Morgunblaðið - 29.12.1982, Qupperneq 13

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 29. DESEMBER 1982
13
Þessi mynd var tekin í einni af mörgum safariferðum um þjóðgarða Kenya. Talið frá vinstri: Kristín
Aðalsteinsdóttir fararstjóri, Guðrún Nielsen, hjónin Írís Jóhannesdóttir og Sigurjón Helgason útgerðar-
maður, bílstjórinn Ali og Áslaug Kjartansson.
Ólafur Árnason og fleira ferðafólk í bátsferð út á Indlandshafi. Myndin er
tekin á 76. afmælisdegi Ólafs.
Ólafur Árnason orti eftirfarandi vísu um
ferðalagið:
Ferðin öll var lífsins leiðsla,
lenjíi varandi.
Fararstjórn ojf fyrirgreiðsla
framúrskarandi.
að þeir hafi kastað spjótum að bíl-
um. Þeir leyfa ekki að teknar séu
af þeim myndir nema gegn gjaldi.
Ef einhver dirfist að mynda þá í
leyfisleysi, getur hann átt von á
því versta.
Þessir Masaimenn eru hálfgerð-
ir hirðingjar, þeir flakka um með
hjarðir sínar og hafa yfirleitt
sjaldan búsetu lengi á sama stað.
En þeir gera sér þorp samt sem
áður, sem er þyrping u.þ.b. 10 kofa
úr trjágreinum og mykju, og um-
hverfis þessa kofaþyrpingu gera
þeir girðingu. Við „keyptum okkur
inn“ í slíkt þorp til að skoða og
taka myndir.
En næsti áfangastaður okkar
var Taita-Hills í Tsavo-þjóðgarð-
inum, sem er miðja vegu milli
Amboseli og strandarinnar. Þar
gistum við eina nótt. Á þessu
ferðalagi okkar höfðum við farið í
fjölda safari-ferða, þar sem við
sáum öll möguleg villt dýr. En nú
var komið að því að við héldum til
Mombasa á austurströndinni. Þar
höfðum við siðan aðsetur í 12 næt-
ur á mjög glæsilegu nýju hóteli.
Frá Mombasa var farið í kynnis-
ferðir um strandlengjuna vítt og
breitt. Við fórum í skógarferðir,
bátsferðir til að skoða friðuð kór-
alrif, og nokkrir flugu til Lamu,
sem er 12000 manna þorp, talsvert
norðar á strandlengjunni. Þar
hafa arabar dvalist mikið og
blandast innfæddum. Það var stór-
furðulegt að koma þangað. Það var
eins og að koma aftur í miðaldir í
Evrópu; tíminn virðist hafa staðið
í stað þarna. Það var varla nokkuð
sem minnti á nútímann, t.d. sást
ekki einn einasti bíll.
í einni skógarferða okkar kom-
umst við inn í híbýli Dingo-
þjóðflokksins. Þau minntu mann
einna helst á gamlan íslenskan
torfbæ með stráþaki. Og við feng-
um smá nasasjón af trúarbrögðum
innfæddra. Þarna er Múhameðstrú
og kristin trú ríkjandi, en í raun og
veru trúir fólk enn á stokka og
steina. T.d. komum við eitt sinn
inn í hús þar sem var „altari";
glerflaska hafði verið grafin hálf í
jörðu og hafði verið roðið á hana
blóði fyrir nokkru, sennilega úr
hana, sem hefur verið fórnað.
Þetta gefur manni vissa innsýn í
hina fornu siði okkar íslendinga!
Nú, nú, við dvöldum sem sagt á
ströndinni í 12 daga í góðu yfirlæti
á frábæru hóteli. Heim fórum við
svo sömu leið, flugum frá Momb-
asa til Nairobi og þaðan til London
og heim.“
En hvað segja ferðalangarnir
um Kenýá og ferðalagið? Mbl.
hafði samband við þrjá Kenýafara
og fékk álit þeirra. Fyrst er það
Áslaug Kjartansson, en hún og
maður hennar Björn Björnsson,
eru meðal þeirra sem hafa farið í
allar heimsreisur Útsýnar.
