Morgunblaðið - 13.03.1983, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 13. MARZ 1983
47
daga, ekki þó hættunnar, heldur
siðseminnar sem ríkti þá. Hann er
hneykslaður á hinni nýju löggjöf
um sílsana sem getið er um að
framan, auk þess sem hann lastar
hvorutveggja, „hina fáránlegu
skipulagningu" og „óheiðarlegar
brellur", sem menn nota óspart og
í sífellt meira mæli. Hann ásakar
einnig ökumennina fyrir þann
vana að nota seiga hjólbarða, sem
eru afar viðkvæmir, til þess eins
að ná sem mestum hraða þegar
þeir eru á æfingum. „Keppnisbíll,"
segir Dreyfus, „á alltaf að vera bú-
inn þeim sömu hlutum og hann
kemur til með að keppa með.“ Það
sem Dreyfus saknar mest frá sín-
um Grand Prix-dögum hjá nútíma
kappakstursmönnum er vinskap-
urinn. „Lífið gekk öllu hægar fyrir
sig, og við höfðum tíma til að
skemmta okkur sjálfum. Við tók-
um þátt í færri keppnum yfir
tímabilið, svona 10 til 12, og á
milli þeirra ókum við frá einu
landi til annars og var ávallt kom-
ið við á veitingahúsum eða hótel-
um á leiðinni. Menn klæddu sig
upp og mættu í sínum bestu flík-
um til kvöldverða og tóku þátt í
mikilfenglegum boðum er haldin
voru þeim til heiðurs. Nú er þessu
þannig háttað að kappaksturs-
mennirnir æða í hendingskasti á
milli staða í gallabuxum og sport-
jökkum."
Stirling Moss skýrir þessa
neikvæðu þróun mála með fáum
orðum: „Ökumenn nútímans eru
atvinnumenn og ekkert annað,
sem setjast í bíla sína, aka þeim
hring eftir hring sem best þeir
geta, — sem sagt vinna sitt starf
og það er nóg.“
Ökumenn eru um-
setnir kvenfólki
Þetta eru breyttir tímar í kapp-
akstursheiminum, en þó þarf ekki
að vera að hann sé með öllu fjör-
laus. Þrátt fyrir allt tal um að
Grand Prix hafi misst alla róm-
antík eru bílar og ökumenn um-
setnir kvenfólki. Það eru ekki
nema fáir ökumenn sem ná langt á
kappakstursbrautinni, en þegar á
ástarbrautina er komið eru allir
stjörnur. Hinar svonefndu „pit-
píur“ sitja um þá eins og mý á
mykjuskán, og það eru ansi marg-
ir ökumenn sem taka tilboðum,
enda er greinilegur persónulegur
ágreiningur á milli ökumanna
þegar þeir reyna að færa sönnur
fyrir því að þeir séu grimmir ein-
staklingshyggjumenn í hverjum
einstökum leik.
Hinn hrjúfi og fámáli Reute-
mann er sérlega útsjónarsamur og
góður ekill, en er á sinn hátt léleg
fyrirmynd þar sem hann reynir á
yfirvegaðan og kænlegan hátt að
reikna andstæðingana út, þannig
að hann vinni titilinn á stigum.
Maður einn í Wiiliams-liðinu hef-
ur gagnrýnt Reutemann fyrir að
reyna að hreppa heimsmeistara-
titilinn án þess að berjast fyrir
honum. En eins og Grand Prix er
byggt upp í dag er ekkert sem
bannar mönnum að vinna á þann
hátt. Alan Jones, sem samanbor-
inn við Reutemann er afar lífs-
glaður og fjörugur, er maður sem
vill vinna verk sitt vel og örugg-
lega. „Carlos Reutemann sækist
eftir góðu sæti,“ segir Jones. „Ég
er hins vegar áleitnari, þar sem ég
vil vinna og ekkert annað. Vanda-
málið er bara það að þeir sem eru
næstir Reutemann, t.d. ég og
Piquet, lenda alltaf í óhöppum,
árekstrum eða þvíumlíku."
Kannski er ástæðan fólgin í nær-
buxunum en á góðum tímabilum
segist Jones ætla sér að ganga í
sínum rauðu nærbuxum þangað til
þær hreiniega detta utan af hon-
um, en þetta er hans vörumerki.
Þá verður næsta skref að taka bút
af þeim gömlu, sauma hann á ein-
hverjar nýjar til að viðhalda lukk-
unni. „Ég er ábyggilega eini öku-
maðurinn í heiminum sem gengur
í bættum nærbuxum," segir Alan
Jones.
Keppni upp á líf og dauöa
Williams stillir liði sínu þannig
upp: Reutemann — Jones, þar sem
þeir muni slást um fyrsta sætið,
enda hefur þessi barátta vakið
mikla athygli. í Grand Prix-
keppninni í Brasilíu 1981 sneri
Frank Williams hins vegar dæm-
inu við og hafði uppstillinguna:
Jones — Carlos. Þetta var ætlað
sem merki til Reutemanns þar
sem honum var gert að taka upp
fyrri samning sem annar öku-
maður og láta það fyrst í hendur
Jones. Reutemann, sem þóttist
ekki hafa tekið eftir þeirri vís-
bendingu sem fólst í þessari breyt-
ingu, tók frá og með þeim degi upp
gamlar venjur og reyndi að berj-
ast til sigurs, en ekki aðeins til
nægjanlegra margra stiga eins og
áður segir.
