Morgunblaðið - 19.06.1983, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 19. JÚNÍ 1983
Attræður:
Bob
Hope
— amerískur þjóðernissinni,
vinur forseta,
næstum því
þjóðarstofnun
I>rátt fyrir aö hann sé fæddur í Englandi er Bob Hope
upprunalegastur gömlu amerísku gamanleikaranna, því öfugt
við Charlie Chaplin og Stanley Laurel, sem ólust upp á Eng-
landi og léku þar í sönghöllum áóur en þeir fluttu til Holly-
wood, fluttist Hope sem barn til Bandaríkjanna. Og þó hann
beri miklar taugar til Englands og golfvallanna þar sérstak-
lega, er hann ákafur amerískur þjóðernissinni, vinur forseta,
næstum því þjóðarstofnun.
Hope er eflaust sá maður, sem
flestir hafa séð með eigin augum í
veraldarsögunni. Hann hefur
skemmt bandarískum hermönnum
í þremur stríðum. „Það voru til-
finningaríkustu timabil ævi minn-
ar. Það var stórkostlegt." Hann
hefur í 60 ár samfleytt staðið í
eldlínu skemmtanaiðnaðarins. Og
hann er til leigu á góðgjörðar-
samkomur — fyrir álitlega fúlgu
fjár, þó starfslið hans haldi því
fram að stundum skili hann ávís-
uninni aftur til góðgjörðastofnun-
arinnar. Og þó það kosti frá 35.000
til 50.000 dollara að fá hann eitt
kvöld á þessháttar samkomur,
borgar það sig, því innkoman er
sex- eða sjöföld sú upphæð.
Vinna og golf
Ljósmyndir af forsetum, einum
eða með Bob Hope, allt frá
Franklin D. Roosevelt til John F.
Kennedy og frá Lyndon B. John-
son til Nixons, prýða veggi bún-
ingsherbergisins heima hjá hon-
um. Fleiri myndir eru á skrifstof-
unni hans, þar sem útsýni er yfir
einka-einnar-holu golfvöllinn
hans. Hann rótar í myndunum af
stakri ánægju. „Líttu á þau,“ segir
hann og heldur uppi mynd af her-
toganum og hertogaynjunni af
Windsor. „Hvernig líst þér á að
hafa þessa saman í kvikmynd,“
segir hann svo og heldur uppi
mynd af sjálfum sér, Dean Mart-
in, Frank Sinatra og Ronald Reag-
an, sem, þegar myndin var tekin,
var nýskipaður frambjóðandi til
ríkisstjóra.
Hope lifir mikið eins og stjórn-
málamaður. Stjórnmálamaður
sem er stöðugt á kosningaferða-
lagi, þar sem allt og allir í kring-
um hann vinna að því að hann'
verði kosinn, dag eftir dag. Hann
fer seint á fætur, fær sér soðna
ávexti og kava í rafmagnshitaða
rúmið sitt, hringir í fólk og frestar
því fram að hádegi að klæða sig.
Hann leikur níu holur í golfi eftir
mat og fer svo með rulluna sína
inn á segulband síðdegis eða um
kvöldið. Og dagarnir hafa alltaf
tvö markmið: Vinna og golf. Það
er allt.
Þegar hann talar um feril sinn
heldur hann sig ætíð innan
ramma fyrirfram ákveðins texta.
Hann þekkir sína rullu, ímyndina
sem hann vill varðveita meðal
fólks. Hann hreykir sér af því að
geta „klippt" það sem höfundar,
sem starfa hjá honum, leggja fyrir
hann. Sjónvarpsþættir hans hafa
aldrei misst vinsældir af því „við
erum alltaf að gera eitthvað nýtt“.
Ríkur maður
Því hefir verið haldið fram að
Hope sé með ríkustu mönnum í
Bandaríkjunum. Hann þvertekur
fyrir það. „Það er svo fáránlegt.
