Morgunblaðið - 22.01.1983, Side 35

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 22. JANÚAR 1983
anförnu. Á hverju hann byggir
það álit væri fróðlegt að fá að
heyra.
Þeir, sem stjórna þessum mál-
um af hálfu lögreglunnar, eru
flestir komnir á þann aldur að
þeir nálgast það takmark að geta
hætt störfum á þokkalegum eftir-
launum. En mér er spurn, eiga
vegfarendur gangandi eða akandi,
að líða fyrir það að stöðnuð gam-
almenni stjórna þessum málum?
Það var sagt frá því sl. haust að
hingað hefðu verið fengnir sænsk-
ir sérfræðingar til leiðbeininga í
umferðarmálum. Sem minnst var
sagt um álit þeirra annað en það
að mikla undrun þeirra vakti
hvernig ökumenn hér misnotuðu
vinstri akreinina á tvöföldum vegi
og hversu fáir kynnu að nota
stefnuljós, auk tillitsleysis í um-
ferðinni.
Ökumenn hér á landi eru að
stórum hluta ófærir til aksturs
vegna kunnáttuleysis og hirðu-
leysis um settar reglur. Um það
má nefna mýmörg dæmi. En allt
ber þetta að sama brunni, aðhald-
ið í þessum málum er sáralítið og í
mörgum tilfellum verra en ekki
neitt.
Við, sem höfum ekið erlendis ár-
um saman, stöndum gapandi af
undrun að horfa á þá „umferðar-
menningu" sem hér er. Ég skal
fúslega viðurkenna að hjálpsemi
lögreglunnar á mörgum sviðum er
þörf og þakkarverð, enda er það
hennar starf að vernda borgarana
og bjarga þeim í neyð.
Þeim mun síður er það líðandi
að lögreglan sé misnotuð í allra
handa snatt, sem henni á ekkert
að koma við, en tekur upp megin-
tímann af hennar starfsdegi. Þar
á ég við að henni er gert að elta
uppi hvern þann smáárekstur bif-
reiða sem verður í og utan við
borgina. Það mætti halda að hún
væri á mála hjá tryggingarfélög-
unum til að jafna niður tjóninu á
milli tjónsaðila. Þetta þekkist
hvergi þar sem störf lögreglu eru
tekin alvarlega. Það er ekki óal-
gengt að í Reykjavík komist tala
bifreiðaárekstra upp í 30—40 á
dag, sérstaklega þó þegar best er
veður og færi. Við þessa athöfn er
um að meiri samskiptum og jafn-
framt að fylgjast með heilsufari
þeirra. Á þessum stöðum er nú
enginn fastur starfsmaður nema
húsverðir.
Húsnæðismál
Við lögðum til að framlag til
bygginga leiguhúsnæðis á vegum
borgarinnar yrði aukið úr 3,7
millj. kr. í 11,7 millj. kr. Jafnan
eru um 1000 umsóknir á biðlista
eftir leiguhúsnæði borgarinnar og
af þeim hópi má reikna með tæpl.
100 umsóknum frá fólki sem er al-
veg á götunni. Það er því mjög
aðkallandi að borgin bæti við þær
800 íbúðir sem hún á.
Við lögðum einnig til að komið
yrði á húsaleigumiðlun sem rekin
yrði í samvinnu við þau tvö hags-
munafélög sem snerta leigumark-
aðinn mest, þ.e. Leigjendasamtök-
in og Húseigendafélagið. Leigu-
miðlun, opinber eða hálfopinber
ætti að okkar mati að vera jafn-
sjálfsögð þjónusta við leigjendur
og leigusala og t.d. vinnumiðlun.
Við fluttum ýmsar fleiri tillögur
svo sem um skólagarða og sleða-
brekkur í Vesturbæ, bætta útivist-
araðstöðu í Nauthólsvík og að
gangstígur yrði lagður úr Árbæj-
arhverfi að Miklubraut vestan Ell-
iðaáa.
Ég mun ekki rekja frekar breyt-
ingatillögur okkar við fjárhagsá-
ætlun 1983, sem alls voru rösklega
50 talsins. Aðeins skýra frá því að
meirihlutinn í borgarstjórn felldi
þær allar. Eina tillagan frá okkur
sem fékk brautargengi var sú, að
þeir ellilífeyrisþegar sem njóta
tekjutryggingar og eru 67—70 ára
fái sama afslátt á fargjöldum
Strætisvagna og þeir sem 70 ára
eru og eldri.
