Morgunblaðið - 30.06.1983, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 30. JÚNÍ 1983
37
fjölgreindur maður og ágætur
iæknir. Kynni okkar hófust ekki
að neinu ráði fyrr en Guðmundur
gerðist starfandi sérfræðingur við
háls-, nef- og eyrnadeild Borg-
arspftalans fyrir rúmum 4 árum
síðan, er hann tók að sér stjórnun
og uppbyggingu einingar þeirrar
er rannsakar jafnvægis- og
heyrnartruflanir sjúklinga. Frá
þeim tíma áttum við að heita má
dagleg tjáskipti saman. Miðlaði
hann okkur starfsbræðrum sínum
af þekkingu sinni og reynslu, en í
þeim samræðum vorum við hinir
oftast þiggjendur, en hann veit-
andi. Það var mikill fengur fyrir
íslenska læknastétt og ekki síst
þann stóra hóp manna og kvenna
hérlendis, sem leita þurfti lækn-
inga í sérgrein þessari að fá vel
menntaðan sérfræðing í fræðum
þessum í þann mund er Guðmund-
ur hafði lokið sérnámi sínu og hóf
sérfræðings-praxis sinn hér í borg
árið 1948. Hann hafði þá numið
fræði þessi í allmörg ár við
merkar menntastofnanir í Amer-
íku með góðum vitnisburði.
Nokkrum árum áður höfðu tveir
merkir íslenskir læknar í fræðum
þessum iátist fyrir aldur fram og
var það fámennri sérgrein eins og
háls-, nef- og eyrnalæknisfræðinni
mikið áfall. Það má því segja, að
Guðmundi og nokkrum öðrum
starfsbræðrum er höfðu full-
menntað sig í sérgrein þessari
nokkurn veginn samtímis hafi
verið beðið með óþreyju af öllum
almenningi og þeim tekið tveim
höndum við heimkomu. Enda leið
ekki á löngu þar til Guðmundur
hafði komið á fót viðamiklum
praxis í sérgrein sinni, sem hann
stundaði allar götur síðan með að-
stoð konu sinnar, frú Guðríðar,
þar til hann var numinn á brott
með svo sviplegum hætti. Sjúkl-
ingahópur sá er Guðmundur
stundaði þennan hálfa fjórða ára-
tug er því orðinn ærið stór og eiga
því margir um sárt að binda við
fráfall hans.
Guðmundur Eyjólfsson var einn
þeirra dugmiklu ungu íslensku
lækna er lagði fyrir sig sérnám í
framandi landi á árum síðari
heimsstyrjaldar. Þá lögðu menn
beinlínis lífið í hættu við að kom-
ast á áfangastað. Sökum stríðsins
voru meginlönd Evrópu lokuð ís-
Eiríkur Ingimundar-
son — Minningarorð
Kveðja að vestan
Það er 21. júní, við brottflutt
eyjafólk fylgjumst spennt með
fréttum kvöldsins þegar sagt er
frá komu forsetans til Flateyjar.
En því miður urðu ekki allar frétt-
ir kvöldsins gleðitíðindi, ungu pilt-
arnir sem létust I eldsvoða á hafi
úti daginn áður, eru nefndir, og
við heyrum að einn þeirra er Ei-
ríkur Ingimundarson sem eitt sinn
var sumardrengur foreldra minna
í Skáleyjum.
Þessa daga sem liðnir eru síðan
fréttin kom hafa minningarnar
um Eirík sótt svo fast á hugann.
Hún amma hans, sem ung var
vestur í eyjum, rifjaði upp gömul
kynni og bað foreldra mína fyrir
þennan dótturson sinn, hún bar
svo mikla umhyggju fyrir drengn-
um sínum, e.t.v. nokkrar áhyggjur
líka.
Ég man að mér fannst það erfitt
hlutskipti fyrir þau, sem sjálf
voru orðin sumargestir heima í
Skáleyjum og bæði komin á efri
ár, að fara enn að bæta á sig
vandalausu barni, 9 ára gömlu.
Ekki hvatti ég þau, en þau höíðu
alla tíð gert öðrum greiða þegar
þau gátu og það réð úrslitum. Og
hann Eiríkur litli kom, ósköp lítill
eftir aldri og seinþroska að sjá, en
hann leyndi á sér drengurinn því
hann var kjarkmikill og harður af
sér þegar á reyndi. Það kom best
fram fyrra sumarið sem hann var,
þegar hann meiddi sig illa á hendi,
þá sýndi hann mikinn kjark og
æðruleysi. Honum var bara mikið
kappsmál að láta ekki leiksystur
sína sjá sig grenja, eins og hann
orðaði það og við það stóð hann, en
vegna meiðslanna, sem voru nokk-
uð mikil, varð styttra í sumardvöl-
inni en áformað var.
Næsta sumar var hann á fjar-
lægum slóðum með foreldrum sín-
um en næsta sumar þar á eftir,
1974, endurnýjaði hann kynnin við
Skáleyinga og var mikið af sumr-
inu.
Ég efast ekkert um að ýmsa örð-
ugleika hefur þessi litli drengur
orðið að yfirstíga þegar hann
þurfti svona ungur að fara frá öll-
um sínum nánustu, en ég held að
þetta hafi orðið honum góður
þroskatími, hann hændist að fólk-
inu og skildi eftir góðar minningar
í hugum okkar sem kynntumst
honum.