Þeim, sem finnst þegar nóg um
allt það sem á gengur í Grand
Prix-keppnum, þ.e. þá keppni, og
oft upp á líf eða dauða, sem kepp-
endur há sín á milli, finnst líklega
lítið til íþróttaandans koma sem
ungu ökumennirnir bera í brjóst-
um sínum. Ameríkumaðurinn
Eddie Cheever, 25 ára gamall, sem
keppir fyrir Tyrrell, er eitilharður
og hvass atvinnuökumaður sem
byrjaði í svonefndum „go-kart“-
keppnum 12 ára að aldri. („Go-
kart“ fer fram í lokuðum hring á
litlum bílum sem geta náð geysi-
miklum hraða.) Eddie er því ekki
alger nýgræðingur á kappakst-
ursbrautinni og óhræddur segir
hann að „fáguðu mennirnir komi
ekki fyrstir í mark í „Formula I“.
Það er starf þitt að komast eins
hratt og þú getur og passa vel upp
á það að bílar fyrir framan þig
endi þér að baki og þeir fyrir aftan
þig séu þar, en komist ekki fram-
fyrir. Þú myndir leggja allt í söl-
urnar til þess að svo færi. Þú get-
ur svo sannarlega misst lífið, það
er á hreinu, en ef ekki, þá græð-
irðu líka mikla peninga." Cheever
er langt frá því að vera einn um
þessa skoðun.
Innan um eru samt menn, sem
hugsa ekki á þennan hátt, og eru
þeir oftast í efri kantinum hvað
aldur varðar. Meðal þessara öku-
manna var maður að nafni Gilles
Villeneuve sem gat reyndar hvorki
talist ungur né gamall, náði 29 ára
aldri og háfði unnið nokkrar
keppnir þegar hann lést. Hann ók
fyrir Ferrari og meðal liðs síns er
hann kallaður Tazio Nuvolari
númer tvö, eða „sá ökumaður sem
hefur verið í hvað mestu uppá-
haldi áhorfenda Grand Prix allra
tíma“. Villeneuve var hinn mynd-
arlegasti maður og hvað bíla-
íþróttina snertir var hann mikill
ákafamaður og áhugi hans og
ákafi á íþróttinni smitaði út frá
sér. Hann var maður sem vildi
gjarnan sigra, en á heiðarlegan
hátt og án allrar spillingar og
vígahugs. Samt sem áður var hann
örlítið bráðlátur, t.d. þegar hann
kom brunandi inn í bækistöðvar
Ferrari og tók að snúa bílnum og
skransa til með miklum látum, gaf
síðan í, með miklu dekkjavæli og
spólförum, um leið og hann renndi
burtu. „Ég elska lyktina af brenn-
andi dekkjagúmíi." Hann talaði
endalaust um Grand Prix, en hann
sagði að Grand Prix væri best lýst
á þennan hátt:
„Fyrirmyndarkeppnin ætti að
hanga á bláþræði, þar sem maður
á fimmta hring verður var við að
dekk er ónýtt, fer inn og skiptir,
fer aftur út sem tólfti í röðinni,
æðir eftir brautinni, tekur fram úr
öllum hinum bílunum, — og vinn-
ur.“
Villeneuve var einn af fjölmörg-
um frægum og vinsælum öku-
mönnum, sem lét lífið í Grand
Prix-keppni.
Þýtt og endursagt BJ.
Reisum saman sjúkrastöð
m
Ógl naí \ af áfengi! ssýkinni? |
Eða ert þú einn hinna heppnu?
Á þúsundum íslenskra fjölskyldna hvílir
fargiö sem fylgir ofneyslu áfengis og ann-
arra fíkniefna. Enda er talið að tíundi hver
einstaklingur missi tökin á drykkjuvenjum
sínum — festist í neti vímugjafanna. Allir
þekkja afleiðingarnar, þótt þær bitni
kannski ekki á eigin fjölskyldu.
Væntanlega veistu líka að til eru
árangursríkar aðferðir í baráttunni við
vandann. Það hefur m.a. sannast í starfi
SÁÁ sem rekur nú fjórar stofnanir sem
hafa varðað leið þúsunda áfengissjúkl-
inga til nýs lífs.
Brýnasta verkefnið í hjálparstarfinu er
bygging nýrrar súkrastöðvar sem á að
þjóna öllu landinu. Kröftum hennar verð-
ur beint að því að bjarga lífi — bæta líf -
breyta lífi þeirra sem leitast við að rífa sig
lausa úr greipum alvarlegasta sjúkdóms
sem glímt er við á íslenskum heimilum nú
á dögum.
Sýnum samhug í verici, undirritum og sendum gjafabréfin sem SÁÁ hefur sent hverju heimili.