Hvaðan áttu
peningarnir að koma?
Tillögur okkar hefðu ekki leitt
stór hópur lögreglumanna ásamt
lögreglufarartækjum bundinn
daglangt. Þetta er alfarið mál
tryggingaraðila, tryggingartaka
og tryggingarseljanda.
Það kann að vera að í þessum
málum flestum sé við ramman
reip að draga vegna þess lífsforms
sem íslendingar hafa tamið sér al-
mennt, og er þá okkar þjóðskipu-
lagi um að kenna.
Hér ríkir sá tíðarandi að íslend-
ingar vita hreint ekki hvað það er
að hlýða. Hér er hvorki herþjálfun
né þegnskylda. Allt frá barnaskóla
til fullorðinsára er ekki um neitt
aðhald að ræða á neinu sviði, sem
endar með algjöru virðingarleysi
fyrir umhverfi sínu og meðbræðr-
um. Því er ekki að leyna að viss öfl
í þjóðfélaginu vinna markvisst að
því að koma á og viðhalda þessu
ástandi. Þetta kemur hvað skýrast
fram í umferðinni þar sem stór
hluti ökumanna böðlast áfram
eins og þeir væru einir í heimin-
um.
Þegar svo lögreglan, vegna
snarvitlauss skipulags, sér að hún
fær ekki við neitt ráðið, enda þessi
mál öll í því öngþveiti sem þau eru
í í dag.
Islendingar áttu því láni að
fagna á stríðsárunum 1940—1945
að hafa hér ungan, menntaðan og
glæsilegan lögreglustjóra, Agnar
Kofoed-Hansen. Hann kom upp
vel þjálfaðri lögreglusveit, jafnt
götulögreglu sem og þjálfaðri
mótorhjóladeild til vegaeftirlits-
ins. Hann notaði ekki skrautvagna
á vegum og borgargötum til að
auglýsa embætti sitt. Hann fylgd-
ist með störfum manna sinna
hvers og eins en dreifði ekki
ábyrgð sinni á neinar meira eða
minna mislukkaðar undirtyllur.
Hann gat verið harður, en réttlát-
ur, enda virtu hann allir.
Það er von allra heilbrigt hugs-
andi manna, að á þessu svokallaða
„umferðaröryggisári" skapist
samhugur borgaranna til að taka
höndum saraan um að koma þess -
um viðkvæmu málum í viðunandi
horf. Með því einu er hægt að
horfa framhjá þeim doða sem elli-
hrum, afdönkuð og áhugalaus yf-
irvöld eru haldin í þessum málum.
til breytinga á niðurstöðu fjár-
hagsáætlunarinnar. Þær hefðu
þýtt breytingar á fjárveitingu til
ýmissa verkefna, meiri sparnað í
rekstri borgarinnar eða að hætt
væri við ákveðin verkefni.
Dæmi um þetta: Við vildum
draga úr nýframkvæmdum í
gatnagerð, t.d. bíða með að ganga
frá tveim akreinum á hluta af
Suðurlandsbraut, verk sem kostar
um 11 milljón kr. Við vildum bíða
með að setja upp 8. skíðalyftuna í
Bláfjöllum. Við vildum draga úr
fjárveitingu til íþróttavalla. Við
vildum ekki leggja 6 milljónir
króna í bílastæðishús við Póst-
hússtræti fyrir 13 bíla. Við vildum
ljejUífi 6,3 millj. kr. framlag til
íþróttafélaganna um 630 þúsund
og nota þá fjármuni í rekstur
sundstaðanna þannig að ekki
þyrfti að grípa til hækkana á að-
gangseyri. Við vildum ekki leggja
10 millj. kr. í ár og 29 millj. kr.
næstu ár í plastgras á nýjan völl í
Laugardal. Þeir sem þekkja til
íþróttamála hafa bent á, að skv.
alþjóðasamþykktum má ekki
keppa á slíkum völlum. Þess vegna
gagnast þeir ekki einu sinni sem
æfingavellir. Leikmáti í knatt-
spyrnu ræðst nefnilega af vellin-
um sem æft er á.