Hann var svo orðheppinn og
glettinn oft hann Eiríkur og ýmis
tilsvör hans hafa geymst. „Var
það ekki hann Eiríkur litli okkar
sem sagði þetta,“ kom gjarnan hjá
pabba, eftir að minnið fór að bila,
en hann hafði alltaf svo gaman af
hnyttnum svörum hjá krökkum.
Þó að kynnin væru lítil eftir að
hann fór sumarið ’74, þá fréttum
við stundum frá honum og ég
hugsa til þess með innilegu þakk-
læti núna, hvað það gladdi for-
eldra mína, þegar hann tvisvar
sinnum gaf sér tíma til að koma
við hjá þeim hér í Stykkishólmi
þegar hann var á ferðalagi með
skólasystkinum. í seinna skiptið
var það fyrir tveimur árum, það
urðu síðustu samfundir þeirra.
Þau hittust líka gömlu leiksystk-
inin, hún dóttir mín sem ekki
mátti sjá hann gráta, þau glödd-
ust yfir samfundunum og hann
hló að því að hún, sem var aðeins
ári eldri en hann, var orðin
mamma.
Við Skáleyingar sendum for-
eldrum, sratrum og öðrum vanda-
mönnum Eiríks innilegar samúð-
arkveðjur við sviplegt fráfall
hans. Við vildum að þau fyndu það
nú að hann ávann sér vináttu
okkar, sem kynntumst honum sem
ungum dreng vestur í eyjum eða
eins og önnur dóttir mín sagði sem
var honum samtíða: „Okkur þótti
öllum vænt um hann Eirík."
Hann faðir minn er orðinn
sjúklingur og orðar ekki hugsanir
sínar á þann veg sem áður var. En
með tilliti til fyrri orða hans segj-
um við: „Guð blessi hann Eirík
litla okkar.“ Það er hinsta kveðja
til hans frá Sigurborgu og Gísla,
börnum þeirra og barnabörnum.
María Gísladóttir,
Stykkishólmi
lenskum læknum er á sérnám
hugðu, en flestir leituðu til Banda-
ríkja Norður-Ameríku eða Eng-
land í þeim efnum. Sjóleið frá ís-
landi til þessara landa á þeim
tíma var mikil áhættuför, enda
kafbátahernaður Þjóðverja í al-
gleymingi og engu hlíft er í skot-
mál komst. Þau hæfðu því vel orð
skáldsins, sem sagði: „Þungur er
fótur er stíga skal frá strönd og
stikla á báruhryggjum I önnur
fjarlæg lönd“. Guðmundur lét
slíkt ekki á sig fá, hann hafði
ákveðið að sérmennta sig í Banda-
ríkjum Norður-Ameríku í háls-,
nef- og eyrnalæknisfræði og tók
sína ungu brúði með sér í þessa
för, sem fyrst var heitið til Skot-
lands og þaðan til Ameríku. Siglt
var allan tímann í svonefndri
skipalest, og tjáði Guðmundur
mér, að þau hafðu oft komist í
hann krappan í ferð þessari, sem
tók rúman mánuð, og stóð á end-
um, að vistir allar voru þrotnar,
bæði vott og þurrt, er í höfn var
komið. í Vesturheimi dvaldist svo
Guðmundur um 5 ára skeið við
sérnám sitt.
Guðmundur kvæntist 3. júlí
1944 Guðríði Sigurjónsdóttur,
skipstjóra í Reykjavík Jónssonar
Mýrdal. Áttu þau í farsælu hjóna-
bandi þrjá sonu, sem allir lifa föð-
ur sinn. Við samstarfsmenn Guð-
mundar við háls-, nef- og eyrna-
deild Borgarspítalans söknum vin-
ar í stað.
Guðmundur var dagfarsprúður
maður og einkar þægilegur í allri
umgengni. Hávaðamaður var
hann enginn, en fastur fyrir og
ákveðinn ef því var að skipta og
lét engan troða sér um tær, hnytt-
inn í svörum, humoristi ef því var
að skipta og miðlaði okkur hinum
títt af gnægtabrunni frásagnar-
gleði sinnar, öllum til óblandinnar
ánægju. Hans er því sárt saknað
af öllu samstarfsfólki hans hér á
deildinni.
Ég vil fyrir hönd alls starfsliðs
háls-, nef- og eyrnadeildar Borg-
arspítalans, votta frú Guðríði Sig-
urjónsdóttur, börnum og vensla-
fólki, okkar dýpstu samúð á þess-
ari sorgarstundu.
Stefán Skaftason.
Kennaratal á íslandi
Önnur útgáfa Kennaratals á íslandi er í undirbúningi. í henni veröa æviágrip kenn-
ara, sem ekki eru í fyrstu útgáfunni eöa hófu kennslustörf eftir 1962. Ennfremur
veröa birtar viöbætur viö æviágrip þeirra sem eru í fyrri útgáfu.
Skrifið eftir eyðublöðum eöa hafiö samband viö Sigrúnu Haröardóttur. Þeir sem
þegar hafa fengiö eyöublöö til útfyllingar eru vinsamlegast beönir aö skila þeim sem
fyrst.
Kennaratal á íslandi
Pósthólf 2, Hafnarfiröi. Sími 72915.
Við bjóóum
f leira en
gott gler!
í verslun okkar færð þú flest það sem til
þarf við frágang og viðhald
glugga og hurða
þakrenna og veggeininga.
Viðgerðarefni fyrir ótrúlegustu aðstæður.
Allt ísetningarefni á einum stað
- og ráðgjöf fagmanns í kaupbæti.
% GLERBORG HF
DALSHRAUNI 5 - HAFNARFIRÐI - SÍMI53333