Morgunblaðið - 09.12.1982, Blaðsíða 28

60
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 9. DESEMBER 1982
IjK p;í;‘ Snnjnn;
„Ég sagfc' þér ab vera. ekkí cu> éta. popplcorn,
cí meb<xr> þú lr\e-(-é\r hilcs'tíXnrv. "

... að lofa henni að
hjúfra sig upp að þér
þegar hún er þreytt.
TV Reg U.S. Pat Off.—<11 riQhts resarved
•1982 Los Angoles Tlmm Syndlc«1e
Innbrolsþjófurinn var hár og
vel vaxinn maður með fæð-
ingarblett á hægra læri!
J»ó hann sé 10.000. gesturinn
— og heiðursgestur í senn, þá
er mælirinn nú fullur!
HÖGNI HREKKVISI
E6 SKAL 5TJORNA NEVPAJeSTýRINU
Þessir hringdu . . .
Hvers vegna eru jóla-
skreytingarnar ekki
komnar í miðbæinn?
Gunnar hafði samband við Vel-
vakanda og sagði: — Hvernig
stendur eiginlega á því, að ekkert
bólar á jólaskreytingum hérna í
miðbænum, og komið fram í aðra
viku aðventu? Ég sakna þeirra
ákaflega og finnst mikið vanta á
jólastemmninguna. Það er að spara
á öfugum enda, ef sparnaður er
ástæðan fyrir þessari vöntun, og
því skora ég á þá aðila sem hingað
til hafa ekki látið sitt eftir liggja í
að skapa jólastemmningu í mið-
bænum, að gera það einnig nú — og
sem allra fyrst. Það má spara á
fjölmörgum öðrum liðum og ég er
alls ekki á móti ráðdeild og að-
gætni.
Sendu hjálp
og sýndu náð
Kuglavinur hringdi og hafði eftir-
farandi að segja: — Það er skrýtið,
að þegar maður kemur inn í búð,
þar sem mikil fjölbreytni er í sæl-
gæti og alls konar matvörum, þá
verður annað upp á teningnum, ef
ætlunin er að biðja um korn handa
smáfuglunum, til þess að gæða
þeim á. Aðeins ein tegund er á
boðstóium ár eftir ár, hálfgerður
grjótmulningur, sem maður veigrar
sér við að bjóða þeim, þegar þeir
leita á náðir manns. Er of mikið af
hafa til taks tvær til þrjár tegundir
handa þessum góðu gestum yfir há-
tíðina? Ég lærði þessar vísur fyrir
um sjötíu árum síðan:
fli nýyur ruglinn minn,
sem forAum sönjj í runni.
Kkkert pláss á auminginn,
og ekkert sætt í munni.
I.júfur Drottinn líttu á hann,
leyfAu að skíni sólin.
Láttu ekki aumingjann
eiga bágt um jolin.
Að gera
hreint fyrir
sínum dyrum
Velvakanda hafa borist til-
mæli um að hvetja fólk til að
gera greiðan aðgang að húsum
sínum til að tryggja öryggi
heimilismanna og annarra sem
þangað eiga erindi, svo sem
blaðbera og póstburðarfólks.
í þeirri umhleypingatíð, sem
nú fer í hönd, með snjóum og
svellalögum og marauðu á
milli, ríður á að hver „geri
hreint fyrir sínum dyrum“,
moki gönguslóða heim að dyr-
um, ef þarf, eða strái sandi á
glerhálan klakann. Einnig er
mikilvægt, að fólk láti loga á
útiljósum, þar sem þess er
kostur. Slíkt eykur á öryggið í
skammdegismyrkrinu og auð-
veldar póstburðarfólki að lesa
sundur jólapóstinn.
Drottinn, þú átt þúsund ráð
og þekkir ótal vegi.
Sendu hjálp og sýndu náð,
svo hann ekki deyi.
Sýnum varúð og tillitssemi.
I