Við vildum draga úr kostnaði
vegna risnu borgarinnar, en til
hennar er áætlað að verja ca. 6
millj. kr. Við bentum á að kostn-
aður vegna bifreiðastyrkja og
leigubílaaksturs hjá borginni er
geysilega mikill og að þar ætti að
vera hægt að spara milljónir
króna með góðri stjórn og aðhaldi.
Það bar því ýmislegt á milli í
tillögum okkar og meirihlutans í
borgarstjórn.
Tillögur okkar miðuðu að því, að
sem flestir nytu hagræðis af þeim
í formi aukinnar og bættrar þjón-
ustu. Sérstaklega höfðum við í
huga þá þjóðfélagshópa sem
lægstar hafa tekjurnar og fæsta
eiga málsvara þ.e. konur og börn.
35
skipstjórapróf fyrir nokkrum ár-
um.
Þá starfaði hann nokkuð að fé-
lagsmálum, m.a. hjá Alþýðu-
flokknum í Njarðvik og var nú síð-
ast annar endurskoðandi bæjar-
reikninga Njarðvíkurbæjar.
Gestur Kristjánsson var um
margt mjög sérstæður persónu-
leiki. Hógværð og hlédrægni voru
ríkir þættir í hans skapgerð, aldr-
ei var neitt honum að þakka þó vel
væri gert, það voru ávallt þeir sem
með honum voru sem áttu að fá
þakkirnar, en ekki hann sjálfur.
Óhætt er að fullyrða að heiðar-
leiki og trúmennska voru þau
hugtök sem hann hafði að leiðar-
ljósi í öllu sínu lífi og starfi, enda
var aldrei neinn vafi um skipan
þess rúms er hann var í, en er nú
brott kallaður langt um aldur
fram, og er þar stórt skarð fyrir
skildi.
Eitt var það enn sem hann átti í
ríkum mæli, en það var hjálpsemi
og fórnfýsi. Ef einhvern vanda bar
að höndum hjá einhverjum vinnu-
félaga og hann vantaði að láta
standa fyrir sig vakt var alltaf eitt
nafn sem kom fyrst í hugann,
„Gestur“.
Okkur samferðamönnum og
vinnufélögum Gests Kristjánsson-
ar var það mikið happ að eiga þess
kost að kynnast og starfa með
honum, það hefur aukið trú okkar
á manninn og manngildið, og
sannfært okkur um réttmæti orða
skáldsins sem kvað, „að Guð á
margan gimstein þann sem glóir í
mannsorpinu".
Einn slíkur gimsteinn var Gest-
ur. Við vinnufélagar Gests, toll-
verðirnir á Keflavíkurflugvelli,
þökkum samveruárin og samein-
umst í bæn til Guðs, að hann
styðji og styrki sárt syrgjandi eft-
irlifandi eiginkonu, börn, barna-
börn, tengdason og aðra ættingja
og vini í þeirra miklu sorg og gefi
þeim þrek til að mæta mótlætinu
og von og trú á eilíft líf og endur-
fundi.
„Kar þú í friði, friAur (*uðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.“
Tollveröir á Keflavíkurflugvelli
Handriðin frá
G.T. eru líka
húsgögn.
GT HÚSGÖGN H.F.
Smiðjuvegi 6, Kópavogi
sími 74666.
Opið laugardag frá 10—18.
Gestur Marinó
Kristjánsson toll-
vörður — Minning
Fæddur 3. janúar 1925
Dáinn 13. janúar 1983
Ungur bandarískur bankastarfs-
maður óskar að skrifast á við ís-
lendinga á aldrinum 20-35 ára.
Bréf hans er á íslenzku, en hann
getur ekki um hvort hann tali
málið eða hafi fengið einhvern til
að rita stúfinn fyrir sig. Frekar er
þó ástæða til að halda að hann
hafi sett það saman sjálfur:
('harles Burgess,
687 Bronx River Rd. 1E,
Yonkers,
New York,
10704 USA.
Frá Ghana skrifar 25 ára karl-
maður sem óskar að eignast ís-
lenzka pennavini:
Jonathan Kwenin,
P.W.D.,
P.O.Box 199,
Cape.Coast,
Ghana.
