið 1966 er Kristrún amma
mín dó og Helga frænka tók við
búi í Vorsabæ, varð Einar hennar
stoð og stytta. Hjálpaði hann
henni við búskapinn allt til dauða-
dags.
Einar hef ég þekkt frá því er ég
fyrst man eftir mér, en ég hefi
dvalist sumarlangt í Vorsabæ frá
sjö ára aldri, innan um fénaðinn
sem var í umsjá Einars og voru
kynni okkar Einars afar góð. Ætíð
mun ég minnast með söknuði
þeirra ára, sem ég átti með Einari
við búskaparstörf í Vorsabæ. Þó
þessi ár hafi ekki verið mörg mið-
að við þau ár, sm Einar hafði lifað,
voru þau mér mjög kær því þetta
voru uppvaxtar- og þroskaár mín.
Miðlaði hann mér af þeirri reynslu
er hann hafði öðlast við áratuga
búskap. Þeirrar þekkingar, sem
hann veitti mér, mun ég minnast
með þakklæti og ávallt hafa gagn
af á ókomnum árum.
Áhugamál okkar Einars við
búskapinn voru þau sömu. Við
höfðum báðir mestan áhuga á
sauðfé og hestum. Þó Einar hafi
ekki farið mikið á hestbak síðustu
árin, hafði hann gaman af að
hugsa um þá og horfa á góða
hesta. Ekki fóru skoðanir okkar
Einars alltaf saman er við rædd-
um um það sem við kom hesta-
mennskunni, því mikið hefur
breyst í sambandi við hestana, frá
þvi hann var ungur. Þá var ekki
alltaf verið að sportast um á hest-
unum. Þeir voru þá þarfasti
þjónninn.
Oft sagði Einar sögur af Grána
sínum, mesta töltara sem hann
eignaðist. Og vel ríðandi var hann
á þeim bleiku, Hálegg og Háfeta.
Fóru þeir margar fjaliferðirnar
saman. Yndi hafði hann af að
smala afréttinn á haustin og fór
hann á fjall í áratugi. Fjallkóngur
var hann í áraraðir.
Einar vakti áhuga minn á fjall-
ferðum, sveipaði þær þeim ævin-
týraljóma, sem mér finnst ætíð
vera við það að eltast við kindur í
óbyggðum íslands. Strax og ég
hafði tækifæri til, fór ég á íjall til
þess að fá að feta í fótspor Einars.
Margar voru sögurnar, er Einar
sagði af fjallferðum sínum, kuld-
anum og vosbúðinni þegar tjöld
fjallmannanna fuku ofan af þeim,
eða þegar hann og Bjarni á Brúna-
völlum þurftu að fara út í bylinn
til að leita að fjallmönnum sem
höfðu villst. Þá hefur Ein^r notið
þeirrar hörku og þrákelkni er
hann bjó yfir, því aldrei gafst
hann upp fyrr en ákveðnu tak-
marki var náð.
Sauðfé var hans líf og yndi og
hugsaði hann að mestu leyti um
kindurnar, þótt hann gegndi kún-
um líka. Man ég það, að á vorin
þegar kindurnar báru út um móa
og við Einar fórum ríðandi til
kinda. Ekki þurftum við að hafa
fyrir að rýna í númerin á hornum
kindanna, því allar þekkti Einar
þær með nafni.
Einstaka sinnum þurftum við
þó að athuga númerin, en þá var
nær eingöngu um tvævetlur að
ræða. Erfitt fannst Einari að
sætta sig við það, þegar aldurinn
færðist yfir, að geta ekki hlaupið á
eftir kindunum út um móa og
mýrar. Varð hann þá að notast við
okkur sem yngri vorum, en alltaf
vildi hann vera með í eltingar-
leiknum.
Snyrtimennska sat ávallt í
fyrirrúmi, gekk hann ætíð ein-
staklega vel um gripahúsin. Fóð-
urgangarnir voru alltaf vel sópað-
ir og hver tugga vel nýtt. Gaman
var að sjá fallegt handbragð hans
í hlöðunni. Hver stallur var af
ákveðinni stærð, stálið vel stung-
ið. Var því snyrtilegt umhorfs í
hlöðunum í Vorsabæ.
Oft gáfum við Einar fénu saman
og finnst mér núna Einar vanta
þegar ég kem um helgar og gef á
fjárhúsin. Ekki mun Einar oftar
gefa fénu með mér. Hugsa ég þó,
að hann fylgist með því sem er að
gerast í Vorsabæ, þótt hann hafi
kvatt okkur að sinni.
Guð blessi minningu hans.
Kiríkur Þórkelsson
Fíladelfía
Breytt símanúmer, nýtt símanúmer safn-
aðarskrifstofu og forstööumanna
21111
Ríkisútvarpið
— nýbygging
Ríkisútvarpið mun viðhafa forval á bjóöendum til lok-
aðs útboðs í 4. byggingaráfanga útvarpshússins
Hvassaleiti 60, R.
í byggingaráfanga þessum verður húsinu lokað og
gefa eftirfarandi magntölur til kynna stærð og eðli
verksins. 2
Þak með einangrun um það þil 6000 m2
Gluggar með lituöu gleri um það bil 1450 m2
Veggkápa með einangrun um þaö bil 400 m2
Svalaþak með einangrun o.fl. um þaö bil 2600 m2
Svala- og þakbrúnir um þaö bil 650 m
Áætlaður byggingartími er eitt ár. Þeir verktakar,
sem óska eftir að bjóða í verkið, leggi fram skriflega
umsókn sína þar um í síðasta lagi mánudaginn 6.
desember nk. til Karls Guðmundssonar, Almennu
verkfræðistofunni hf., Fellsmúla 26 (5. hæð), en hann
veitir nánari upplýsingar, ef óskað er.
Umsókninni skulu fylgja þessar uþplýsingar:
1. Skipulag fyrirtækisins, starfslið og reynsla
yfirmanna.
2. Fjárhagur, velta og viðskiptavinir síöastliðin ár.
3. Reynsla í byggingarframkvæmdum og skrá
yfir verk.
4. Eigin tæki og búnaður til verksins.
Byggingarnefnd Ríkisútvarpsins.
Jóladagatölin
með súkkulaðinu
Miöbœr: Airport, Laugavegi — Gleraugnaverlunin Bankastræti 14, —
Heimilistæki, Hafnarstræti — Herragaröurinn, Aöalstræti — Lýsing,
Laugavegi — Tizkuskemman, Laugavegi.
Vesturbær: Hagabúðin — Ragnarsbúð, Fálkagötu — Skjólakjör.
Áusturbær: Austurbæjarapótek — B.B. byggingavörur — Blómastofa
rriotinns — Garösapótek — Gunnar Ásgeirsson, Suðurlandsbraut —
Háaleitisapótek — Heimilistæki, Sætúni — Kjötmiðstööin — Hekla hf.
— Hlíðabakarí — Ingþór Haraldsson, Armúla — S.S. Austurveri —
Sundaval, Kleppsvegi — Tómstundahúsið — Vogaver, Gnoðarvogi —
Örn og Örlygur, Siðumúla 11.
Breiðholt: löufell — Straumnes.
Lionsklúbbar víðsvegar um landið sjá
um dreif-
ingu.
Aliur hagnaður rennur óskiptur til ýmissa góð-
gerðarmála.
Lionsklúbburinn Freyr.