m
i'
9;
C
Fósturlíf og framlíf
Þorsteinn Guðjónsson skrifar:
„Fáir hafa treyst sér til að bera
blak af fóstureyðingalögunum frá
árinu 1975, sem sett voru án þess
að almenningur væri spurður, eða
skoðanakannanir gerðar. Þau voru
eitt af þessum málum sem laumað
hefur verið í gegn skyndilega, og
með því að nota sér veika bletti á
hugsanlegum andstæðingum. En
þeir sem slíkum aðferðum beita
eru sjaldnast jafn öruggir mál-
svarar gerða sinna eftir á og þeir
eru skjótir að efna til þeirra. Þeim
er oftast nær annað betur gefið en
að taka á sig ábyrgð af gerðum
sínum. Þess vegna hefur enginn
viljað gefa sig í að verja áminnst
lög og hið hugvitssamlega kerfi,
sem byggt var ofan á þau og leitt
hefur af sér dauða þúsunda ís-
lendinga fyrir tímann á liðnum
árum — þangað til fr. Lilja
Ólafsdóttír fær birta grein og
mynd af sjálfri sér í Morgunblað-
inu 17. nóv. 1982. Hún segist vona
að frumvarp Þorvalds Garðars
Kristjánssonar alþingismanns um
niðurfellingu „félagsmálapakk-
ans“ í lögunum frá 1975 nái ekki
fram að ganga. Það er vonandi að
sú von rætist ekki.
Fr. Lilja hefur það fyrir aðal-
röksemd fyrir áframhaldandi, og
vaxandi, fóstureyðingum, að ekki
sé fullt samræmi milli þess að
gera læknisfræðilegar ástæður
fullgildar til þess að eyðing megi
fara fram, og hins að félagslegum
ástæðum til hins sama sé hafnað.
„Læknisfræðilegar ástæður láta
þeir óátaldar," segir hún (and-
stæðingar laganna frá 1975). Við
þessu er það að segja að fullt rök-
rænt samræmi næst sjaldnast við
framkvæmd nokkurra mála, en
það skiptir mestu máli, hvaða
stefna er tekin og hver aðalnið-
urstaðan verður. Segja má að fóst-
ureyðingalöggjöfin frá 1975 hafi
hafizt á stríðsyfirlýsingu á hendur
konum sem áttu „mörg“ börn en
ekki var tiltekið hversu mörg þau
þyrftu að vera til þess að eyðingar
gætu hafizt. Ætla má að orðið
„mörg“ hafi verið túlkað frjáls-
lega. En þó var ekki látið þar við
sitja, heldur átti það einnig að
vera næg ástæða að hin verðandi
móðir væri ung að árum og hefði
ekki átt barn áður, eða af alveg
gagnstæðri sök við það sem byrjað
var á. Lögin frá 1975 voru fóstur-
eyðingahvetjandi fyrst og fremst,
enda hafa afleiðingar þeirra vissu-
lega orðið þær sem til var stefnt
— samanber þúsundatölurnar um
eyðingar síðan.
— Það gæti verið fróðlegt að
sjá birtar tölur um hlutfallið milli
„félagslegra" og læknisfræðilegra
eyðinga á siðari árum, og má þó
ætla að reynt hafi verið að koma
sem mestu yfir á læknisfræðilegu
ástæðurnar.
Það að líta á fóstur í móðurkviði
sem eitthvert æxli eða kýli, sem
nema megi burt að vild („konan á
að ráða yfir líkama sínum“) er af-
leiðing hugsunarháttar, sem við-
urkennir ekki sjálfstætt gildi eða
sjálfstæða tilveru einstaklinga,
heldur lítur aðeins á þá sem hluta
af mergð, sem nota megi til að
þjóna ákveðnum markmiðum.
Svarið við þeim hugsunarhætti
eða öllu heldur hugsunarleysi er
fólgið í vitneskjunni um það, að líf
er eftir þetta líf. Um leið og vitað
er að hver einstaklingur á fyrir
sér framlíf, missa hinar röngu
hugmyndir mátt sinn. En þeir sem
berjast gegn því að þetta sé vitað
eru vitandi eða óafvitandi að
leggja lið hinum drápgjörnu
hugmyndakerfum.
Fóstureyðingasinnar munu
aldrei þora að taka þátt í umræð-
um um framhald lífsins. Til þess
er samvizka þeirra of slæm.“