En ég er ríkur. Guð minn góður,
hver sá sem á eins mikla peninga
og ég er ríkur maður. Ég gæti ef-
laust sest í helgan stein. En ég vil
halda áfram að geta sagt við mig
að ég geti það ekki, vegna þess að
ég hef gaman að því sem ég er að
gera. Hef gaman af því að ferðast
um og vera fyrir framan áhorf-
endur. Það er spennandi og það er
lykilorðið í lífinu. Um það snýst
lífið.“
Já, Hope er ríkur maður. Frá
árunum 1941 til 1953 var hann
alltaf utan einu sinni í hópi með
tíu stjörnum i Hollywood sem
mestar tekjurnar höfðu. Hann er
sennilega ríkasti maður skemmt-
anaiðnaðarins, sem uppi hefur
verið, því eigur hans eru metnar á
400 til 700 milljónir dollara, sem
mest er bundið í fasteignum,
bönkum, olíu- og gaslindum, út-
varpsfyrirtæki og Cleveland Indi-
Með Cheryl Tiegs, Brooke Shields, Ann Jillian og Christie Brinkley og afmtelisköku í hendinni.
Með Gerald Ford fyrrum Bamdaríkjaforweta f afnueUshófi f tifefni af 80 íra
afmæli Hope.
Hope og Richard Burton.
ans hornaboltaliðinu, svo eitthvað
sé nefnt.
„Einhverntíma í framtíðinni
langar mig til að gera gaman-
mynd. Það ætla ég að gera þegar
fer að fækka hjá mér sýningum og
skemmtunum." í fjölda ára hefur
Hope talað um að gera kvikmynd
byggða á ævisögu slúðurdálkahöf-
undarins Walter Winchell — og
hann langar enn til að gera hana,
þó hann sé hálf hræddur við að
leika Winchell því nauðsynlegar
rúmsenur ríma ekki alveg-við þá
ímynd Hopes.
Lciðin til frægðar
Hann er fæddur í maí fyrir rétt-
um 80 árum í Eltham í Englandi.
Hann var skírður Leslie Townes
Hope, og var fimmti í röðinni af
sex sonum steinhöggvara, sem
fluttist með fjölskyldu sinni til
Bandaríkjanna þegar Bob var
fjögurra ára og settist að I Cleve-
land í Ohio-fylki. Sem barn hafði
hann góða sópranrödd og kenndi
móðir hans, Agnes, honum söng,
en hún hafði verið óperusöngvari í
Wales áður. Þjóðsagan segir að
þessi verðandi skemmtikraftur,
sem hefur sagt að hann hafi aldrei
langað til að vera neitt annað en
skemmtikraftur allt sitt líf, hafi
uppgötvað ánægjuna af því að láta
fólk hlæja, dag einn þegar rödd
hans brast í miðju lagi í fjöl-
skylduboði.
Á skóladögum sínum vann hann
sér inn peninga með því að selja
blöð, vinna í skóbúð, lyfjabúð og í
kjötbúð eldri bróður síns. Hann
var líka hlaupastrákur á golfvelli.
Hann var góður íþróttamaður og
vann til verðlauna með því að lfkja
eftir Charlie Chaplin. Hann lærði
steppdans í menntaskóla og þegar
kennarinn hélt til Hollywood tók
Hope að sér kennsluna. Þegar
hann lauk menntaskólanámi
reyndi hann m.a. fyrir sér í hnefa-
leikum undir nafninu „Packy
East“ en náði aldrei langt í þeirri
íþrótt og lagði hanskana fljótlega
á hilluna.
Hann hóf feril sinn sem
skemmtikraftur þegar hann
heyrði af því að vantaði nokkur
skemmtiatriði á sýningu í leikhúsi
í Cleveland þar sem Fatty Ar-
buckle átti að koma fram. Hope
varð sér úti um félaga að nafni
George Byrne og saman bjuggu
þeir til danssýningu og kölluðu sig
„Two Diamonds in the Rough“ og
fengu starfið. Saman gerðust þeir
félagar í leikflokki, sem ferðaðist
um Bandaríkin þar sem þeir döns-
uðu og léku svertingja og Hope
söng í kvartett og lék á saxafón.
Þegar leikhópurinn hætti að
starfa héldu þeir félagar áfram að
skemmta víðs vegar um Bandarfk-
in eins og í Detroit, Pittsburg og
New York, þar sem þeir komu
fram m.a. með síamstvíburunum
Daisy og Violet Hilton.
Þeir komust á Broadway 1927 og
aftur 1928. Þeir bjuggu til
skemmtiatriði, sem þeir ætluðu
með til Chicago en á leiðinni þang-
að stoppuðu þeir í Newcastle í
Indiana og þar var það sem Hope
kom fyrst fram einn. Þegar hann
kynnti næsta atriði á skemmtun-
inni gerði hann það á skringilegan
máta og sagði Skota-brandara og
voru undirtektir svo góðar að
hann ákvað að skemmta einn
framvegis undir nafninu Bob
Hope.