Mennirnir í búri,
dýrin ganga laus
Þetta var draumur. Ég trúi því
varla ennþá að þetta hafi gerst í
raun og veru. Hvílíkt land! Hvílíkt
fólk! Við hjónin höfum farið í allar
heimsreisur Útsýnar, en þessi
Kenyaför slær allt út sem við höf-
um upplifað. Hin dásamlega feg-
urð landsins, glaðlegt og vinsam-
legt viðmót fólksins, risastór dýr
hérumbil í seilingarfjarlægð, und-
arlegir þjóðflokkar, veðrið, strönd-
in, fjöllin. Ég á ekki orð. Maður
gekk um í leiðslu. Og skipulag
ferðarinnar var eins og best verður
á kosið. það gekk allt snurðulaust
og eftir áætlun, raunar langt fram
úr björtustu vonum.
En það sem mér fannst einna
skemmtilegast var að horfa á villt
dýrin í náttúrunni. Maður hefur
séð sum þessara dýra í dýragörð-
um, en þar eru þau í búri. í Kenýa
eru mennirnir í búri, en dýrin
ganga laus! I safarileiðangrinum
var keyrt í litlurn rútum eins nærri
dýrunum og þorandi var, og þar
stóðum við eins og í búri og fylgd-
umst með háttalagi dýranna.
Mér fannst líka virkilega gaman
að hitta Masaimennina. Þetta er
hraustlegt og fallegt fólk, sem lifir
á blöndu af geitamjólk og blóði úr
nautgripum. Það hlýtur að vera
mjög holl fæða, því þetta er
spengilegt fólk án þess að það sjá-
ist á því fita. Annars er fólkið í
Kenýa með afbrigðum vingjarn-
legt. Það er alltaf verið að kasta á
mann kveðju: „Jambo habari,"
segja menn, en það þýðir „Halló,
hvernig hefurðu það?“ Og þá svar-
ar maður á móti: „Muzuri asante,"
sem þýðir „Ágætt, takk fyrir".
Þessi söngur heyrist út um allt,
allan liðlangan daginn. Það kom
mér lika á óvart hvað fólkið er
menntað. T.d. tala margir ensku,
jafnvel yngra fólkið. Hins vegar er
talsverð fátækt þarna líka. Það
fannst mér eiginlega það eina sem
setti svartan blett á þessa ferð, að
horfa upp á þetta hyldýpi sem er á
milli ríkra og fátækra í þessu
landi."
Sjón er sögu ríkari
Sigurjón Helgason, útgerðar-
maður í Stykkishólmi, hafði þetta
um ferðina að segja:
„Þetta var rosalegt upplifelsi.
Ég hafði gert mér allt aðrar hug-
myndir um landið áður en ég fór.
Maður hélt að fólkið lifði hálföm-
urlegu lífi, byggi nánast við sult og
seyru. En svo er alls ekki. Þetta er
upp til hópa hraustlegt, ánægt og
elskulegt fólk. Að vísu hafa margir
þarna litla peninga á milli hand-
anna. Það eru t.d. aðeins 750 þús-
und manns á föstum launum. Það
er ekki stórt hlutfall af 17 milljóna
þjóð. En landið er bara svo gjöfult
að það líða fáir skort.
Ég hef oft hugsað um það síðan
ég kom heim, hvílíkur reginmunur
er á lífsstíl þessa fólks og okkar
íslendinga. í Kenýa virðist fólkið
hafa svo lítið fyrir lífinu. Það er
hamingjusamt, nægjusamt og tek-
ur lífinu létt. Hérna heima strita
allir myrkranna á milli og hafa
aldrei tíma til að lifa lífinu. Til
hvers er maður að þessu fjandans
basli alla tíð! Mér er skapi næst að
sigla einum dallinum mínum þang-
að niðureftir og setjast þarna að!
Já, landið er sannarlega miklu
lífvænlegra en ég átti von á. Jomo
Kenýatta hefur verið býsna snið-
ugur á sínum tíma að sleppa ekki
Bretum úr landi fyrr en þeir inn-
fæddu höfðu bolmagn til að taka
við atvinnulífinu. Ég veit að þetta
er allt öðruvísi í Nígeríu.
Hvers vegna ég fór í ferðina?