Fimmtán ára japönsk stúlka með
mikinn tennisáhuga:
Chie Onishi,
324 Kawanoe-cho,
Kawanoe City,
Ehime,
799-01 Japan.
í dag, laugardag, er kvaddur
hinstu kveðju frá Njarðvíkur-
kirkju, Gestur Marinó Kristjáns-
son, tollvörður á Keflavíkurflug-
velli.
Gestur var fæddur 3. janúar
1925 á Isafirði, sonur hjónanna
Kristjáns G.S. Kristjánssonar og
Ólafar S. Björnsdóttur, sem bæði
eru látin.
Gestur var einn af 11 systkin-
um, þar af einn hálfbróðir.
Gestur ólst upp á Isafirði til 14
ára aldurs, en fer þá í sveit til
Sigfúsar Vigfússonar á Geirlandi
á Síðu, og er þar í 3 ár. Þaðan
liggur leiðin til Reykjavíkur, og
starfaði hann þar næstu 5 ár við
margskonar störf til sjós og lands,
var m.a. skipverji á Súðinni í
strandferðum.
Árið 1947 liggur svo leiðin til
starfa á Keflavíkurflugvelli, fyrst
hjá varnarliðinu og verktökum
þeirra, síðan gerðist hann starfs-
maður Flugmálastjórnar við af-
greiðslu flugvéla, og starfaði þar
uns Loftleiðir tóku við þeirri
starfsemi, vann hann síðan um
tíma hjá Loftleiðum, uns hann
gerðist starfsmaður tollgæslunnar
og vann þar síðan til dauðadags.
Þann 2. október 1957 gekk hann
að eiga eftirlifandi eiginkonu sína,
Þóru Sigrúnu Guðmundsdóttur,
foreldrar hennar eru Hólmfríður
Magnúsdóttir og Guðmundur
Gíslason, Efstasundi 16 Reykja-
vík, og eru þau bæði á lífi.
Fyrsta búskaparárið var heimili
Gests og Þóru hjá foreldrum Þóru,
en síðan var flutt til Suðurnesja,
og bjuggu þau lengst af í húsi
Flugmálastjórnar að Grænási 1,
Ytri-Njarðvík.
Fyrir nokkrum árum festu þau
hjón kaup á efri hæð hússins nr.
10 við Fífumóa í Ytri-Njarðvík, í
fokheldu ástandi, en með fádæma
eljusemi og dugnaði tókst þeim að
ljúka þar framkvæmdum og skapa
sér þar fallegt og hlýlegt heimili.
Fyrir all löngu festu þau sér lóð
undir sumarbústað í Miðfellslandi
við Þingvallavatn, byggðu sér þar
sumarhús, ræktuðu lóðina, gróð-
ursettu blóm og runna, og var þar
orðinn sannkallaður yndisreitur,
enda undi Gestur sér þar vel í
faðmi fjölskyldunnar, og var unun
að sjá samheldni og samstöðu
þeirra allra.
Þeim hjónum, Þóru og Gesti,
varð tveggja barna auðið; Ólöf
Sigurrós, gift Hjalta Erni Ólasyni
og eiga þau 2 börn, Þóru Sigrúnu 5
ára og Hólmfríði Maríu 4ra ára.
Sonur Þóru og Gests, Kristján, er
ógiftur í foreldrahúsum.
Þótt Gestur hefði mestan hlut-
ann af sinni starfsævi fast land
undir fótum, hafði sjórinn ákveðið
aðdráttarafl, enda bernsku- og
æskuárin í sjávarplássi, og til að
láta að nokkru undan þessu að-
dráttarafli átti hann um nokkur
ár trillu sem hann sótti sjó á í
frístundum, og tók hið minnsta
Þökkum auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og jaröarför
PÁLS EINARSSONAR,
Ásabyggð 13, Akurayri.
Guðný Pálsdóttir,
Einar Pálsson,
Steingrímur Pálsson,
María Pálsdóttir,
Sólveig Pálsdóttir,
Þóroddur Jónasson,
Halldóra Bernharðsdóttir,
Ingibjörg P. Jónsdóttir,
Jón Arni Jónsson,
Jóhann Ævar Jakobsson.
■N
enna-
vinir