Ætli það hafi ekki verið ævintýra-
þrá eða forvitni. Löngun til að sjá
þessa dýrð með eigin augum. Og
það get ég sagt með sanni, að sjón
er sögu ríkari. Þetta land er para-
dís á jörðu. Það er ekki hægt að
lýsa landinu með orðum, maður
verður að fara og sjá það sjálfur til
að trúa að slík fegurð sé til. Og ég
sé svo sannarlega ekki eftir þeim
tíma og peningum sem í ferðina
fór. Ingólfur Guðbrandsson og
hans starfsfólk eiga heiður skilið
fyrir að opna Islendingum þessa
leið og fyrir frábæra skipulagn-
ingu á þessari ferð.“
AIIs ekki erfitt ferðalag
Þriðji ferðalangurinn sem Mbl.
hafði samband við er Ólafur Árna-
son, starfsmaður hjá Almennum
tryggingum. Ólafur er 76 ára gam-
all og næstelstur í Kenyahópnum.
„Nei, þetta var alls ekki erfitt
ferðalag. það kom okkur öllum á
óvart hvað þetta reyndi lítið á
okkur. Áður en við fórum hélt Ing-
ólfur og fleira Útsýnarfólk með
okkur fund. Ingólfur gerði okkur
grein fyrir því, að þetta gæti orðið
erfitt á meðan við værum að kom-
ast niður á strönd, þ.e.a.s. safari-
ferðirnar og ferðalagið frá Nairobi
til Mombasa. En maður fann varlá
fyrir þreytu vegna þess að það var
alltaf eitthvað nýtt og spennandi
að sjá. Auk þess voru allir þeir
gististaðir sem við gistum á fyrsta
flokks. Og sjálfur þoli ég vel hita
og hef aldrei á ævinni verið bitinn
af pöddu.
Það er svo margt minnisstætt að
það er varla hægt að velja úr. Þó
fannst mér sérstaklega gaman að
skoða kóraleyjarnar á Indlands-
hafinu. Og það var upplifun að sjá
dýrin. Við sáum fílahjarðir, ljón,
nashyrninga, flóðhesta, alls konar
antilópuhjarðir, strúta og fleira og
fleira. Oft komumst við mjög
nærri dýrunum, t.d. keyrðu nokkr-
ir safaribílar fram á ljón á vegin-
um og þurftu að aka sitt hvorum
megin við það til að komast áfram.
Hræddur? Nei, við bárum fullt
traust til bílstjóranna. Þeir vissu
hvað þeir voru að gera, gættu þess
vel að halda sig í hæfilegri fjar-
lægð og styggja dýrin ekki. En hitt
er svo annað mál, að sum dýr, svo
sem nashyrningar og buffalóar,
geta hæglega velt svona bíl um
koll, ef þeir eru reittir til reiði.
Það sem hvatti mig fyrst og
fremst til að fara í þessa ferð voru
góðar endurminningar frá Mexíkó-
ferðinni 1980 og löngun til að vera
aftur með því fólki sem þangað fór.
Satt að segja hefði ég farið til
Brasilíu í fyrra, ef ég hefði vitað af
ferðinni í tæka tíð. Og ég er mjög
ánægður með ferðina, hún var
framúrskarandi vel undirbúin og
fararstjórnin til fyrirmyndar.
Núna þegar ég er kominn heim,
þá sakna ég hálfpartinn fólksins í
Kenýa. Þetta er svo elskulegt og
þægilegt fólk. Og ég held að þeir
innfæddir sem við umgengumst
hafi saknað okkar Islendinganna
líka. Ekki endilega af því að land-
inn er alltaf rausnarlegur á þjórfé,
heldur frekar vegna þess að við ís-
lendingar erum ekki að setja okkur
á háan hest, eins og sumir ferða-
menn gera. Ef íslendingur mætir
góðu viðmóti, þá endurgeldur hann
það.“
Fararstjórar í þessari Kenýa-
ferð Útsýnar voru auk Ingólfs
Guðbrandssonar, Ásta R. Jóhann-
esdóttir, Kristín Aðalsteinsdóttir
og Pétur Björnsson.
Fjórða heimsreisan
í undirbúningi
40% af því fólki sem fór í
Kenýaferðina fór einnig í aðra eða
báðar fyrri heimsreisur Útsýnar.
Núna nýlega var stofnaður heims-
reisuklúbbur og mun fjórða heims-
reisan vera í undirbúningi. Þá hitt-
ist fólkið þann 17. desember sl. og
hélt saman sérstakt Kenýakvöld.
Myndin er tekin að morgni dags frá Kilimanjaro Buffalo Lodge og sýnir hið tignarlega fjall, Kilimanjaro
teygja sig til himins.